เมียร้อยเล่ห์ NC 20+ โดย รัตน์ภิญญาธร

บทนำ

        ปึก!

        เสียงหนังสือพิมพ์ทั้งฉบับถูกวางลงตรงหน้าอย่างแรง หญิงสาวใบหน้าเรียวรูปไข่ที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะถอนหายใจพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่เข้ามาด้วยความสงสัย

        “นี่ไงที่แกบอกว่าเขาหล่อนักหล่อหนา” เสียงแหลมๆ ของวรรณรดาเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ ยิ่งมองใบหน้าของเพื่อนสาวที่รู้จักกันมาเกือบสิบปียังทำหน้าตาไม่ร้อนรู้ร้อนหนาวก็ยิ่งโมโหใหญ่

        “ก็แล้วไง หล่อ รวย แม่ชอบ” ณัฐกฤตาพูดด้วยน้ำเสียงเชยชมด้วยแววตาเฝ้าฝันเพ้อ

        “แกชอบเขา แต่ฉันไม่ชอบยิ่งผู้ชายตะกูลนี้ อีกฉันบอกแกเลยว่าอย่าไปคบเด็ดขาด!” วรรณรดาเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียว

        “จะอะไรนักหนากันยัยดา ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและเพอร์เฟ็คท์จนฉันอยากอยู่ใกล้ทุกวันเลย” ณัฐกฤตาลุกขึ้นพูดพร้อมหมุนตัวปิด

        “อยู่กับผู้ชายที่เป็นเกย์เนี่ยนะ แกพูดออกมาได้ยังไง” วรรณรดาถามพร้อมมองใบหน้าของผู้เป็นเพื่อนที่คิดเพ้อฝัน หญิงสาวส่ายหน้าถอนหายใจออกมา ถ้าไม่เป็นเพราะเจอโดยบังเอิญในวันนั้นอย่างที่เพื่อนของเธอเล่าให้ฟังป่านี้คงไม่เพ้ออย่างนี้หรอก

        “เขาไม่ใช่!” ณัฐกฤตาสวนขึ้นทันที ดวงตากลมลุกวาวด้วยความขุ่นเคือง

        “แกก็อ่านข่าวสิ ฉันไม่ได้โกหกแกสักหน่อย บอกแล้วว่าสายตาฉันดูผู้ชายไม่เคยพลาด” วรรณรดาส่งหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานให้กับณัฐกฤตาอ่าน

        หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ที่เพื่อนสาวยืนส่งให้ ดวงตากลมเบิกตากว้างเมื่อได้อ่านข้อความในหนังสือพิมพ์อีกทั้งยังมีรูปภาพประกอบเป็นหลักฐาน

        ณัฐกฤตาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับส่ายหน้ารัวอย่างไม่เชื่อ บางทีข่าวที่เธออ่านจะเป็นแค่เรื่องโกหก ภาพที่เธอเห็นอาจะเป็นภาพตัดต่อก็ได้

        “ทีนี้เชื่อฉันหรือยัง?” วรรณรดาถาม

        “ไม่!” ณัฐกฤตาตอบเต็มเสียงด้วยความมั่นใจ ตราบใดที่เธอยังไม่พิสูจน์กับตัวเธอไม่มีทางเชื่อว่าเขาเป็นเกย์อย่างแน่นอน!

        เรื่องราวทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่องานเปิดกองถ่ายละครเรื่องดวงหัย ณัฐกฤตาหน้าที่เป็นผู้ออกแบบเสื้อผ้าของดาราดังหลายคน ซึ่งงานนี้เธอได้รับการไว้วางใจจากคนที่รู้จักให้ตัดชุดของนักแสดงแต่ละคน หญิงสาวจึงมีโอกาสที่ได้ใกล้ชิดดาราชื่อดังมากมายและนั้นก็คือจุดเริ่มต้นความรักของเธอนั่นเอง

        ในฤดูฝนเมื่อปีที่แล้ว หลังหญิงสาวรีบเร่งออกจากห้องประชุมเพื่อเดินกลับไปที่ห้องเก็บของเตรียมกลับบ้านในตอนกลางคืน เพราะเกรงว่าจะไม่มีรถเนื่องจากว่ารถของเธอเพิ่งจะเข้าไปซ่อมที่อู่เพราะโดนขับชนท้าย เธอต้องกลับรถแท็กซี่ทุกวันในช่วงสัปดาห์นี้ ทั้งที่บิดาของเธอจะให้คนขับรถมารับแต่เธอไม่สามารถกำหนดเวลาที่แน่นอนได้

        สามทุ่มกว่าๆ ที่จะเลิกงาน หญิงสาวเก็บเอกสารและแบบชุดที่ทางกองถ่ายสั่งตัดเอาไว้ในแฟ้มเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินออกจากห้องไป สายตาคู่ก้มมองนาฬิกาพร้อมกับรีบวิ่งลงไปที่บันไดด้วยความรีบร้อนจนไม่ทันสังเกตชายหนุ่มที่เดินตรงมา      

        ตุบ!

        เสียงแฟ้มเอกสารและงานกระจายหล่อนไปตามพื้น หญิงสาวย่อตัวลงก้มเก็บงานด้วยความหงุดหงิด

        ‘ขอโทษครับ’ ชายกนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด อันที่จริงคนที่ผิดต้องเป็นณัฐกฤตาเต็มๆ อยู่แล้ว หญิงสาวยังคงก้มหน้าเก็บของโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองหรือสนใจชายหนุ่ม มือของเขาเอื้อมมาพร้อมหยิบเก็บเอกสารที่ปลิวกระจายออกไปส่งให้เธอ

        ‘ขอบคุณค่ะ’ เธอรับจากมือเขา ก่อนสอดงานเข้าในแฟ้มรวดเดียวโดยไม่สนใจเพราะตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เธอคงต้องรอรถอีกกว่าจะผ่านมาสักคัน

        ‘ไม่เป็นไรครับ’ เสียงนุ่มตอบเธอ ณัฐกฤตาเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มใบหน้าเรียวขาวออกจีน คิ้วเข้มดวงตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสันรองรับกับริมฝีปากของเขาอย่างพอดี

        หล่อ!

        ดวงตากลมกระพริบจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเมอ แต่ก็เพียงชั่วครู่เมื่อสติของเธอเตือนว่าให้รีบกลับบ้านเร็วที่สุดแต่ใบหน้าของเขายังลอยเข้ามาในสมองของเธออยู่ ยิ่งคิดยิ่งเพ้อ เขาคือผู้ชายในแบบที่เธอต้องการ!

ฝาผผลงานเรื่องที่สามภายใต้นามปากกา รัตน์ภิญญาธร ด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ฝากเม้นต์ ติชมได้ค่ะ

รักค่ะ / รัตน์ภิญญาธร