DETECTIVE HOLMES

        ผมเบลม็อท โฮรม์ นักเรียนไฮร์สคูลปี2โรงเรียนมธัยมปลายฮอนโด นักศึกษาปีที่5/B 

พ่อของผม เบลม็อทชาทร์เป็นนักเขียนนวนิยายชื่อดัง ที่ดังขึ้นมาได้เพราะเรื่องจอมโจรอีเกิ้ล และนิยายสืบสวน-สอบสวนต่างๆ และแม่ของผม เบลม็อทคริส นักแสดงหญิงชื่อดังในนิวยอกร์ที่เคยรับรางวัลออสก้ามามากกว่า10รางวัล ก่อนที่จะแต่งงาน ส่วนตัวผม ก็เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาๆเท่านั้นเอง แต่ถ้าพูดถึงความฝัน ผมอยากเป็นนักสืบ เหมือนกับคุโด้ ชินอิจิตัวเอกของการ์ตูนในเรื่องโคนัน ที่โกโจ อาโอยาม่าแต่ง แต่ความรู้ของผมก็อยู่ใน2 ส่วน3เท่านั้นแหละ ถึงปากผมจะพูดว่าอยากเป็นนักสืบ แต่ผมก็ไม่เคยไขคดีหรือลองใช้ความรู้ในคดีต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นเลย นั้นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ความมั่นใจของผมลดน้อยลง แต่เพื่อความฝันที่อยู่ไกล ผมจึงไปขอให้เพื่อนสนิท หรือคู่หู่ของผมที่ชื่อว่า ยาคุโมะ โซโซเซกิ ช่วยไปหาคดีที่ยังไม่มีใครสามารถแก้ได้  หรือยังไขไม่ได้นั้นเอง      แหละ 2-3วันต่อมา ผม – ยาคุโมะ  และเพื่อนรวมชั้นอีก3คน เกรซ ไฮบาระ – โกโจ มิโอะ – มาซามิ โรริโก๊ะ ก็ได้เดินทางไปนิวยอกร์ แต่ไม่ได้ไปไขคดีหรอก เพียงแต่ แม่ของผม เบลม็อท คริส เกิดป่วยทรุดตัวลงไปอย่างกะทันหัน เมื่อรู้ว่าผมจะไปเรียนต่อสายภาษา เพื่อโตขึ้น    จะได้เป็นนักเขียนนิยายแบบพ่อ ถึงจะฟื้นนักก็เถอะ

บ้านเบลม็อท (นิวยอกร์) 16.00

 

ห้ะ!! แม่แกล้งป่วยหรอ

 

 

เบลม็อท คริส : แฮร่ๆ คือว่าแม่….<ยิ้ม>

 

 

ถ้างั้นผมกับก่อนล้ะ ช่วงนี้ไกล้สอบแล้ว ต้องรีบไปอ่านหนังสือ<หน้าโหด>

 

 

เบลม็อท คริส : เดียวก่อนสิ โฮรม์ ลูกจะไม่ถามแม่หน่อยหรอว่าแม่ทำไปเพื่ออะไร<ทำหน้าตาหน้าสงสาร>

 

 

เชื่อเขาเลย - - แม่จะให้ผมถามหรอ

 

 

เบลม็อท คริส : อ้าห้ะ

 

 

เอิ่ม…..แม่ทำแบบนี้เพราะอะไร

 

 

เบลม็อทคริส : คือ แม่ได้ข่าวมาว่า โฮรม์จะเรียนต่อสายภาษา แม่ก็เลยอยากจะคัดค้าน

 

 

คัดค้าน ? 

 

 

เบลม็อท คริส : ใช่ คัดค้าน แม่รู้อยู่กับใจว่าโฮรม์รักในการสืบสวน-สอบสวน ถึงจะไม่เคยก็เหอะ  

 - - 

 

แล้วยังไงครัช ?

 

 

เบลม็อท คริส : ก็แบบว่า….คือ 

 

 

โอเครๆ ?  ผมจะต่อสายที่เกี่ยวกับการสืบสวน-สอบสวน หรือการเป็นนักสืบนั้น แต่

 

 

 

เบลม็อท คริส :. . . . . .?

 

ผมอยากจะรู้สาเหตุ ว่าทำใมแม่ถึงอยากให้ผมต่อสายนั้น

 

 

เบลม็อท คริส :  ก็เพราะว่าแม่รู้ว่าลูกชอบไง

 

 

ก็ใช่ ที่ผมชอบ แต่? ผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ซึ่งนั้น ทำให้ผมกลัวว่าจะสันนิฐานผิด

 

 

เบลม็อท คริส : แม่เชื่อใจ ว่าลูกต้องทำได้แน่นอน

 

 

ทำใมละครัช <มองหน้า สงสัยๆ >

 

 

เบลม็อท คริส : เพราะลูก เคยทำมัมได้ไงล่ะ

 

 

เคย ? ทำได้

 

 

เบลม็อท คริส : อ้าห้ะ   เมื่อตอนโฮรม์เด็กๆ พ่อของลูกเคยหนีออกจากบ้าน และเคยทิ้งดาอิงแมดเสษไว้ว่า “ถึงคริสที่รัก ผมจะไปรอคุณในที่ๆ หนึ่ง ที่ผมได้เขียนคำตอบไว้ในดาอิงแมตเสษ            >ผมจะรออยู่ที่22/1 จนท้องฟ้าเริ่มดับมิส ปลาวานกระโดดขึ้นมาในอวกาศ สิ่งของจากทุกแห่ง       ในกล่องสี่เหลี่ยม เริ่มมืดมิด<

     ที่แรกแม่ก็คิดว่าหอดูดาว เพราะมัมเป็นที่เดียวที่สามารถเห็นปลาวาทตัวเดียวในนิวยอกร์ได้

 และเห็นท้องฟ้าได้ชัดที่สุด ส่วนกล่องสี่เหลี่ยมที่ว่า แม่ก็คิดว่ามัมคือห้องน้ำ เพราะในห้องน้ำร่วมนั้น   ในแต่ละห้อง จะเป็นทรงสี่เหลี่ยม และมีไปจนกระทั้งห้องที่22ชั้น1แต่เมื่อไปถึง แม่ก็ไม่เจอใครเลย จนกระทั้ง ลูกเดินหายไหนก็ไม่รู้ พอแม่ลองเดินดูอีกที แม่ก็เจอโฮรม์เดินถือใบปลิวหนังอยู่ ซึ่งในใบปลิวนั้นมีเรื่อง ที่ตอนจบเป็นปลาวานกระโดดสูงกว่าอวกาศเช่นกัน แต่แม่ก็ยังไม่ได้ไป เพราะยังคงสงสัยเรื่องกล่องสี่เหลี่ยมนั้นอยู่ แต่เมื่อแม่นั่งลงคิดได้สักพัก โฮรม์ก็หายไปอีกแล้ว พอแม่เดินหาอีกรอบ ก็เจอลูกนั่งอยู่หน้าTVพร้อมกับกล่องกระดาษ ที่ลูกนั่งอยู่ แม่จึงรีบเดินทางไปหาพ่อแบบไม่ลังเลเลยละ แล้วก็เจอพ่อจิงๆ

 

 

โรงหนังสินะครัช ที่ว่าเป็นกล่องกระดาษสี่เหลี่ยม ก็เพราะมัมคล้ายกับหน้าจอในโรงหนัง ที่บอกพูดไว้ว่า เมื่อกล่องสี่เหลี่ยมมืดมิด นั้นก็คือ เมือหน้าจอ ณ โรงหนังจบลง(ปิดไฟ) 

 

 

เบลม็อท คริส : ใช่แล้วล่ะ เพราะฉะนั้น ลูกจงมั้นใจในตัวเองเข้าไว้

 

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ผมจะพยายามก็แล้วกัน

 

 

เบลม็อท คริส : ให้มัมได้แบบนี้สิ ถ้างั้น เดียวชวนเพื่อนๆของลูกไปทานข้าวกับแม่ที่ร้านอาหารไกล้ๆนี้นะ เดียวแม่จ่ายเอง

