Beautiful every time ปราบหัวใจจอมวีนสุดสวย

          "ซอล ถ้าลูกไม่หมั้น แม่โกรธลูกน่ะ"

          "แล้วแต่แม่เลยครับ ผมไม่อยากหมั้นกับคนที่ผมไม่ได้รัก"

          "ซอลค่ะ แต่มินนี่รักซอลน่ะคะ"

          "แต่ผมไม่ได้รักมินนี่แล้วครับ ผมรักเรน่า" ฉันว่าหน้าฉันเริ่มร้อนนะ =////=!!!

          "เรน่า ไปกับผม" นายซอลเวย์พูดจบก็ดึงฉันให้ตามไป

          หลังจากออกจากงานนี้มาได้ อีตาบ้าซอลก็สั่งให้ฉันขึ้นรถ ฉันนั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสนทนาทำลายความเงียบ

          "ซอลเวย์ ทำไมนายไม่ยอมทำตามที่แม่นายบอกล่ะ ฉันว่าแม่นายคงอยากจะให้นายได้ดีจริงๆน่ะ"

          "จะให้ฉันไปหมั้นกับคนที่ฉันไม่ได้รัก ฉันไม่ทำ มินนี่ทำให้ฉันเจ็บมามากพอล่ะ"

          "แต่นายก็ไม่น่าไปปฏิเสธแม่นายแบบนั้นน่ะ รู้มั้ยว่าแม่นายเสียใจอะ"

          "เธอบอกว่าแม่ฉันเสียใจ แล้วดูที่แม่ฉันทำสิ เธอคิดว่าฉันไม่เสียใจบ้างหรอ"

          "แต่เขาก็เป็นแม่ของนายนะ ฉันว่านายควรจะกลับไปหมั้นกับมินนี่" O_O แค่ฉันบอกให้อีตาบ้านิกลับไปหมั้นกับยัยมินนี่ นายนี่ก็เบรกรถจอดข้างทาง ทำให้หัวฉันกระแทกกับลิ้นชักหน้ารถ

          เอี๊ยดด!!  โป๊ก!!!

          "นี่นาย จอดรถเบาๆหน่อยเส่ หัวฉันกระแทกกับลิ้นชักแล้วน่ะ" พอฉันลุกขึ้นมาได้ ฉันก็ว่านายนี่ทันที เฮือก ฉันเจ็บนะ หน้าผากฉัน T^T

          "เมื่อกี้เธอว่ายังไงน่ะ ก่อนที่ฉันจะเบรกรถ"

          "ก็ฉันบอกว่านายสมควรกลับไปหมั้นกับยัยมินนี่เพื่อความสบายใจของแม่ไง!!!"

          "เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!!!!"

          "ก็ฉัน อุ๊บ.... OxO!!!"

          เอ๊ะ! นายนี่เอาปากมาประกบปากฉันก่อนที่ฉันจะพูดจบ เฮือก!!นายนี่จูบฉันเหรอ ถึงฉันจะเคยจูบกับแฟนเก่ามาก่อน แต่จูบนี่มันไม่เหมือนที่ฉันเคยจูบมา จูบนี่มันเต็มไปด้วย ความโกรธ ความรุนแรง ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก 

          จึก!

          ฉันกัดปากนายนี่ แต่ดูท่านายนี่จะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ยิ่งเพิ่มทวีคูณความโกรธและลงความรุนแรงที่ฉันมากกว่าเดิม ฉันรู้ว่าฉันยิ่งดิ้น นายนี่ยิ่งใช้ริมฝีปากบดขยี้ฉันแรงเข้าไปอีก มีน้ำออกมาจากปากนายซอลเวย์ด้วย เลือดนี่ ฉันกินเลือดนายนี่เหรอ ไม่!! ฉันพยายามดิ้น แล้วผลักร่างใหญ่นี้ออก แต่ไม่มีผลเรย ฉันไม่สามารถออกจากให้ความโกรธนี้ได้เลย รถก็แคบ ฉันเริ่มเหนื่อยกับการดิ้นล่ะ พอแล้ว นายอยากจะทำอะไร ก็ทำเลย ฉันจะไม่ดิ้น 

          เขาเพิ่มจูบที่ร้อนแรงจากความโกรธแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นนุ่มนวล และหวาน ฉันเริ่มเคลิ้มกับความหวานนี้ แต่ไม่น่ะ ตั้งสติสิเรน่า!!! มันจะไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่ได้รักเขา เขาไม่ได้รักฉัน เราแค่แฟนกำมะลอน่ะ!!! ฉันรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักร่างใหญ่นี้ออก เฮือก!!!

          "พอได้แล้ว! ฉันไม่ใช่คนที่นายรักจริงๆน่ะ และฉันก็ไม่ได้รักนาย เราแค่แฟนกำมะลอน่ะ!"

          "..."

          "พาฉันกลับเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว"

          ฉันนั่งเงียบมาตลอดทาง นายซอลเวย์ก็เหมือนกัน จนกระทั่งนายซอลเวย์พาฉันกลับถึงคอนโด ฉันรีบเปิดประตูออกและรีบจะเดินขึ้นห้อง แต่ฉันกลับไปไม่ได้เพราะมีข้อมือหนาจับข้อมือเล็กของฉันไว้ 

          "ฉันขอโทษน่ะเรื่องจูบ"

          "ช่างเถอะ... ฉันจะถือว่ามันเป็นความโกรธของนายที่ฉันทำให้นายโมโห ฉันก็ต้องขอโทษนายด้วยที่พูดกับนายรุนแรงแบบนั้น" 

          "ฉันขอโทษเธอจริงๆน่ะ เรน่า"

          "อืม... ฉันรู้แล้วน่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำนอน นายก็เหมือนกัน ควรจะขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะ ฝันดีน่ะ" 

          "เช่นกันน่ะ เรน่า" 

          ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องเหรอเปล่า ความรุนแรงของนายซอลเวย์ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันผิด ที่ฉันพูดแบบนั้นออกไป ฉันกำลังรู้สึกว่า หัวใจฉัน มันเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้นายซอลเวย์ ความรู้สึกนี้มันจะเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้วเหรอ ฉันกลัว!!! มัน