I love you Mr Dry ผมรักคุณนายเย็นชา

           เฮ้อผมเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมจิตใจถึงโหวงเหวงขนาดนี้เนี่ย ไม่ไหวแฮะปวดหัวไปหมดเลย

"ยูกิ มึงเป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายรึเปล่า" ไคโจ คาโอะ เพื่อนที่ห้องของผมเอ่ยถามอย่างห่วงใย ขอบใจวะเพื่อน กูรักมึงวะคาโอะคุง

"แค่ปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก" มันมองหน้าผมประมาณไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น

"....."มันเงียบอ่ะ ทำไงให้มันเชื่อดีว่ะ ต้องทำให้ดูป่ะเนี่ย เอาว่ะมันจะได้เลิกคิดมาก

"ไม่เชื่อกูอีก อ่ะดูซะเนี่ยกูสบายดี" ผมรีบลุกขึ้นแต่อยู่ๆก็เวียนหัวขึ้นมา จนเกือบล้มไปข้างหน้า ถ้า

คาโอะไม่จับผมไว้

"เฮ้ยยูกิ!!มึงตัวร้อนมากเลยน่ะเนี่ย?? ไปห้องพยาบาลเหอะ" มันพูดจบก็พยุงร่างอันน้อยนิดของ

ผมไปห้องพยาบาลทันที และก็ผมไม่รู้สึกอะไรอีกก่อนทุกอย่างจะดับวูบ

            ห้องพยาบาล

"เอาละเสร็จแล้ววันหลังก็ละวังมั่งละกัน เป็นนักกีฬาของโรงเรียนไม่ใช่รึไงเนี่ย" อาจารย์ห้อง

พยาบาลพูดขึ้น ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะพูดว่า

"ขอบคุณครับอาจารย์" ร่างสูงก้มขอบคุณก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างบางของยูกิ

ถูกพยุงมาที่ห้องพยาบาลอย่างลำบาก พอร่างโปร่งวางร่างบางลงที่เตียง ร่างสูงก็ถามขึ้นทันที

"ไคโจ ยูกิเป็นอะไรไป ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้" ร่างสูงหันไปถามร่างโปร่งของคาโอะที่นั่งหมดแรง

เพราะแบกยูกิมา

"ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกก็คุยกันอยู่ดีๆ แล้วพอลุกขึ้นก็ล้มลงไปเลย" คาโอะพูดอย่างเหนื่อย

"อืมยังไงก็ขอบคุณน่ะที่พายูกิมาส่งที่ห้องพยาบาล" ร่างสูงมองร่างบางอย่างห่วงใย ทั้งที่เมื่อเช้า

ยังคุยกันอยู่เลยแท้ๆ

"ไม่เป็นไรโว้ยเพื่อน ยูกิก็เพื่อนกูเหมือนกัน...!!!" คาโอะหันไปพูดกับริวจิอย่างอารมณ์ดี

"อืม ขอบใจมากละกันนายกับไปที่ห้องเถอะเดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง" ร่างสูงพูดขึ้นแล้วมองไปยัง

ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียง

"โอเคยังไงก็ฝากยูกิมันด้วยน่ะ กูไปละ" คาโอะพูดพร้อมกับโบกมือลา เพื่อกับไปที่ห้อง

"อ้าวเธอโคตะคุงนี่ ทำไมยังไม่ไปเรียนอีกละ" อาจารย์ห้องพยาบาลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างสูงยังไม่

ไปเรียน ทั้งที่มันเลยชั่วโมงเรียนมาหลายนาทีแล้ว

"พอดีเพื่อนผมเขาไม่สบายนะครับ" ริวจิพูดขึ้นและก็บอกอาจารย์ที่กำลังจัดของอยู่

"เป็นอะไรละ" อาจารย์ถามขึ้น

"น่าจะไม่สบายน่ะครับ" ริวจิเอ่ยตอบเพราะตนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ไหนดูสิ......โหยไข้สูงนะเนี่ย คงต้องไปกลับบ้านไปพักผ่อนแล้วหล่ะนะ อาการชักน่าเป็นห่วง"

อาจารย์พูดพร้อมกับสีน่าที่เป็นห่วงลูกศิษย์ ที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้

"จะว่าไปโคตะคุง บ้านเธออยู่ข้างบ้านของมิเอะคุงด้วยสินะ" อาจารย์หันมาถามร่างสูงที่ยืนดูคนไข้

