storyloveยัยแมวขโมยตัวร้ายไล่(จับ)หัวใจคุณหมอตัวดี

 

                                             

 

 

                                                16

 

Nami 's Talk

ตึก ตึก ตึก

แอ๊ด.....

ชายหนุ่มถือดาบแล้วเข้าไปในคฤหาสห์ ก่อนจะมองชายตรงหน้าของเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โอ๊กตัวโปรดของชายที่สวมแว่นตากันแดดและไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"โอ้ว....ลอว์ในที่สุดแกก็มาจนได้สินะคิดว่าแกจะไม่มาแหนะ"ชายตรงหน้าพูด

"ฉันไม่ได้มาเพื่อจะมาพูดไร้สาระกับแกนะโจ๊กเกอร์..."

"ฉันรู้ๆ ได้ข่าวว่าแกกำลังจะเป็นพันธมิตรกับกลุ่มหมวกฟางใช่รึเปล่า...ลอว์"เขามองชายตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง

"...."

"ใช่สินะ คงไม่ได้จะใช้ประโยชน์จาก มัน เพื่อที่จะแก้แค้นฉันที่ฆ่าโคร่าซอนเมื่อ13ปีที่แล้วใช่ไหมละ หึๆๆ"

"ถ้ามีเรื่องแค่นี้ละก็ฉันกลับละ"เขาหันตัวกลับก่อนที่เวอร์โก้จะเอาไม้ไผ่ฮาคิมากั้นเอาไว้

"เวอร์โก้...."เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"อย่าลืมเติมคำว่า คุณ ไปด้วยสิ ไอ้เด็กบ้า"เวอร์โก้พูดเสียงเข้ม

"เวอร์โก้ ปล่อยมันไป"โจ๊กเกอร์พูด เวอร์โก้ออกไป

"...."

"ฉันให้เวลาแกคิดนะลอว์ ว่าแกจะมาทำงานให้ฉันหรือว่าจะนำพันธมิตรมาแก้แค้นฉัน ฉันจะให้เวลาแกคิด2เดือนเดี๋ยวฉันจะให้โมเน่และเวอร์โก้ไปหาแกเพื่อจะเอาคำตอบ อย่าทำให้ฉันผิดหวังละ หึๆๆๆ"เขาเดินออกไปแล้วขึ้นรถพากินี่สีดำก่อนจะไม่รีบชายตามองโจ๊กเกอร์ที่กำลังยิ้มเยาะอย่างชอบใจและขับรถออกไป

สักวัน...ฉันจะมาทดแทนบุญคุณ คุณให้ได้ คุณโคร่าซอน....

 

ตึก ตึก ตึก

"เฮ้อ....ไม่น่าลืมจักรยานมาเลยเราแถมเป็นหวัดอยู่ด้วย...."ฉันอยากจะร้องไห้ เพราะว่าฉันลืมจักรยานแล้วชอปเปอร์ก็เดินกลับเองจะเป็นอะไรไหมนะ แล้วทำไมฉันนี่ชอบลืมจักรยานคันแพงของฉันที่สวนสัตว์ด้วยนะ พอฉันได้จักรยานมาก็ขี่กลับแต่พิษไข้ดันลามขึ้นมาฉันขี่ไปพร้อมกับไอตลอดทางจนพิษไข้ทำให้ฉันล้มลงทั้งที่ขี่จักรยาน

โครม!

"หนะ หนาวจัง"สายตาฉันเริ่มเลอะเลื่อนและหลับลงไป

บรื้นนนนน! เอ๊ยด!

ชายหนุ่มลงจากรถและลงไปเช็กอาการร่างบาง ไข้ขึ้นสูงแถมมานอนหน้าบ้านชายหนุ่มอีกอะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้

หมับ พรวด

ร่างสูงอุ้มร่างบางที่กำลังแย่ก่อนเปิดประตูและเข้าไปในบ้านแล้วทำการรักษา

...........

......

....

..

.

05.00 A.M.

ชายหนุ่มมองร่างบางที่นอนอยู่ก่อนจะปลุกด้วย...

หมับ

"แค่กๆๆ!หะ หายใจไม่ออก!"ชายหนุ่มบีบจมูกร่างบางจนจะขาดอากาศหายใจ

"....."ชายหนุ่มมองร่างบางก่อนจะปล่อยมือ

"เอ๊ะ! ฉันจำได้ว่าฉันขี่จักรยานมาแล้วล้มลงไป อ๊ะ!แล้วนายเป็นใครหนะ!"ฉันรีบหันไปมอง

"บางครั้งฉันก็คิดว่ามันจะบังเอิญเกินไปนะ"ร่างสูงพูด

"ลอว์!"ฉันพูดด้วยความตกใจ จริงดิอย่าบอกนะว่าเค้าช่วยฉัน!

