Miracle love "เพราะเธอคือ ปาฏิหาริย์.."

                 " ..คุณ คุณ...คุณ ตื่นสิ.." 

                 " =_=''...หื้มมม  หื้มมม " ฉันสะลึมสะลือตื่นจากเสียงเรียกของใครบางคน เสียงนั้น เสียงผู้ชายยย ใคร เสียงของใคร เสียงใครสักคนที่ฉันคุ้นเคย เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน เสียงนั้นน ...

               "  ปั้งง!!!!! "

               " กรี๊ดดดด ดดดดดดดดดดด ใคร!! ใคร ออกมาน่ะ ฮือออๆๆ"  ฉันตะโกนดังลั่นห้องไปด้วยความหวาดกลัวว ฉันตั้งใจจะตะโกนขอความช่วยเหลอ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรจู่ๆๆ ก็มีใครสักคนเอามือมาปิดปากฉันน กรี๊ด ใครกันนน 

               " อ่อยอั๋นอ่าา อ้วยอ้วยยย แอ้อ่าา อ่ออ้าา TT^TT (ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยย แม่คะ พ่อคะ) 

               "จู่ .. ไม่มีใครได้ยินคุณหรอก นี่คือฝันของคุณอย่าตกใจไปเรย ผมทำอะไรคุไม่ได้หรอก " น้ำเสียงแหบแห้ง ที่แสนจะอบอุ่น ของใครคนนั้น ฉันเงียบแล้วหันหลังกลับไปดูหน้าของชายหนุ่มที่เข้ามาในความฝันของฉัน ..."แต่เอ้ะ !!! อะไรกันความฝันหรอ 

               "คะ คะ ''คุณเป็นใครคะ?" ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

               "คุณเป็นใคร " เขาถามฉันกลับ

เอะ !! แปลกคนจริิง เข้ามาในฝันคนอื่นยังจะมาถามอีกว่าฉันเป็นใคร ผู้ชายคนนี้ใครกันนะ หึ้ยยยยย  

               " เอ้ะนี่คุณณณ!! ฉันถามว่าคุณเป็นใครแล้วทำไมไม่ตอบแต่กลับมาถามกลับว่าฉันเป็นใคร นี่ ย๊าาาา เห้ๆๆๆ หยุดน่ะ หยุดดดดดดด " ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดกับเขาจบ อยู่ดีดี เขาก็เดินเปิดระตูออกไปจากห้อง แสงสีขาวๆๆๆ ที่ส่องเข้าตาฉันจนฉันต้องหลับตา มันคืออะไร กัน แล้วผู้ชายคนนั้นไปไหนแล้วว แล้วนี่ที่นี่ที่ไหนน ไม่ใ่ช่ห้องนอนฉันแล้วนิ!!

               " ฟิ้วววววว~~ เสียงลมที่พัดอยู่รอบตัว รอบตัวฉันเต้มมไปด้วยสีขาว มองไปทางไหนก็เห็นแต่แสงสว่าง อะไรกันน หรือว่าฉันตายแล้วไม่รู้ตัวหรอ T^T แล่วผู้ชายคนนั้นละ เทวดาหรอ " 

                " ช่วยผมที " เสียงที่มาจากไหนก็ไม่รู้ ฉันมองไม่ห็นอะไรเรย ตอนนี้ได้ยินเพียงเสียเท่านั้น

               " ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณเป็นใคร และผมก็ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายอะไรกับคุณด้วย ช่วยผม  แค่คุณช่วยผม ช่วยผมหน่อยน่ะ "

ทันทีที่สิ้นสุดเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ฉันก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน   ฝันนี่มันอะไรกัน เหมือนจริง เหมือนจริงอย่างมาก... คุณเป็นใครกันนะ              

บทที่ 1

  ~ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปผ่านมา ในสวนน้ำแห่งนี้  มีเด็กผู้หญิงคนนึงที่ดูโดดเด่นยืนอยู่ตรงนั้น เธอดูโดดเด่นที่สุดในที่แห่ง หน้าตาที่แสนจะเศร้าบ่องบอกว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดีนัก  เธอยืนมองไปที่แม่น้ำแล้วยิ้ม เพื่อปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเอง ไม่มีใครรู้เรยว่า สายตาอันแสนเศร้านั้น กับร้อยยิ้มที่เธอยิ้ม ออกมาเธอพยายามจะสื่ออะไร 

            ลาล๊า ล่า ลาล่าล๊าลาาาา~~ เสียงริงโทนโทรศัพท์ของหญิงสาวคนนั้นดังขึ้น 

          ติ๊ดดด!!

          " ฮะ..โหล"

          (ปารีส... ลูกอยู่ไหน)

          เสียงผู้ชายวันกลางคนที่ถามหญิงสาวด้วยความกังวลล

          " หนูอยู่ข้างนอกค่ะ พ่อ พ่อมีอะไรหรือเปล่าค่ะ " 

          (นี่คุณเร้วๆๆหน่อยได้มั้ยฉันไม่มีเวลารอนานน่ะ..@#$^%&*#%@) เสียงของผู้หญิงคนนึงดังแทรกขึ้นมาในโทรศัพท์ 

          " พ่อค่ะ? " O_o." พ่อยังอยู่ในสายมั้ยค่ะ " เธอถามด้วยความสงสัย 

          (นี่หนู พ่ออนูอยู่ที่บ้านนี่แหละตอนนี้น้ามีเรื่องจะคุยกับหนูและพ่อของหนู รีบกลับบ้านด่วนจะได้มั้ย น้าไม่มีเวลารอมาก แค่นี้นะ !!)

          ติ๊ดด!!  ปลายสายถูกตัดไปก่อนที่เธอจะได้ตอบกลับไป....

15.40 น.

     " พ่อค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ "   ฉันตะโกนเข้าไปข้างในบ้าน ทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปข้างในก็พบว่า.....

     " ปารีส มาแล้วหรอลูก" 

     " ค่ะ " ... @.@ " สวัสดีค่ะ " ฉันทักทายผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าฉัน ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ความรู้สึกลึกๆๆ ของฉันบอกว่าการมาของเธอต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ -0-

     " หนูคือ ปารีสหรอจ้ะ?" เธอกล่าวถาม  " น้ามีเวลาไม่มากนัก น้าชื่อวิเวียนเป็นภรรยาอีกคนของพ่อหนู และนี้ลูกสาวน้าชื่อมิลาน " เธอแนะนำตัวพร้อมดึงเด็กผู้หญิงคนนึงให้ออกมาทักทายฉัน อะไรกันเนี้ย นี่พ่อฉันนอกใจแม่หรอ?? TT^TT

     " ออ...ออ พะ พ่อ ค่ะ ??? นี่มันอะไรกัน !!" 

    "  ปารีส ฟังพ่อน่ะ นี่เป็นความผิดพลาดของพ่อเมื่อนานมาแล้ว พ่อรู้ว่าไม่ควรได้รับการอภัย แต่...

    " ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ "  ฉันพูดแทรกขณะที่พ่ออธิบาย ชีวิตของฉันเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้มาเยอะแล้ว แค่อาจจะมีแม่กับน้องสาวเพิ่มมาอีกคนจะเป็นไรไป

    " พ่อค่ะ วันนี้หนูเหนื่อยมาก ขอขึ้นไปนอนนะค่ะ " 

    " เดี๋ยวก่อน " เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินมาขวางทางห้ามฉันไว้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ 

     "ฉันกับแม่ไม่ได้มาเพื่อไห้เธอยอมรับนะ  ฉันมาเพราะเบื่อและไม่อยากไปอยู่กับผู้ชายคนใหม่ของแม่  ฉันไม่รู้ว่าเธอพอใจมั้ยนะ แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะอยู่ที่นี่  ห้องเธออยู่ไหนห่ะ "หลังจากเธอพูดจบก็เดินนำหน้าฉันไปโดยไม่สนใจอะไรเรย 

     " ขอโทษนะค่ะ คุณแต่เครื่องกำลังจะออกแล้วยังไงก็ฝากดูแลมิลานดีๆๆด้วยนะค่ะ " ผู้หญิงคนนั้นกล่าวลาพ่อของฉันก่อนเธอจะเดินออกไปแล้วทิ้งให้ฉันกับพ่อ ยืนจ้องหน้ากันนิ่งอยู่ในความเงียบงัน