อยู่

"ช่วยไปส่งมิเอะคุงที่บ้านด้วยน่ะครูไปละ" อาจารย์พูดพร้อมวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ

"เฮ้ย แปลว่ากูต้องแบกมึงกลับใช่มั้ยเนี่ย ยูกิ" ร่างสูงมองหน้าร่างบางที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและ

หน้าแดงเพราะพิษไข้ก่อนจะอุ้มขึ้นหลังเพื่อตรงไปยังบ้านของร่างบาง

มาต่อแล้วค่ะ

"อืม..." อะไรกันเนี่ยรู้สึกปวดหัวชะมัดเลย แล้วทำไมเหมือนมีคนอุ้มผมอยู่เลย พอผมปรับสติตัว

เองดีๆ ก็เห็นภาพของไอ้ริวโผ่ลมาก่อนเลย

"ไงไอ้ตัวแสบตื่นแล้วเหรอ" มันพูดพร้อมกับสีหน้านิ่งเฉย มันเป็นอะไรของมันคนหล่อ(????) ไม่

เข้าใจ

"อะไรของมึงไอ้ริว แล้วนี่กูเป็นอะไรไปทำไมถึงมาอยู่บนหลังมึงได้" ผมรัวคำถามใส่มันไม่ยั้ง มัน

ทำหน้าเหมือนกับว่า กูไม่น่าช่วยมึงเลยอ่ะ

"ถามทีละอย่างไม่ได้รึไงกูจะตอบทีละอย่าง ที่กูแบกมึงมาเนี่ยเพราะมึงไม่สบายแล้วอาจารย์เห็น

ว่ากูกลับมึงบ้านใกล้กัน เลยให้กูมาส่งมึง" มันพูดทีทำเอาผมนึกทันที ผมเนี่ยน่ะ???ไม่สบาย???

ปกติผมก็แข็งแรงนี่ สงสัยคงเพราะเมื่อวานวิ่งเยอะไปมั้ง

"อืม..ขอบคุณมึงละกัน" ผมพูดเบาหวิวเหมือนกับเสียงลม มันก็ไม่ตอบอะไรแต่คงได้ยินนั่นแหละ

".........." หลังจากนั้นมันก็ไม่พูดอะไรอีกตลอดทางเลย จนในที่สุดผมก็หลับไป

      ทางริว

อา...เอาไงดีละครับงั้นผมจะพูดถึงตอนนี้ละกัน ผมกำลังแบกไอ้แสบที่กำลังหลับอยู่บนหลังผม

เพราะพิษไข้ มันไปทำอะไรมาน่ะ ถึงไข้สูงขนาดนี้เพราะปกติมันก็แข็งแรง ไม่เคยไม่สบายหนัก

ขนาดนี้แท้ๆ อะ..ในที่สุดผมก็มาถึงบ้านมันซักที ไม่อยากจะพูดเลยว่ามันตัวเบาขนาดไหน เบาจน

สามารถยกได้ด้วยมือเดียวเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! ผมเคาะเรียกคุณน้าเคโกะ แม่ของยูกิอยู่ที่ประตูบ้าน

"คร้าๆ มาแล้วค่ะ" คุณน้าเคโกะตะโกนออกมาจากบ้านพร้อมวิ่งมาอย่างเร่งรีบ

"สวัสดีครับ" ผมทักทายตามมารยาท คุณน้าเคโกะยิ้มให้ผมนิดนึงก่อนจะมองไปบนหลังผมที่มีไอ้

ตัวแสบนอนอยู่

"จ้า ริวคุงสวัสดีเช่นกันจ๊ะแล้ว.....ยูจังเป็นอะไรไปเหรอทำไมริวคุงถึงแบกมาละ" คุณน้าพูด

พร้อมเดินไปหายูกิที่อยู่บนหลังผม

"ไม่สบายหนะครับ เห็นอาจารย์บอกว่าไข้สูงมากด้วย นี่ยูกิตื่นก่อนถึงบ้านแล้ว" ผมพูดพร้อมกับ

ปลุกยูกิไปด้วย ยูกิค่อยๆลืมตามอง ตามันตอนนี้แดงมากเลยหละ ขนาดคุณน้าเคโกะยังตกใจเลย

"ว้าย!! ยูจังทำไมตัวร้อนอย่างนี้เนี่ย ริวคุงช่วยพายูจังขึ้นไปบนห้องก่อนน่ะ เดี๋ยวน้าจะไป

