[Love over the limit] รักเธอเกินลิมิต !

          เสียงดนตรีดังกึกก้องออกมานอกห้องดนตรีพี่ม.5  ที่ๆซึ่งฉันกำลังซ้อมดนตรีอยู่ สมาชิกในวงมี G-DRAGON หัวหน้าวง BIGBANG ผู้ที่มีพรสวรรค์ในการร้องเพลงและการแต่งเพลง ความสามารถนี้ทำให้เค้าไปชนะในหลายๆเวที และมีแฟนคลับคอยกรี๊ดมากมาย

T.O.P มือกลองของวง หนุ่มมาดขรึมที่แค่สบตาก็ทำให้ใจของสาวๆละลายได้ ไม่เพียงแค่นั้น เรื่องกีฬาเค้ายังโดดเด้งดึ๋งดั๋งกว่าใคร ด้วยความสูงถึง 180 เซนติเมตร เค้าสามารถเป็นนายแบบได้เลยทีเดียว

D.N. หรือพี่โดนัท มือเบสหน้ามนต์ของวง รอยยิ้มของเค้าเหมือนเทวดาน้อยๆ บวกกับนิสัยขี้เล่นของเค้าทำให้พี่โดนัทป็อปปูล่าในหมู่เด็กม.ต้น

 

และคนสุดท้าย.. เด็กใหม่ของวงซึ่งรับหน้าที่เป็นมือกีต้าร์ผู้มีพรสวรรค์เอ่อล้น แถมยังเป็นเด็กสาวเพียงคนเดียวในวง นางฟ้าแห่งวง BIGBANG น้องอันอันคนสวยคนนี้ นี่เองงงงงง.. ถุ้ย ! สักที การมาเข้าวงนี้ทำให้ฉันโดนยัยเยลลี่ด่าประจำ ก็เพราะไม่มีเวลาปลีกตัวมาหามันเลยเนี้ยสิ คิดถึงใจจะขาด เจอหน้ากันตอนเช้าได้คุยไม่กี่คำ นอกนั่นฟังมันด่า T^T

 

มันเป็นเพราะความโลภของฉันสินะ ตั้งแต่ซ้อมมาอาทิตย์กว่านี้ ตาแก่ก็ไปส่งฉันที่บ้านทุกวันจนพ่อกับแม่ฉันสงสัยว่าหนุ่มหน้ามนต์ที่ไหนมาส่งที่บ้านทุกวัน ก็แหม่.. ต้องใช้ข้อเสนอให้คุ้มค่านิค่ะ><'

 

     เสียงดนตรีหยุดลง ทำให้ฉันต้องหยุดเล่นตาม ดรากอลหันมามองฉันแล้วยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวใส่ ประโยคให้กำลังใจทุกๆครั้งที่เล่นเสร็จส่งต่อมาให้ฉันไม่ขาดสาย

 

"เล่นได้ดีมากยัยแว่น ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ..ว่าแค่อาทิตย์เดียวเธอจะสามารถตามพวกเราทัน" แอร้ยยย >///< ชมแบบนี้ฉันก็เขินสิย่ะ ตาบ้าาาาาา !~ คงต้องขอบคุณพรสวรรค์นี้ ขอบใจมากน๊าาาา ~! ฉันเหลือบไปมองพี่ท็อปกับพี่โดนัท ทั้งสองชูนิ้วโป้งเป็นอันหมายว่าทำได้ดีให้ฉัน การมาอยู่วงนี้มันก็ไม่ได้ทำให้แย่ขนาดนั้นหรอก สู้ๆสำหรับการแข่งขันอันอัน ^^ !!

 

-พักเที่ยง-

"นี้กินข้าวเสร็จ มึงก็ต้องไปซ้อมอีกใช่ม่ะ?" ยัยเยลลี่ถามฉันด้วยสีหน้าเซ็งๆ โถเพื่อน T^T ..ฉันไม่อยากทำให้แกเสียใจเลยว่ะ

 

"กูขอโทษ แต่กูต้องไป ..อีกอาทิตย์เดียวก็ต้องไปแข่งแล้ว" ยัยเยลลี่พยักหน้าแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะเดินนำไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆแล้วกวักมือเรียกฉัน ถึงแม้แกจะหัวเราะร่าเริง แต่ฉันคบกับแกมาตั้งแต่ม.1 ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ะว่าแกเป็นคนคิดมากแค่ไหนไอ้ลี่ TT

 

"เฮ้ย วันนี้พากูไปห้องดนตรีที่มึงซ้อมตามที่สัญญาไว้เลยนะ" หลังจากเรากินข้าวเสร็จ ไอ้ลี่มันก็ทวงสัญญาที่ฉันให้มันเมื่อวานไป ว่าจะพาดูห้องซ้อมของฉัน มันเห็นฉันเดินอ่อยๆช้าๆมันเลยลดระยะการเดินให้มาอยู่ระดับเดียวกับฉัน ถึงมันจะใจร้ายแต่มันโครตใจดีเลย TT

 

"มึง กูรักมึงน้าาาาา" ฉันกระโดดกอดมันเต็มรัก มันผลักหน้าฉันสุดปลายแขนแล้วบอกว่าขนลุก หนอยยยย ..เพื่อนกันกอดแค่นี้ก็ไม่ได้นะ !

 

"มึงอะไรเนี้ย" หลังจากกลับมาสู่สภาพปกติ มันก็ถามขึ้นแล้วลูบแขนตัวเอง มันแม่งขนลุกจริงๆด้วยอ่ะ -3-

 

"กูแค่รักมึงเฉยๆ แฮะๆ" ระหว่างที่ฉันกำลังเดินๆอยู่นั้น ก็เหมือนมีใครจงใจเดินชนไหล่ฉันแบบเต็มที่ เอาซะตัวฉันถลาล้มลงไปกองกับพื้นเลย

 

"อูยย.." ฉันอุทานเบาๆแล้วลุกขึ้น เงยหน้ามองก็เห็นพวกรุ่นพี่ม.5 4-5 คน มองตาขวางใส่ฉันที่ล้มอยู่ แต่ยัยเยลลี่เนี้ยสิ ยืนด่าเค้าฉอดๆ เฮ้ยๆ เค้ามีคนมากกว่านะเว้ย TOT

 

"โอ้ยพี่ค่ะ! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง ชนเพื่อนหนูแล้วยังไม่ขอโทษอีก สะกดคำว่ามารยาทเป็นบ้างมั้ยค่ะ !?" โอ้โห แม่งเป็นชุด -0- ดูพี่พวกนั้นมองยัยเยลลี่ดิ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลย

 

"เอะ.. " พี่ในกลุ่มนั้นประมาณ 3 คนอุทายขึ้นมาพร้อมมองหน้ากัน แล้วฉันก็ได้ยินแว่วๆว่า 'นั่นมันเด็กที่ตบชนะเจ้าถิ่นนิหว่า' แล้วก็บลาๆ ได้ยินไม่ถนัด พูดดังๆเดะ -3-''

 

"ยังไม่ขอโทษเพื่อนหนูอีกหรอ!!" เยลลี่ตะโกนลั่นอาคาร คนอื่นๆเริ่มมามุงดู พวกรุ่นพี่ที่กระซิบกระซาบกันทั้งสามคนหน้าซีดและผลักกันไปผลักกันมา สุดท้ายพวกเค้าก็หันมาทางฉัน

 

"ขอโทษ" พูดแค่นั้นแล้วก็วิ่งกันไป อะไรว่ะ ? ยัยเยลลี่สบถต่อ ทุกคนพอเห็นเรื่องสงบลงก็ทยอยกันไปทำกิจกรรมเดิม ฉันลากยัยเยลลี่ไปที่ห้องดนตรี

 

"เฮ้ย!!!" อยู่ๆมันก็ตะโกนขึ้น ฉันสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นตุ้บๆ นี้แกเล่นอะไรเนี้ย

 

"อะไร"

 

"กูลืมไปว่ายังไม่ได้ลอกการบ้านคณิตกับอิชอล์กเลย!" ชอล์ก เพื่อนที่ฉลาดสุดในกลุ่มค่ะ ยัยเยลลี่ชอบไปลอกมันตลอด =_= คือมันไม่เคยทำส่งเองอ่ะ ลอกตลอดดดด

 

"เออๆ พรุ่งนี้มึงค่อยมาก็ได้" มันพยักหน้าแล้วบอกขอโทษ ฉันปัดๆมือส่งๆไป ก่อนจะหันมาเดินต่อ

 แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่าพวกรุ่นพี่ที่เคยมีเรื่อง[เมื่อกี๊]มายืนออกันอยู่บริเวณทางขึ้นชั้นสาม หรือทางไปห้องดนตรีนั้นเอง ซวยล่ะ ฉันต้องผ่านตรงนั้นด้วยสิ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแฮะ ให้ตายเถอะ

สักพักพวกรุ่นพี่พวกนั้นก็เดินมาล้อมหน้าล้อมหลังฉัน จ้องหน้าฉันจนฉันเดินถอยหลังชิดกำแพง สายตาของพวกเธอน่ากลัวจนฉันอยากจะร้องไห้ซะตรงนั้นเลย ความกลัวเข้าครอบง่ำฉันเรื่อยๆ เหงื่อแตกพลั่กเมื่อพวกเธอพูดขึ้น

 

"น้องน่ะหรอที่ชื่ออันอัน" พวกรุ่นพี่ต่างจากที่อยู่กับยัยเยลลี่ พวกเธอดูแกร่งมากขึ้นเมื่อเห็นฉันเป็นลูกไก่ในกำมือและพวกของเธอเยอะกว่า ฉันพยักหน้าแล้วตัวสั่น เหงื่อของฉันไหลไม่หยุด ฉันกลัวเหลือเกิน

 

"จะบอกอะไรให้นะ อย่าเสร่อเอาหน้าเน่าๆของน้องไปอยู่ใกล้ดรากอล ! ดรากอลเป็นของทุกคน ถ้าพวกพี่เห็นน้องไปอยู่ใกล้ดรากอลอีก คราวหน้ามันจะไม่ใช่แค่เตือน" รุ่นพี่คนนึงพูดขึ้นมา ยืนกอดอกแล้วมองมาที่ฉันเหมือนจะพุ่งเข้ามาตบตี พวกเค้าพูดแค่นั้นเมื่อเห็นอาจารย์ลงบันไดมา ทิ้งทายไว้ให้ฉันที่กำลังน้ำตาเล็กและขาสั่นพพั่บๆ ฉันมันอ่อนแอใช่มั้ย.. ฉันมันน่าหมั้นไส้มากหรอ.. แล้วฉันยังจะมีหน้าไปพบเค้าอีกมั้ย.. 

 

          ใจฉันสั่นระรัวด้วยความกลัว ก่อนจะพาขาสั่นเบาๆของตัวเองกลับไปที่ห้องแทนไปห้องซ้อม ในหัวก็คิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ฉันมันน่าสมเพช ฉันจะไปกลัวทำไมนะ ..ฉันมันอ่อนแอเกินไปสินะ.. คำว่าอ่อนแอวนเวียนอยู่ในหัวฉันไปมา แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่า พวกรุ่นพี่ต้องรู้ชื่อฉันมาจากเว็บไซต์แน่ๆ ! ขาฉันหยุดสั่นเพราะสมองสั่งให้วิ่งไปที่ห้อง 

 

          เมื่อมาถึงห้อง เพื่อนๆในกลุ่มทักฉันว่าทำไมไม่ไปซ้อม แต่ฉันโบกมือปัดๆเป็นสัญญาณว่ายุ่งอยู่ ฉันเดินตรงไปที่ยัยเยลลี่แล้วถามเว็บไซต์นั้นจากมัน เพราะฉันไม่ค่อยชอบเล่นเน็ตสักเท่าไหร่ เลยไม่รู้ข่าวสารบ้านเมือง 

 

"เฮ้ยไอ้ลี่ ! กูขอเว็บไซต์วง BIGBANG หน่อยดิ" ยัยเยลลี่ที่ลอกคณิตอยู่สะดุ้งตกใจ ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาไม่เข้าใจ

 

"มองอะไรเล่า! เอาเว็บไซต์มาให้กู!" ฉันตะโกนใส่มัน ก่อนมันจะรีบบอกเว็บไซต์มา พอได้ฉันก็รีบเข้าแบบด่วนๆ ระหว่างนั้นยัยเยลลี่ก็ถามฉัน

 

"มึงเป็นอะไรเนี้ย ไหนว่าจะไปซ้อมดนตรีไง แล้วมึงเอาเว็บไซต์ไปทำไมว่ะ ..แล้วทำไมเหงื่อมึงออกเยอะแบบเนี้ยะ ไอเชี่ยมึงตอบกูหน่อยเดะ.." แกจะพล่ามอะไรก็ช่างเถอะ ฉันจิ้มไปที่สมาชิก แล้วเลื่อนไปจนสุด เพื่อหาชื่อของฉัน แล้วฉันก็เจอ !

 

UN.UN

 

duty :: มือกีต้าร์

 

name ::  ดารินทร์ ภัคศิณีพิชญ์

 

height :: 160

 

weight :: 48

 

age :: 16

 

nationality :: ไทยแท้

 

hobby :: เล่นกีต้าร์,ฟังเพลง

 

Favorite activities :: อยู่กับพวกรุ่นพี่ในวง,นินทาคนอื่นกับเพื่อน

 

Spec :: เหมือนพี่ดราดอลค่ะ ♥

 

habit :: ไร้เดียงสาค่ะ ใสๆ

charm :: รอยยิ้มมั้งนะ 

 

study :: ชั้นมัธยมตอนปลายปีการศึกษาปีที่ 4/4

 

Food and drinks like :: อันอันชอบกินน้ำส้มค่ะ เหมือนพี่ดราดอลเลย ><

 

dislike :: เหล้าค่ะ ของมึนเมา อันอันไม่ติดค่ะ

 

like :: พี่ดรากอล ♥ ,กีต้าร์

 

Favorite Color :: สีน้ำตาล

 

position :: ปานกลางค่ะ

 

Mom and Dad :: แหม่ ..อย่ารู้เลย

 

Idol :: พี่ดรากอล >< !! ♥♥

 

__________________________________________________________

 

          พอฉันอ่านประวัติหลอกๆของตัวเองเสร็จ หัวใจฉันกลับห่อเหี่ยวลงกว่าเดิม ประวัติบ้าบออะไรเนี้ย !! ทุเรศที่สุด !! อะไรกัน สเปคเหมือนพี่ดรากอลงั้นหรอ !? ...แล้วไอดอลเหมือนพี่ดราดอล มันจะมากไปแล้วนะ ! ..

 

          อารมณ์ฉันเดือดดาดมากขึ้น ยัยเยลลี่ลอบมองฉันเป็นพักๆก่อนจะทำงานต่อ ฉันถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างอารมณ์เสีย นึกได้ก็ลองไปอ่านคอมเม้นล่าสุดดู

'ยัยแว่นนี้อะไรเนี้ย อะไรก็พี่ดรากอลๆ หยะแหยง'

'มันคิดจะกินพี่ดรากอลของเรารึเปล่า พวกเราอย่ายอมนะ!'

'โอ้โห สเปคแบบพี่ดรากอล เชดเด้ม กูอยากจะอ้วก หน้าอย่างกับสาหร่ายเน่ายังจะเสนอตัวอีก กูล่ะเซ็งจริงๆ!'

'ออกไปจากวงนะ พวกเราไม่ยอมรับ ออกไป ออกไป ออกไป ออกไป ออกไป'

'ขอคัดค้านที่มียัยนี้อยู่ในวง โคตะระแอ๊บเลยค่ะ ขอบอก มีคนแอนตี้เยอะขนาดนี้ยังจะอยู่ต่ออีกหรอ หน้าด้านจริง'

 

          ฉันรู้สึกหน้าชาไปหมด.. คอมเม้นหลายคอมเม้นที่ฉันอ่านทำฉันน้ำตาเล็ต ความรู้สึกอึดอัดใจพุ่งตรงเข้ามาใส่ฉันไม่ยั้ง ฉันรีบไปดูหน้าหลักเพื่อจะได้ไม่อ่านคอมเม้นต่อ ยิ่งอ่านก็ยิ่งแย่ อารมณ์ของฉันตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว จู่ๆการแจ้งเตือนของเว็บไซต์ก็ดังขึ้น เป็นรูปถ่ายของนายดรากอลถือขวดน้ำพร้อมชูสองนิ้ว บนภาพเค้าโพสว่า 'กำลังนั่งรอยัยแว่นอันอันอยู่ ไม่รู้ตอนนี้ไปตกหลุมอยู่ที่ไหน' 

 

          เค้ารอฉันอยู่.. ทุกคนในวงรอฉันอยู่ อีกอาทิตย์นึงจะซ้อมแล้ว ฉันจำเป็นต้องไปใช่มั้ย เชื่อสิ ถ้าฉันไม่ไปต้องโดนด่าแน่ๆ ..หรือนี้เป็นแค่ข้ออ้างที่ฉันอยากไปเจอเค้ากันนะ.. เดินไปพลางคิดไป สองขาเรียวของฉันก็มาหยุดที่หน้าห้องดนตรี ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เผชิญกับความจริง ..เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของอีตาแก่ก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทุกครั้ง 

 

เค้าไม่รู้หรอว่า ..ประวัติที่เค้าพิมลงไปเล่นๆ มันทำให้คนเกือบครึ่งร.ร.เกลียดฉัน..

 

          นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเล่นดนตรีได้ห่วยสุดๆในรอบศตวรรษ ก็ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นนิ ให้ตายสิ อยากกลับบ้านเร็วๆจริงๆ.. แต่มันยังเที่ยงอยู่นี้หว่า แม่มส์ TT

 

"อันอัน ..เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมอันอันซ้อมได้ไม่ตรงคีย์เลย ทั้งที่เมื่อเช้าก็ทำได้ดีอยู่แล้วแท้ๆ" 

ฉันนิ่งเงียบแล้วเอาแต่ก้มหน้า นายดรากอลจะเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉัน แต่ฉันเดินออกมาแล้วปิดประตูงเสียงดดังลั่น ฉันไม่มีอารมณ์จะมาทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ที่จริงฉันไม่น่าไปเข้าวงนั้นแต่แรก

 

แอ๊ดด !  เสียงเปิดประตูดังขึ้น ให้เดานะ ตาแก่ชัวร์ 

 

"ยัยแว่น" น่านไง เดาไว้แล้วไม่มีผิด.. ฉันไม่ได้หันหลังกลับไป แต่แค่หยุดเดินเพื่อฟังสิ่งที่เค้าพูด

 

"ฉันไม่รู้นะว่าเธอเป็นอะไร แต่มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกันได้ล่ะ ถึงคนในวงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ.."

 

"อืม" ฉันตอบรับสั้นๆ

 

"งั้นตอนเย็นรอฉันหน้าร.ร.นะ ฉันจะไปส่งที่บ้าน" ไปส่งหรอ ไม่จำเป็นแล้วล่ะ ..ฉันว่าฉันน่าจะผูกขาดจากวงนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ ..พอแข่งครั้งนี้จบ ฉันจะลาออก !

