รักแท้แปลว่าเธอ

ณ ห้องปี4

"รินจังกับยูมิโกะทำไมวันนี้มาสาย พวกเธอก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันสอบ"

"คือพอดีว่า"

"ไม่ต้องพูดแล้วเข้าห้องสอบ"

"ค่ะ หัวหน้า"หลังจากที่ฉันคุยกับหัวหน้าฉันก็เข้าห้องเพื่อสอบ

.....................................................................................................................

ณ โรงอาหาร

" รินเธอทำข้อสอบภาษาอังกฤษได้รึเปล่า"

"ภาษาอังกฤษเหรอ ง่่ายๆจิบๆ แต่ถ้าคณิตศาสตร์ล่ะก็เป็นลมหน้าข้อสอบทันที"

"จริงสิฉันลืมไปว่าเธอหน่ะเก่งอังกฤษส่วนคณิตหน่ะแก่อ่อน"

"หยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม เราไปกินข้าวกันเถอะ"

"อืม" หลังจากนั้นเราก็ซื้ออาหาร

"รินซื้อเสร็จรึยัง"

"เสร็จแล้ว"

"งั้นเราไปหาโต๊ะนั่งกันเถอะ"

"ได้ไปสิ"หลังจากที่เราซื้ออาหารเสร็จเราก็หาโต๊ะเพื่อที่จะรับประทานอาหาร

"นั่งตรงนี้แล้วกัน"

"อืม" แต่จู่ๆคาเรนก็ตะโกนใส่ชั้น

"นี่เธอตรงนี้ ชั้นจองอยู่นานแล้ว"

"ถ้าเธอจองอยู่นานแล้วทำไมไม่มานั่งล่ะ"

"ก็ฉันไปห้องน้ำอยู่"

"ไปห้องน้ำแค่นี้ต้องไปกันทั้งกลุ่มเลยเหรอ"

"ชั้นไปไหนมันก็เรื่องของชั้นพวกเราไม่เกี่ยว"

"อ๋อ ค่ะงั้นเราไปกันเถอะ"

" อืมย้ายโต๊ะกันเถอะ"หลังจากที่เราโดนยัยคาเรนด่า เราก็ย้ายโต๊ะแต่เราก็ดันมาเจอกับศัตรูของยูมิอีก

"นิยัยยูมิทำไมวันนี้เธอ"

"เธออะไร พูดให้ดีๆไม่งั้นนายจะ"

"จะอะไร"

"จะอะไรมันก็เรื่องของชั้นไปไหนก็ไป"

"นี่ผมจะไปได้ไงในเมื่อตรงนี้มันทีผม"

"นี่"

"หยุด หยุด หยุด หยุดทะเลาะได้ไหมฉันลำคาญ"ชั้นสั่งให้ยูมิหยุดทะเลาะกับเคนจิ

"กินข้าวกันต่อเถอะ"

"อืม"

....................................................................................................................ณ ต้นไม้ใหญ่

"ทำไมวันนี้ชั้นมีแต่เรื่องเนี้ย"

"เรื่อง เรื่องอะไร"

"ก็ตอนแรกพอชั้นถึงห้องชั้น ชั้นก็โดนหัวหน้าเทศแต่เช้าพอพักเที่ยงมาเจอยัยคาเรนปากเน่าอีกหลังจากยัยคาเรนเจอเคนจิแกก็ทะเลา วันนี้ทั้งวันปวดหูหมดแล้ว "

"ขอโทษนะทีีชั้นทำให้เธอลำคาญ"

"ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็เพื่อนกัน"

"อืม"จู่ๆก็มีเสียงเกิดขึ้น

"ขณะนี้เวลา15.30เป็นเวลากลับบ้านค่ะ"นั้นก็คือเสียงประกาศกลับบ้านของคุณครู

"งั้นวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ"

