ฉันห่วงนะเพราะอัตรายอยู่ที่เธอ

4.8

เขียนโดย kob17

วันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 21.18 น.

  7 ตอน
  11 วิจารณ์
  11.14K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 เมษายน พ.ศ. 2557 12.10 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) เจอกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                       6 เจอกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

 

     fany

     เช้าวันต่อมา

     ฉันตื่นขึ้นมาเพราะไอ้เสียงนาฬินาปลุกบ้าบอมันดังสนันห้อง ฉันหันไปทางยูรินอนแต่ก็ต้องนิ่งเพราะยูริมีท่านอนที่น่ารักมาก โดยเฉพาะแก้มป่อมๆเวลานอนของยูริ ฉันเยือนมือไปยิกแก้มยูริเบาๆหนึ่งที จนยูริรู้สึกตัวลืมตาขึ้น สายตาของฉันและยูริประสานกันหัวใจฉันฉันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมอีกและหน้าไม่ต้องพูดถึงแดงเอามากๆ ยูริเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มขึ้นและลุกขึ้นมานั่งที่เดิม แต่ยุริยังคงยิ้มอย่างหน้ารักสงมาให้ไม่เลิน

     "นี่ยูริเลิกยิ้มแบบนี่สักทีสิ ฉันไม่รู้จะทำหน้ายังไง เวลายูริยิ้มแบบนี่อ่ะ " 

     "เหรอ อายเหรอหึหึ"

     "แต่ยิ้มได้กับฉันเท่านั้นนะ" ฉันสั่งไว้ล่ะดีที่สุดฮ่าฮ่า

     "จ้า ฉันจะมีแต่เธอ"

     "ไปอาบน้ำดีกว่าาาา" ฉันเป็นเนียนดีกว่า 

     

     30นาทีต่อมา

     พวกเราซึ่งอยู่ด้วยกันเตรียมมาเรียนตามปกติ ขอบอกเลยว่าอยู่ยูริอ่ะคับรถเก่นมากจนผู้ชายต้องยอมอ่ะ 

     มาถึงที่เรียนของฉัน ซึ่งฉันกับยูริเรียนกันคนล่ะที่ (รู้เเล้วว่าเรียนกันคนล่ะที่โอ็ยเซ็ง) 

     "ขอบใจนะที่มาส่ง" ฉันบอกไปด้วยเสียงหวานๆ ยูิริหันมายิ้มให้ อ๊ายยยยยยยย จะเป็นลมเท่ได้ใจอ่ะ

     "อืม เดี่ยวฉันมารับตอนเย็น รอหน่อยนะมีรายงานส่งนะเคไม" 

     "อืมได้สิ เดี่ยวรอมาเร็วๆ นะ^^" 

 

 

     ในระหว่างเรียนเพื่อนฉันก็ถามนูนถามนี้ เฮ้ย เซ้งจริงๆ

     "อาจารย์ค่ะ หนูไปห้องน้ำก่อนได้ไมค่ะ"

     "อืม ไปสิแล้วรีบๆ มาด้วยละ ฉันจะบอกแนวข้อสอน"

     "ค่ะ^^"

     เฮ้ย เบื่อจังเลยนาา ที่วันๆ เอานั่งๆ นอนๆ บางวันมีเรียนเติมแป็ดชัวโมงเลยด้วย แต่นะที่วันนี้มีเรียน สองวิชานะเลยสบายหน่อย ฉันเดินไปเลื่อยๆ ไปสวนหลังอาคารบาง ไปสวนดอกไม้บาง ออ มันอยู้ใกล้ๆ กันนะ เอ้อ ได้เวลาเข้าห้องเรียนำด้แล้วสินะ ออกมานานแล้ว เดียวทุกคนคิดว่าฉันตกส้วมตาย เดี๋ยวฉันเสียหาย

     "กลับมาแล้วค่ะ.." อ่าว ทำไมทุกคนหายไปไหนหมดอ่ะ แล้วนี้อะไรเนี่ยสีแดงสด โอ้ย เหม็ดคราวเหลือด ทำไมทำไมกัน เกิดอะไรขึ้นนะ มีเหลือด ไม่มีคนอยู่

     ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง มองไปที่หน้าห้องไม่มีอะไรนอกจากเหลือดกะจัดกะจายไปหมด แล้วฉันหันไปมองหลังห้อง ก็ต้องอึ้งกันสิ่งที่เห็น

     "นี่..มัน..อะไรกัน...0o0" ฉันครางเบาๆ กันสิ่งที่เห็น มันหน้ากลัว หน้าขนลุ้กไปหมด แล้วไหนจะกลิ่น แล้วภาพที่เห็นอีกละ มันคืออะไร มันคืออะไร

     สภาพที่เห็นมีนักเรียนจำนวนมากนอนกลองกันอยู่กับพื้น แล้วนองไปด้วยเหลือดสีเเดงสด แต่ถ้าดูดีดีแล้ว นั้นมันเพื่อนฉันนิ ไม่ไม่นะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน้

     "กรี๊ดดดดดดด!!!" แล้วฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

 

 

__________________________________________________________________

จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะเนีย ยังไงก็ฝากทุกคนที่ติดตามนะค่ะ รักจากใจจ้าาา ติดตามกันเยอะๆ นะค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
4.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา