Princess of Lost City เจ้าหญิงแห่งเมืองที่สาบสูญ I

บทที่ 1

ตัวแทนของรัฐ

 

 

 

               8 ปีต่อมา ณ ห้องโถงของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพราก

 

          “โรเรสวันนี้แหละเธอต้องแพ้ชั้น และชั้นจะเอาเงินทุกบาททุกสตางค์คืนมาจากเธอ” ชายหนุ่มผมสีเงินแสมน้ำตาล เอ่ยขึ้นกับหญิงสาวด้านของเค้า

 

          “งั้นหรอ แต่ว่าตั้งแต่ชั้นสู้กับนายมา นายไม่เคยเอาชนะชั้นได้เลยนิ” เสียงเด็กสาวผมสีทองออกน้ำตาลอ่อนๆ สีเดียวกับดวงตา ริมฝีปากสีชมพูอมแดง ผิวสีขาวละเอียด ถ้ามองรวมๆแล้วเธอเป็นเด็กสาวที่งดงามดั่งเจ้าหญิง ที่มีนามว่า ‘โรเรส’ เอ่ยแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ ซึ่งต่างจากหน้าตาซ่ะไม่มี

 

          “เดี๋ยวก็รู้เองล่ะว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ ย้ากกกกกกกก~~” ชายหนุ่มเอ่ยแล้ววิ่งกระโดดเตะก้านคอ เด็กสาวทันที แต่เด็กสาวก็หลบได้

 

          อั๊ก... !

          พอได้จังหวะเด็กสาวก็สวนกลับ ด้วยลูกเตะจากขาเรียวสวยโดนท้องอย่างจัง จนชายหนุ่มลอยติดขาเธอไปเลย สุดท้ายก็ไม่ต้องพูดถึงชายหนุ่มผู้หน้าสงสารคนนั้นได้นอนสลบกลางห้อโถงไปเรียบร้อยแล้ว

 

          “ตายง่ายจริงน่ะไม่เห็นเหมือนที่พูดเลย ว่า ‘โรเรส วันนี้แหละเธอต้องแพ้ชั้น และชั้นจะเอาเงินทุกบาททุกสตางค์คืนมาจากเธอ' ” โรเรสพูดล้อเลียนเด็กหนุ่มที่สลบไปเพราะลูกเตะของเธอ

 

          ปั้ง..!

          เสียงประตูเปิดออก ด้วยฝ่าทีนของใครบางคน ทุกคนที่อยู่ข้างในหันมามองเป็นแนวเดียวกันอย่างช้าๆ เหมือนหุ่นยนต์ สิ่งที่ปรากฏอยู่นั้นก็คือ ก็คือ ก็คือ คือ

 

          “พวกเธอทำอะไรกันฮ่ะ! ชั้นบอกกี่ครั้งแล้วห้ามมีเรื่องกันที่นี้ โดยเฉพาะเธอโรเรสชั้นสั่งริบเงินของเธอทั้งหมด และห้ามเธอไปมีเรื่องกับใครอีก” และเธอคือ ก็คือ เธอก็คือจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพราก เธอมีนามว่า ‘เวล มาเอล’ เอ่ยขึ้นอย่างมีอำนาจ

 

          “โน้ววววววว! อาเจ๊เวล จ๊าา~ ขอร้องละอย่าริบเงินชั้นเลยน่าา~ ชั้นขอร้องล่ะน่า~น่า~อาเจ๊” โรสเรขอร้อง เวล ด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหล

 

          “งั้นก็ได้ แต่ชั้นมีข้อแลกเปลี่ยนเธอจะเอาไม่” เวลยื่นข้อเสนอกับโรเรส อย่างมีเลศนัย

 

          “เอาๆอะไรหรอเจ๊” โรเรสหางกระดิกทันที่เมื่อเวลมีข้อแลกเปลี่ยน

 

           “งั้นก็ตามชั้นมา” แล้วเวลก็เดินนำหน้าโรเรสไป

 

          “ได้ขอรับ” โรเรสรับคำแล้วเดินมาเวลมาทันที เวลาผ่านไปไม่กี่นาที เวลก็พาโรเรสมาที่ห้องผู้อำนวยการ (ห้องของเวลนั้นแหละ)

 

 

***************

 

 

          “เจ๊จะให้ชั้นทำความสะอาดห้องใช่ป่ะ แค่นี้สบายมาก” โรเรสเอ่ยอย่างสบายใจ

 

          “ใช่ที่ไหนล่ะ นี่ต่างหาก” เวลเอ่ยแล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้โรเรส

 

          “ซองอะไรอ่ะเจ๊” โรเรสมองดูซองสีน้ำตาลอย่างสงสัย

 

          “ก็เปิดดูซิ แล้วห้ามปฏิเสธล่ะ ประมุขบอกมาแบบนี้” เวลเอ่ยเด็จขาดกับโรเรส

 

          “รู้แล้วน่า~ อาเจ๊ ถ้ามาจากประมุขชั้นก็ไม่ขัดอยู่แล้วล่ะน่า” โรเรสเอ่ยพร้อมเปิดซองแล้วดูเอกสารทันที

 

 

               ถึงองค์ประมุข รัฐอลาวเลน เนื่องจาก Never Magic World School ได้เปิดรับสมัครนักเรียนในภาคเรียนใหม่ ดันนั้น ‘โจเอวา เมจิก’ ผู้อำนวยการ Never Magic World School ต้องการให้ ‘โรเรส มาเอล’ เข้ารับการสมัครเป็นนักเรียน ในสถาบันของเราเป็นเวลา 3 ปี รายละเอียดอยู่ที่เอกสารที่แนบมาด้วย

 

                                                                                ขอความกรุณาอย่างสูง

                                                                                     (โจเอวา เมจิก)

 

 

 

          “คำตอบล่ะจะไปหรือไม่ไป” เวลเอ่ยถามเมื่อเห็นโรเรสอ่านจบแล้ว

 

          “ก็ต้องไปดิ ชั้นน่ะพูดคำไหนเป็นคำนั้น” เด็กสาวเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

 

           “งั้นหรอ แล้วเข้าให้ไปรายงานตัววันไหนล่ะ” เวลเอ่ยถามโรเรสอีกครั้ง

 

          “แป๊ปน่ะ วันรายงานตัว วันรายงานอ่ะเจอแล้ว เข้าให้ไปรายงานตัววันพรุ่งนี้ น่ะ” โรเรสเอ่ยบอก

 

          “ตายแล้ว!!! แล้วเธอจะเก็บของทันหรอ” เวลเอ่ยด้วยท่าทีตกใจ

 

          “อย่าห่วงเลยน่ะเจ๊ ชั้นเก็บของแป็บเดี๋ยว เดียวก็เสร็จ” โรเรสเอ่ยด้วยความมั่นใจ แถมงัยยกนิ้วโป้งอย่างมั่นใจ

 

          “งั้นชั้นไปเก็บของก่อนน่ะ เดียวไม่ทันจริงๆ”โรเรสเอ่ยกับเวล พร้อมเดินออกจากห้อง

 

          “เดี๋ยว!!! โรส” แต่เวลเอ่ยขึ้นก่อนที่โรเรสกำลังจะไป

 

          “มีอะไรหรอเจ๊ เรียกส่ะดังเลย” โรเรสหันกลับมาแล้วเอ่ยอย่างสมสัย

 

          “อ่ะนี่ เดี๋ยวเธอหาว่าชั้นขี้งก ไม่ให้เงินแล้วเธอจะมาโทษชั้นอีก” เวลเอ่ยแล้วยื่นซองสีน้ำตาลอีกอันให้โรเรส

 

          “ขอคุณน่ะเจ๊ งั้นชั้นไปเก็บของก่อนนะ” โรสเรสรับซองจากเวลแล้วรีบไปเก็บของทันที

 

