only one หนึ่งเดียวเท่านั้นคือเทอ

    "สวัสดีจร้าเด็กๆทุกคนวันนี้จะมีการรับรุ่นน้องกันนะจ๊ะรุ่นพี่ทุกคนเตรียมของกันรึยังเอ่ยอีกไม่นานรุ่นน้องจากโรงเรียนต่างๆก็จะถือใบสมัครเข้ามา ณ โรงเรียนSo Blue Hi School ของเราเเล้วนะเร่งมือกันจัดงานด้วยนะครูฝากด้วยนะ"

     "ยูริๆๆครูนาซางิเรียกน่ะไปพบครูหน่อยสิ"

     "อืมเด่วฉันตามไปนะมายูนิ"

     อะไรกัน!เรียกฉันไปเอาของเพื่อมาตกเเต่งรับน้องใหม่เนี่ยนะ ตอนฉันเข้าทีเเรกยังไม่เห็นยุ่งยากอารายขนาดนี้เลย ปีนี้จะจัดให้ใหญ่กว่าปีที่เเล้วเลยรึไง ฉันได้เเต่บ่นก็มันจิงนี่น๊า ยิ่งฉันได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนยิ่งต้องได้ดำเนินงานเอง จะว่าไปเหลือเเค่อีก2ชั่วโมงนิ ตายเเล้วจะทันรึป่าวนะ

       "เหลืออีก2ชั่วโมงนะจ๊ะเด็กๆทุกคน"

      พอได้ยินเสียงประกาศ ฉันเลยรีบวิ่งไปหาเพื่อนๆเพื่อที่จะจัดการเปิดงานรับรุ่นน้องเเละเเล้วงานก็เริ่มขึ้นในไม่ช้า เด็กนักเรียนทุกคนดูเหมือนจะอายุ15ต่างพากันถือใบสมัครเพื่อที่จะเข้าโรงเรียนนี้ ได้การล่ะถ้าคัยดื้อฉันจะจับมา...เลยหึหึ

        "เอาล่ะรุ่นน้องทุกคนพวกเทอจงจำไว้ว่าฉันชื่อ ยูริ เเละจงจำไว้ด้วยว่าทุกคนต้องอยู่ในโอวาทฉันเข้าใจมั้ย?"

        "ค่ะรุ่นพี่ยูริ..T T"

        "เเละใครจะเป็นหัวหน้าห้องล่ะหาออกมาสิเอามาสัก5คนฉันจะคัดเลือกเองเร็วๆนะฉันไม่ชอบรอ"

         "ไปสิเมโกะ"

         "จะบ้าเหรอถ้าฉันไปฉันว่าฉันคงโดนกินเเน่ๆพี่เค้าออกจะโหด"

         "คัยว่าฉันโหดไหนออกมาสิ"

         "เอิ่มมม....นู๋เองคร๊า T T(ไม่น่าเลยเรา)"

         "งั้นเทอก้อจงเป็นหัวน่ากลุ่มซะเทอจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โหดอย่างที่คิด"        

       แหม่เอาเเล้วไง ฉันป่าวโหดนะฉันก็ต้องสร้างฟิวไปงั้นแหล่ะ ถ้าพวกเทอไม่ฟังฉันฉันก็น่าแตกสิโถ่เด้กบ้า=..=เอาล่ะๆไหนๆก็ได้หัวหน้าห้องเเล้วก็จะพยายามทำตัวเป็นนางฟ้าก็เเล้วกัน บ่นๆแต่ในที่สุดก็จบงานสักทีเเต่มันค่ำจังกับหอพักดีกว่า อ้าวคัยอ่ะมาเดินมืดๆคนเดียวฉันเลยเดินเข้าไปดูว่าคนๆนั้นคือคัย ด้วยความสงสัยแบบหยั้งใจไม่อยู่จริงๆ

         "เอ๋..นั้นใครอ่ะ"

         "รุ่นพี่คะ..."

         "มีอารัยเหรอเมโกะเเล้วทำไมมาเดินอยู่คนเดียว"

         "พี่รู้ทางไปหอพักไหมคะ?"

         "อ่าๆพี่รู้พี่ก็กำลังจะกลับหอพอดีเด่วพี่ไปส่งนะ"

        โอ้โนววฝนตกอีกแล้วเเล้วฉันจะไปส่งยัยเมโกะยังไงล่ะเนี่ยร่มก็ไม่มีหอยัยนี้ก็อยู่อีกตั้งไกลถ้าให้ยัยนี้มานอนห้องเดียวกันฉันก็คงจะไม่คุ้นเคยอีกอย่างยัยนี้ก็คงไม่ยอมมานอนห้องกับฉันแน่ๆ=..=ยิ่งยัยนี้คิดว่าฉันจะกินอีกโถ่ชีวิต

         "รุ่นพี่คะหอนู๋อยู่อีกไกลไหมคร๊?"

