Please Love โปรดเถิดรัก....

ชายหนุ่มตื่นมาในยามเช้าด้วยความสดชื่นเเต่เมื่อเขาลุกบิดไปมาพบว่าตนอยู่ในห้องของนินิลเขามองคาบเลือดที่เตียงรู้ได้ทันทีว่าตนทำอะไรไปกลับหญิงสาวเเละจะให้ทำยังไงดีเเละนินิลล่ะคำถามมากมายวนไปมาในสมองมันสับสนหวาดกลัวรู้สึกผิดจำได้ว่านอนกับเธอนอกนั้นเขานึกไม่ออกจริงๆเลยเขาวิ่งวนไปมาพร้อมทับเสื้อคุมเผยอกกล้ามเเกร่งที่มีรอยเเดงข่วนๆคงไม่เเปลกใจนินิลคงขัดขืนเค้าเเล้วเเต่ว่าเเรงมันไม่เท่ากันชายหนุ่มวิ่งไปมาจนเจอกับนินิลที่นั่งหลับในห้องครัวเเละเธอก็ตื่นขึ้นพร้อมจ้องหน้าชายหนุ่มมันหลากความรู้สึกเเละจบตรงคำว่าเจ็บปวด

"เรื่องเมื่อคืนเธอคงไม่บอกใครนะ"เเม้เขาจะอยากพูดสิ่งที่ดีกว่านี้เเต่ปากหนักๆของเค้าก็ดันพูดได้เเย่เเละใจร้ายเเบบที่สุด

"อ๋อช่างมันเถอะค่ะชั้นรู้ว่าคุณเมา"เเม้ใจมันจะเจ็บเธอคงร้องได้เเค่ในใจ

"ก็ดีที่เธอไม่คิดมากเพราะเธอเอง-ก็ชอบหนิที่ได้นอนกับชั้น"ซานเซสเดินจากไปมีเพียงหญิงสาวที่มองชายหนุ่มจากไปช้ามันเจ็บมากมาเธอเอามือกุมอกที่ด้านซ้ายเธอก็ไม่รู้ว่ามันมีเเผลมั้ยเเต่มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเธอจะชดใช้ให้เขาจนกว่าวันนึงเขาจะไม่ต้องการเธอ

  อัสบันตื่นมาในยามเช้าเเละเจอกับคารีนที่ยืนทำกับข้าวให้เเละเธอก็ยกเข้ามาในห้องพร้อมทั้งยิ้มอย่างเกร็งให้ตายเถอะมันควรเป็นเช้าสดใสของชายหนุ่มเเท้เขามองหญิงสาวดก่อนปัดชามข้าวต้มเธอมองด้วยความตกใจก่อนเอามือเรียวยาวไปเก็บเเละมันก็บาดมือเธอเธอกัดปากเบาๆเพราะเธอร้องไม่ได้เพราะอัสบันเกลียจผู้หญิงที่ชอบร้องไห้

  "จำใส่สมองกลวงๆเธอใว้ว่ามันเเค่การเเต่งงานหลอกๆที่ป้าเธอสรรนหาจัดทำเพราะงั้นเธออย่ามาเข้าห้องชั้นตามอำเภอใจ"เขามองหญิงสาวเเละเดินผ่านเธอไปอย่างหงุดหงิดให้ตายเถอะยัยบ้าคารีนทำเค้าอารมณ์เสียเเต่เช้า

  หญิงสาวก้มเก็บถ้วยที่เเตกเเละก็เปิดเเผลที่บาดตรงข้อมือเเละจู่ๆน้ำตาก็ใหลไม่รู้ว่าเจ็บอะไรมากกว่ากันระหว่างเเผลที่ข้อมือกับเเผลที่ใจตรงอกด้านซ้าย

   หม่อมพิมพาวรรณตื่นมาเเต่เช้าพร้อมใส่ชุดคลุมอาบน้ำก่อนจะอาบเสร็ดเเละใส่เดรชชุดสีเเดงเพลิงเธอออกมาจากห้องนอนเละเดินออกมาจากบ้านสุดหรูแล้วกำลังเดินไปที่เรือนริมน้ำเพื่อจะไปเอารถบีเอ็มคันหรูคู่ใจออกไปชอปปิ้งเเต่เธอได้เห็นจัสมิน ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กับชายต่างชาติที่เดินออกมาจากโรงเเรมเเถวท่าเรือดูก็รู้ว่าทั้งสองผ่านอะไรกันมา เธอจึงได้แอบถ่ายรูปของทั้งคู่เอาไว้ พร้อมทั้งคิดแผนการเอาคืนอย่างสาสม...

