ปฏิบัติการลับ ฉบับว้าวุ่นหัวใจยัยตัวแสบ

          วันเสาร์

          13.30

     "ฮื่อๆ ล่าก่อน โอซาก้า ที่รัก ญี่ปุ่น ที่รัก ล่าก่อน บ้าน ที่รัก ฮื่อๆ.." ฉันยืนโอดครวญร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงหน้าบ้าน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

     "พ่อน่ะพ่อ ทำไมต้องได้งานไปที่ไทยด้วยเนี่ย แล้วทำไมเฟมต้องไปด้วยล่ะคะเนี่ย?" พอขึ้นรถมาฉันก้อยิงคำถามใส่พ่อทันที 

     "ก็ช่วยไม่ได้อ่ะน่ะลูก ส่วนตัวแล้วพ่อกับแม่ก็ตัดสินใจกันแล้วว่าจะพาลูกมาอยู่ไทยหลังจากปิดเทอม" พ่อพูดพลางขับรถไปด้วย ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลย อยู่ที่นี้ก็สบายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องพาฉันไปอยู่ที่ไทยด้วยล่ะเนี่ย T^T  ไม่เข้าจ๋ายยยยย ฮือๆ

          ณ ประเทศไทย (ไวเหมือนโกหก)

     เฮ้อ~ ถึงซะที เหมื่อยก้นชะมัดเลย T^T  แต่ทำไมเมืองไทยมันร้อนย๊างงงงงี้~  แล้วฉันจะอยู่ได้ไหมเนี่ย คิดแล้วก็ปวดหัว เฮ้อ~

     เอ่อ ลืมไปหนึ่งอย่างพอดีที่ไทยกับญี่ปุ่นเวลาไม่ตรงกันใช่ป่ะ พอดีของญี่ปุ่นเพิ่งปิด ของไทยจะเปิดวันจันทร์หน้านี้แล้ว ตอนอยู่ญี่ปุ่นก็เอาแต่เรียนๆ และถ้ามาอยู่แบบได้พักเต็มๆแค่ 1 วันล่ะก็ มีหวังตาย ตาย ตาย อย่างเดียว ฉันคงขอแค่ให้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้แหละกัน สาธุ

          เช้าวันต่อมา -*-

     "ห้าววววว~~" ฉันบิดขี้เกลียดไปมาบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่แล้ว..

          ปัง!!

     เสียงเปิดประตูอย่างแรงจนฉันที่นอนอยู่บนเตียงสะเทือนไปตามๆกัน ฉันสะดุงลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ และหันไปตามเสียง ก็พบกับ -*- ใครก็ไม่รู้

     "เธอเป็นใคร?" พอฉันตั้งสติได้ก็ยืนขึ้นชี้หน้าไปที่ผู้มาเยือนอย่างตกใจ

     "ฉันเป็นเพื่อนข้างบ้านเธอ ชื่อว่า โรส ส่วนเธอคงเป็น.." คนที่มีนามว่า โรส เอ่ยแนะนำตัวเองก่อนจะชี้มาที่ฉัน

     "ฉัน เฟม" ฉันตอบโรสกลับไปพลางยืนให้ปกติ

     "เฟม สิน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ" โรสพูดจบก็ยิ้มหวานให้ฉันทันที

     "อือ เช่นกัน"

     "อิอิ แม่เธอเรียกให้ลงไปข้างล่างแนะ" โรสบอกพลางเดินออกจากห้อง

     "อือ เดียวลงไป" พอฉันพูดจบโรสก็เดินจากไปพร้อมกับปิดประตูให้ฉันเหมือนเดิม

     ว่าเสร็จฉันก็เดินไปหยิบผ้าเช็คตัวพลางเดินเข้าห้องน้ำ

          20 นาที ต่อมา

     ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปแต่งตัว ทำตัวให้เหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่ยัยผีบ้าเหมือนตอนตื่นนอน -*- 

     หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาข้างล่างทันที แม่หันมามองฉันพร้อมกับกวักมือเรียก ฉันจึงเดินไปหาแม่พร้อมกับนั่งข้างๆท่าน

     แม่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันสักคำ เพียงแค่กล่าวแนะนำเพื่อนข้างบ้านที่เป็นแม่ของโรส ให้รู้จักแค่นั้นแหละ แม่ก็ให้เราสองคนออกไปเดินเล่นกันก่อน

