รักฉบับเหมียวๆ...แมวขี้แกล้งกับน้องเหมียวจอมงอแง

[งอแง]

     ''งั่มๆ...''หลังจากที่ผมมาถึงร้านเค้กกับเกม...ผมก็นั่งกินเค้กรอเกมที่ไปเข้าห้องน้ำนานมากๆแล้ว

     ''เฮ้ๆ....นั่นไอ้ขี้แงนี่หว่า..''ผมได้ยินเสียงซุบซิบ...ที่รู้สึกคุ้นๆกับเสียงนั้น....แต่ผมไม่สนใจนั่งกินเค้กของผมต่อไป...แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มนึงเดินมาใกล้ผมเรื่อยๆ...แต่ผมไม่ได้เงยหน้ามอง...ก้มหน้าก้มตากินเค้กต่อไป

     ''ตึง!!!''เสียงใครบางคนตบโต๊ะท่ผมนั่งกินเค้กอยู่ดังลั่นจนผมสะดุ้ง...ก่อนที่ผมจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง

     ''ไง...ไอ้ขี้แง....หึ!!''เอ๋...ครามนี่นา.....ผมไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินเค้ก...ออ...ครามคือเพื่อนสมัยเด็กของผมกับเกม

     ''เห้ย!!...กูเรียกมึงไม่ได้ยินหรอไงวะ!!''มันตะโกนใส่ผม...แล้วดึงชามเค้กของผมไป...อ่า..ผมตกใจเลยครับ...ผมมองมัน

     ''เอาเค้กของผมคืนมานะ!!..''ผมจ้องมันเขม็ง...และเกมก็ออกจากห้องน้ำมาเห็นพอดีจึงรีบเดินมาข้างหน้าผม...

     ''เอาเค้กของงอแงคืนมานะ....''เกมพูดก่อนจะพยายามแย่งเค้กมาจากมือของมัน...

     ''เหอะ!!...ไอ้เกมมึงอยู่ด้วยหรอเนี่ย..นึกว่าไอ้ขี้แงมาคนเดียวซะอีก...แน่จริงก็แย่งเค้กคืนให้ได้สิ''มันพูด...แล้วมองเกมอย่างท้าทาย...

     ''ถ้าผมแย่งเค้กคืนมาได้...ผมขอต่่อยครามทีนึงนะ...''เกมพูดแล้วแสยะยิ้ม...อ่า..จะเว่อร์ไปไหนล่ะเนี่ย...ออ...ลืมบอกไปว่าเกมกับครามเป็นศัตรูกัน...=w=

     ''หึ...แย่งคืนให้ได้ก่อนสิ''มันพูดแล้วก็แสยะยิ้ม...แล้วเกมก็ทำสงครามแย่งเค้กกับคราม....ส่วนผมนั้นก็ยืนดูเฉยๆครับ....เกมกับครามเหมือนเป็นแฟนกันเลย...อุ๊ย...ผมคิดไรเนี่ย...

      ''หึ!!''มันมองเกมที่พยายามแย่งเค้กคืน...แย่งกันไปแย่งกันมา...ในที่สุดเกมก็แย่งเค้กคืนมาได้...ผมว่าครามมันยอมอ่อนให้มากกว่า

      ''อ่า...ไอ้เกมมึงแย่งเค้กไปแล้วก็ต่อยผมสิ''มันพูดแล้วยิ้ม..เกมวางเค้กก่อนจะใช้มือข้างขวาที่ถนัดต่อยที่ท้องของครามเต็มแรงตามด้วยเหยียบเท้าครามเต็มแรง...

      ''โอ๊ย!!...''มันนั่งกุมเท้าและท้องเลยสงสัยจะเจ็บมาก...

      ''จำไว้ผมแกล้งงอแงได้คนเดียวนะ!!''เกมพูดเสียงดัง..แล้ววางเงินค่าเค้กไว้ที่โต๊ะ...แล้วเดินจูงมือผมเดินออกไป.....