Xavier สงครามคนครึ่งเทพ

บทที่ 2

“ฟีลดัส! รีบพาองค์หญิงหนีไป!”

“แล้วพระองค์…?”

“ไม่! เราจะอยู่กับองค์กษัตริย์ เราสาบานต่อหน้าองค์เทพว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อสวามีจนชีวิตจะหาไม่”

“แม้องค์กษัตริย์หมดรักในพระองค์…”

“ไม่! สวามีแห่งข้าเพียงแค่ถูกมนต์สะกดของแม่มดดำเท่านั้น!”

“…”

“รีบพาองค์หญิงหนีไป…พานางไปหาบิดาของนาง…ฟีลดัส จงดูแลนางให้ดี เพราะนางจะนำมาซึ่งความสงบของสองแผ่นดิน”

“ทราบกระหม่อม”

“ยัยเด็กนั่นอยู่ไหน??”

“เมอเรียลต้องอยู่ในที่ๆปลอดภัย…แล้วนางจะกลับมาจัดการกับแก!”

“หึ ปากดีนักนะองค์ราชินี ต่อไปนี้ องค์ราชินีเนร่าห์คงจะเหลือแต่ชื่อ!”

“แม่มดดำจะต้องพินาศเพราะฝีมือของธิดาแห่งเทพพระเจ้าเซอัส!!”

“ไม่มีวัน! ดินแดนเอธีออนและแฮรีสต้องตกอยู่ในอำนาจของฉัน! มนุษย์ หรือผู้ใช้เวทย์ ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของของพวกแม่มดดำเท่านั้น!!”

ฉึก!

“กรี๊ดดดดดดดด!”

“ท่านแม่!!!!”

ร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มวัยรุ่นสะดุ้งผุดขึ้นนั่งพิงขอบเตียงด้วยอาการเหงือกาฬแตกพลั่กท่วมทั้งตัว ใบหน้าซีด นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัว ภาพในฝันยังติดตา ภาพที่ท่านแม่ของเขาถูกหญิงสาวมาดนางพญาในฝันกระชากหัวใจออกมาเป็นๆ!!

“มาครอส!”

“ท่านลุง”

เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปกอดเอวเนเรียสกษัตริย์แห่งโนเรีย ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายแท้ๆของราชินีเนร่าห์ราชินีแห่งแฮรีส ซึ่งหลังจากอภิเษกกับกษัตริย์แห่งแฮรีส นางก็ไม่ได้กลับมาที่โนเรียบ้านเกิดของนางอีกเลย ซึ่งวันที่หลานสาวแท้ๆที่เขาเคยเห็นอยู่ไม่กี่ครั้งตั้งแต่เกิด ก็ถูกหอบหิ้วมากับคนสนิทของน้องสาวของเขาพร้อมกับข่าวร้ายเรื่องแม่มดดำ ยึดอาณาจักรแฮรีส แต่ที่มันน่าตกใจกว่านั้นคือ หลานสาวของเขา กลายเป็นเด็กผู้ชายเพราะมนต์ของบิดาที่แท้จริงของนาง

“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ มาครอส…”

น้ำเสียงอ่อนโยนทอดไปพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้หลานชาย(ในตอนนี้)รู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

“ท่านแม่จะไม่เป็นอะไรไปจริงๆใช่มั้ยครับ??”

ดวงตาสีฟ้าใสเหลือบมองผู้เป็นลุงอย่างคาดคั้นจะได้คำตอบที่ตรงใจ โดยผู้ที่ต้องตอบก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าน้องสาวของเขาจะเป็นอย่างไร ไม่มีข่าวคราวจากแฮรีสเลย ไม่สิ หลังจากที่แม่มดดำยึดแฮรีสทั้งดินแดนได้สำเร็จ ก็ปิดประเทศ ไม่มีใครกล้าเข้าออก มีแต่พวกแม่มด พ่อมด ผู้ใช้มนตร์ดำเท่านั้นที่อยู่ในแฮรีส อดีตดินแดนนักรบ

“นอนเถอะมาครอส พรุ่งนี้หลานต้องเข้าเรียนที่ เอเธนส์เป็นครั้งแรกนะ”

เพราะเป็นกษัตริย์ จึงไม่กล้าให้คำสัญญาใดๆ ร่างบึกบึนสมชายชาตรีจึงลุกออกไปจากเตียงและเตรียมตัวเดินออกไปจากห้องนอนของหลานรัก

