i l o v e i t !

              "ลูกรัก!มีคนมาอยู่กับลูกนะ!"แม่ตะโกนตรงบันไดขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

              "แม่ว่าไงนะ!"ฉันตะโกนเพราะไม่ได้ยิน ฉันเลยจัดสินใจเลิกเล่นโทรศัพท์แล้วก็ลงไปหา

แม่ ฉันวิ่งไปหาแม่ที่กำลังนั่งคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้แต่ที่รู้ๆเป็นผู้ชาย

              "แม่คะ!?มีอะไรหรอคะ?"ฉันถามแม่

              "มีคนที่จะมาอยู่ดูแลลูกหน่ะ"แม่ตอบพร้อมกับหันหน้าไปหาไปหาผู้ขายคนนั้น

              "แล้วแม่จะไปไหนอ่ะ?"ฉันถามแม่แล้วก็นั่งลงข้างๆแม่

              "แม่ก็จะไปทำงานที่อเมริกาไปทำงานกับเจ้านายที่บริษัทของแม่"แม่ตอบ

              "แล้วแม่ปฎิเสธเขาไม่ได้หรอแม่"ฉันถามแม่ด้วยความเป็นห่วง

              "แล้วจะให้แม่ไปทำงานที่ไหนหล่ะ?"แม่ถามฉัน

              "ที่ไหนก็ได้แต่แม่ต้องอยู่กับลิ้นจี่นะ"ฉันอ้อนวอนแม่สุดชีวิต

              "ไม่ได้หรอกนะ แม่ไปแค่แปปเดียวเอง เดี๋ยวก็มา"แม่ปลอบฉัน

              "ค่ะแม่ แล้วแม่จะไปกี่วันอ่ะคะ?"ฉันถามแม่

              "แม่ก็ยังไม่แน่ใจ แต่ว่าแม่ไปไม่นานหรอกนะ แม่สัญญา"แม่พูดเพื่อไม่อยากให้ฉันเป็น

ห่วง

              "ค่ะ"ฉันพูดด้วยความโล่งใจ

              ฉันพูดเสร็จก็หันหน้าไปหาผู้ชายคนนั้น เขาโบกมือให้ฉันด้วยแล้วก็ยิ้มให้ฉันดูเหมือนเขา

จะเป็นมิตรกับฉันมากๆเลยทั้งๆที่ยังไม่รู้จัก- -

              "แม่คะ ที่ใครหรอคะ"ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้น

              "สวัสดีครับ ผมเซอร์เจี้ยนยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"แล้วเขาก็ส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน

              "เอ่อ..ค่ะ"ฉันยิ้มแสยะใส่เขา

              ปี้บๆ!

              เสียงแตรรถของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าบ้านของฉันแล้วจากนั้นแม่ก็เดินไปที่หน้าบ้าน

แล้วก็แง้มประตูไว้แล้วจากนั้นแม่ก็วิ่งไปหยิบประเป๋าที่วางไว้ข้างๆโทรทัศน์ แล้วก็วิ่งออกไป

              "แม่คะ!"ฉันตะโกนเรียกแม่ แต่แม่ก็ไม่ตอบเพราะว่าแม่ออกไปแล้ว

              แม่นะแม่...

              ไม่เคยมีคำบอกลาซักคำ...

              ฉันเดินไปปิดประตูแล้วก็นั่งพิงประตูแล้วก็ได้แต่นั่งร้องไห้ น้ำตาได้ไหลลงมาทั้งสองข้าง

แล้วฉันก็ปาดน้ำตาหลายรอบแล้วแต่ก็ยังไงไม่หยุดอยู่ดี แล้วเซอร์เจี้ยนก็เดินมาหาฉันแล้วก็ตบบ่า

ฉันเบาๆ แล้วก็นั่งพิงประตูเหมือนฉัน

              "แล้วเธออยู่แบบนี้นานรึยัง?"เขาถามฉัน

              "ฮึก..นานแล้ว...ฮึกๆ"ฉันร้องไห้ไม่หยุด

              แล้วเขาก็กอดฉันแน่นมันทำให้ฉันรู้สึกอุ่น แล้วจากนั้นเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นแล้วจากนั้นเขา

ก็ขึ้นบันไดแล้วก็เดินเข้าไปส่งฉันที่ห้องนอน แล้วก็ปิดไฟห้องนอนของฉัน

              "นอนหลับซะนะ วันพรุ่งนี้มันคงทำห้เธอรู้สึกดีขึ้น"แล้วเขาก็ปิดประตูแล้วก็เดินออกไป

              แม่นะแม่...

              ไม่เคยมีคำว่าบอกลาซักคำ...

              ฉันพูดประโยคนี้ในใจฉันจนพูดออกมาได้แล้ว ฉันหลับตาแน่นแล้วฉันก็ผลอยหลับไป...