Unconscious mind to love
เขียนโดย pitchaya
วันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.12 น.
แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2557 10.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) The first step of revenge/ก้าวแรกของการแก้แค้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโอยๆๆๆๆๆ ชีวิตน้ออออ ทำไมฉันต้องวุ่นวายขนาดนี้ทั้งย้ายบ้านแถมครอบครัวก็บ่นๆๆที่ฉันจู่ๆก็ย้ายสาขาเรียนคนละขั้วกันเลยเพราะมีสิ่งที่ฉันต้องไปทำให้สำเร็จ :/
"แอลนี่แกจำเป็นที่ต้องเรียนแต่มหาลัย K รึไงฉันละไม่เข้าใจแกจริงๆ"เสียงแม่โวยวายไม่หยุดหลังที่ฉันกำลังขนของย้ายมาอยู่บ้านพักหลังเล็กๆใกล้มหาลัย
"โธ่แม่ก็เพื่ออนาคตอันเปล่งประกายระยิบๆของลูกก็อย่าโวยวายสิ -3-"แม่มองกลับมาด้วยสายที่อึ้งๆปนละอายใจ
"นี่แกฉันว่านะทำใจไว้เหอะมันอาจเป็นประกายที่ริบรี่ก็ได้นะ" ดูๆๆๆ เเช่งลูก ห่วยยย!!!!!เซงจุงเบย หลังจากจัดของเสร็จแล้วฉันก็รีบใช้ให้พ่อพาแม่กลับบ้านก่อนที่หูของฉันที่เคยเป็นที่พักพิงของก้อนขี้(ขี้หู)มันจะพังทลายในหูของฉัน ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆก็รู้สึกว่าฉันเหนื่อยและลำบากมากแค่ไหนที่ถึงจุดจุดนี้ได้ต้องทำทุกอย่างเพื่อคนๆเดียวที่ไม่เห็นค่าของฉันฉันว่าฉันเหนื่อยแล้วพ่อแม่พี่และเพื่อนๆคงเหนื่อยกว่าฉันหลายเท่าที่ต้องคอยเป็นห่วงฉันดังนั้นเพื่อความสำเร็จฉันจะต้องไม่ท้อและคอยบอกตัวเองยามทุกข์ว่า " Fighting วาย กีกี เข้าไว้ยัยแอล"
" New Morning <3 "
แคว๊กก แคว๊ก แคว๊ก มันคือเสียงเป็ดนาฬิกาปลุกใน I Phone 5 ของฉันเองที่ต้องตั้งปลุกกันไม่ตื่น ไม่ฟื้น ไม่หายใจ เย้ยยย!! ไม่ใช่สิต้องหายใจต่อไปเพื่อชำระแค้น ฮุฮุฮุ ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันทำทุกขั้นตอนอย่างปราณีตเพราะอะไรน่ะหรอเพราะฉันจะต้องเพอร์เฟคให้ผู้ชายคนนั้นอึ้งงงงงง ทึ่งงงง OMG !! กันเลยที่เดียว ฉันมองนาฬิกาตายละอีก 40 นาที จะถึงเวลาเข้าเรียนฉันรีบไปหยิบชุดนักศึกษามาใส่แต่งหน้าเนียนๆใสๆเก๋ๆสไตล์เกาหลีมีเงาทาปากชมพูอ่อนๆดูน่ามองใส่นาฬิกาเรือนหรูสวมรองเท้าสุดชิคถือกระเป๋าแฟชั่นสุดเริ่ดดด ดะเรมีโด้ โอ ม้ายยย ก้อดดด แค่นี้ก็พร้อมไปเดินสวยๆเริ่ดละ ฉันขับ Volkswagen 2012 สีแดงเข้ามาถึงตัวมหาลัยแล้ว
"ฮึ ในที่สุดก็ถึงเวลา the first step of revenge " ฉันกวาดสายตามองหาเพื่อนๆที่นัดกันไว้หน้าตึก
"เฮ้!! แอล ! ทางนี้ๆๆ " ยัยแคร์ลายตะโกนเรียกฉันจากมุมตึกพร้อมเพื่อนๆอีก 8 คนครบพร้อมหน้าพร้อมตา
"ไง 555 โหยโทษทีนะมาสายตลอดเลยว่าแต่คาบแรกเรียนห้องไหนอ่ะ ฉันลืมละ55" ฉันน่ะไม่ค่อยจำอะไร ขี้ลืม แล้วพวกฉันก็คุยเม้าท์มอยไปจนถึงเวลาต้องเข้าเรียนคาบแรก วันแรกของการเปิดเทอมช่างดีอะไรเช่นนี้><
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