Lover That Clarity คนที่ชัดเจนสำหรับคุณ

          "ฮารุฮิ!"

          "ระ...รุ่นพี่ยามะ"ฉันอึกอักตอบออกไปด้วยความตกใจที่เจอรุ่นพี่ยามะที่ประตูหลังดรงเรียน

          "เเม้ให้พี่หาตั้งนาน"เขาตอบเสียงเเบบหวานๆ อันที่จริงฉันคิดว่าเขาไม่หน้าจะหาฉันได้ด้วยฉันอุตสาห์หลบสายตาทุกคนเลยจะออกทางประตูหลังเเต่กับมาเจอรุ่นพี่ยามะอีก

          ไม่เเปลกหลอกที่ฉันจะคิดเยอะเเบบนี้เกี่ยวกับรุ่นพี่เขาเพราะเขาตามจีบฉันมาตั้ง 1 เดือนเเนะเเละจะไม่ให้คิดมากได้ไงเหรอ -O-

          "รุ่นพี่ยามะมีอะไรหรือเปล่าค่ะ?"ฉันถามเเบบห้วนๆ

          "พี่คิดอยู่เเล้วว่าฮารุึฮิจะต้องกลับบ้านทางนี้พี่เลยมารอกะว่าจะไปส่งไง O.-"เขาตอบคำถามของฉันพลางขยิบตาส่งมาให้ฉันมันก็น่ารักอยู่อ่ะเเต่พี่เข้าไม่ใช้เสป็กฉันจริงๆ นี่

          "อะ...เอ่อฉันกลับบ้านเองได้ค่ะ"

          "ไม่เป็นไรพี่อยากจะไปส่งน่ะ:)"ฉันถึงกลับคิดอ่ะไรไม่ถูกเลยล่ะที่เข้าตอบมาเเบบนั้น เเต่จะไปปฏิเสธเขาเนีย...อยากจริงๆเลย เขาก็ทำดีกับไว้ตั้งมากมายเเต่พอเขามาขอฉันกลับบ้านเดียวฉันกับจะปฏิเสธเขาอย่างน้อยฉันก็หน้าจะหาวิธีที่สมเหตุสมผลหน่อยในการปฏิเสธเขา

          "ห่า....."ฉันถอดหายใจยาวๆ ในขณะที่รุ่นพี่เเก่ยังยืนรอคำตอบจากฉัน

          "เอ่อ...คือวันนี้ฉันมีถ่ายเเบบอ่ะค่ะ คงจะกลับบ้านช้าหน่อย เเล้วรุ่นพี่จะรอได้เหรอค่ะ?"

          "เเล้วอีกอย่างรุ่นพี่ไม่ไปซ้อมบอลเหรอค่ะ เห็นว่าอาทิตย์หน้าเเล้วด้วยที่จะเเข่งอ่ะ?"

          "ไม่เป็นไรพี่บอกกับคนในรมชมเ้เล้ว อีกอย่างวันนี้พี่กลับบ้านดึกได้ฮารุฮิไม่ต้องเป็นห่วงหลอก"เขาพูดพลางยิ้มทำหน้าตาละลื่น ส่วนฉันหล่ะยังพอมีวิธีไหนอีกไหมเนีย ที่จะหลุดจากผู้ชายคนนี้อ้อ 

          ในขณะที่ฉันกำลังคุยบทสนทนาอันเเล้วร้ายกับรุ่นพี่ยามะก็มีคนคนหนึ่งที่ฉันไม่คุ้นตาเลยคงเป็นเพราะฉันพึงจะเข้ามาเรียนได้ 1 เดือนกว่าๆเอง ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ไม่คุ้นตาคนนั้นในขณะที่รุ่นพี่ยามะเเก่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยน

          "ขะ...ขอโทษนะค่ะ ฉันขอเดินด้วยจะได้ไหม"ฉันตอบเสียงอึกอักเเล้วหันไปมองรุ่นพี่ยามะที่กำลังเดินตามฉันมา ฉันจึงรับจับเีเขนของคนไม่คุ้นตาคนนั้นไว้เเล้วจึงรีบเร่งฝีเท้า

          "อะ...อะไรของเธอเนีย เเล้วเธอเป็นใครกัน?"

          "เอาเถอะน่า...นายไม่ต้องคิดอะไรมากหลอกเเค่เดินไปกับฉันเฉยๆพอ ถือว่าฉันขอร้องล่ะกัน"ฉันหันไปมองหน้าเขาในขณะที่จูงให้เขาเดินไปกับฉันเลือยๆ เเล้วจึงหันไปมองด้านหลังพบว่าคนที่ตามหัลงฉันมาหายไปเเล้ว

          เเย่ๆ นี้มันโชคดีของฉันหรือเปล่าเนีย ที่ได้เจอกับคนไม่คุ้นตาคนเมื่อกี้ เอาเป็นว่าต้องขอบคุณสะหน่อยเเล้ว

          "อะ...เอ่อขอบคุณมากๆนะค่ะO.O"อาวหายไปไหนเเล้ววะ ฉันทำหน้าเอ๋อในขณะคนที่ฉันจะขอบคุณหายไปเเล้ว ฉันถอดหายใจเบาๆ ในขณะที่คิดอะไรๆ หลายๆ อย่าง

          ตื้ด~!

          ตื้ด~!

          เสียงของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋านักเรียนฉันดังขึ้น ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาก่อนเเล้วดูว่าใครโทรมาเเล้วจึงพบว่าเป็นไปอย่างที่คิด

          "พะ...พี่อายะ!"ฉันถึงกับถลึงตาเพราะคนที่โทรมาไม่ใช้ใครเเต่ดันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันเอง

          "สวัสดีค่ะ!"

          (ไม่ต้องมาสวัสดีเลยนี่สายเเล้วนะเขาจะเริ่มถ่ายเเบบกันเเล้วรีบๆมาเลย!)

          "คะ...ค่ะ จะรีบไปเดี่ยวนี้เลยค้า~"ฉันตอบพลางลากเสียงยาว เเล้วฉันจึงรีบวิ้งหน้าตื้นไปโบกรถเเท็กซี้คันสีเหลืองในสภาพเเบบรีบๆ สุดๆ

          พะเอินมีพี่เเท็กซี้ใจดีจอดให้ฉันก่อนคงจะเห็นว่าหน้าฉันดีสิน่ะ ว่าไปนั้นนี้ันหลงตัวเองไปไหมเนี่ย เเต่ก็มีพวกนักเรียนบางกลุ่มที่ไม่พอใจกับฉันเเล้วหันมามองกันเป็นเเถวเลย

          เเต่ตอนนี้จะอะไรก็ชั้งมันเหอะรู้อย่างเดียวคือรีบไปดีกว่า พอคิดเสร็จฉันไม่รีรอช้าฉันรีบโดดพลวดเข้ารถเลยทันที่ก่อนจะบอกให้เข้าไปส่งที่ไหน

          "อะ...เอ่อไปส่งที่ถนน S ซอย Z นะค่ะ!"ฉันบอกตำเเหน่งของที่ที่ตัวเองจะไป

          "หนูเป็นดาราเหรอ?"

          "เปล่าค่ะ"ฉันตอบห้วนๆ

          "เอ่อ...เลี้ยวไปจอดที่หน้าสตูดิโอเลยค่ะ"

          "เห็นไหมเป็นดาราจริงๆด้วยหน้าตาออกจะสวยใสขนาดนนี้เเล้วยังไปสตูดิโออีก"

          "ห่า..."ฉันถอดหายใจเพื่อเป็นการบอกว่าเซ็งจริงๆ เลย หมู่นี้เจอเเต่คนประเภทนี้หรือไงคิดเเล้วก้เหนื่อยใจไปเปล่าๆ ฉันรีบจ่ายค้าโดยสารเเล้วจึงรีบวิ่งเข้าสตูดิโอไปทันที -.-

          "เร็วๆฮารุฮิจะได้เวลาอยู่เเล้ว!"พี่ผู้จัดการส่วนตัวของฉันพูดอย่างรีบเร่ง

          "ผะ...ผู้จัดการ?"

          "เร็วๆสิฮารุฮิ...อย่้ามัวเเต่สะอึกสะอื่น"

          "ค่ะ..."ฉันพูดเเบบพะงึกพะงักขณะที่กำลังวิ่งไปที่ลิฟเพื่อไปให้ทันถ่ายเเบบ เเต่ดูเเล้วสถานะการณ์จะไม่เต็มใจให้ฉันเลย ที่ลิฟคนดันเต็มหมดเเล้วก็ไม่มีใครคิดที่จะออกเลยเเม้เเต่นิด

          "ฮะ...ฮารุฮิบรรไดไงรีบวิ่งขึ้นไปเลย!"

          "ค่ะ"

          "เดียวพี่จะรีบตามขึ้นไปที่หลัง"ฉันจึงรีบวิ่งกระโจนชึ้นบรรไดไปทันที เเบบหน้าตื่นอ่ะคิดดูดิเเล้วไหนมันจะอยู่ตั้งชั้นที่ 5 อีกโอ้ยจะบ้าเลยจริงๆ T^T

          ทันไดนั้นฉันก็หันไปสังเกตุเห็ยผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินลงบรรไดสวนกับฉัน เเต่ถึงจะเเค่พึบตาเดียวฉันก็เห็นทันทีเลยว่าผู้ชายคนนั้นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นดุมีเสน่ห์มาก 

          ตุบ!

          "โอ้ย...ไรกันเนียคนยิ่งรีบๆ อยู่!"ฉันเผลอชนกับผุ้ชายคนหนึ่งเข้าในขณะที่กำลังขึ้นบรรได

โอ้ย...เเต่อะไรจะเจ็บปานนี้เนีย นี้วันวันอะไรกันเเน่เนียทำไมวันนี้ฉันถึงเจอเเต่เรื่องซวยๆตลอดเลย

          "เฮ้ย...อะไรของเธอเนียชนคนอื่นเเล้วยังทำนิ่งเหรอ"เสียงผู้ชายที่ชนกับฉันดังขึ้นเเล้วรู้สึกว่าเขากำลังโกรษด้วย ซวยเเน่ดดนเจือนเเน่เลย

          "ขะ...ขอโทษค่ะ!"ฉันรีบบอกขอโทษก่อนที่เขาจะโกรษมากกว่านี้ ฉันจึงหันไปมองหน้าเขา

          "นะ...นาย!"

          "ธะ...เธอ!"

          "คนที่เจอกันเมื่อเย็นที่ทางออกหลังโรงเรียนนิ!"

          เสียงของฉันเเละเขาพูดออกมาพร้อมเพียงกันเหมือนการประสานเสื่องเลย O.o

          "ขอโทษนะตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะอะไรกับนายหลอกเพราะฉันรีบอยู่"

          "ดะ...เดีียว..."ฉันรีบวิ่งขึ้นบรรไดก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาให้มันเป็นการสานความยาวยืดความสั้นให้มันเป็นเรื่องนานๆ เเต่ท่าฉันมีเวลาล่ะก้ฉันก้พอที่จะคุยกับเขาหลอกเเต่เพราะตอนนี้แันรีบจริงๆ เพราะฉะนั้นขอโทษด้วยจริงๆ :(