เตรียมผ้าเช็ดตัวก่อน" พูดเสร็จคุณน้าก็รีบวิ่งไปทางครัวทันที ผมค่อยๆเดินขึ้นบันไดอย่างระวัง

พอถึงห้องของมันผมก็เปิดประตูเข้าไปทันที จากนั้นก็ค่อยๆเดินไปยังเตียงแล้วก็วางอย่างเบามือ

"อืม..ริวเหรอ" มันลืมตาขึ้นมานิดหน่อยพร้อมกับมองหน้าผม ตอนนี้อาการมันน่าเป็นห่วงมาก    

ตัวร้อนเกินไปแล้ว แถมตาก็แดงจนน่ากลัวเสียงก็แหบจนเหมือนไม่ใช่เสียงที่สดใสเหมือนเคย

"อืม นอนไปก่อนเดี๋ยวฉันลงไปข้างล่างจะได้ไม่กวน" พอผมกำลังจะเดินออกไป แต่มือเล็กๆของ

มันมาดึงชายเสื้อผมไว้ก่อน

"อยู่ด้วยกัน...แค่กๆ...ก่อน" อยู่ๆมันก็ไอออกมาจนผมตกใจเลย เอาไงดีวะริว จะอยู่หรือจะไป

"......." เอาไงดีละเนี่ย มันมองหน้าผมนิ่งเลย

"นะ ริวอยู่เป็นเพื่อนก่อน ได้มั้ย" มันพูดข้อร้องผมสุดๆ โอ้ยเอาไงดีวะเนี่ยกู

"เฮ้อ -*- ก็ได้...แต่มึงนอนไปเลยห้ามลุกขึ้นมา ไม่งั้นกูกลับ" ผมทำท่าจะเดินออกไป แต่มันก็

พูดขึ้นมาอย่างเร็วว่า

"สัญญา....-////-" แต่เสียงมันเบาโครตอ่ะ แต่ก็ยังดี แล้วเมื่อไหร่คุณน้าเคโกะจะมาเนี่ย(เพิ่งนึก

ได้รึไง???///ซัน)

ก๊อก ก๊อก "ริวคุงเปิดประตูให้น้าหน่อยจ๊ะ" นั่นไงนึกถึงก็มาพอดี

"ครับ.." ผมพูดพร้อมกับไปเปิดประตูให้ ตอนนี้คุณน้ากำลังถือกะละมังกับผ้าผืนเล็กมาเช็ดตัวมัน

"ยูจัง เป็นไงบ้างจ๊ะลูก" คุณน้าพูดพร้อมกับเอามือไปแตะตรงหน้าผากนิดหน่อย แต่ก็ต้องสะดุ้ง

แล้วชักมือกลับทันที สีหน้าของคุณน้าดูเจ็บปวดมากเมื่อต้องมาเห็นสภาพลูกชายของตัวเองตอนนี้

แต่ตอนนี้ยูกิมันคงไม่มีแรงเหลือแล้วหล่ะ ได้แต่ตอบเสียงแหบๆ

"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ แค่กๆ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ^////^" หน้ามันแดงมากเลยละ สงสัยไข้

สูง

"ยูกิงั้นฉันไปแล้วนะ" ผมพูดก่อนจะออกไป แต่ร่างเล็กก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

"ไหนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันก่อนไง คนผิดสัญญา" มันพูดเหมือนค้อนผมนิดหน่อย ทำเอาผม

สะอึกเลย โดยเฉพาะคำข้างหลังเนี่ยแหละ

"ก็ได้ๆ จะมาอยู่ด้วย แต่ต้องเช็ดตัวเสร็จก่อนเดี๋ยวขอฉันไปเปลี่ยนชุดแป๊ปเดียว" ผมพูดก่อนจะ

ค่อยๆเดินออกไป

"ไปเร็วๆนะ รีบกลับมาด้วย" มันพูดก่อนจะค่อยหลับไป เพราะคงทนพิษไข้ไม่ไหว

"หึ สัญญา" แล้วผมก็รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วปล่อยให้แม่ลูกอยู่กันตามลำพัง

ไม่ไหวแล้วค่ะ คงได้แค่นี้ เพราะช่วงนี้จะมีติวอีกเยอะเลยเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จจะรีบมาน่ะค่ะ