"ฉันเห็นเธอล้มอยู่หน้าบ้านฉันตอนที่ฉันกลับพอดีเห็นว่าไข้ขึ้นสูงเลยรักษาให้แล้ว"เขาพูดก่อนจะเปิดตูเสื้อผ้าแล้วแล้วหยิบผ้าขนหนูสีดำผืนใหญ่ให้ฉันพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่และกางกางขาขาวสีดำ

"นายน่าจะมีสีอื่นนอกจากสีดำนะ"ฉันพูด

"ไปอาบน้ำซะแล้วอย่าลืมลงมาข้างล่างด้วย"ฉันลงจากเตียงก่อนจะเหยียบกองกระดาษมากมายที่อยู่บนพื้นกระเบื้อง

"ฉันคิดว่าที่นี่ยังรกกว่าที่โรงพยาบาลและกัน"ฉันพูดก่อนจะไปอาบน้ำแล้วห้องอาบน้ำอยู่ไหนละ?

"ลอว์ห้องอาบน้ำอยู่ไหนเหรอ?"ฉันถาม เค้าไม่พูดแต่ชี้ไปทางประตูบานใหญ่ที่เคลือบกระจกฝ้าเอาไว้

"ขอบใจ"

"....."

ซ่าๆๆๆ

"เฮ้อ....."ฉันถอนหายใจออกมา แล้วลงไปในอ่างอาบน้ำอ่างใหญ่ บ้านลอว์นี่หรูจังน้าบ้านก็ใหญ่เงินก็เยอะดีจังเลยน้าาา =w= พออาบน้ำเสร็จก็เปิดประตูอาบน้ำแล้วเห็นร่างสูงถอดเสื้อพอดี

 เฮ้ย!มาถอดเสื้ออะไรตรงนี้!o//[]///o

"มองอะไรอยู่คุณผู้หญิง?"เฮือก!

"ปะ เปล่าซะหน่อย=////="

"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอแอบหน้าแดงด้วยเธอคิดอะไรกับฉันรึเปล่า?"นี่ถามหรือแกล้งถามยะ!

"ไม่ใช่สักหน่อย!ไปอาบน้ำเลยไป๊!คนเค้าจะใส่เสื้อผ้า!"ฉันดันเค้าไปในห้องน้ำ อะไรกัน!ทั้งๆที่ฉันอยู่กับผู้ชายอย่างลูฟี่ โซโลและเพื่อนผู้ชายคนอื่นยังไม่เห็นเป็นอะไรเลยแล้วทำไมพอมาเจอตานี่เข้าอาการออกเลยนะ!โอ้ย!หยุดๆๆคิดไปก็ปวดเฮดซะเปล่า

พอฉันแต่งตัวเสร็จเค้าก็อาบน้ำเสร็จพอดีเค้าเดินผ่านฉันแล้วเช็ดผมตัวส่วนฉันก็เช็ดผมตัวเองบ้าง

"...... -  - "

"นี่ลอว์ ขอบใจนะที่ช่วยฉัน"ฉันพูด

"ที่ฉันช่วยหนะเพราะเห็นเธอเป็นคนของหมวกฟางถ้าเป็นคนอื่นฉันปล่อยมันตายไปนานแล้ว"ชายหนุ่มพูดแล้วหันมามองเล็กน้อยเพราะอะไรหนะเหรอเพราะเธอลืมใส่กางเกงขายาว! แต่ดีนะที่เสื้อเชิ้ตของเค้าตัวใหญ่และยาวชายเสื้อของเค้าปกปิดส่วนล่างหมด ที่เขามองเพราะเตือนให้ใส่กางเกงไม่ได้มองเพราะอยากเห็นสักนิด(เอารูปมาให้ดู)

"คุณผู้หญิงอย่าลืมใส่กางเกงด้วย"

"อ้าวนายไม่ชอบเหรอผู้หญิงอยู่ในบ้านทั้งทีนายน่าจะได้เห็นของดีนะ"ฉันแซว

"ฉันมีของเด็ดกว่าเธออีกนะคุณผู้หญิง"เค้าพูด

"บะ บ้า!ใครเค้าอยากดูของๆนายกันเล่า!o///o"ฉันพูด

"ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าของเด็ดที่ว่าคืออะไรไม่ใช่ของๆฉันสักหน่อย"เค้าสวน ไอ้เราก็คิดไปเรื่อย - -