 

- คาเฟ่ -

 

          สุดท้ายฉันก็ป็อดแล้วหนีโบกรถสองแถวมาที่คาเฟ่จนได้นะ ฉันไม่อยากจะเจอหน้าหมอนั่นให้คนอื่นเค้าอิจฉา เฮ้อ ~ ทำไมความรักของฉันมันถึงจบเร็วแบบนี้นะ มันยังไม่ถึงจุดเริ่มด้วยซ้ำ เรายังไปได้แตะมือเค้าเลย หรือแตะแล้ว ? ...

 

"เป็นอะไรรึเปล่าอัน?" ฉันที่มัวแต่ถอนหายใจ เลยถูกพี่ซันทาบถามอย่างหนัก ฉันเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่แกฟัง พี่ซันบอกให้ฉันใจเย็นแล้วมุ่งมั่นกับการทำงานจะได้ลืมเรื่องต่างๆ แต่ที่แท้ก็แค่ไม่อยากให้เสียงานแค่นั้นแหละ -3-

 

- เลิกงาน -

 

          2 ทุ่มกว่า เป็นเวลาเลิกงานตามปกติของฉัน ฉันที่กำลังช่วยพี่ๆร่วมงานเก็บร้านอยู่ ก็เห็นรถเฟอรารี่สีดำคาดแดง จอดเทียบบริเวณหน้าร้าน ก่อนคนในรถจะเดินตรงดิ่งมาทางฉัน แบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะมัวแต่หันหลัง

 

"ยัยแว่น!" เสียงดังกังวานพร้อมกับที่มือใหญ่กระชากแขนเล็กของฉันแล้วลงแรงบีบเพื่อระบายอารมณ์จนแขนของฉันแดงก่ำ ตาดรากอลเป็นอะไรของนายเนี้ย !

 

"อะไรของพี่เนี้ย ฉันเจ็บนะ ปล่อย!" ฉันหันมองแวบเดียว แล้วสะบัดแขนให้หลุด แต่เค้ากำแขนฉันแน่น แล้วมองตาทะลึ้งน่ากลัว ฉันไม่เห็นเค้าเป็นแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากเป็นฝ่ายเจ็บอยู่อย่างเดียว

 

" เป็นอะไร ! แล้วทำไมไม่รอ !! เธอรู้ไหมว่าฉันหาตัวเธออยู่ตั้งนาน! นี้ถ้าไอท็อปไม่บอกนะว่าเธอน่าจะมาคาเฟ่ ฉันก็คงโง่เป็นควายไปยืนรอเธอในร.ร.จนเช้าเลยมั้ง !" เค้า.. เค้ารอฉันงั้นหรอ ตั้งแต่บ่ายสามเนี้ยนะ ..นี้มัน ..นี้นายทำดีกับฉันเกินไปแล้วนะ ฉันอุตส่าห์จะถอยห่างจากนาย ทำไมนายต้องเข้ามายุ่งกับฉันด้วย..ฉันได้แต่เพียงคิดอย่างแค้นใจ แค้นใจตัวเอง.. ทำไมฉันต้องไปแคร์เค้าด้วยนะ ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากพูดแรงๆแล้วไล่เค้าไปจริงๆ ..แต่ปากเจ้ากรรมมันดันหุบเงียบ ถ้าเผลอเอ่ยปากออกมา น้ำตาฉันต้องไหลชัวร์ๆ

 

"เฮ้ย อะไรเนี้ย มึงมาตะโกนโหวกเหวกอะไรแถวนี้ไอกอล!" พี่ซันเดินออกมาแล้วพยายามแยกฉันกับดรากอลออก ฉันผละออกจากเค้าแล้วหันมาดูที่แขนตัวเอง มันเป็นวงรอบ ช้ำจนเป็นสีแดงออกม่วงๆ ..พี่ซันบอกให้ดรากอลใเย็นๆ แต่ดูท่าอารมณ์ของตาแก่จะไม่ลดลงเลย

 

"ไม่ยงไม่เย็นมันหรอก ! มีอะไรก็บอกกันสิ ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้า ! ก่อนจะทำอะไรนึกถึงจิตใจกันบ้าง ฉันห่วงเธอมากเธอไม่รู้หรอ!" 

 

แปะ.. น้ำตาของฉันไหลเป็นทางลงมาอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด เพียงแค่คำว่า 'ห่วง' คำเดียวที่ออกจากปากของเค้าคนนี้ หัวใจของฉันตื้นตันจนไม่รู้จะทำยังไง ทั้งเสียใจ ทั้งอึดอัดใจ ความรู้สึกมากมายที่บรรยายออกมาไม่ได้ ตอนนี้มันรวมอยู่ในตัวฉันหมดแล้ว ฉันทำอะไรไม่ถูก และเอาแต่เอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้

 

"ไอ้กอล มานี่" ฉันได้ยินเสียงพี่ซันเรียกนายดรากอลให้ตามไป เสียงรองเท้าเดินออกมา สักพักก็กลับมาอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้ง อยู่ๆความอบอุ่นก็เข้ามาแทรกซึมความหนาวเหน็บ ตาดรากอลกอดฉันพลางลูบหัวไปด้วย ฉันที่กำลังสะอึกสะอื้น ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม ทำไมต้องมาทำดีกับฉันตาแก่เอ้ย TT

 

"ฉันขอโทษ อย่าร้องนะอันอัน ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอร้องไห้ เธอเป็นผู้หญิงถึกนิ เห็นเธอร้องไห้แล้วฉันเสียความรู้สึกชะมัด" เค้าพูดพลางลูบหัวไม่หยุด อ้อมกอดที่เค้ากอดไว้แนบแน่นทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเค้าก็เต้นไม่เป็นจังหวะเช่นกัน เสียงที่อ่อนโยนลงจากเมื่อกี้ ทำให้ฉันโล่งใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดฉันก็หยุดร้อง..

 

"เดี๋ยวไปส่งนะ" ดรากอลส่งยิ้มให้ฉันอย่างจริงจัง พร้อมกับยื่นมือมาเช็ดน้ำตาไหล มือนุ่มจังเลย..

 

"อืม" ฉันยกมือสวัสดีพี่ซันแล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ดูดรากอลจะเป็นห่วงเรื่องตาบวมๆของฉัน ถึงมันจะไม่บวมมากก็เถอะ ทำเป็นตาแก่ห่วงหลานไปได้ เฮอะ

 

"แล้ววันนี้เธอเป็นอะไรกันแน่" ถามคำถามที่ฉันไม่อยากตอบซะจริง -3- เอาเถอะ.. เค้าอุตส่าห์ง้อฉันแล้วฉันก็คงปกปิดต่อไปไม่ได้ เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับเค้าด้วยสิ

 

ฉันตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เค้าฟัง ดรากอลนั่งฟังเงียบๆ พร้อมกับพยักหน้ารับ เค้าและฉันช่วยกันหาวิธีทำให้แฟนๆยอมรับฉัน

 

"ฉันจะให้เธอเป็นคนดูแลเว็บไซต์ด้วย ช่วงนี้ก็ตื่นไปทำบุญซะนะ อะไรๆจะได้ดีขึ้น ไปเปลี่ยนประวัติตัวเอง พอถึงวันแข่งก็ทำให้ดีที่สุด ก็แค่นั้นแหละ" พูดจบ รถก็เทียบหน้าบ้านฉัน

 

"ฉันไปล่ะ" ฉันโบกมือให้เค้า 

 

"อย่าร้องไห้อีกล่ะ เวลาเธอร้องไห้ ..ไม่น่ารักเอาซะเลย"  ฉันสะอึกกับคำพูดเค้า ก่อนที่รถจะแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนนั้นฉันเห็นเค้าหน้าแดงด้วยล่ะ ตาบ้านี้ !

 

ทำอย่างกับฉันเวลาปกติน่ารักงั้นแหละ