เรื่องราวจากความทรงจำ (Memory story)

แสงสีทองของวันเริ่มสัปดาห์ที่สดใส ในตรอกเล็ก ๆ ของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเด็กสาวหน้าตาสดใสคนหนึ่งกำลังขี่จักรยานเพื่อแจกนมสดรสหอมหวานให้กับบรรดาบ้านที่เป็นลูกค้าของร้านที่เธอทำพาร์ทไทม์อยู่

 

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เสียงเห่าของเจ้าสุนัขตัวเล็กขนสวยพันธุ์ชิสุ เจ้ากีกี้ ดังมาจากบ้านหลังหนึ่ง

 

"อ๊าว กีกี้ สวัสดีตอนเช้าจ้ะ แหม มาทักทายทุกวันเลยนะจ๊ะ" ฝ้าย เด็กสาวผู้สู้งานคนนี้ ยกมือขึ้นลูบขนที่นิ่มสลวยของเจ้ากีกี้อย่างสบายมือ และสบายใจ

 

ความน่ารักของเจ้ากีกี้ทำให้ฝ้ายลืมความเหนื่อยล้าของร่างกายที่ผ่านการทำงานพาร์ทไทม์อย่างหนักมาทั้งกลางคืนและเช้าตรู่อย่างนี้

 

"มามะ มามะ มาดื่นนม ชั้นมีส่วนของแกด้วยนะวันนี้ .... กินช้า ๆ นะ กีกี้ เดี๋ยวสำลัก ฮะ ฮะ ฮะ"

 

เสียงหัวเราะที่สดใส และท่าทางที่อ่อนโยนของฝ้าย ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ นั้นใจเต้นระรัว มันช่างเป็นภาพที่ทำให้ชายหนุ่มเกิดความประทับใจอย่างไม่รู้ตัว

 

พีคเป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างสันทัด คิ้วเข้มที่ทำให้รับกับใบหน้าที่สะอาดสะอ้าน ส่วนที่ดูดีที่สุดคือดวงตากลมโตของเขาที่ใคร ๆ มองแล้วต้องตกอยู่ในภวังค์

 

"กีกี้ เข้าบ้าน" ชายหนุ่มตะโกนเรียกสุนัขของตัวเองให้เข้าบ้าน

 

"เอ๊า เจ้าของมาแล้วนี่ ไป๊ ไปเข้าบ้าน ฮิฮิ อิ่มแล้วใช่ไหมจ๊ะ บ๊ายบาย"

ฝ้ายลุกขึ้นยืนและขี่จักรยานออกไป พีคได้แต่มองตามร่างของหญิงสาวผู้ทำให้คนอย่างเขาเกิดความรู้สึกหวั่นไหว และปลายตาสุนัขของตัวเองที่กำลังวิ่งมาหาเขาหมายจะให้เขาอุ้มเข้าบ้าน

 

(คงไม่ใช่หรอก คราวนี้คงไม่ใช่ .. มันคงจะเหมือนคราวที่แล้ว)

พีคคิดในใจ และยิ้มเศร้า ๆ กับตัวเอง และอุ้มกีกี้เดินเข้าบ้านไป

 

เช้าวันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ เช้าแห่งการเปิดเทอมแรกของเด็กมหาลัยปีที่ 1 ของฝ้าย ฝ้ายต้องเร่งรีบมาก ๆ หลังจากกลับบ้านหลังน้อยของเธอ เธอรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วคาบขนมปังกับหยิบนมหนึ่งขวดใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกจากบ้าน

 

"ไปก่อนนะคะ คุณป้า"

 

"อ้าว หนูฝ้าย แล้วหนูกินข้าวหรือยัง .. ป้าเตรียมอะไรให้กินไว้บนโต๊ะน่ะ" คุณป้าสมานแท้ ๆ ของฝ้ายยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน และร้องทักหลานรักด้วยความเป็นห่วง

 