 

 

ค๊าบ ค๊าบ - - (ตะโกน) โหยๆ พวกเทอทั้งหลายนะ จะไปกินข้าวกันใม

 

 

โรริโก๊ะ : (ตะโกน)ไปสิย้ะ ตาทิ่ม ถ้าไม่ได้กินวันนี้ฉันคงปวดท้องตายแน่ๆ

 

 

มิโอะ : เบาๆหน่อยสิโรริโก๊ะ เดียวคุณพ่อของโฮรม์ก็ตื่นเอาหรอก

 

 

โรริโก๊ะ : แฮร่ๆ จิงด้วย

 

 

เบลม็อท คริส : โฮรม์ก็อีกคนจะตะโกนไปทำใมก็ไม่รู้

 

 

เชอะ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าพ่อเขาหลับอยู่

 

 

ไฮบาระ : ฉันว่า….ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะถ้าคุณลุงคนนั้นละก็ เดินถือสมุดเป็นกองออกไปข้างนอกแล้วล่ะ

 

 

เบลม็อท คริส : อ่าวหรอ หนีจากการกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกแล้วสิ

 

 

เอิ่ม ว่าแต่ ยาคุโมะล่ะ

 

 

มิโอะ : ไม่รู้สิ

 

 

โรริโก๊ะ : เอิ่ม ถ้าตานั้นละก็ ฉนไม่เห็นเหมือนกันแหละ

 

 

……แม่อ่ะ

 

 

เบลม็อท คริส : แม่ก็ไม่เห็นหรอก

 

 

แล้ว……..เทออ่ะ

 

 

ไฮบาระ : ฉันเห็นเดินออกไปทางในเมืองนู้น

 

 

แล้วทำใมไม่บอกกันฟ่ะ

 

 

ไฮบาระ : ก็เทอไม่ได้ถามฉันนิ อีกอย่าง ฉันก็นึกว่าเขาบอกเทอแล้ว

 

 

เหอะ ให้ตายสิ่ - - ยัยบ๋องเอ่ย ว่าแต่เทอรู้ทางไปในเมืองด้วยหรอ

 

 

ไฮบาระ : อือ แม่ฉันเป็นคนไกล้ๆที่นี้น่ะ

 

 

ในนิวยอกร์นี้นะหรอ

 

 

ไฮบาระ : ป่าว อังกศ แถวๆ ลอนดอนนั้นแหละ

 

 

-          - มัมไกล้ตรงไหนฟ่ะ

 

 

เบลม็อท คริส : ว่าแต่จะเอายังไงเรื่องข้าวกันล่ะ เพื่อนโฮรม์ก็อยู่ไม่ครบ

 

 

นั่นสืนะงั้นเดียวผมโทรตามก็แล้วกัน

 

 

เบลม็อท คริส : จ้า จ้า

 

 

ฮาโหล ยาคุโมะรึป่าว

 

 

ยาคุโมะ : อาหะ

 

 

นายอยู่ไหนเนี้ย รีบกลับมาเลยนะ เดียวไปกินข้าวเสดก็คงจะกลับกันแล้วล่ะ

 

 

ยาคุโมะ : พวกนายไปกันก่อนเลย เดียวฉันกลับเองจะดีกว่า เพราะฉันยังทำธุระไม่เสดเลย

 

 

อาห่ะ แล้วนายมีเงินติดตัวหรอ ให้ฉันเอาไปให้ม่ะ

 

 

ยาคุโมะ : นายจะมาก็ได้นะ ฉันจะรออยู่ตรงอนุเสาวรี หรือนายจะโอนเงินมาก็ได้เดียวฉันให้เลขบัชชีไป

 

 

 

อือ ถ้างั้นเดียวฉันโอนเงินไปก็แล้วกัน ส่งเลขบัชชีมาน่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอดีเดินไม่ใหวแล้วอ่า หิว แฮร่ๆ

 

 

ยาคุโมะ : ok ไว้เจอกัน

 

 

เบลม็อท คริส : ว่าไง

 

