แอนาเบลล์

 “พ่อ แม่ จะไปไหนคะ” เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งร้องเรียกผู้เป็นพ่อและแม่ “พ่อกับแม่จำเป็นจริงๆที่ต้องทำแบบนี้นะแอนาเบลล์” “แต่หนูไม่ให้พ่อกับแม่ไป”เด็กคนนั้นพยายามรั้งพ่อกับแม่เธอเอาไว้ “ลูกอยู่กับคุณยายนะ ถ้าพ่อกับแม่สะดวกจะมาหานะ พ่อกับแม่รักลูกนะ” เมื่อจบประโยคผู้เป็นพ่อและแม่ก็เดินจากเด็กคนนั้นไป

   หลายปีต่อมา

“สวัสดีคะ รายงานจากผู้สื่อข่าวแอรอน โรงแรมnetwork   ได้จัดกิจกรรมให้คนทั้งประเทศรวมตอบคำถามเพื่อชิงรางวัลพักฟรีเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน รวมสนุกได้ที่เบอร์ XXX-XXX-XXX  แค่ 5 ท่านเท่านั้น  ขอบคุณสำหรับการรับฟังค่ะ”  “ยาย แอนาอยากไปอ่ะ ยายให้แอนาไปนะ”แอนาถามคุณยายหลังจากฟังการประกาศเสร็จ “ไปน่ะไปได้ แต่อย่าไปก่อเรื่องก็แล้วกัน” คุณยายบอกด้วยความเป็นห่วง “ค่ะ” เมื่อแอนาเบลล์โทรไปตอบคำถามยังเบอร์ที่ปรากฏ ผลคือเธอได้ไปพักที่โรงแรมฟรีตามความต้องการของเธอ

   วันที่นัดหมาย

ในที่สุดก็มาถึงวันที่เธอต้องการ “สวัสดีครับทุกคน กระผม ดิ๊ฟ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเป็นผู้จัดการที่โรงแรมแห่งนี้ กระผมขออนุญาตให้ทุกคนช่วยแนะนำตัวหน่อยนะครับ เริ่มจากคนแรกเลยครับ” “ดิฉัน โมเบลล์ ลิซ่า อาชีพเป็นพยาบาลค่ะ”  “ดิฉันคลาสสิค คาราเมล อาชีพครูวิทยาศาสตร์น่ะค่ะ”  “กระผมโรเบิร์ด คริส อาชีพนักบินครับ”  “ผมโรม เอ็ดดี้ อาชีพนายธนาคารครับ ”  “ฉันอาเบล แอนาเบลล์ เป็นนักเรียนชั้นม.ปลายค่ะ”  “ทุกคนก็แนะนำตัวกันเสร็จแล้วนะครับ ต่อไปผมจะแจกกุญแจให้ทุกคนไปพักผ่อนกันก่อนและมาพบกันเพื่อทานอาหารค่ำตอนทุ่มนึงนะครับ” หลังจากทุกคนแยกกันพักผ่อนตามอิสระแอนาเบลล์ได้หยิบโทรศัพท์มาเพื่อโทรหาคุณยายด้วยความเป็นห่วงเธอจึงถามคำถามรัวจนคุณยายตอบไม่ทัน จากนั้นคุณยายก็พูดขึ้นมาว่า “แอนาเบลล์ ยายไม่เป็นไรยายสบายดี” “ค่ะ ก็หนูแค่เป็นห่วงยายอ่ะ” “จ๊ะ แล้วนี่เป็นไงบ้าง” “ตอนนี้เค้าให้พักผ่อนน่ะค่ะแอนาก็เลยโทรหายาย” “จ๊ะ แค่นี้ก่อนนะยายไปดูทีวีก่อนถึงรายการที่ยายชอบแล้ว เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ บ่ายจ๊ะหลานรัก” “บ่ายค่ะ” เมื่อเธอวางโทรศัพท์แล้วเธอก็พุ่งไปที่เตียงแล้วก็หลับจนหกโมงห้าสิบห้า เธอมองดูนาฬิกาแล้วก็รีบวิ่งไปห้องอาหารพบว่ามีคุณลิซ่าที่มีเสื้อสีฟ้าลายทะเล คาราเมลเสื้อลายขนมเค้ก และดิ๊ฟนั่งที่โต๊ะอาหารอยู่แล้ว ต่อมาไม่นานนักคุณคริสเสื้อสีแดงไม่มีลาย และเอ็ดดี้ก็มาเสื้อของคุณเอ็ดดี้เท่มากเป็นรูปหัวเสือที่มีดาบไคว่กันข้างหลัง พวกเราทานอาหารกันจนเสร็จ คุณดิ๊ฟก็แนะนำสิ่งต่างในโรงแรมว่ามีชายหาดที่น้ำมีสีครามสวย มีสะพานที่สามารถเดินชมวิวได้แล้วอธิบายกิจกรรมตอนเช้า “กิจกรรมในพรุ่งนี้เช้านะครับ ทางเราจะมีการเดินเล่นริมหาดประมาณหกโมงนะครับพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่สวยมากน่ะครับ ก็เลยต้องตื่นเช้า ครับงั้นวันนี้เราแยกย้ายกันได้แล้วครับ” ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน “หาวววว ง่วงจังเลย” เธอเหลือบไปเห็นที่สะพานว่ามีคนเดินเล่นเธฮก็ไม่แปลกใจอะไร ด้วยความง่วงเธอนอนลงไปบนเตียงที่แสนนุ่มจนหลบไป

  วันรุ่งขึ้นเวลาห้านาฬิกาห้าสิบนาที

“กรี๊ดดดดดด” เสียงกรี๊ดของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทำให้แอนาเบลล์สะดุ้งตื่น เมื่อเธอวิ่งไปที่ชายหาดก็พบร่างของคุณคริสถูกผูกกับเสาใต้สะพานทางเดินไปทางทะเล ทุกคนมารวมตัวกันและแอนาเบลล์ได้ให้คุณดิ๊ฟโทรแจ้งตำรวจ ตำรวจสันนิฐานว่าเสียชีวิตมาประมาณ 7 ถึง 8 ชั่วโมงที่แล้วก็ประมาณสี่ทุ่มและได้สอบปากคำทุกคนพบว่า คุณลิซ่านั่งดื่มเหล้าที่ห้องอาหารโดยมีพนักงานโรงแรมเป็นพยาน คุณคาราเมลนอนหลับตั้งแต่สองทุ่มครึ่งโดยมีเอ็ดดี้เป็นพยานเพราะเอ็ดดี้กับคาราเมลเข้านอนพร้อมกัน คุณดิ๊ฟก็ทำงานเลยสี่ทุ่มกับพนักงานทุกคน เมื่อตำรวจสอบสวนเสร็จจึงปล่อยให้ทุกคนไปทานข้าวที่ห้องอาหารและอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อจะขอตรวจค้นห้องของทุกคน ระหว่างเดินกลับห้องแอนาเบลล์พบม่านห้องห้องหนึ่งออกมาทางหน้าต่างเธอไม่สงสัยอะไรจึงเดินต่อไป ตำรวจค้นห้องทุกคนไม่พบความผิดปกติอะไรจึงสันนิฐานว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนอื่น ทุกคนเลยแยกย้ายกันกลับห้องแอนาเบลล์เธอเห็นผึ้ง ด้วยความกลัวเธอจึงรีบวิ่งเธอวิ่งไปชนถังขยะ จนถังขยะล้มลงเธอจึงรีบที่จะเก็บเมื่อเธอเห็นสิ่งนั้นเธอยิ้มออกมาและพูดว่า “พบคำตอบของปริศนาแล้ว” เธอให้ดิ๊ฟเรียกทุกคนมาพบรวมกันที่ห้องอาหาร เมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้วเธอได้พูดขึ้นว่า “การฆาตกรรมครั้งนี้ถือว่าน่ากลัวพอสมควร ผู้ตายได้เสียชีวิตเพราะขาดอากาศหายใจและอีกอย่างคือฆาตกรได้อยู่ในกลุ่มพวกเราแต่ทุกคนก็มีพยานที่อยู่กันทุกคน ฆาตกรใช้หลักการน้ำขึ้นน้ำลงเป็นทฤษฏีในการฆาตกรรมครั้งนี้ว่าแรมกี่ค่ำน้ำจะขึ้นเท่านี้ในเวลาสี่ทุ่มเพราะฉะนั้นจะต้องเป็นคนที่รู้เรื่องนี้อย่างดีเลยทีเดียวนั้นก็คือคุณคาราเมลที่ห้องคุณมีผ้าม่านออกมาทางหน้าต่าง คุณใช้ผ้าม่านปีนลงมาทางหน้าต่างเพื่อไม่ให้คนรู้ว่าคุณเป็นฆาตกร ถ้าไปทางออกของโรงแรมก็จะมีคนรู้ว่าคุณออกไปข้างนอก” “ถ้าฉันเป็นฆาตกรจริงๆแล้วฉันจะยกตัวคุณคริสได้ไงในเมื่อเค้าน้ำหนักมากกว่าฉันตั้งเยอะ” “นั้นสินะ แต่ถ้าคุณมีคนช่วยล่ะและคนคนนั้นต้องเป็นคนที่แข็งแรงซึ่งต้องเป็นผู้ชายก็มีอยู่คนเดียวคือคุณเอ็ดดี้ ฉันพบเสื้อที่เปียกของคุณอยู่ในถังขยะเป็นเสื้อที่คุณใส่ตอนมาทานอาหารค่ำเมื่อคืนพร้อมกับเสื้อลายขนมเค้กของคุณคาราเมลที่เปียกเหมือนกัน พวกคุณกลัวที่ตำรวจมาค้นห้องพวกคุณจึงโยนมันทิ้งในถังขยะก่อนจะขึ้นมาบนห้องพัก คุณสองคนโกหกตำรวจและเป็นพยานให้กันเองว่าต่างคนก็ต่างเข้านอนพร้อมกันโดยมีพยานทั้งคู่เมื่อเรียงลำดับเหตุการณ์คือเมื่อทุกคนแยกย้ายกลับห้องคุณสองคนเดินมากับคุณคริสจากนั้นคุณเอ็ดดี้ต่อยท้องของคุณคริสจนเค้าสลบจากนั้นคุณเอ็ดดี้ก็ผูกตัวคุณคริสกับคุณเข้าด้วยกันโดยใช่เชือกแล้วปีนทางหน้าต่างของคุณคาราเมล เมื่อไปถึงปลายสะพานเป็นที่ที่ลึกที่สุดของเสาสะพานคุณใช่เชือกผูกตัวคุณคริสกับเสาเอาไว้แล้วรอให้น้ำขึ้นจมคุณคริสจนเค้าขาดอากาศหายใจเสียชีวิต พอน้ำลดก็รอให้มีคนมาพบ แล้วคุณกับคุณคาราเมลก็ทิ้งเสื้อตัวที่เปียกโดยเป็นทำลายหลักฐาน” “ใช่ คริสน่ะเป็นแฟนเก่าฉันเค้าทำร้ายฉันในวันที่เค้าคบคนใหม่ ฉันไปศัลยกรรมหน้าเพื่อวันนี้ที่รอมานาน ฉันรู้ว่าเค้าต้องมาเพราะเป็นคำถามที่ฉันเคยถามเค้าตอนที่เราคบกัน ฉันแก้แค้นที่มันเคยทำกับฉันไว้ ส่วนเอ็ดดี้เป็นเพื่อนฉันตอนเรียน เอ็ดดี้ก็ไม่ชอบคริสเหมือนกันเราเลยร่วมมือกันแก้แค้น” “เรื่องนี้ก็คลี่คลายได้ซะทีนะ คุณก็ต้องถูกดำเนินตามคดี”

  วันต่อมา

“ทุกคนคงได้ชมข่าวการฆาตกรรมที่แสนน่ากลัวแล้วใช่มั้ยคะผู้ที่ไขคดีมีนามว่า “แอนาเบลล์