“ทำไมท่านลุงกับฟีลดัสต้องอยากให้ผมเข้าไปเรียนในโรงเรียนที่มีแต่พวกขุนนางและพระราชาพวกนั้นด้วย ผมไม่ชอบเลย ผมอยากอยู่เรียนกับท่านลุงและฟีลดัสนะครับ”

มาครอสตั้งคำถาม ซึ่งท่านลุงเนเรียสของเขาก็ทำได้แต่เพียงเงียบ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป โดยทิ้งความสงสัยให้กับหลานสุดที่รักคนเดียวของเขา เขาทั้งรักและห่วงมาครอสมาก เพราะเขาไม่มีทายาท ไม่มีมเหสี เขาจึงใส่ใจและดูแลมาครอสเป็นอย่างดี ถึงแม้เขาจะรู้ว่ามาครอสมีบิดาเป็นถึงมหาเทพก็ตาม แต่เขากับฟีลดัสก็พยายามปิดเป็นความลับ ทั้งเรื่องบิดาที่แท้จริง เรื่องคำทำนาย และเรื่องแม่มดดำ เพื่อความปลอดภัยของตัวมาครอสเอง โดยที่ตัวมาครอสเองรู้แค่เพียงว่า ที่แฮรีสเกิดสงครามและเขาก็บังเอิญถูกฟีลดัสใช้เวทย์มนต์พรางตัวให้กับเขา แต่ฟีลดัสกลับร่ายผิด ทำให้เปลี่ยนจากร่างผู้หญิงเป็นผู้ชายและจะกลับเป็นผู้หญิงเฉพาะคืนเดือนมืดเท่านั้น ซึ่งเขาก็คิดมาตลอดว่า ทำไมผู้ใช้เวทย์ที่เก่งกาจอย่างฟีลดัสถึงร่ายมนต์ผิดได้

“เพราะดาบแห่งเซเวียร์อยู่ที่นั่น…เมอเรียล” กษัตริย์แห่งโนเรียกระซิบกับประตูห้องหลานรักเสียงแผ่ว

แสงอาทิตย์แรกของวันเริ่มจับขอบฟ้าแล้ว ร่างโปร่งของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ริมระเบียงตั้งแต่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เมื่อต้องแสงอาทิตย์แล้ว ช่างเป็นภาพที่ผู้คนที่พบเห็นต่างตกหลุมรักได้โดยง่าย เส้นผมสีบลอนด์ทองเป็นประกายยาวระต้นคอ ผิวสีน้ำนมเมื่อต้องแสงแล้วยิ่งทำให้ดูขาวผ่องดูดีเกินชายทั่วไป รูปร่างสง่าดูสมชายชาตรี แต่กลับดูน่ารักน่าทะนุถนอม ตากลมโตเหลือบฟ้าใสจับจ้องไปที่เส้นขอบฟ้า ริมฝีปากชมพูระเรื่อยิ้มอย่างพอใจ เมื่อในที่สุดก็เช้าซะที เขาเกลียดกลางคืน เพราะมันทำให้นึกถึงมารดาที่มักจะมานอนกอดกล่อมนอน แต่เขากลับต้องนอนเดียวดายทุกคืนเป็นเวลา 5 ปี จนตอนนี้เขาอายุ 17 แล้ว ถึงเวลาที่ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว เขาต้องเป็นผู้ใหญ่ ท่านลุงเนเรียสเคยบอกว่า ถ้าสงครามสงบแล้ว เขาจะพามาครอสกลับไปแฮรีส และต้องเป็นองค์รัชทายาทที่ดี เขาจึงยอมเรียนโรงเรียนรัชทายาทแห่งเอเธนส์

จี้รูปปีกเทพถูกนำมาชูเล่นสะท้อนแสงอาทิตย์ มาครอสเคยสงสัยเหมือนกันว่าสร้อยเงินที่มีจี้ประหลาดนี่มาอยู่ที่เขาได้อย่างไร แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกที่อยากจะถอดมัน อีกทั้งเขากลับรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีมันติดตัว

“ไปโรงเรียนรัชทายาทกับเถอะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าทำไมท่านลุงกับฟีลดัสถึงอยากส่งฉันไปนัก”

ยืนยิ้มให้กับสร้อยที่คอ แล้วก็วิ่งเข้าห้องไป