[ Fairy Tail ] Region ON.1 รักน่ะ นายนักฆ่า

ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน และมาทำอะไรที่นี่ แต่มีผ้ชายคนหนึ่งกำลังเดินจูงมือฉันไป ทั้งสองข้างทางนั่นเต็มไปด้วยร้านค้ามากมาย เราทั้งสองกำลังเดินตามชายหญิงคู่หนึ่ง และพวกเราก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านเครื่องประดับ ผู้หญิงที่ฉันเดินตามมานั่นก็เดินเข้าไปในร้าง ส่วยผู้ชายก็ยืนคุยอะไรสักอย่างอยู่กับพ่อค้าเจ้าของร้านเครื่องประดับ และชายที่จับมือฉันอยู่ก็หันมาหาฉัน

"หิวไหม?"

"อืม" ฉันพยักหน้าให้กับเขา

"งั้นเดียวพี่พาไปซื้อขนมกันเนอะ"

แล้วเขาก็พาฉันไปที่ร้านขนมแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านที่ชายหญิงเข้าไป ชายที่เรียกตัวเองว่าพี่เดินเข้าไปในร้านขนมและซื้อดังโงะมาสองไม้ พี่เขายื้อให้ฉันไม้นึง ส่วนอีกไม้พี่เขาก็จัดการยัดเข้าปากที่เดียว 3 ลูกเลย เห็นแล้วน่าขันนัก

"คิคิ"

"อะ หัวเราะเยาะพี่หรอเรา"

"ฮึฮึ"ฉันรีบส่ายหน้าและกินดังโงะในมือของตน พอกินได้สักสองลูก (นก็รู้สึกคอแห้ง

"พี่...น้ำ..." ฉันกระตุกชายเสื้อของพี่เขา แล้วพีเขาก็หันมา

"หิวน้ำหรอ"

"อืมๆ" ฉันพยักรับ แล้วเขาก็เข้าไปที่ร้านเดิมและออกมาพร้อมกับน้ำหนึ่งขวด เขาเปิดขวดและยื้นให้กับฉัน

ฉันดื่มได้ 2-3 อึกก็ยื้นขวดคือให้กับพี่เขา เขารับไปและยิ้มให้กับฉัน ฉันยิ้มกลับไปให้เขาและก้มลงกินดังโงะที่เหลือจนหมด พอกินหทด ผู้หญิงที่เดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับก็เดินออกมาพร้องกับผู้ชายคนนั่น

พี่จับมือฉันและพาเดินไปหาชายหญิงคู่นั่น พอมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ผู้หญิงคนนนั่นก็ย่อตัวลงมาอยู่ในระดับเดียวกับฉัน แล้วเขาก็ล่วงกล่องในถุงกระดาษขึ้นมา มันมีสองกล่อง กล่องหนึ่งสีฟ้าและกล่องสีน้ำเงิน ฉันเลือกที่จะหยิบกล่องสีฟ้าขึ้นมาและเปิดมันออก สิ่งที่ปรากฎอยู่ด้านในคือสร้อยสีเงิน พร้อมจิ้รูปหัวกะโหลกส่วนอีกกล่องพี่เขาก็เอาไป ด้านในเป็นสร้องเหมือนกันกับฉัน ต่างกันตรงที่จี้ เพราะของพี่เขาเป็นจึ้รูปไม้กางเขน

"มาม๊ะ เดียวแม่ใส่ให้น่ะ จูเบีย"

หญิงคนนั่นแทนตัวเองว่าแม่หรอ ฉันชื่อจูเบีย...งั้นหรอ ฉันชื่อจูเบียหรอ

"..." ฉันได้แต่เดินเข้าไปหาเขาและให้เขาใส่สร้องเส้นนั้นให้ และเขาก็จัดวางจี้ให้ถูกตำแหน่ง

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย คนบ้าอาบะวาดจ้าาาาา"

เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังแม่ ไม่นานนักก็มีคนวิ่งเขามา เขาคนนั้นถือมีดอันยาวมา และวิ่งไล่หันคนไปทั่ว แต่ก็ไม่โดนใคน

"แม่... วิ่ง เร็วเข้า อุ้มลูกวิ่วไปก่อนเดียวพ่อตามไป"

ชายคนที่เดิมมากับผู้หญิงตรงหน้าว่า และดันให้ผู้หญิงคนนั้นอุ้มฉัน ส่วนเด็กชายก็วิ่งตามมา พวกเราวิ่งไปได้ไม่นานก็หยุด เพื่ออยู่รอชายที่แทนตัวเองว่พ่อ แต่คนที่มากลับไม่ใช่คนที่รอ เพราะคนที่มานั้นคือคนบ้าที่ฟังคนนู้นคนนี่ไปทั่ว

"หย้าาาาาา!!!"

"กรีดดดดดด!!!" หญิงคนนั้นกรีดร้องและเอาตัวมาบังฉันและเด็กชายเอาไว้ แล้วคนบ้าคนนั้นก็ฟันลงมา

ฉัวะ

"แม่!!!"เสียงของเด็กชายที่ถูกผู้หญิงคนนั้นกอดไว้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสีดำรัตติกาล

"มะ...แม่!...แม่จ้า..."

"แม่!!!" ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอน เหงื่อ"ซกกายรู้สึกเหนื่อยและกลัวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อกี้มัน ฝันหรอ แต่ทำไมมันเหมือนจริงจังละ ทั้ง ๆ ที่เป็นความฝันแท้ๆ แต่เรากลับรู้สึกเสียใจจริงๆ ทำไมละ พวกเขาทั้ง 3 คนเป็นใครกัน พวกเขาจะใช่ญาติของฉันหรือปล่าว ทั้งๆ ที่เปิดแอร์อยู่แท้ๆ แต่ร่างกายฉันกลับ/เต็มไปด้วยเหงื่อ มันเหมือนฉันเพิ่งไปอาบน้ำมายังไงยังงั้น จริงสิ ไปอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว

คิดได้ดังนั้นฉันก็ลุกจากเตียงและเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ผ่านไป154 นาทีเหฟ็นจะได้ ฉันก็เดินออกมา ตอนนี้ก็จะ 6 ฌมงเช้าแล้ว อ๋อ! ขอแนะนำตัวก่อนน่ะ ฉันจูเบีย ลอร์คซ่า เป็นเด็กกำพร้าที่ราชาและราชนีของแคว้นฮิคารุยะรับมาเลี้ยงดูในฐานะเพื่อนของเจ้าหญิงและเชื่อสิ อีก 10 นาที เจ้าหญิงองค์นั้นจะต้องเปิดประตูห้องฉันโดยที่ไม่เคราะประตูก่อน และชื่อของเจ้าหญิงองค์ที่ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนกับเขาเป็นประจำนั้นก็ตือ...

ปัง!

"จูเบีย!"