6ราชัน กับ ศาสตรามืด

                '' ก๊อกๆ '' เสียงเคาะประตูทำให้บทสนทนาระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวต้องหยุดชะงักลงกราวเดียนมองไปยังประตูด้วยความไม่พอใจ '' เข้ามา ''

     ประตูค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นนายทหารร่างใหญ่ ''มีคนมาขอพบท่านขอรับ '' นายทหารหนุ่มพูด้วยน้ำเสียงหวาดเพราะรู้ดีว่าเวลานายของตนอารมณ์ไม่ดีจะเกิดอะไรขึ้นบ้้าง ชึ่งก็อารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา

     '' ใครกัน '' น้ำเสียงของกราวเดียนทำให้นายทหารเสียวสันหลังวาบเพราะรู้ดีว่าตอนนี้เริ่มอันตรายแล้ว 

     '' ฟาติอัส อาฟาเอล ขอรับ '' นายทหารต้องหลับตาเพราะคิดว่าตนจะโดนซะแล้ว แต่กลับผิดคาดเพราะตอนนี้สีเลืดที่เคยอยู่บนใบหน้าของกราวเดียนค่อยจางหายไปส่วนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆนายของเขาก็ลุกพรวดจากเก้าอี้เช่นกัน

     '' ไม่คุณหนูมิร่า '' กราวเดียนร้องห้ามเมื่อหญิงสาวเริ่มเดินออกจากห้อง '' วันนี้ท่านต้องกลับไปก่อน

     '' แต่ '' หญิงสาวพยายามจะขัดแต่น้ำเสียงของกราวเดียนก็บ่งบอกว่านี้เป็นคำขาด

     '' ไม่คุณหนูมิร่าท่านต้องกลับไปก่อนไม่อย่างนั้นข้าจะให้ทหารพาออกไป '' หญิงสาวหันไปมองนายทหารร่างให้แล้วก็หันมามองที่กราวเดียนเธอโค้งคำนับให้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป

 '' เฮ้อ '' กราวเดียนถอนหายใจก่อนที่จะเดินออกไป

               เสียงเปิดประตูทำให้เซมัสหันไปมองยังคนที่เข้ามาในห้องสมุดแทบจะทันที

     '' ให้ตายซิเจ้าปล่อยให้ข้ารอตั้งสิบนาทีรู้ไหม '' เซมัสพูดขณะที่เจ้าตัวกำลังหาว '' แถมยังทำตัวเป็นคุณพ่อลูกติดอีก ''

     กราวเดียนหันไปมองที่ประตูแลัวก็หันกลับมายังเซมัส '' เจ้าไม่ใช่ฟาอัสนิ '' กราวเดียนถามเซมัสที่ตอนนี้ฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะแล้วน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง

     '' ก็เห็นๆกันอยู่ว่าไม่ใช่ '' เซมัสหาวต่ออีกรอบแต่คราวนี้มันนานกว่าคราวก่อนเยอะเลยทีเดียว

     '' เจ้า '' กราวเดียนไม่ทันทีจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากอีกมุมหนึ่งของชั้นหนังสือ

     '' เจ้ายังขี้โวยวายไม่เปลี่ยนเลยนะกราวเดียน '' ฟาอัสค่อยๆเดินออกมาจากกองหนังสือที่เขาเลิอกมาอ่าน ตอนนี้ใบหน้าของกราวเดียนนั้นกลายเป็นสีแดงไปแล้ว

     '' เจ้า '' กราวเดียนกำลังจะพูดต่อแต่จู่ๆเขาก็ถูกขัดอีกครั้งด้วยเซมัส

     '' เขาพูดเป็นแค่คำว่าเจ้าหรือไง '' เซมัสหันไปถามฟาอัส 

     แล้วจู่แสงสีขาวสว่างวาบก็รอยผ่านหน้าฟาอัสไปยังเซมัสแต่มันก็ต้องหยุดลงด้วยเล็บของเซมัสที่ยาวขึ้นมาอย่างแปลกตา พร้อมกับเผยให้เห็นใบดาบที่เงางามตรงโคนดาบมีอักษรภาษาโบราณสลักไว้  ขนสีขาวเริ่มปกคลุมแขนของเซมัสพร้อมกับจิตสังหารและความหิวกระหายของสัตว์ป่า 

     '' หยุดเดียวนี้เซมัส ''  ฟาอัสที่เคยยืนดูเหตุอยู่ตอนนี้มีคทาเวทอยู่ในมืแล้ว จิตสังหารของเซมัสเริ่มหายไปแต่กรงเล็บก็ยังอยู่ '' เจ้าก็ด้วยกราวเดียน '' กราวเดียนค่อยๆเอาดาบออกแล้วหันไปมองฟาอัส

     '' เจ้ามาทำอ่ะไรที่นี้ '' น้ำเสียงของกราวเดียนนั้นสงบลงแต่เขายังจ้องเขม็งที่เซมัส

     '' จำได้ไหมเจ้าเป็นพ่อลูกติดน่ะ '' พูดจบฟาอัสก็เอาคทามาแตะที่หน้าผากตัวเองแล้วเอาผ้าคลุมขึ้นมาปิด

     '' ตอนนี้มีคนกำลังคิดจะขโมยสิ่งที่ฟาอัสเคยสร้างเอาไว้น่ะ เขาเลยอยากรู้ว่าตอนนี้เกิดเหตุการณ์แปลกๆ อะไรบ้า่งน่ะ ''

     กราวเดียนมองหน้าฟาอัสแล้วแล้วถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปหยิบแผนที่มากลางลงบนโต๊ะตัวใหญ่ที่เซมัสนั่งหลับอยู่

    '' ตอนนี้มีกองกำลังไม่ทราบฝ่ายอาฟฟอทเมืองของคนแคระบริเวณป่าอีเดน พวกคนแคระเชื่อว่าเป็นฝีมือของพวกเรดดรีฟต์ แล้วหลังจากนั้นไม่นานก็เกิดการบุกแบบเดียวกันที่วินเซีย ตอนนี้เป็นเมืองของมนุษย์นะ แล้วพวกนี้ก็คิดว่าเป็นฝีมือของพวกเรดดรีฟต์เหมือนกัน '' กราวเดียนเงยหน้าขึ้นไปมองฟาอัส '' ปกติสองเมืองนี้ก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว '' 

     '' แล้วปราชญ์ทั้ง ห้า ของเซนดีเนียละว่าไง '' 

     กราวเดียนหยักไหล่ '' ก็วันๆพวกนี้ไม่ทำอะไรมากอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แค่ส่งคนออกไปตรวจสอบนะ '' 

    '' งั้นหรอ '' ฟาอัสรุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปมองเซมัส '' เราจะไปตรวจสอบเอง  เจ้าช่วยได้ไหม '' 

    คำพูดของฟาอัสทำให้กราวเดียนต้องระเบิดหัวเราะออกมา '' ก็ได้สิแค่นี้เอ.. '' ก่อนที่กราวเดียนจะได้พูดอะไรเซมัสก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ แล้วก็กลายเป็นลูกสิงโตขาวตัวเล็ก ขณะเดียวกันประตูก็เปิดออก 

    ฟาอัสก้มลงไปเก็บเซมัสขึ้นมาวางไว้บนไหล่ ส่วนกราวเดียนก็ต้องอ้าปากค้างกับแขกที่ไม่ได่รับเชิญ

     '' คุณหนูมิร่ามาทำอ่ะไรที่นี้ '' กราวเดียนถามด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ

     '' ข้าจะไปด้วย การเดิทางครั้งนี้ข้าจะไปด้วย '' 

     '' อะไรนะ! '' กราวเดียนตะโกนออกมาจนเซมัสที่อยู่บนไหล่ของฟาอัสต้องขู่ฟ่อทันที่

    ฟาอัสโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับคุณหนูตระกูล เวลล์คาดิฟ '' ข้าว่ามันอัตรายเกินไปนะคุณหนู ''

     '' ใช่มันอันตราย '' กราวเดียนรีบเสริม

     '' เจ้าชื่ออะไร '' เธอยังคงถามต่อไปโดยไม่สนใจกราวเดียน

    '' อัลเรด ขอรับคุณหนู '' ฟาอัสตอบ

    '' แค่อัลเรด งั้นหรอ ''  เธอยังคงมองหน้าของฟาอัสที่ตอนนี้ถูกเวทที่เขาเสกให้มันมีแผลขนาดใหญ่อยู่บนหน้า

     '' รู้จักกับฟาอัสได้ยังไง '' 

   ''  เขาเคยช่วย ชีวิตข้าไว้ '' 

    '' งั้นหรอ งั้นพาข้าไปด้วย ''

   '' ไม่ได้น่ะครับคุณหนูมิร่ามันอันตรายเกินไป '' กราวเดียนขัดขึ้นอีกครั้ง จนมิร่าต้องหันไปมอง

  '' เราไม่ได้บอกว่าจะไปคนเดียวสักหน่อย ท่านก็ต้องไปด้วยกราวเดียน '' พูดพรางยิ้มกว้าง '' หวังว่าท่านคงปกป้องเราได้น่ะท่านนายพลแห่งอาเทีย '' 

    กราวเดียนกัดฟันแน่พร้อมกับโค้งคำนับให้เธอ '' งั้นวันนี้ขอเชิญคุณหนูมิร่ากลับไปก่อน เราจะวางแผนการเดินทาง ''

    '' ไม่ข้าจะอยู่ฝังด้วย '' เธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างจนทำให้กราวเดียนต้องถอนหายใจ

  '' ให้ตายซิ ''