Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

บทที่15

ไม่เห็นนะ

        ตอนนี้เรากลับมาที่ห้องโดย...

        ปกติสุข =  =; ไม่มีความอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน  ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น    มันปกติมากจนปกติเกินไป 

บอกชอบด้วยท่าทีสบายๆนี่มันอะไรกัน  ปกติพระนางในนิยายต้องปากแข็ง  กว่าจะสารภาพรักได้ก็ใกล้จบเรื่องไม่ใช่เหรอ ฉันเคยอ่านในนิยายก็เป็นแบบนี้เกือบทุกเรื่อง   ฉันคงบ้าที่ประสาทเสียกับเรื่องแค่นี้

        เขาชอบฉันแบบไหนกันเนี่ย?

        เฮ้อ~  รู้สึกว้าวุ่นจัง

        ฟึ่บ

        คนที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่  นั่งลงบนเตียงที่ฉันนั่งดูโทรทัศน์  ฉันเงยหน้าไปมองก็พบกับธีร์ดีที่อยู่ในสภาพไม่ใส่เสื้อผ้า  >,,< เฮ้ย!  ไม่ใช่นะ ไม่ช่ายยยย  ฉันหมายถึงเปลือยท่อนบนต่างหาก  ส่วนท่อนล่างยังสวมผ้าเช็ดตัวอยู่

ไม่อยากจะเชื่อ  นี่หรือที่เขาเรียกว่าซิกซ์แพ็คปู้ชาย  ชะนีขอกรี๊ดแป๊บ  หมอนี่ล่ำเหมือนกันนะเนี่ย O,,O   เห็นของพ่อมีแต่ไขมัน  เฮ้ยๆ หยุดความคิดเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันแค่สงสัยว่าทำไมถึงไม่สวมเสื้อให้มันเรียบร้อยก่อน  อะไรประมาณนั่น (เหรอ)

        “น้ำลายไหลแล้ว ฮ่าๆ”

        “อะไรของนาย บ้าเหรอ!” ฉันเอามือลูบปากก็ไม่เห็นมีอะไร  นี่ฉันมองเขาตาต้องเยิ้มๆแน่เลย  โฮ~  ไม่ใช่น้า~

        “ฮ่ะๆ ขอยืมผ้าขนหนูหน่อย  จะเอามาเช็ดผม”

เขาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จสินะ  ผมก็ชื้นๆอยู่

        “ไม่ให้ เพราะฉันก็ต้องใช้เหมือนกัน”

        “ใจร้าย -3- ไปเอาเองก็ได้”

        พูดจบ เขาก็เดินจ้ำไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของฉัน  เขาแต่ใจชะมัดเลยหมอนี่

        “ก็ได้ๆ เดี๋ยวเอาให้”

        ให้ความรู้สึกเหมือนเราสองคนเป็นสามีภรรยากันเลยเนอะ  อยู่ห้องเดียวกัน  ใช้ของร่วมกัน  อร๊ายๆ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย  ><

        ฉันเดินตรงใบที่กระเป๋า แล้วหยิบผ้าขนหนูลายคิดตี้สีหวานแหววให้เขา

        “เอาไปสิ” 

        “ขอบใจ ^^ ลายน่ารักดี”  พูดจบ ธีร์ดีก็เงียบไปประมาณสิบวินาที แล้วโพล่งคำที่ทำให้ฉันถึงกับเขินม้วน             “น่ารักเหมือนเจ้าของเลย ^^”

        “-///- รู้แล้ว ใครๆก็พูดอย่างงั้น”

        เข้าใจหน่อยนะ  ฉันเป็นคนที่บ้ายอระดับปรมาจารย์

        “เหรอ~~~ ผมคงเป็นเป็นคนแรกล่ะมั้งที่พูดอย่างงี้”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงยี่ยวน

        หมายความว่าไง?

        “-_-++”

        หมายความว่าไง  ที่บอกว่าเป็นคนแรกที่บอกว่าฉันน่ารัก  มันไม่จริง ไม่จริงเลย  มีแต่คนบอกว่าฉันน่ารักทั้งนั้น T^T

        “ฮ่าๆ เค้าล้อเล่น ตัวเองน่ารักจะตาย (‘  ’)-”

        “-///-”

        อร้าย~~ มาเค้า ตัวเอง -///-  ฉันก็ไปไม่ถูกสิยะตาบ้า  เขาอาจจะพูดเล่นก็ได้  เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

        จิ้มๆ

        อะไรอีกเนี่ย จู่ๆก็ธีร์ดีก็เอาชี้มาจิ้มแก้มฉันอย่างสนุกสนาน  สนุกมากใช่มั้ย T///T

        “เลิกจิ้มสักทีได้มั้ย!”

