[RED THREAD] ปาฏิหาริย์รักด้ายแดง

“ คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่าครับ “

ผมเชื่อว่าร้อยทั้งร้อย หากมีใครมาถามคุณแบบนี้คำตอบที่แทบจะเหมือนกันหมดทุก ๆ คนก็คือ “ เชื่อ “ ซึ่งนั่นก็ไม่ผิดอะไรตรงไหนที่ทุกคน ๆ ที่เกิดมาบนโลกเราจะมีความเชื่อในเรื่องพรหมลิขิตแตกต่างกันออกไป บ้างก็ว่าคนเราถูกสร้างขึ้นมาคู่กันอยู่แล้วไม่ว่าจะคนล่ะเพศหรือเพศเดียวกัน บ้างก็ว่าคนเราเกิดมาพร้อมกับเนื้อคู่ตั้งแต่ชาติปางก่อน บ้างก็ว่าอีกว่าคนเรานั้นเกิดมาพร้อมกับเวรและกรรมที่ต้องมาชดใช้คู่กับเนื้อคู่หรือคู่รักภายในชาตินั้น ๆ

                แต่ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงทฤษฏีที่ต่างเผ่าพันธุ์ ต่างความเชื่อ ต่างศาสนา นำมาเป็นเรื่องราวเพื่อเล่าสืบต่อกันไป มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ผมเชื่อและผมยืนยันได้ว่ามีจริง เป็นตำนานที่เล่าต่อ ๆ กันมาในโลกตะวันออกมานานนมแล้ว นั้นก็คือ “ ด้ายแดงแห่งโชคชะตา “ พันธนาการแห่งรักที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจจะตัดมันออกไปได้ เว้นเสียแต่ว่าด้ายแดงเส้นนั้นไม่อาจจะมาพบเจอกันไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ด้ายแดงนั้นก็จะถูกสะบั้นลงโดยบุคคลที่ทางเบื้องบนนั้นไม่ได้กำหนดมาให้คู่กัน

                ผลเสียนั้นตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ “สะบั้น” ของด้ายแดงแต่ล่ะเส้นนั้นมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิตคู่ที่ไม่ราบรื่น ปัญหาร้อยแปดพันเก้า โดยผลกระทบนั้นสามารถกระจายได้เป็นลูกโซ่ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายที่ถูกสะบั้น ฝ่ายที่เต็มใจให้ด้ายแดงของตนเองนั้นถูกสะบั้น หรือฝ่ายที่ไม่เต็มใจ ซึ่งเมื่อด้ายแดงนั้นได้ถูกสะบั้นขาดไปแล้วนั้น ไม่สามารถต่อหรือทำให้กลับมาเชื่อมต่อกันได้เหมือนเดิมอีก การใช้ชีวิตคู่หรือการหาคู่แท้นั้นจึงกลายเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในช่วงชีวิตของชาตินั้น

                แต่ .... ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นทุกคู่ที่จะมีผลกระทบของการถูกสะบั้นด้ายแดง บางคู่กับรักกันมากกว่าคู่ที่ผูกติดกันด้วยด้ายแดงด้วยซ้ำไป ซึ่งบางที อาจจะเป็นแค่ความเชื่อผิด ๆ หรือไม่ก็เบื้องบนไม่ได้ใส่ใจกับพวกเค้าเหล่านี้เท่าใดนักก็ได้ ..

                บ่นมาก็ยืดยาว ทำไมผมถึงรู้เรื่องด้ายแดงขนาดนี้นะหรือ ... ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนแล้วนะครับ ผมชื่อ หยก ชื่อจริง นายหยก แซ่เลี้ยว เป็นลูกคนเชื้อสายจีน หน้าตาก็จีน ๆ ตาไม่ตี่มาก นอกนั้นก็ธรรมดาเหมือนวัยรุ่นชายสามัญทั่วไป ไม่ดี ไม่แย่อะไร ... ทรงผมนั้นผมเรียนโรงเรียนสายพาณิชย์ก็เลยไว้ยาวได้หน่อยนึงนะครับ ...