         "ก็ไกลยุนะอีกอย่างฝนตกหนักด้วยนอนหอพี่ก่อนดีไหมถ้าเดินต่อไปมีหวังเป็นหวัดเเน่ๆ"

         "เอิ่มมมก็ได้คร๊าแล้วพี่จะไม่ว่านู่เหรอ"

         "ไม่หรอกน๊า= =นี้ถามจริงเมื่อรัยเทอจะคิดว่าฉันจัยดีสักที"

          ว่าพลางเด็กบ้านั้นก็หัวเราะ เเล้วฉันก็พาเดินเข้าห้องของฉัน ยัยนี้ร่างเล็กดูเหมือนจะนอนโซฟาได้สบาย หึหึคิดเหรอว่าฉันจะให้เทอนอนบนเตียงกับฉันฝันไปเถอะ ฉันเปิดประตู้ห้องยัยเมโกะเหมือนจะไม่เคยเห็นห้องอารัยที่ใหญ่ขนาดนี้แน่นอน ฉันเป็นถึงคณะกรรมการนักเรียนอีกอย่างเป็นลูก ผอ.ด้วยฉันไม่มีทางมานอนห้องเล็กๆเเบบเด็กธรรมดาหรอก

         "โอ้โห..O.Oห้องรุ่นพี่ใหญ่จังเลยนับว่าเป็นบุญตาที่เด็กอย่างนู๋ได้เห็นเลยนะเนี่ย"

         "อ่าาไม่แปลกหรอกเพราะเด็กอย่างเทออาจจะนอนอยู่ในห้องเล็กๆแบบรูหนูก็เป็นได้"

         ".."

          ยัยเด้กนั้นทำน่าตา งงๆ ช่างเหอะพูดจบฉันใช้มือชี้ไปที่โซฟาแล้วก็จับไหล่เปียกๆของเมโกะไปนั่งตรงนั้นพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูให้ ยัยนี้ทำน่า งง เหมือนเดิม คงจะคิดว่าฉันจะปล้ำเทอล่ะสิไม่มีทางบอกเลยฉันไม่กินเด็ก

          "ไปอาบน้ำสิเด่วก็เป็นหวัดหรอกอยากตายก่อนได้เรียนรึไง"

          "อะ..ค่ะๆ"

          "เร็วๆด้วยนะฉันจะอาบน้ำ=..="

           พูดจบฉันก็ถอดเสื้อที่เปียกน้ำฝนออก ผิวขาวเนียนที่เปียกไปด้วยน้ำฝน ฉันก็เซ็ดออกจนกะทั่งยัยเมโกะวิ่งออกมาจากห้องน้ำเพราะกลัวเสียงฟ้าร้อง ยัยเมโกะวิ่งมากอดเอวอันเบาะบางของฉันฉันต้องคุกเข่าลงเพราะตกจัยในสิ่งที่เมโกะทำ น่าอกอันอวบอึ๋มเด้งขึ้นลงตามจังหวะยัยเมโกะเอาน่ามาซุกอกของฉัน ฉันตกจัยมากจนร้องตะโกนขึ้นมา

            "นี้ยัยบ้าทำอารัยของเทออ่ะจะขมขืนฉันเหรอห๊"

            "พี่ค่ะนู่ขอโทษนู๋กลัวY Y"

            "กลัวอะไรเเค่เสียงฟ้าร้องเนี่ยนะยัยบ้าเอ๋ย"

            "ขอโทษค่ะรุ่นพี่นู๋ขอโทษ"

            "อืมๆๆกลับไปอาบน้ำซะเร็วๆจะได้นอน"

            "รุ่นพี่ไปอาบก่อนสิค่ะนู๋กลัว"

             ".."

             ฉันเงียบพร้อมกับมองน่ายัยนั้นด้วยความโกรธ คิดจะปล้ำฉันรึยังไง=.=ฉันเปิดประตู้ห้องน้ำแล้วก็อาบน้ำปกติ จนกะทั่งเสร็จฉันออกมาจากห้องน้ำ ฉันเห็นยัยนั้นนอนอยู่บนเตียงของฉันฉันเลยเดินไปปลุกยัยนั้นตื่น แต่ยัยนี้กับไม่ตื่นฉันอุ้มยัยเมโกะลงมาจากเตียง ร่างอันบางเบาตัวเล็กจังผิวขาวผมสั้นน่าเนียนแก้มอมชมพูปากกลีบกูหลาบแหม่ดูไปดูมายัยนี้ก้อน่ารักไม่เบา เอาล่ะถึงโซฟาล่ะนอนซะนะเด็กน้อยห่มผ้าหนาๆเเล้วปิดไฟนอน กริ๊งๆๆๆเสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นฉันตื่นมาในยามเช้า มีแสงอ่อนๆจากเเสงเเดดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างฉันลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูและหันไปมองยัยเมโกะที่หลับสนิทอยู่ ทำไมสายป่านนี้ยัยนั้นยังไม่ตื่นอีกนะตื่นสายจิง ฉันเดินไปแกล้งกระซิบหูยัยเมโกะเบาๆว่า ฉันจะปล้ำเทอนะถ้าเทอไม่ตื่น มันได้ผลแหะยัยเมโกะตื่นขึ้นพร้อมกับรีบหยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนฉันซะอีก อาบน้ำเสร็จกันทั้งสองเเล้วเราก็เลยเดินไปเรียนด้วยกัน

               "แยกทางกันตรงนี้แหล่ะนะเมโกะจงตั้งใจเรียนเเละเย็นนี้กลับให้ถูกหอด้วยนะ"

               "..ค่ะขอบคุณรุ่นพี่มากๆนะคร๊าที่ยินดีให้คนอย่างนู๋ไปนอนห้องเดียวกันกับรุ่นพี่อ่ะขอบคุณค่ะ"

               "เรียกฉันว่าพี่ยูริสิ"

               "คร๊า Bye คร๊าพี่ยูริ^..^"