"อืม"สิ้นเสียงการพูดของชั้นกับยูมิเราก็ขึ้นไปยังห้อง

ณ ห้องปี4

ชั้นกับยูมิมาเก็บกระเป๋าจะกลับหัวหน้าก็เดินมาที่ชั้น

"รินวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ"

"ได้สิหัวหน้า"

"นอกเวลาเรียนแล้วเรียกชั้นว่าฮิโรชิดีกว่า"

"ได้สิฮิโรชิ"จู่ๆยูมิก็ร้องด้วยความเจ็บ

"โอ็ย! "

"เป็นอะไรรึเปล่ายูมิ"

"พอดีว่าฉันจะเก็บกล่องดินสอแต่ไม่รู้มีอะไรอยู่ในนั้น"ชั้นเลยไปเดินไปดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น

"นี่มันตะปูนี่"

"จริงๆด้วยริน"

"เราไปบอกครูกันเถอะ"

"อย่าเลยมันไม่ใช่เรื่องใหญ่"

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอมีคนเอาตะปูมาใส่กล่องดินสอ ชั้นว่าต้องเป็นยัยคาเรนปากเน่าแน่ๆ"

"ชั้นก็ว่าอย่างนั้นแหละ"

"ยัยคาเรนอยากแกล้งเราแน่ๆ"

"หัวหน้าพรุ่งนี้จัดการด้วยนะ"

"ได้เลย"สิ้นเสียงเราคุยกันเราพายูมิไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผลพอทำแผลเสร็จเราก็กลับบ้าน

พอถึงทางแยก เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ณ บ้านของริน

"กลับมาแล้วค่ะแม่"

"วันนี้ไม่มีค่ะแม่"ฉันตอบแม่พลางเก็บรองเท้าพลาง

"หิวรึยังลูก กินอะไรก่อนไหม"

"ยังไม่หิวเลยค่ะ ค่อยกินตอนเย็นๆดีกว่า"

"จ๊ะ "

"แล้วยัยโนโซมิกับคารินล่ะค่ะ"

"อยู่ข้างบนหน่ะเห็นบอกจะออกไปเที่ยวเลย รินล่ะไปรึเปล่า"

"เปล่าค่ะ หนูอยากอ่านหนังสือยิ่งพรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายด้วย"

"จ๊ะ"

"งั้นหนูไปอาบน้ำอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ"

"จ๊ะ"สิ้นเสียงชั้นก็ขึ้นไปข้างบนอ่านน้ำแต่งตัว

"รินมีคนมาหาจ๊ะ"

"ค่ะแม่เดี๋ยวลงไป"สิ้นเสียงชั้นก็ลงไป

"ใครค่ะแม่"

"เห็นบอกว่าชื่อเคนจิกับโทมิ"

"มาทำไมกันใครสั่งให้มา"ชั้นพรึมพรำกับตัวเอง

"มาทำไมไม่ทราบใครเชิญ"

"ก็คนมันคิดถึงนิ"

"อยากจะอ้วก"

"คิดถึงจริงๆ"

"คิดถึงก็โทรมาสิ ไม่เห็นต้องมาที่บ้านเลย"

"คือเราอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย"

"ช่วยอะไร ได้หมดแหละเราเพื่อนกัน"

"คือช่วยปลอมเป็นแฟนเราหน่อยสิ"

"เห้ยทำไมอ่ะ"

"คือแม่เราบอกว่าถ้าเราจบปี4แม่จะให้เราแต่งงาน โดยที่เราไม่รู้จัก"

" แล้วทำไมต้องเป็นชั้นล่ะ"

" ก็เธอสวยที่สุดในห้องนิ "

"แต่"

" นะ "

"อืมก็ได้ แค่แกล้งนะ"

"อืม"หลังจากที่เคนจิและโทมิกลับไปชั้นก็กลับไปนอนคิด

                                                                

              

 

 

 

                                       จบตอน1แล้วค่อยติดตามกันต่อวันพรุ่งนี้นะค่ะ