                อ่อ .... ลืมบอกไปว่าผมนั้นเป็นมนุษย์ที่สามารถมองเห็น “ ด้ายแดง “ ของแต่ล่ะคนได้ครับ ทำให้ชีวิตประจำวันของผมนั้นเต็มไปด้วยเส้นด้ายสีแดงที่พันไปยุ่งเหยิงไปหมด ... แน่นอนว่าผมนั้นมองไม่เห็นด้ายแดงของตัวเอง ในวันวันหนึ่งนั้นนอกจากไปเรียนหนังสือตกเย็นทำงานพิเศษแล้วจึงกลับบ้านพักผ่อนนั้น ผมนั้นเห็นด้ายแดงนับไม่ถ้วนวันนึงเห็นเป็นหมื่น ๆ เส้นที่พันกันไปพันกันมา บางทีระหว่างยืนรอรถไฟฟ้าอยู่พี่ชายข้าง ๆ ผม กับพี่สาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมนั้นเป็นคู่แท้ที่มีด้ายแดงผูกติดที่นิ้วก้อยเชื่อมโยงหากันแบบเห็นได้ชัด แต่ ... เค้าทั้งสองคนไม่ได้สนใจกันเลย ซึ่งทำให้ผมนั้นข้องใจเป็นอย่างมาก ในใจก็คิดอยากจะบอกให้พี่ทั้งสองลองคุยกัน หรืออยากจะผลักให้ไปชนกันเพื่อจะได้ลองพูดคุยกัน ไหน ๆ ก็เป็นคู่แท้ที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาได้กำหนดมาแล้ว แต่ก็ได้แต่คิด ... เมื่อรถไฟฟ้ามาต่างคนต่างขึ้น ต่างคนก็ต่างลงคนล่ะสถานี ..... ยิ่งคิดยิ่งแย่ครับ

                ถามว่าผมชอบหรือเปล่าที่สามารถมองเห็นด้ายแดงของคนอื่น ๆ ได้ ผมขอบอกเลยว่าผมเกลียดมันที่สุด นี่ถ้าตอนอายุประมาณซักสี่ถึงห้าขวบผมไม่สามารถปิดหรือเปิดความสามารถนี้ได้ ผมคงเป็นบ้าไปก่อนแล้วแน่ ๆ โชคดีที่ว่าผมไม่ต้องเห็นโลกที่มีเส้นด้ายสีแดงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมอยากจะเห็นเมื่อไหร่หรือไม่อยากเห็นก็ได้ แต่บางทีผมก็ควบคุมมันไม่ได้โดยเฉพาะเวลาที่มีคู่แท้ที่ด้ายแดงเชื่อมโยงกันอยู่ใกล้ ๆ ผมจะสามารถมองเห็นได้ทันที แต่ก็อย่างที่ว่า ... ผมไม่สามารถช่วยเหลืออะไรพวกเค้าได้เลยแม้แต่น้อย

                อย่างที่บอกไปแล้วว่าผมไม่สามารถมองเห็นเส้นด้ายแดงของตัวเองได้ เลยทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่าใครคือคู่แท้ของผม ใครคือคนที่โชคชะตาได้กำหนดมาให้ ผมจึงได้แต่คิดไปเองมาตลอดว่า ด้ายแดงของผมนั้นคงถูกสะบั้นลงไปด้วยน้ำมือคนอื่นที่ใช้ชีวิตอยู่กับคนคนนั้นไปแล้ว

                ครับ ... นั้นก็คือเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวผม ผมไม่สามารถบอกได้ว่าพลังหรือความสามารถพิเศษนี้มาจากไหน หรือมายังไง เกิดมาเท่าที่จำความได้ ผมเห็นด้ายสีแดงก่อนหน้าตาพ่อแม่เสียอีก ถ้าถามว่าความสามารถนี้มีประโยชน์ตรงไหน ผมก็คงตอบไม่ได้ แต่ถ้าผมไปเอาดีทางด้านหมอดูเนื้อคู่ล่ะก็คงจะตรงร้อยเปอร์เซ็นเลยล่ะครับ

เรื่องราวทั้งหมดของผมนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ว่าผมมีความสามารถในการเห็นด้ายแดงแห่งโชคชะตาเท่านั้น แต่ว่า ตั้งแต่ที่ผมได้เข้าสู่ชั้นปีที่ 3 ของการเรียนในสายพาณิชย์ เธอและเธอ ก็ได้เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตผม ทำให้ผมนั้นได้รู้จักกับสิ่งที่หลาย ๆ คนเรียกกันว่า “ ความรัก “