 

********************

 

 

           ภายในห้องพัก เป็นห้องกว้างๆมีเตียงนอนประมาณ 10-20 เตียง แล้วหัวเตียงก็มีตูเสื้อผ้าคนล่ะตู้ไม่ใหญ่นัก

 

          โรเรสเริ่มเก็บข้าวของใส่กระเป๋ารากที่เวลเตรียมไว้ให้ เสื้อผ้าของเธอนั้นมีแต่เสื้อผ้าดีๆต่างจากคนอื่น เพราะ เธอชอบออกไปทำภารกิจอยู่บ่อยๆ เธอเลยมีเงินที่จะซื้อเสื้อผ้าใส่

 

          พอเธอเก็บของเสร็จเธอก็มานั่งที่เตียง แล้วจองมองแหวนทั้งสามวงของเธอ

 

          ‘แหวนพวกนี้มันคืออะไรกันแน่นะ ดึงเท่าไรก็ดึงไม่ออก พอใช่เวทบางครั้งมันก็เปล่งแสงอ่อนๆออกมา’ เธอพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาทางกระเป๋าใบใหญ่ของเธอแล้วเธอก็เอ่ยคำๆหนึ่งออกมา

 

           “เรพ” เมื่อเธอเอ่ยจบ ก็เกิดช่องว่างสีดำหลังกระเป๋า แล้วเธอก็ยกกระเป๋าเข้าไปในช่องว่างนั้น แล้วช่องว่างสีดำก็หายไป

 

          “ทั้งๆที่ชั้นไม่เคยเรียนเวทแท้ๆ แต่ทำไมชั้นถึงใช้เวทได้นะ” โรเรสเอ่ยกับตัวเองเบาๆด้วยความสงสัยที่ไม่เคยจางหายไปจากความคิดของเธอแม้แต่น้อยตั้งแต่เธอใช่เวทได้ครั้งแรกจนถึงปัจจุบันนี้

 

 

*****************

 

 

          วันรุ่งขึ้นโรเรสตื่นตั้งแต่เช้าตรู่และยังไม่มีทีถ้าว่าคนในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพรากแห่งนี้ เพราะเธอกลัวไม่ทันรายงายตัว วันนี้เธอแต่งตัวในชุดประจำที่ไปทำภารกิจ คือ กางเกงขายาวสีดำทะมัดทะแมง

 

          เสื้อกล้ามมีขาวสวมทับด้วยเจ็คเก็ตหนังสีดำโดยที่แขนกุดข้าง แขนยาวข้าง สวมรองเท้าบู๊ตหนังสีน้ำตาลอย่างดี และผมของเธอก็ถูกรวบมัดอย่างดี เหลือแต่ผมหน้าม้าเท่านั้นเอง

 

          เธอสะพายกระเป๋าภายข้างพร้อมออกเดินทางทันที เธอพยายามเดินออกจาห้องพักของเธออย่างเงียบที่สุดเพราะว่ากลัวใครตื่น

 

          ‘ลาก่อนนะทุกคน อีกสามปีค่อยเจอกันใหม่ ชั้นสัญญาว่าจะกลับมาที่นี้อีกครั้งแน่นอน ถ้าชั้นยังมีชีวิตอยู่’ โรเรสเอ่ยลาทุกคนที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพรากในใจ แล้วก้าวเท้าออกจากที่นั้นทันทีโดยไม่หันกลับมาอีกเพราะเธอไม่อยากทำให้ตัวเองเปลี่ยนใจในการตัดสินใจของตัวเอง

 

 

******************************************************

 

 

 

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ ของท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยนะขอรับ

 

               ปล.ถ้าหาปฐมบทไม่เจอกรุณา คลิกที่คำว่า "เปิดดูบทนำ"  พอดีว่ากระผมลงผิดแล้วก็ขี้เกลียดกลับไปแก้ไข้นะขอรับ ขออภัยในนะที่นี้ด้วยขอรับ