"ไปแล่ว!"ฉันรีบออกไปทันทีแล้วลงไปข้างล่าง

ตึก ตึก ตึก

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณนามิ ^ ^"ฉันเห็นโซลกำลังยืนคุยกับชายหนุ่มทั้งสองแล้วทักฉัน

"อะ อืม"ฉันพูดพลางมองไปรอบๆห้องมีแต่สีดำขาวทั้งนั้น - -

"สวัสดีครับนามิซัง~"ชายหนุ่มทั้งสองพูด

"สวัสดีแล้วพวกนายเป็น..."

"ลูกน้องหัวหน้าหนะครับ ผมมาที่หลังเลยเรียกรุ่นพี่ ^o^"โซลพูดพลางยิ้มไปด้วย

"ผมชาจิครับ"ชายทางด้านซ้ายของโซลแนะนำตัว

"พะ เพนกวินครับ!"ส่วนทางด้านขวาแนะนำตัวเช่นกัน เพนกวิน...ชื่อตลกจัง

ตึก ตึก ตึก

"อ้าว หัวหน้าไม่ทานอาหารเช้าเหรอครับ ^*^"โซลพูดพร้อมกับรังสีทะมึน ลอว์ถึงกับสะดุ้งแล้วหันมาบอกว่า

"......ฉันจะไปหาเบโปะเรื่องโจ๊กเกอร์..."ชายหนุ่มเพียงนึกในใจว่า

         ชิบหายแล้วไง!...

"รุ่นพี่เบโปะเค้าออกไปทำงานไม่ใช่เหรอครับหัวหน้าควรมาทานอาหารเช้าก่อนจะมาเป็นหนูทดลองให้ผมเดือนนี้นะครับ.. ^ ^ *"นามิถึงกับอึ้งและกลัวหนุ่มหน้าสวยที่กำลังจะกลายเป็นปีศาจ

" เอ่อฉันหายแล้วขอไปก่อนนะ!"ฉันรีบไปหน้าประตู

"room!"

"เฮ้ย! ไอ้วงกลมนี่มันคืออะไร!"ฉันพูด

"shramble !"จู่ๆฉันก็วาร์ปแล้วฉันก็อยู่อ้อมแขนแกร่งของเค้า

"จะพาฉันกลับมาทำไม!T[]T"ฉันพูด

"อย่าพึ่งไป ช่วยมาเป็นหนูทดลองให้โซลพร้อมกับฉันหน่อย"เค้าพูดพลางกลืนน้ำลาย

"โอ๊ะ!คุณนามิจะมาลองด้วยเหรอครับเนี่ยดีจังเลยงั้นรอผมก่อนนะครับ ^w^"ชายหนุ่มหน้าสวยไปในห้องก่อนจะหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา นายจะลากฉันมาทามมายยยย!อีตาเคราแพะะะะ!T[]T

"...... - -^"

"เอาละมาเริ่มกันเลยนะครับ รุ่นพี่ครับช่วยล็อกพวกเค้าหน่อยนะครับ..."ทำไมเค้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้~~~Q[]Q

หมับ!

"ขอโทษนะครับ อย่าถือสากันเลยนะครับ"

 

ฉึก!

 

 .................................................................................................................

แหม กำลังเข้มข้นเหมือนต้มยำกุ้งที่กำลังดีแต่ดันจบตอนแรก พรุ่งนี้เดี๋ยวทดลองไวรัสC!2จะมาเร็วๆนี้อย่าลืมขอขมาเอ้ย!มาอ่านกันด้วยน้าาา

นิยายเล็ก

ซินดี้:เมื่อไหร่ฉันจะได้ออกกับเค้าน้า

ไรท์:พรุ่งนี้ได้ออกแน่หมอฟันธง!

ซินดี้:จริงเหรอคะ ดีจังเลย

ไรท์:เอ๊ะ หรือจะเข้าแค่ฉากเดียวดีไหมนะ

ซินดี้:แง้ๆๆๆ ไรท์ใจร้ายยยย

ไรท์:เฮ้ย ขอโทษอย่าพึ่งร้อง

 .................................................................................................................

 ซินดี้จังอยากมีบทของตัวเองบ้าง