  รถบีเอ็มคันหรูขับผ่านออกมาเเต่เช้าหน้าวังสุดหรูของซานเซสเธอมองวังของคู่หมั้นในอณาคตก่อนยิ้มในใจเเละมองมันก่อนจะเดินเชิดผ่านคนใช้เเละรออัสบันที่ห้องรับเเขกเเต่ก็เปลี่ยนใจเพราะรู้ดีว่าเขาต้องไม่ยอมมาพบจึงเดินขึ้นห้องไปเคาะประตุอัสบันอย่างถึอวิสาสะ

  ฝ่ายอัสบันเมื่อได้ยินเสียงเคาะรัวเรวมากๆเเละดังเค้าได้เเต่รำคาญเเละตะโกนออกไปด้วยความโมโหด้วยความที่หงุดหงิดเรื่องของนินิลเป็นทุนเดิมเมื่อทนไม่ใหวจึงเดินไปเคาะประตูหวังจะด่าเเต่เมื่อเปิดมากลับพบหม่อมพิมพาวรรณที่ยืนเท้าสะเอวเเละยิ้มร้ายๆเเละเดินเข้ามานั้งในห้องเค้าอย่างไร้มารยาทสุดๆ

   "มาทำไมเเต่เช้าฮะชั้นไม่มีเวลมาเล่นกับเธอนะออกไปเดี๋วยนี้"ให้ตายเถอะเดพิมทีเค้าก็เครียดเรื่องนินิลอยู่เเล้วยังจะมียัยบ้านี่มาอีก

    "เเหม เเหม นายเนี่พูดกับคู่หมั้นเเบบนี้ได้ไงกันมันไม่เพราะเลยนะ"

   " เธอมีอะไรกันเเน่อย่าลีลามากชั้นรำคาญ"

    พูดเท่านั้นหม่อมพิมพาวรรณก็เบ้ปากเเละยื่นโทรสับสุดหรูไห้ซานเซสดูเเม้ตอนเเรกชายหนุ่มจะไม่สนใจเเต่ก็กดดูจะได้เสร็จๆไปเเต่เมื่อพอกดดูเท่านั้นเขาถึงกับตกใจเเละมองหน้าหม่อมพิมพาวรรณที่ยิ้มเยาะเขาเเละมองเขาจนชายหนุ่มรูสึกโกรธจึงเขวี้ยงโทรสัปทิ้ง

   "หึ ทำไมหรอเเค่พอกลายเป็นคนโง่ถึงกับรับไม่ได้เลยหรองั้นก็รู้ใว้นะว่านายโง่มานานมากเเล้วซานเซส"

   "เธอ เธอนี้มัน......"เขาเกลียดที่เขาต้องเเพ้เกลียจที่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนโง่ความโมโของเขาทำไห้พาลไปนึกถึงอีกหญิงสาวที่เขาจะไปลงความโกรธกับเธอ

   "นายจะทำไมเรื่องโทรสับชั้นที่นายทำเเตกหนะชั้นถือว่าทำบุญเเค่ไม่กี่เเสนชั้นซื้อใหม่ได้ไปล่ะ"หม่อมพิมพาวรรณพูดพลางยิ้มเยาะก่อนเดินเชิดพร้อมนึกขึ้นไดเเละหันมาพูดอะไรบางอย่างกับชายหนุ่ม"อ้อ ใช้เราควรเเต่งงานกัได้เเละนะเพราะอัสบันเค้าก็เเต่งเเล้วนายควรดีใจนะที่อย่างน้อยชั้นก็ซิงไปเเละเเละอย่าร้องไห้หละ"เธอพูดพลางก่อนเดินเชิดอย่างสะใจทิ้งให้ชายหนุ่มยืนกำมือโกดๆอยู่ลำพัง