"ไอ้เองไออ้า อู๋อินอ๋มอังอับอม อ้ออิ่มแอ๊ว เอี๋ยวอับอาอินออนเอ็นอ้ะ อายยยย" เสียงฝ้ายที่คาบขนมปังอยู่ตอบรับป้า พร้อมกับวิ่งออกไปนอกบ้าน

(ไม่เป็นไรค่า หนูกินหนมปังกับนม ก็อิ่มแล้ว เดี๋ยวกลับมากินตอนเย็นค่ะ บายยยย)

 

 

ฝ้ายวิ่งขึ้นรถเมล์ที่เพิ่งออกตัวจากป้ายไปไม่กี่วินาที เพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัย ฝ้ายเป็นเด็กที่ได้รับทุนการศึกษาให้ได้เข้าเรียน มหาวิทยาลัยประเสริฐวิทยาแห่งนี้ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยระดับต้น ๆ ของประเทศ นักเรียนในมหาวิทยาลัย ถ้าไม่เป็นเด็กเรียนทุนอย่างฝ้ายแล้ว ก็ต้องเป็นเด็กนักเรียนที่มีผู้ปกครองที่มีฐานะรวยถึงขั้นร่ำรวยมาก ที่จะพอจ่ายค่าเทอมแต่ละเทอมไหว ฝ้ายเป็นเด็กทุนที่ต้องขยันมาก ๆ เพราะ ผลการเรียนของฝ้ายต้องไม่ต่ำกว่า 3.80 ทุกเทอม ถ้าไม่เช่นนั้นจะโดนตัดสิทธิรับทุนทันที

 

ด้วยความรีบร้อนและเป็นวันแรกที่เคยเข้ามาเดินมาโรงเรียนแห่งนี้ ขณะที่ฝ้ายกำลังวิ่งหาตึกและห้องเรียนอยู่นั้น ฝ้ายก็เดินชนกับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้า!!

 

หนังสือในมือฝ้ายตกลงกับพื้นพร้อมตัวเธอเอง .. ชายหนุ่มตากลมโตยื่นมือมาให้ฝ้ายเพื่อดึงฝ้ายขึ้นมายืนให้เรียบร้อย และก้มลงไปเก็บหนังสือให้

 

"ขะ ขะ ขอบคุณค่ะ ชั้นวิ่งไม่ได้ดูทาง เร่งรีบไป" ... ยังไม่ทันที่ฝ้ายจะอธิบาย ชายหนุ่มยื่นหนังสือให้ฝ้าย และเดินหันหลังกลับไปทันที

 

"ฮ้า อะไรกันเนี่ย .. คนเค้ายังพูดไม่จบเลย แต่ เอ.. เหมือนเคยเห็นหน้าหมอนี่ที่ไหนน้า .. อ๊าย ตายแล้ว จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว" ฝ้ายบ่นพึมพำแล้ว วิ่งไปที่ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

 

เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม จึงมีการจับฉลากที่นั่งกัน

 

ตี๋เพื่อนรักของพีคกระซิบกับพีคอย่างเบาที่สุด

"เฮ้ย พีค แกช่วยสลับที่กับชั้นหน่อยได้ไหมวะ ชั้นอย่างนั่งข้างใบเฟิร์นอ่ะ"

"แล้วที่ของแกที่จับได้ตรงไหนวะ"

"ก็ที่นั่งริมหน้าต่างที่แกชอบไง นั่งกับเด็กใหม่ที่แนะนำตัววันนี้ ชื่อฝ้าย อะไรเนี่ยล่ะ เอาปะ เอาปะ เร็วเดะ เดี๋ยวครูเรียก"

 

ตี๋เร่งเร้าการตัดสินใจของพีค

"อ้อ ถ้าได้ที่นั่งริมหน้าต่างก็น่าสนใจ" พีคตกลงใจทำการสลับที่นั่งตนกับตี๋เพื่อนสนิทของตน

 

ฝ้ายกำลังนั่งเตรียมหนังสือของคาบต่อไปอย่างขะมักเขม้น แต่ต้องตกใจเมื่อมีคนมานั่งข้าง ๆ หล่อนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

 

"อุ๊ย ตกใจหมดเลย สวัสดีจ้ะ เราชื่อฝ้ายนะ คงได้ยินที่เราแนะนำตัวเมื่อเช้าแล้วนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ" ฝ้ายกล่าวกับเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่

ชายหนุ่มค่อย ๆ หันหน้ามาหาสาวน้อย และพูดว่า

"หวัดดียัยซุ่มซ่าม"

ฝ้ายตกอยู่ในภวังค์กับดวงตากลมโตที่สวยมาก ๆ ของชายหนุ่ม แล้วพอได้สติเธอก็จำเขาได้ทันที

"อ้าว นายนั่นเอง"

"เราไม่ได้ชื่อนาย เราชื่อ พีค แล้วคราวหน้าคราวหลังก็เดินให้ระวัง จะได้ไม่ไปทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนอีก"

พีคพูด เหมือนตั้งใจพูดลอย ๆ และหันหน้าไปนอกหน้าต่างทันทีที่หมดเรื่องจะพูดกับหญิงสาว

 

"อ้ออออ โอเค .."

(คนอะไรเนี่ย เย็นชาชะมัดยาก ชั้นต้องนั่งเรียนกับอีตานี่ทั้งเทอมเหรอเนี่ย ชิ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์เอาซะเลย)

 

ฝ้ายก้มหน้าก้มตาจัดหนังสือต่อ ทำเป็นไม่สนใจกับการกระทำของเพื่อนร่วมโต๊ะที่สุดแสนจะเย็นชา สักพักนึงไม่นาน ตี๋เดินมาขอร้องให้พีคสลับกลับที่เดิม เพราะใบเฟิร์นไม่ยอมให้ตี๋นั่งด้วย

 

"เฮ้ย ไม่ได้ว่ะ" พีคหันหน้าไปปฏิเสธเพื่อน และเบนสายตาไปที่ฝ้าย และพูดว่า "และอีกอย่าง ..."

 

พีคจ้องลึกลงไปที่ตาของฝ้าย และพูดเบา ๆ ว่า

"เราชอบ..."

 

ฝ้ายกลืนน้ำลาย และครุ่นคิดว่าพีคจะพูดว่าอะไรอีก แต่พีคกลับเงยหน้ามองตี๋ และบอกว่า

"เราชอบที่นั่งนี่ติดหน้าต่างน่ะ วิวดีด้วย แกคงต้องไปหาที่อื่นแล้วล่ะ"

 

ตี๋ได้แต่เดินคอตกกลับไป ส่วนพีคก็หันหน้าไปทางหน้าต่าง ทำหน้าไม่รู้ร้อนเหมือนเดิม ฝ้ายยังคงทำหน้าเอ๋อ ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมตาของผู้ชายคนนี้ทำไมมันช่างมีแรงดึงดูดเหลือเกิน

 

ณ เวลาพักกลางวัน ใบเฟิร์นชวนฝ้ายไปที่โรงยิมหลังกินข้าวเสร็จ เพื่อไปเชียร์รุ่นพี่ที่ใบเฟิร์นชอบ

 

"เนี่ย คนนั้นน่ะ เบอร์หนึ่ง เห็นไหม น่ารักไหม น่ารักไหม เฟิร์นชอบพี่พลมาก ๆ เลย ทั้งหล่อทั้งรวย และก็เท่ห์สุด ๆ เลย" ใบเฟิร์นกรี๊ดกร๊าด และพรรณาถึงรุ่นพี่คนนี้มาก ๆ ตั้งแต่เริ่มคุยกับหล่อน

 

