รักเรานิรันดร

     เมื่อตอนอายุ 8 ขวบ ผมกับเธอได้สมหวังในรัก อายุ 13 ผมเจอเส้นทางของผมแต่ปล่อยมือเธอไป อายุ 18 ได้ข่าวที่ไม่มีมูล อายุ 24 ในที่สุดก็ได้เจอเธออีก

     อายุ 8 ขวบ

     "เมอลี่...แฮกเมอลี่เดี๋ยวก่อน... เมอลี่" ไนท์เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ไม่มีแม้แต่ความกล้าจะมาบอกรักกับผู้หญิงวิ่งตามรถของเมอลี่

     "พ่อขาหยุดรถก่อน" รถได้หยุดลงเมอลี่วิ่งลงมาจากรถ "มีอะไรรึป่าวไนท์" ไนท์ทำท่ายึกยัก

     "เราชอบเธออ่ะชอบมานานแล้ว แล้วเธอคิดยังไงกับฉัน" ไนท์ยื่นแหวนไปให้เมอลี่

     "ฉันก็ชอบไนท์นะ" เมอลี่หยิบแหวนไปแล้วแอบหอมแก้มไนท์

     "เธอจะไม่ไปใช่ไหมอ่ะ" ไนท์ถาม

     "ไปไหมฉันก็แค่จะไปต่างจังหวัดนายคิดมากไปแล้ว" ไนท์หน้าแดงแล้ววิ่งหนีไป

     อายุ 13 ปี

     ไนท์กับเมอลี่เดินจูงมือกันบนชายหาด เมอลี่เตรียมที่จะให้กำลังใจไนท์ก่อนที่ไนท์จะลงแข่งโต้คลื่นในรอบสุดท้าย

     "สู้ๆนะฉันจะเป็นกำลังใจให้" เมอลี่ยิ้มหวาน

     ไนท์แอบโขมยจูบเมอลี่ตอนที่เธอกำลังเขินพร้อมวิ่งหนีไป

     "แหมๆน่าอิจฉาจังนะ ฉันอยากให้คนๆนั้นทำแบบนั้นกับฉันบ้างจะงเลย" คิมเพื่อนสาวสุดสวยของเมอลี่มายืนข้างๆ

     "คนๆนั้นทีว่านี่ใครกันหรอเราหรือว่าด็อก" เนสท์ชี้หน้าตัวเองกับด็อกหนุ่มแว่น

     "หาไม่ใช่เราหรอกเนสท์นั่นแหละ" ด็อกเถียงเนสท์ทันที

     "ไม่ใช่ทั้งสองคนนั่นแหละ...เออนี่ถ้าไม่รีบไปหาที่นั่งดีๆก็จะอดดูไนท์นะ" คิมจูงมือเมอลี่ไป

     ข่าวร้ายที่พุ่งเข้ามาคลื่นยักษ์ได้ซัดเข้ามาที่ฝั่งทำผู้คนแตกตื่นไนท์เองก็โดนคลื่นกินเข้าไปพร้อมกับเมอลี่ที่โดนถังขยะที่ล้มทับอยู่

     "พ่อหนูๆ" ไนท์ลืมตางัวเงีย "โอ้รอดจริงๆด้วยคิดว่าจะไม่รอดแล้วนะเนี่ยส่งโรงพยาบาลด่วนเลยดีกว่า" รปภ.คนหนึ่งได้อุ้มไนท์ไปที่โรงพยาบาล

     "เฮ้อไนท์เนี่ยชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ" คิมนั่งบ่น

     "เมอลี่ล่ะ" หลัจากที่ไนทืพูดคำนั้นจบคิมก็เงียบลงทันที

     เนสท์เป็นคนเดียวที่ใจแข็งพอที่จะพูดเรื่องแบบนี้

     "ยังไม่มีใครพบตัวเมอลี่เลยนายต้องทำใจนะเพื่อน" เนสท์บอกไนท์ด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม

     "อือฉันเชื่อว่าเมอลี่ต้องปลอดภัยและกลับมาฉันจะรอจนกว่าเมอลี่จะกลับมานะ" ไนท์ยิ้ม

     อายุ 18 ปี

     "ไนท์นี่วันนี้ฉันว่านายอาการไม่ดีนะอย่าไปเลย" ด็อกทัก

     "ไม่เป็นไรหรอกแค่ปวดหัวนิดหน่อยเองอีกอย่างนะใกล้จะถึงการแข่งรอบคัดเลือกแล้วฉันจะได้สานฝันเมื่อ5ปีก่อนไง" ไนท์ยิ้ม

     ไนท์วิ่งออกมาจากเพื่อนๆแล้วไปที่ชายหาด

     ทั้งที่คลื่นก็ไม่แรงแต่ไนท์ที่อาการไม่ค่อยดีก็เริ่มมึนหัวจนทำให้ตกจากบอร์ดแล้วก็หายตัวไปจากสายตาผู้ใหญ่ที่คอยดูแล

     "อือ...เธอเป็นใครน่ะ" ไนท์งัวเงีย

     "ไม่เป็นไรนะแข็งใจไว้" เป็นเสียงหวานๆที่ไนท์คุ้นหูที่สุด

     อยู่ๆก็มีของนุ่มนิ่มมาวางอยู่บนปากของไนท์นั่นคือความรู้สึกสุดท้ายของเขา

     "นั่น!!!ไนท์นี่ไปพามาเร็ว" เนสท์พาพักพวกที่มีสัญชาตญาณตามหาคนมาตามหาไนท์

     หลังจากวันนั้นทำให้ไนท์ไม่ลงน้ำอีกเลยแต่สิ่งที่วนเวียนในหัวคือเสียงหวานๆที่เหมือนเสียงของเมอลี่เขาไม่เคยจำเสียงแฟนตัวเองผิดเพราะเขาอยู่กับเมอลี่มานานมากแต่แค่เสียเธอไป5ปีก็ไม่ทำให้เขาลืมเธอได้