ฉันรักเธอนะยัยเเวมไพร์

ผมคาคิชิมะ เรเรน ผมมีเรื่องราวความรักที่ไม่น่าเป็นไปได้เเละไม่น่ากิดขึ้นมาเล่าให้ทุกคนฟังครับ บริษัทของครอบครัวผมมีหุ้นส่วนตระกูลหนึ่งซึ่งเป็นตระกูลที่โด่งดังเเละรํ่ารวยมากพวกเราทําหุ้นส่วนกันมานานหลายรุ่นสืบต่อกันมตะกูลของผมเเละตระกูลคานามิมีบรรพบุรุษที่ให้คํามั่นสัญญากันว่าถ้ามีลูกหลานจะให้เเต่งานกัน เเต่ทุกๆรุ่นก็มีเเต่เพศเดียวกัน

จนมาถึงรุ่นของพวกผมที่มีทั้งหญิงเเละชาย

ผู้หญิงคือ คานามิ บาระ

ผู้ชายคือผมเองคาคิชิมะ เรเรน

ผมรู้จักบาระนะรู้จักดีเลยทีเดียวเพราะตอนเด็กๆพวกเราเคยเล่นด้วยกันบางทีผมก็ไปค้างคืนที่บ้านบาระนะผมยผมรับนะว่าผมรักบาระมากไม่ได้รักเเบบที่พี่ชายรักน้องสาวแต่รักเเบบคนรัก เเต่จู่ๆผมก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาเเบบไม่มีกํา  หนดกลับ วันที่ผมเดินทาง เมื่อ10ปีก่อน

"พี่ต้องไปเเล้วนะบาระ"

"พี่เรนไม่ไปไม่ได้หรอค่ะ"

"ไม่ได้หรอกครับคุณพ่อของพี่สั่งให้พี่ไปพี่ก็ต้องไปนะ"

"เเต่บาระไม่อยากให้พี่เรนไปเลย"

"พี่ก็ไม่อยากไป เเต่พี่ไม่ไปไม่ได้"

(คุณหนูครับได้เวลาเเล้วครับ)

"พี่เรนอย่าพึ่งไปสิค่ะบาระยังไม่อยากให้พี่เรนไปเลยนะ"

"พี่ต้องไปเเล้ว ถ้าพี่กลับมาพี่จะมาหาบาระคนเเรกเลยนะ"

"จริงหรอค่ะสัญญานะค่ะ"

"สัญญาครับ พี่ไปก่อนนะ"

หลังจากนั้นพอผมมาอยู่ที่อเมริกาได้สองปีก็ได้ข่าวของบาระว่าถูกรถชนสาเหุตเพราะมีรถหลุดเข้ามาในอาณาเขตของ

ตระกูลคานามิคาดว่าน่าจะเป็นคนร้ายที่ตํารวจเเล้วหลุดเข้ามาเเล้วขับรถมาชนบาระ เท่านั้นเเหละใจผมเหมือนถูกเอามีดมาเเทง มันทั้งเจ็บเเละปวดไปหมดทั้งเจ็บใจเเละเศ้ราที่ไม่สามารถช่วยอะไรหรือทําอะไรได้เลย

หลังจากนั้นผมก็ได้ข่าวว่าบาระปลอดภัยดีเเต่เสียความทรงจําไปบางส่วน

เเละมันเป็นข่าวร้ายสําหรับผมคือความทรงจําที่หายไปของบาระคือผมเอง