"ไหน ขอดูหน่อยซิ อ๊ะ ตานั่น ตาคนที่ชนแล้วหนีเมื่อวันก่อนนี่นา" ฝ้ายตกใจที่ได้เจอชายในฝันของใบเฟิร์นมาก

 

"อะไรนะ เธอพูดเรื่องอะไร ใครชนแล้วหนี" ใบเฟิร์นถามอย่างใสซื่อ และไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนสาวพูด เสียงกรี๊ดของแฟนคลับของพวกทีมเล่นบาสนั้นดังมาก ๆ จนทำให้ได้ยินเสียงคุยกันไม่ค่อยชัด

 

"อ้อ ไม่มีอะไร ไว้เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังนะ เราไปเข้าห้องน้ำก่อน" ฝ้ายขอตัวออกมาจากตรงนั้น

 

ฝ้ายเดินไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แล้วเดินไปกดน้ำดื่มกิน ขณะที่ฝ้ายกำลังกดน้ำยังไม่ทันเต็มแก้วดี พวกแฟนคลับกลุ่มเดิมที่เจอที่โรงยิมก็วิ่งเข้ามาเบียดผลักฝ้ายจนเซ ..

 

"กรี๊ด ๆ เร็ว ๆ พี่พลเล่นบาสพักเล่นบาสแล้ว ต้องเอาน้ำไปให้พี่เค้า กินแล้วจะชุ่มช่ำหัวใจ"

"กรี๊ด เธอ เราจะได้เห็นเค้าเอาน้ำราดบนตัวเค้าไหมเนี่ย มันคงเป็นภาพที่เซ็กซี่มากแน่ ๆ เลย เหมือนในหนังไง"

"ต๊ายย เธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ ฟินจิกหมอนเล้ยย ชั้นคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ ๆ"

"เสร็จยังๆ ไป ๆๆ ทางนั้นกัน เอาน้ำเย็นไปเสริฟ์ พวกพี่เค้าเดินมาทางนู้นแล้ว"

 

....เหมือนดั่งพายุพัดมาแล้วพัดไปยังไงอย่างงั้น

 

 

"อะไรกันเนี่ย คนพวกนี้ นายพลอะไรนั้นมันมีตรงไหน หน้าก็ไม่เห็นหล่อเลย คนอะไร๊ ใจร้ายมาก ๆ ชนคนแล้วก็หนี ไม่มีความรับผิดชอบเล้ย!!! ก็แค่มีเงิน วิเศษวิโสอะไรนักหนา!!!

ฝ้ายกดน้ำไปตะโกนบ่นเสียงดังไป ด้วยใจที่หงุดหงิด ขณะที่ฝ้ายยกดื่มน้ำแก้วนั้น เพื่อดับความโกรธอยู่นั้น"

 

"ชนแล้วหนีอะไร ชั้นให้เงินเธอแล้วนะ เธอไม่รับเอง จะหาว่าชั้นไม่รับผิดชอบได้ยังไง ยัยจักรยานเน่า"

 

เสียงที่ดังมาจากข้างหลังดังกล่าว ทำให้ฝ้ายต้องหลังกลับและสุดจะทานทน ด้วยความช็อคแทนที่น้ำในปากจะถูกกลืนลงคอ กลับพุ่งออกจากปากไปข้างหน้า ทำให้น้ำเลอะไปทั่วหน้าและตัวของเจ้าของเสียงนั้นอย่างชุ่มฉ่ำ

 

"เฮ้ย ยัยบ้า .. ทำอะไรเนี่ย สกปรกที่สุดเลย อี๊!!!"

พลเอาผ้าที่พาดอยู่ที่่บ่าขึ้นมาเช็ดหน้าอย่างขยะแขยงและโมโหมาก พลจ้องไปที่ฝ้ายสาวตัวแสบ จนฝ้ายรู้สึกได้ว่า กำลังจะถูกพลกินไปทั้งตัว

(ตายแล้ว คราวนี้ไม่รอดแน่เลย ชั้นจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย)