Maybe I Love You รักจังยัยคู่หมั่นจอมป่วนนน

I

"...การพบกันครั้งแรก..."

"นายน้อยครับ นายท่านกำลังรอที่รถนะครับรีบ ...นะ ... นายน้อยยยยย !!!"

 มาช้าไปนิดเดียวเองนะทาคาเนะแค่นิดเดียว ผมยิ้นหน่อยๆก็เริ่มเร่งฝีเท้าเพื่อหนีเพื่อหนีก็ที่ทาคาเนะจะตามผมเจอ หึหึ คิดง่ายไปหน่อยนะครับท่านพ่อที่จะให้ผมไปหมั่นกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้ตั้งแต่ตอนเด็ก ถึงเด็กจนจำไม่ได้แต่เท่าที่ฟังมาตอนนั้นผมตอบตกลงไปเลยทำให้ต้องเ็นเรื่องวุ่นๆตอนโตมาเนี้ยสิน้า เหนื่อยใจจริงๆ !! 

"นะ...นายน้อย ! เจอนายน้อยแล้วเร็วเข้าจับมาให้ได้ !!!"

ซวยแล้วไงละครับงานนนี้ ผมรีบวิ่งหนีไปเรื่อยทั้งๆที่พวกลูกน้องของพ่อวิ่งตามมาติดๆ ผมรีบวิ่งไม่คิดชีวิต 

"นายน้อยยยยรอก่อนครับบบบ"เสียงพวกลูกน้องยังได้ยินชัดเจนแสดงว่าอยู่ใกล้แบบตามมาติดๆผมรีบเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ หึหึพวกนั้นลืมไปแล้วหรอว่าผมเป็นนักวิ่งกรีฑาน่ะ 

ผมเร่งฝีเท้าจนพวกนั้นตามมาไม่ทันผมได้ยินเสียงพวกนั้นเรียกชื่อผมเบาๆแถมไกลมากด้วย หึหึ รอดแล้วเรา ผมค่อยๆลงความเร็วลงเพราะด้านหน้ามันเป็นกำแพงแถมข้างๆยังป็นทางตันอีกด้วย คงต้องปีนสิ่งนะ ผมหยุดวิ่งแล้วหอบถี่ด้วยความเหนื่อยแล้วใช้มือเช็ดเหงื่อที่ไหลอยู่แถวๆต้นคอผมออก

ตึก ตึก ตึก  

 เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ๆกำลังวิ่งมาทางผม ผมสูดหายใจเข้าปอด ก่อนที่จะกระโดดข้ามรั้วไปอย่างสวยงาม พวกนั้นหยุดวิ่งตามผม รอดแล้ว รอดแล้ว ผมอมยิ้มเล็ก แล้วเดินออกห่างจะกำแพงบ้านตัวเอง แล้วกำลังรอให้ให้ทิศเพื่อนผมมารับ แต่ก่อนอื่นต้องไปหาที่ซ่อนพวกลูกน้องของพ่อก่อน เหอะๆ ผมเดินไปเรื่อยๆ แสงแดดร้อนๆนี้มันอะไรกันเนี้ย ? ตอนนี้มันหน้าหนาวนะ - -ไหงมันร้อนแบบนี้ หรือว่าเป็นเพราะผมวิ่งหนีมามันเลยร้อนแปลกๆ เห้อ ... อ๊ะ ผมหยุดเดิมเมื่อเห็นเด็กคนนึ่งกำลังหลงทางละมั่ง จะเดินเข้าไปช่วยดีมั้ยนะ ?  เด็กคนนั้นมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ ..

ขณะที่ผมกำลังมองเด็กคนนั้นเพลินๆ ก็เหมือนมีตัวอะไรมาบินผ่านหัวผมไปแล้วพุ่งตรงไปที่เด็กคนนั้นทันที