     "นี้ เฟม.." โรสเป็นเอ่อขึ้นหลังจากที่เราออกมาจากบ้านมานั่งเล่นกันที่ร้านไอติมข้างๆโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันไม่รู้ว่าโรงเรียน

     "หื้ม มีไรหรอ?" ฉันถามพลางวางช้อนไอติมลง

     "เธอรู้จักโรงเรียนนั้นหรือเปล่า..?" โรสถามฉันจริงจัง

     "ไม่น่ะ ฉันพึ่งจะมาที่ไทยนี้แหละ มีไรหรอ..?" 

     "ก็เปล่าหรอก แค่ฉันถามดูเฉยๆน่ะ" พอโรสได้ยินอย่างนั้น ก็กลับไปท่าเดิม

     "??" ฉันทำหน้าสงสัยกลับไปแทนคำตอบ

     "ก็คืองี้ ฉันน่ะอยู่โรงเรียนนั้น โรงเรียนนั้นชื่อว่า คลาเรจ เป็นโรงเรียนชื่อดังในด้านนักเรียนดีเด่น แต่พอนานๆเข้านักเรียนดีเด่นพวกนั้นก็หายไปจากโรงเรียนโดยไม่ทราบสาเหตุใดๆเลย มันเริ่มก็ตอนเมื่อฉันเข้าไปอยู่โรงเรียนนั้นตอน ม.3 ตอนแรกฉันก็ไม่รู้เรื่องหรอกน่ะ แต่พอพวกนักเรียนหญิงในห้องเริ่มซุบซิบกันว่านักเรียนดีเด่นของห้องเราหายไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว จนตอนนี้ก็หาไม่พบพวกเค้าจึงตัดใจและเชื่อกันว่าเค้าได้ตายไปแล้ว" โรสพูดด้วยเสียงจริงจัง

     "เดียวก่อนๆ เรื่องนี้ส่วนมากนักเรียนที่หายไปน่ะอยู่ห้องอะไรกัน"

     "ห้อง A น่ะ ทุกปีจะมีนักเรียนดีเด่นหายไปหรือตายหรือแค่ป่วยตาย แต่ผลสุดท้ายแล้ว จุดจบของมันก็คือ ตาย นั้นแหละ ส่วนเพื่อนในห้องเมื่อปีที่แล้วก็พยายามให้ตนเองไม่สอบได้ทะ..." ก่อนที่ฉันจะได้ยินเรื่องทั้งหมดจู่ๆฝนก็เท่กระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ลมพัดแรงขึ้น ไฟในร้านเริ่มเปิดๆปิดๆ จนสุดท้ายมันก็ดับ คนในร้านต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเชือดเนื้อออกเป็นชิ้นๆอย่างนั้นแหละ ส่วนโรสก็มานั่งข้างๆฉันก่อนที่ไฟจะดับซะอีก -*-  พอเสียงนั้นหยุดลงไฟก็เปิดขึ้น ทำให้เห็นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่า  เด็กสาวที่ถูกตักออกเป็นชิ้นๆเลือดสาดกระเด็นไปทั่วร้านแต่ที่หน้าแปลกคือ เลือดพวกนั้นไม่โดนฉันกับโรสเลยแม้แต่นิดเดียวทั้งทีฉันกับโรสอยู่ใกล้ที่สุดแล้วแท้ๆ ทุกคนในร้านยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่แล้วความช็อคก็หมดลงทันตาเห็นเมื่อโรสลืมตาขึ้นมาพบเห็นเธอคนนั้นโรสก็ร้องกรี๊ดออกมาทำให้คนในร้านต่างวิ่งออกไปข้างนอกกันคงจะมีแต่ฉันคนเดียวแหละมั้งที่ยังมองภาพนั้นอยู่ไม่วางตา แต่ก่อนที่มันจะถูกหัวสมองฉันจดจำเอาไว้ ฉันก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งกระชากออกไปนอกร้านเต็มแรงจนฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆฉันกลัว ฉันช็อค ฉัน..ฉัน..ฉัน ทำอะไรไม่ถูกจริงๆเรื่องนี้มันต้องมีเหตุผลสิ ต้องมีสิ อะไรสักอย่าง..