 

เขาบอกว่าเดียวจะกลับบ้านเองทีหลัง ให้พวกเรากับไปก่อน แล้วก็นี้ เลขบัชชีช่วยโอนไปให้เขาหน่อยนะ

 

 

เบลม็อท คริส : จ้า จ้า - - <เซ็ง>

 

 

                 หลังจากนั้น ผมก็ไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารและเตรียมตัวกับ

 แต่ทว่า ขณะที่รถแท็กซี่ที่ผมขึ้น หยุดจอดไฟแดง ทำให้ผม บังเอิญไปเห็น ชายชุดดำ2คน ที่

กำลังถือปืนไล่ยิงใครบางคนอยู่ ด้วยความสงสัย พร่างเป็นห่วง ผมจึงขอลงจากรถโดยฉุกเฉิน เพื่อ

ไปดูสถานการณ์ เมื่อผมวิ่งตามได้สักพัก “ปัง” เสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้น ผมหยุดอยู่ที่บันไดชั้น2 ของ

ตึกร้างข้างทาง  “ปัง ปัง ปัง”  เสียงปืนอีก3นัดดังขึ้น ผมเริ่มวิ่งไปตามเสียงปืนที่ยังคงแว่ว อยู่ในหู

ผมมาถึงหน้าประตูที่ได้ยินเสียงปืน และค่อยๆเปิดประตูออกที่ละนิด เพื่อดูเหตุการณ์ ข้าวๆ และสิ่ง

ที่ผมเหตุหลังประตูบานนี้ก็คือ ชายชุดดำ2คน อีกคนใส่หมวกิดบังใบหน้า ผมสีแดงยาว รุงรัง ส่วน

 อีกคน ผมสีทอง ยาวรุงรัง และก็ ยาคุโมะ เพื่อนสนิทของผม โดนยิงที่ขา นอนจมกองเลือดอยู่  

   ก่อนที่ชายชุดดำผมสีแดง จะขวักปืนออกมาและจ้อไปที่หน้าของเพื่อนผม ผมได้ยินมัมพูดว่า

“ลาก่อน โวคาโด ทุกเวลาที่นายอยู่ในองค์กร นายทำงานได้ดีมาก แต่ถ้าไม่พาดกินยาที่องค์กร

ลงทุนทำขึ้นมากว่า10ปีไปละก็ แกก็คงได้อยู่ในองค์กรนี้ แบบสงบสุขแล้วเชียว แกมัมพาดเอง เอาล่ะ ก่อนตาย แกมีอะไรจะสั่งเสียอีกใหม (เสียงเข้ม) โว คา โด “

ผมก็ตกใจนิดๆ ที่พวกมัมพูดแบบนั้น พร่างสงสัย ชื่อที่มัมเรียก ยาคุโมะ เพื่อนของผม ว่า โวคาโด 

ผมแทบห้ามใจตัวเองไม่ใหว เมื่อพวกมัมเตรียมชักปืน ผมพยายามหาทางช่วยเพื่อนของผมอย่าง

สุดแรงที่มี ผมไปหยิบไม้มา2ท่อน เพื่อที่จะใช่ความสามารถด้านกีราหรือฟุตบอล แตะใส่พวกมัม

ถึงมัมอาจจะเสี่ยงไปหน่อย แต่ผมก็จะลองดูสักครั้ง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ระหว่างที่ผมกำลังเตรียม

ไม้ “วีวอ วีวอ วีวอ” เสียงไซเรนรถตำรวจดังขั้น พวกชุดดำทำท่าตกใจสุดขีด พร้อมพูดว่า

“ฉันไม่มีเวลาแล้วล่ะ แกมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายอีกใหม โวคาโด ถ้าไม่มี แกคงต้องไปอยู่กับพ่อ

ของแกที่สวรรค์  ฮร่า ฮร่า ฮร่า “

 

 

ยาคุโมะ : ฉัน ไม่มีอะไรจะสั่งเสีย นอกซะจาก ฉันอยากจะรู้เรื่องยา ที่ฉันกลืนลงไปนั้นนะ

 

 

“ได้สิถ้าแกอยากรู้ แต่ตอนนี้ เวลาฉันคงไม่มีแล้วล่ะ เอาไว้ ฉันจะส่งไปให้อ่าน หลังจากที่แกตายไปแล้วก็แล้วกันนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลาก่อน โว คา โด”

 

 

“ปัง” มัมยิงไปที่ลำตัวของเพื่อนผม แล้วเดินจากไป

 

 

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ผมก็รีบวิ่งไปดูเพื่อนของผม และถามเรื่องเกี่ยวกับพวกชุดดำพวกนั้น ถึงจะยังไม่รู้ว่า เขาตายไปรึยัง

 

 

ยาคุโมะ ยาคุโมะ ตื่นเซ่ ยาคุโมะ

 

 

ยาคุโมะ : ฮ…โฮรม์

 

 

ยาคุโมะ นายเป็นอะไรใหม เดียวฉันจะเรียกรถพยาบาทให้นะรอแปปนึง <ผมเตรียมหยิบโทรศัพร์แต่ทว่า>

 

 

ยาคุโมะ : ไม่ทันแล้วล่ะ ฟังที่ฉันพูดนะ เอากุญแจนี้ไป มัมเป็นกุญแจตู้เก็บของที่สวนสาธรานะเมืองคอนโด เอาไปไขที่ล็อกเกอร์ 207 ในนั้นมีข้อมูลของพวกองค์กรอยู่ รีบไปก่อนที่ พวกมัมจะไปถึง แล้วก็ นี้

 

 

อะไร ?

 

 

ยาคุโมะ : ยาเม็ดสัมคัณที่องค์กรพูดถึง ฉันยังไม่ได้กลืนมัมลงไปหรอก เพราะฉันไม่รู้ว่ามัมคือยาอะไรกันแน่ ช่วยตามสืบเรื่ององค์กรนี้ และเจ้ายานี้ ให้ฉันที่นะ อาค แฮ็ก แฮ็กแล้วก็ ละวังตัวให้ดีนะ เพื่อน รัก ของ ……ฉัน

 

 

ยาคุโมะ ยาคุโมะ 

 

ผมเริ่มร้องให้ พร่างวิ่งถือกุญแจล็อกเกอร์ขึ้นรถเร่งไปสนามบิน เพื่อไปให้ถึงก่อนเจ้าพวกนั้น

ผมไปถึงก่อนพวกมัมอย่างที่ว่า และเก็บข้อมูลที่มีอยู่ในล็อกเกอร์ทั้งหมด เพื่อไปอ่านที่บ้าน แหละ

ข้อมูลที่ผมได้อ่านมา องค์กรปริศนานี้ เป็นองค์กรที่จะช่วยให้คนตายฟื้นคืนชีวิตมาอีกที  แล้วก็ข้อ

มูลข้าวๆเรื่องสมาชิกขององค์กร 2-3คนเท่านั้นเอง  แต่อย่างไรก็เถอะ ผมต้องสืบหาเรื่ององค์กรนี้

ให้ได้เลย  แหละในคืนนั้น ผมก็ได้รับสายจากตำรวจ เรื่องยาคุโมะ 2วันต่อมาผมก็ได้ไปไหว้ศพยาคุ

โมะ เพื่อนรักที่ผมรักมากที่สุด แหละได้ให้คำสัญณาว่า ผม จะตามหาตัวคนที่ฆ่าเพื่อนของผม และ

จับตัวตัวองการให้ได้ แม้ตายก็ยอม ผมได้รู้อีกว่า รถตำรวจนั้นมาได้อย่างไร เกรซ ไฮบาระเพื่อน

ของผมที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไร โทรแจ้งให้ เพราะคิดว่า ต้องมีเรื่องอะไรในตึกที่ผมขึ้นไปแน่ แต่พอผม

ไป ถาม เขาก็ไม่ให้คำตอบอะไรกับผมเลย

แหละหลังจากนั้น ความยากลำบากของผม ก็ดำเนินต่อไปไม่สิ้นสุด………