        จิ้มๆ

        ยังไม่เลิก -*-

        “คิ้วจะผูกเป็นโบว์แล้วนะ”

        “นายนั่นแหละมาจิ้มแก้มฉันทำไม”

        “ก็เค้าอยากจิ้มอ่า  มันเขี้ยว >_<”

        ยังไม่พอยังขยี้ผมฉันอย่างน่าเอ็นดู จนผมงี้ฟูฟ่องอลังการมาก เพิ่งหวีเมื่อกี้ แต่ก็รู้สึกดีนิดนึงนะ ย้ำ! ว่านิดนึง

        “งั้นไปเปลี่ยนผ้าก่อนนะ”

        “อื้ม”

        ในที่สุดก็หยุดสักที ไม่อยากรับรู้สภาพหัวตัวเองตอนนี้เลย คงเหมือนสิงโตที่เพิ่งตื่นนอน (ฟูและฟูมาก)

        ฉันหันหลังขวับไปทางธีร์ดี  ก็พบว่าหมอนี้กำลัง...

        O////O

        “กรี๊ดดดด! ทำไมนายมาเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้ /><\”

        คือเมื่อกี้ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ เห็นแค่ตอนเขากำลังใส่บ็อกเซอร์  แล้วก็ กกน.สีดำ  เย้ย! ฉันไม่เห็น ไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่กางเกงใน  โอม่ายยยยย~ ท่องไว้ ไม่เห็นๆ  เห็นแค่...////

        “เธอแอบผมเปลี่ยนเสื้อทำไม -///-”

        “ห้องน้ำมีทำไมไม่ไปเปลี่ยนฮ้า”

        “เธอเห็นแล้วใช่มั้ย -///-” ตกลงเราคุยเรื่องเดียวกันไหมเนี่ย

        เห็น? เห็นอะไร? ฉันไม่เคยเห็นอะไร  แค่กางกางในสีดำ เฮ้ย!  แล้วทำไมเขาต้องอายขนาดนั้นด้วย  ทั้งแก้มและหูแดงไปหมด

        “ไม่!”

        “เห็นแล้วใช่ไหม -///-”

        ยังไม่จบ  ทำอย่างกับว่าฉันแอบทำมิดีมิร้ายเขาอย่างนั้นแหละ

        “กรี๊ดดด ฉันไม่เห็น!”

        ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียง แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปง  หน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ววุ้ย  จากนั้นก็มีเจ้ามนุษย์ต่างดาวกระโดดตามมา อยากจิคราย T///T

        “วินนี่รับผิดชอบเลยนะ”

        ฉันไปทำเขาท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอบ!

        โอ๊ย! แล้วธีร์ดีก็เอาตัวที่หนักอย่างกับหมีควายมาทับตัวฉันที่ตอนนี้ห่อตัวเป็นข้าวปั้นห่อสาหร่ายใต้ผ้าห่ม

ตาบ้านี่น่ากลัวชะมัด!

        แกล้งตายดีมั้ย ฉันยังไม่อยากเจอเขาในขณะที่เขาเข้าใจผิดเรื่องน่าอายหรอกนะ  เห็นแค่นั้นจริงๆ ถ้าหันไปเร็วกว่านี้ไม่แน่

        “คร่อก...ฟี้ ZZzzz”  เชื่อเลยเหอะว่าเสียงกรนอย่างงี้มีแต่ในการ์ตูน ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าหลับจริง  แต่อาจใช่กับธีร์ดีก็ได้นะ

        “ไม่ต้องแกล้งหลับเลย”

        “…” แกล้งตายเลยคราวนี้

        ฉันพยายามข่มตาหลับ แล่วท่องในใจว่า  ไม่เห็นหนอ ไม่เห็นกกน.หนอ

        คร่อกกกก U^U

มิซากิจัง

     โอฮาโย~ สวัสดีค่า ^/|\^ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดถึงกันมั้ยเอ่ย เงียบ.... แง~  ใครรอเค้าอยู่บ้างขอเสียงหน่อย เงียบ.... แง~  บางทีก็คิดว่าตัวเองหายนานเกินไปจนไม่มีใครจำได้ ฮ่าๆ  ในที่สุดก็คลอดตอนใหม่จนได้ล่ะค่ะ! >O< ขอบคุณทุกๆคนที่เป็นกำลังใจให้เสมอมา♥

     พิมพ์ตอนนี้มันส์มากเลย นั่นเป็นเพราะเจ้าคีบอร์ดที่สอยอันใหม่จนได้ อันเก่าอย่างกับผ่านสงครามโลกครั้งที่สองมาหมาดๆ (บางทีก็เก่าไป) ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่ฮา ขอบอกไว้ก่อนนะคะ ว่าเนื้อเรื่องไม่มีดราม่าอะไรทั้งนั้น  อาจจะคิดว่าบ๊องๆบ้างก็ไม่เป็นไร แก้เครียดเน้อ

       ♥ ขอบคุณอีกครั้งค่า ♥