ปฏิบัติการลับ ฉบับว้าวุ่นหัวใจยัยตัวแสบ

8.8

เขียนโดย momom

วันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.29 น.

  1 ตอน
  2 วิจารณ์
  3,842 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 มีนาคม พ.ศ. 2557 19.22 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) โรงเรียน คลาเรจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          วันเสาร์

          13.30

     "ฮื่อๆ ล่าก่อน โอซาก้า ที่รัก ญี่ปุ่น ที่รัก ล่าก่อน บ้าน ที่รัก ฮื่อๆ.." ฉันยืนโอดครวญร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงหน้าบ้าน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

     "พ่อน่ะพ่อ ทำไมต้องได้งานไปที่ไทยด้วยเนี่ย แล้วทำไมเฟมต้องไปด้วยล่ะคะเนี่ย?" พอขึ้นรถมาฉันก้อยิงคำถามใส่พ่อทันที 

     "ก็ช่วยไม่ได้อ่ะน่ะลูก ส่วนตัวแล้วพ่อกับแม่ก็ตัดสินใจกันแล้วว่าจะพาลูกมาอยู่ไทยหลังจากปิดเทอม" พ่อพูดพลางขับรถไปด้วย ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลย อยู่ที่นี้ก็สบายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องพาฉันไปอยู่ที่ไทยด้วยล่ะเนี่ย T^T  ไม่เข้าจ๋ายยยยย ฮือๆ

          ณ ประเทศไทย (ไวเหมือนโกหก)

     เฮ้อ~ ถึงซะที เหมื่อยก้นชะมัดเลย T^T  แต่ทำไมเมืองไทยมันร้อนย๊างงงงงี้~  แล้วฉันจะอยู่ได้ไหมเนี่ย คิดแล้วก็ปวดหัว เฮ้อ~

     เอ่อ ลืมไปหนึ่งอย่างพอดีที่ไทยกับญี่ปุ่นเวลาไม่ตรงกันใช่ป่ะ พอดีของญี่ปุ่นเพิ่งปิด ของไทยจะเปิดวันจันทร์หน้านี้แล้ว ตอนอยู่ญี่ปุ่นก็เอาแต่เรียนๆ และถ้ามาอยู่แบบได้พักเต็มๆแค่ 1 วันล่ะก็ มีหวังตาย ตาย ตาย อย่างเดียว ฉันคงขอแค่ให้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้แหละกัน สาธุ

          เช้าวันต่อมา -*-

     "ห้าววววว~~" ฉันบิดขี้เกลียดไปมาบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่แล้ว..

          ปัง!!

     เสียงเปิดประตูอย่างแรงจนฉันที่นอนอยู่บนเตียงสะเทือนไปตามๆกัน ฉันสะดุงลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ และหันไปตามเสียง ก็พบกับ -*- ใครก็ไม่รู้

     "เธอเป็นใคร?" พอฉันตั้งสติได้ก็ยืนขึ้นชี้หน้าไปที่ผู้มาเยือนอย่างตกใจ

     "ฉันเป็นเพื่อนข้างบ้านเธอ ชื่อว่า โรส ส่วนเธอคงเป็น.." คนที่มีนามว่า โรส เอ่ยแนะนำตัวเองก่อนจะชี้มาที่ฉัน

     "ฉัน เฟม" ฉันตอบโรสกลับไปพลางยืนให้ปกติ

     "เฟม สิน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ" โรสพูดจบก็ยิ้มหวานให้ฉันทันที

     "อือ เช่นกัน"

     "อิอิ แม่เธอเรียกให้ลงไปข้างล่างแนะ" โรสบอกพลางเดินออกจากห้อง

     "อือ เดียวลงไป" พอฉันพูดจบโรสก็เดินจากไปพร้อมกับปิดประตูให้ฉันเหมือนเดิม

     ว่าเสร็จฉันก็เดินไปหยิบผ้าเช็คตัวพลางเดินเข้าห้องน้ำ

          20 นาที ต่อมา

     ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปแต่งตัว ทำตัวให้เหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่ยัยผีบ้าเหมือนตอนตื่นนอน -*- 

     หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาข้างล่างทันที แม่หันมามองฉันพร้อมกับกวักมือเรียก ฉันจึงเดินไปหาแม่พร้อมกับนั่งข้างๆท่าน

