Secret Boy ขอโทษครับ ผม(ต้อง)เป็นซุปตาร์!!

            เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!

          เสียงรถสปอร์ตคันหรูที่ขับมาด้วยความเร็วสูงขับมาจอดแบรกตรงหน้าบ้านของหญิงสาวจนควันฝุ่นตะหลบอบอวนไปหมดทำเธอต้องออกมาดูหน้าบ้าน

     "ใครมากันเนี่ย แค๊ก..แค๊ก.. โอ๊ย!! ควันเยอะจนมองอะไรไม่เห็นเลยอ่ะ" ด้วยที่ควันฝุ่นเยอะบวกกับสายตายที่สั้นเกือบห้าร้อยทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย "ใครกันมาค่ะ??"

     "พี่เองน้องเฉิ่ม "

     "พี่เองแล้วพี่ไหนอ่ะ?? .... โอ๊ะ!! พี่ พี่จีซู พี่จีซูใช่มั๊ย??"

     สักพักกลุ่มฝุ่นควันก็ค่อยๆจางรางไปจนทำให้เห็นร่างสูงที่เดินออกมาจากรถแล้วเดินตรงมาหาเธอตรงหน้าพร้อมกับเอามือที่ทำกำปั้นมาเขกดันตรงหน้าผากเธอหนึ่งที

     "เธอนี่สมองยังช้าเหมือนเดินเลยน่ะยัยน้องเฉิ่ม"

     "พี่จีซู พี่จีซูจริงๆด้วย" หญิงสาวพอเห็นหน้าพี่ชายผู้เป็นที่รักมายืนตรงหน้าก็ถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พร้อมโผเข้าไปกอดพี่ด้วยความตื่นเต้นดีใจทันที

     "นี่ทีหลังหัดใส่แว่นมั่งก็ได้นะ ก็นี่พี่สุดหล่อของเธอเองไง จะให้เป็นใครที่ไหนได้ล่ะจ๊ะสาวน้อย ปาร์ค จีอึน"

     "ก็พี่เล่นหายไปเกือบปีแบบนี้เป็นใครจะไม่คิดถึงบ้างล่ะ ฮือๆ"

     "ฮ่าๆ ก็ช่วงนี้พี่ทำงานหนัก พี่ว่าพี่ก็โทรมาบอกเราอยู่นะ ไม่ใช่ไม่บอก Skype มาหาก็ออกจะบ่อย ไหนจะในทีวีอีกพี่ก็ออกรายการก็เยอะเกือบจะทุกรายการ พี่ไม่ได้ขาดหายสาบสูญไปเลยซ่ะหน่อย "

     "ก็นั่นมันเห็นพี่อยู่ในแค่กล่องสี่เหลี่ยมๆเท่านั่น ไม่ได้เห็นตัวเป็นๆได้กอดเป็นๆแบบนี้นี่"

     "ฮ่าๆ โอเคจ่ะโอเค ว่าแต่เราจะยืนกอดกันหน้าบ้านอย่างงี้อีกนานมั๊ย?? กะจะไม่เข้าไปคุยในบ้านกันเลยว่างั้น บางทีพี่ก็อึดอัดเป็นนะจีอึน"

     "โอ่ะ!! ของโทษค๊า  ป้าต้องดีใจมากแน่ๆที่เห็นพี่กลับมาบ้านแบบนี้"

     แล้วสองคนพี่น้องก็พากันเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆที่แสนอบอุ่นที่อยู่แถบชานเมืองในจังหวัดคย็องซังเหนือประเทศเกาหลีใต้

     "ป้าคะ ดูสิใครมาหา" สาวน้อยเดินจูงมือพี่ชายไปหาป้าผู้ที่เป็นคนเลี้ยงดูเค้าทั้งสองมาจนโต ที่กำลังนั่งถักไหมพรมอยู่บนโซฟาสีแดงแสนสวย

     "ใครกันหรือ จีอึน??" แล้วผู้เป็นป้าก็เงอยหน้าขึ้นมามองหน้าคนตรงหน้า

     "ผมเองครับป้าดาอัน"

     "จีซู!!  จีซูจริงๆด้วย" ผู้เป็นป้าดีใจมากเธอทั้งกอดทั้งหอมหลานชายป่านจะกลืนกิน ก่อนจะคลายกอดแล้วพูดต่อว่า "รอบนี้หายไปนานเลยนะเรา แล้วยองวอนของป้าเป็นยังไงบ้างเค้าสบายดีใช่มั๊ย??  เจ้าชินกิก็ด้วยใช่มั๊ย ทำไมไม่พามาหาป้าพามาเที่ยวบ้านเราบ้างล่ะ ป้าไม่ได้เจอสองหนุ่มนั่นนานแล้วน่ะ เจอกันล่าสุดก็ตอนแถลงข่าวเมื่อปีก่อน นี่ก็เกือบๆ2ปีแล้วนะที่ไม่เจอกันเลยอ่ะ ไม่เห็นเหมือนสมัยเดบิ้วแรกๆเลยเจอกันเกือบทุกวัน"

     "แหม่ ป้าครับ หลานรักอย่างผมกลับมาบ้านทั้งทีไม่คิดจะถามกันมั่งเลยว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ยอะไรมั๊ย มาถึงก็ถามหาคนอื่นเป็นชุดๆผมน้อยใจนะครับเนี่ย"

     "ฮ่าๆๆ ป้าล้อเล่นแต่ก็พูดจริงนะฮ่าๆ หลานรักของป้าทั้งคนจะไม่ให้เป็นห่วงไม่ให้คิดถึงได้ไงล่ะ แล้วทำไมไม่พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านเรามั่งล่ะ แล้วเราทำไมถึงเพิ่งกลับบ้านได้ล่ะ"

     "งั้นเหรอครับ แหม่  พอดีพวกเราได้หยุดพักร้อนกัน1อาทิตย์อะครับก็เลยแยกย้ายพากันกลับบ้านเกิด สองคนนั้นก็กลับบ้านตัวเองเหมือนกันครับป้า ยองวอนเค้ากลับบ้านที่ควังจู ส่วนชินกิบินกลับไปไซตามะที่ญี่ปุ่นนู้นเลยอ่ะครับ"

     "อ่อ อย่างงั้นหรอกเหรอ อืม ดีจังเลยน่ะ "

     "งืม ขอหนูแทรกบทสนทนาของป้ากับพี่หน่อยแล้วกันนะคะ เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้พี่นะ พี่เพิ่งมาเหนื่อยๆ แล้วเดี๋ยวจะไปเอากระเป๋าพี่มาเก็บที่ห้องให้ด้วย พี่คุยกับป้าให้หายคิดถึงไปเลยน่ะ ส่วนฉันพี่ไม่ต้องห่วงคืนนี้เราได้คุยกันยาวทั้งคืนแน่ อิอิ เพราะคืนนี้ฉันจะไปนอนกับพี่ที่ห้องด้วย" จีอึนพูดพร้อมลุกเดินไปในครัวแล้วเอาน้ำให้พี่ชายของเธอที่นั่งอยู่

     "นี่จีอึน ถามความสมัครใจของพี่แล้วหรือยังไง ว่าพี่จะให้เด็กเฉิ่มอย่างเธอมานอนกับพี่ด้วยเนี่ย ฮ่าๆๆ"

     "ไม่รู้ล่ะยังไงได้หรือไม่ได้ฉันก็จะนอนกับพี่อยู่ดี ไปเก็บกระเป๋าให้พี่และดีกว่า จุ้บ " แล้วจีอึนก็เดินออกไปแล้วตรงไปที่รถ

     "เหอะๆ ปล่อยยัยจีอึนไปเถอะ รู้มั๊ยตอนหลานไม่อยู่จีอึนมาเพ้อกับป้าทุกวันว่าเมื่อไหร่หลานจะมา จนป้านี่ขี้เกียจตอบจนไม่ตอบกลับประโยคคำถามนี่อีกเลย เชื่อมั๊ย ฮ่าๆๆ"

     "ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ"

     "หึหึ ก็ต้องขนาดนั้นเลยซิ จีอึนติดหลานมาก หลานก็รู้ ตั้งแต่เสียพ่อกับแม่ของพวกหลานไปเมื่อสิบปีที่แล้ว จีอึนก็ไม่เหลือใครอีกเลยนอกจากป้าแล้วก็หลาน ป้าเลยอยากขอให้พวกเธอสองคนรักกันให้มากๆดูแลน้องให้ดีๆ เผื่อเมื่อไหร่ที่ป้าหมดบุญไปแล้วจริงๆจะได้ดูแลน้องได้" ผู้เป็นป้าพูดพร้อมน้ำตาคลอ "แหม่ ฉันนี่พูดอะไรเป็นคนแก่ไปได้เนาะ ฉันยังไม่ได้แก่อะไรขนาดนั่นซ่ะหน่อย ฮ่าๆ"

     "ผมสัญญานะครับป้า ว่าผมจะดูแลน้องให้ดีจนถึงที่สุด ผมจะเป็นทั้งพี่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้จีอึนเองครับผมสัญญา"

     "ขอบใจนะจีซูที่จะดูแลน้องให้ดีจนถึงที่สุด เอาล้ะป้าว่าเราไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่า ขับรถมาไกลๆเหนื่อยๆ แล้วก็ไปหลับพักผ่อนซักตื่น เดี๋ยวป้าจะทำกับข้าวอร่อยๆให้กินป้าจะทำหมูผัดกิมจิกับต๊อกโบกิของโปรดของหลานให้กินนะ ดีม๊ะ??"

     "ดีมากครับป้า ผมคิดถึงฝีมือการทำอาหารของป้ามากที่สุดในสามโลกเลยรู้มั๊ย" จีซูพูดพร้อมเข้าไปกอดป้าตัวเองจนแน่นเพื่อเป็นการเอาใจ

     "จ้าๆ รู้แล้วว่าคิดถึงอาหารของป้าจริงๆ ไปๆ ไปอาบน้ำได้แล้วป้าจะได้ไปซื้อของมาทำกับข้าวซ่ะที นี่ก็4โมงกว่าแล้ว"

     "ครับ คุณป้าที่รัก"

     เวลา 1 ทุ่มตรง

     "จีอึน จีอึนอยู่ไหนลูก?? มาหาป้าในครัวหน่อย!!!" เสียงผู้เป็นป้าตะโกนเรียกหลานสาวสุดเสียง

     "ค๊าาา มาแล้วคะป้า แหม่ป้าไม่ต้องตะโกนสุดเสียงขนาดนั้นก็ได้น่า"

     "จ่ะแม่คนหูดี ป้าเรียกเราตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอ??"

     "เหรอค่ะ แห่ๆ ว่าแต่ป้ามีไรเหรอคะ??"

     "ป้าจะให้เราไปซื้อน้ำอัดลมกับผงชามาหน่อยหนะ เมื่อกี้ป้าลืมซื้อมา ไปซื้อให้ป้าหน่อยได้มั๊ย??"

     "อ่อ ได้ค่ะ"

     "จ่ะดีมากหลานรัก อืมแล้วไปปลุกพี่ชายเราตื่นได้แล้วล่ะ กับข้าวเสร็จหมดแล้ว เดี๋ยวมันจะเย็นหมดซ่ะก่อน แล้วเราก็รีบๆไปซื้อมาเร็วด้วย เข้าใจมั๊ย??"

     "เข้าใจเจ้าค่ะหม่อมป้า ฮี่ๆ"

     จีอึนเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อที่จะนำรถจักรยานขี่ออกไปซุปเปอร์ที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากบ้านของเธอแต่เธอต้องขี่ลงเขาไป ระหว่างที่เธอเข็นรถออกมาหน้าบ้านเธอก็เห็นชายชุดดำสองคนยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านแล้วมองเข้ามาที่รถของพี่ชายเธอ แต่พวกชายสองคนนั้นเห็นเธอก็เลยพากันมองและเดินหนีไปทางอื่นแทน

     "ใครกันนะ?? "

     20 นาที ผ่านไป

     "กลับมาแล้วคะ" จีอึนเดินเข้าที่ครัวโดยมีพี่ชายและป้านั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

     "ทำไมนานจังเลยจีอึน" จีซูถามขึ้น

     "อ๋อ พอดีขี่รถเล่นนิดหน่อยอ่ะพี่จีซู อากาศมันดี แห่ๆ"

     "อืม มาแล้วก็ช่างเถอะ มาๆกินข้าวกันได้แล้ว รีบๆกินจะได้รีบๆไปนอนกัน ดูซิกิมจิป้ารอจนเหี่ยวหมดแล้ว ฮ่าๆ"

     "ค๊า/คร๊าฟ"

               ...........The Next Episode..........