     แม่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันสักคำ เพียงแค่กล่าวแนะนำเพื่อนข้างบ้านที่เป็นแม่ของโรส ให้รู้จักแค่นั้นแหละ แม่ก็ให้เราสองคนออกไปเดินเล่นกันก่อน

     "นี้ เฟม.." โรสเป็นเอ่อขึ้นหลังจากที่เราออกมาจากบ้านมานั่งเล่นกันที่ร้านไอติมข้างๆโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันไม่รู้ว่าโรงเรียน

     "หื้ม มีไรหรอ?" ฉันถามพลางวางช้อนไอติมลง

     "เธอรู้จักโรงเรียนนั้นหรือเปล่า..?" โรสถามฉันจริงจัง

     "ไม่น่ะ ฉันพึ่งจะมาที่ไทยนี้แหละ มีไรหรอ..?" 

     "ก็เปล่าหรอก แค่ฉันถามดูเฉยๆน่ะ" พอโรสได้ยินอย่างนั้น ก็กลับไปท่าเดิม

     "??" ฉันทำหน้าสงสัยกลับไปแทนคำตอบ

     "ก็คืองี้ ฉันน่ะอยู่โรงเรียนนั้น โรงเรียนนั้นชื่อว่า คลาเรจ เป็นโรงเรียนชื่อดังในด้านนักเรียนดีเด่น แต่พอนานๆเข้านักเรียนดีเด่นพวกนั้นก็หายไปจากโรงเรียนโดยไม่ทราบสาเหตุใดๆเลย มันเริ่มก็ตอนเมื่อฉันเข้าไปอยู่โรงเรียนนั้นตอน ม.3 ตอนแรกฉันก็ไม่รู้เรื่องหรอกน่ะ แต่พอพวกนักเรียนหญิงในห้องเริ่มซุบซิบกันว่านักเรียนดีเด่นของห้องเราหายไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว จนตอนนี้ก็หาไม่พบพวกเค้าจึงตัดใจและเชื่อกันว่าเค้าได้ตายไปแล้ว" โรสพูดด้วยเสียงจริงจัง

     "เดียวก่อนๆ เรื่องนี้ส่วนมากนักเรียนที่หายไปน่ะอยู่ห้องอะไรกัน"

     "ห้อง A น่ะ ทุกปีจะมีนักเรียนดีเด่นหายไปหรือตายหรือแค่ป่วยตาย แต่ผลสุดท้ายแล้ว จุดจบของมันก็คือ ตาย นั้นแหละ ส่วนเพื่อนในห้องเมื่อปีที่แล้วก็พยายามให้ตนเองไม่สอบได้ทะ..." ก่อนที่ฉันจะได้ยินเรื่องทั้งหมดจู่ๆฝนก็เท่กระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ลมพัดแรงขึ้น ไฟในร้านเริ่มเปิดๆปิดๆ จนสุดท้ายมันก็ดับ คนในร้านต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเชือดเนื้อออกเป็นชิ้นๆอย่างนั้นแหละ ส่วนโรสก็มานั่งข้างๆฉันก่อนที่ไฟจะดับซะอีก -*-  พอเสียงนั้นหยุดลงไฟก็เปิดขึ้น ทำให้เห็นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่า  เด็กสาวที่ถูกตักออกเป็นชิ้นๆเลือดสาดกระเด็นไปทั่วร้านแต่ที่หน้าแปลกคือ เลือดพวกนั้นไม่โดนฉันกับโรสเลยแม้แต่นิดเดียวทั้งทีฉันกับโรสอยู่ใกล้ที่สุดแล้วแท้ๆ ทุกคนในร้านยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่แล้วความช็อคก็หมดลงทันตาเห็นเมื่อโรสลืมตาขึ้นมาพบเห็นเธอคนนั้นโรสก็ร้องกรี๊ดออกมาทำให้คนในร้านต่างวิ่งออกไปข้างนอกกันคงจะมีแต่ฉันคนเดียวแหละมั้งที่ยังมองภาพนั้นอยู่ไม่วางตา แต่ก่อนที่มันจะถูกหัวสมองฉันจดจำเอาไว้ ฉันก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งกระชากออกไปนอกร้านเต็มแรงจนฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆฉันกลัว ฉันช็อค ฉัน..ฉัน..ฉัน ทำอะไรไม่ถูกจริงๆเรื่องนี้มันต้องมีเหตุผลสิ ต้องมีสิ อะไรสักอย่าง..

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา