[ Fairy Tail ] Region ON.1 รักน่ะ นายนักฆ่า

บทที่ 2
หลงและการพบเจอ

"นี่ลูซี่ เธอไปเอาดอกนั้นมาจากไหนอ่า"

เมื่อฉันเห็นดอกไม้ที่ลูซี่ถือมาก็อยากได้บ้าง คาดว่าน่าจะเป็นดอกกล้วยไม้

"ตรงนู้นนะ ทำไมหรอ"

"ก็อยากได้บ้างอ่า"

"ตามมาสิ เดียวฉันพาไป"

ลูซี่พูดขึ้นและเดินนำฉันไป ไม่นานเธอก็ออกตัววิ่ง ฉันเลยวิ่งตามไป แต่ดูเหมือนชุดที่ใส่มาจะไม่ค่อยอำนายสักเท่าไร่ เพราะชุดที่ฉันใส่เป็นชุดกระโปง ถึงจะมีกางเกงอยู่ด้านใน แต่กระโปงที่ถูกแหวกมาถึงต้นขาทำให้ฉันวิ่งไม่ถนัด สักพักลูซี่ก็หายไป ฉันมองหาจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ

"ลูซี่!!!"

"........."

"ลูซี่ เธออยู่ไหนนะ ตอบกลับหน่อยสิ ลูซี่!!"

ฉันตะโกนและมองไปรอบข้างอีกครั้ง แต่ก็เป็นเช่นเดิม ไม่มีใคร ไม่มีใครเลย อีกอย่าง ฉันจะออกไปยังไงละเนี่ย ถึงจะเคยมาที่นี่แล้วก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่เคยเข้ามาลึกถึงขนาดนี้น่ะ ฉันจะรอดไหมเนี่ย ฮือ ๆ ลูซี่ เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ย มารับฉันทีสิ ฉันก็ทรุดลงกับพื้น น้ำตาเริ่มไหลลิน

เคร้ง!! เคร้ง!

อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงของสิ่งของกระทบกันดังขึ้น ฉันลุกขึ้นและปาดน้ำตาที่ไหลลงมาออก และเดินไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันเดินไปหยุดอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง ภาพที่เห็นคือ มีชายสองคนกำลังสู้กันอยู่โดยใช้ดาบเป็นอาวุธ ชายคนนึงสวมชุดครุมสีดำ ส่วนอีกคนสวมชุดสีดำเหมือนกันแต่สีอ่อนกว่า มีลายเส้นตรงขอบชุดครุมเป็นวีเหลืองอ่อน จากนั้นชายที่สีดำอ่อนก็ฟันเข้าที่สีข้างของชายชุดดำ ฉันหลับตาไม่กล้ามอง

ฉวัะ!

เลือดสาดกระเด็นมาโดนต้นไม้ที่ฉันใช่เป็นที่กำบัง (แต่ไม่โดนตัวฉันน่ะ) แล้วฉันก็หันไปมองศพที่นอนอยู่ พอเห็นเท่านั้นแหละ ฉันก็จำได้ทันทีว่านั่นคือผู้ต้องหาหลบหนีจากแคว้นยูกิทัวยะ คนคนนี้ถูกประกาศในหลาย ๆ แคว้นซึ่งที่แคว้นฉันก็มีเหมือนกัน มีรางวัลนำจับ (รึฆ่า) เป็นจำนวน 10,000,000 กัก และกักก็เป็นหน่วยเงินของทวิปคาซุยะ เป็นทวิปที่มีความแตกต่ามกันมากในแต่ละแคว้น แต่นั้นก็ทำให้เกิดความกลมกลืนกันภายในทวิป เอาละ ๆ กลับเข้าเรื่องก่อน ชายคนนั่นเมื่อฆ่าผู้ต้องหาหลบหนีได้ ก็ทำท่าจะเดินไป ฉันเห็นอย่างนั้นเลยว่าจะเดินตามไป จะไม่ให้เดินตามไปก็กะไรอยู่เพราะฉันไม่รู้ว่าจะออกจากที่นี้ได้ยังไง ถึงจะเป็นนักฆ่าก็เถอะ เอาเป็นว่าตามไปก่อนก็แล้วกัน

ฉันเดินตามเขาไปได้สักพักเขาก็เริ่มวิ่ง ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วน่ะว่ามีคนตามเขาอยู่ ฉันเลยออกตัววิ่งตามไป ฉันวิ่งไปได้แค่ 500 เมตรเห็นจะได้ก็หยุดหอบหายใจ และหันซ้ายหันขวาหาชายคนนั้น

พรึบ!!!

อยู่ดี ๆ ก็มีคนมาล็อกฉันจากด้านหลัง โอ้ย! เจ็บน่ะโว้ยยย ใครว่ะ

"ตามฉันมาทำไม?"

คนที่จับล็อกฉันจากด้านหลังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ฉะ...ฉันปล่าวตามนายมาน่ะ"

"โกหก!"

พูดเสร็จเขาก็ล็อกฉันแน่นขึ้น

"โอ้ย! ยอมแล้ว ๆ คะ...คือฉันหลงทางมา แล้ว แล้วก็ไม่รู้จะออกจะ...จากที่นี่ยังไง เลยจะตามนายไปน่ะ แล้วก็น่ะ ช่วยปล่อยมือที่ มันเจ็บ!"

"ก็ได้" แล้วเขาก็ปล่อยมือ

"นายชื่ออะไรอะ ฉันจูเบีย"

"ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย"

ปากเสีย คนเค้าอุสาแนะนำตัวแต่ตัวเองกลับตอบกลับแบบนี้หรอ คนอะไร

"กะ...ก็ยังไงฉันก็ต้องอยู่กับนายไปจนกว่าจะหาทางออกจากที่นี่ได้อะ เพราะงั้นบอกชื่อนายมาซะ"

"ไม่บอก"

" -3-"

"งั้นเรียกฉันว่าซิกเรนไปก่อนแล้วกัน"

"ซิกเรนหรอ โอเค ก็ได้"

พอซิกเรนพูดเสร็จก็เดินออกไป อ่าว เฮ้ย รอด้วยดิ ฉันที่เดินตามเขาไป โอ้ยยย เดินเร็วชะมัด ไอ้กระโปงบ้านี่ก็เกะกะซะจริง ฉีกมันออกเลยแล้วกัน คิดได้ดังนั่นฉันก็ฉีกกระโปงออก

แขว็ก!!!

"เฮ้ยยย!!! ทำอะไรของ..."

ซิกเรนหันมามองฉันเมื่อได้ยินเสียงฉีกกระโปง

"อะไรหรอ?"

"ปะ...ปล่าว -//-"

"หราาาาา" หึหึ หน้าแดงเชียว คิดว่าฉันจะฉีกเสื้อผ้ายั่วนายหรอไง

หลังจากนั้นเขาก็รีบหันหน้ากลับไปและออกเดินทางต่อ ฉันเลยต้องเดินตามอย่างช่วยไม่ได้

เดินมาได้ครึ่งวัน ซิกเรนก็หยุดพักกลางทาง เขาเอาอาหารออกที่ซุกไว้ (ตรงไหนก็ไม่รู้ของ) เสื้อที่เขาใส่ แล้วหยิบมันขึ้นมากิน

จ็อกกกกก~

โอ้ยยย หิวโว้ยยย ไอ้บ้านี่ก็กินล่ออยู่ได้ เห็นแล้วน้ำลายมันจะไหล *๐* เอ้ย! ไม่ได้ ๆ ฉันเป็นางเอกน่ะ จะมาน้ำลายไหลได้ไง แต่มันก็

จ็อกกกกก~

หิวอ่าาาาา T_T

"อะ" อยู่ดี ๆ ซิกเรนก็ยื่นข้าวปั่นที่เหลืออยู่ครั้งอันมาให้

"อิ่มแล้วไง"

"ยัง แต่ไม่อยากได้ยินเสียงคนท้องร้องตลอดทางที่เดินออกจากป่านี้"

"หนอย~ เชอะ"

ถึงจะพูดแบบนั่น แต่ฉันก็หยิบข้าวปั่นชิ้นนั้นมากิน ง่ำ อร่อยย~~~ *O* ง่ำ ๆ

"เฮ้ย กินช้า ๆ ก็ได้ เดียวก็ติดคอหรอก"

"แค่ก ๆ !!! "

"พูดไม่ทันขาดคำเลย อะ ดื่มซะ" ซิกเรนยื่นน้ำให้ฉัน (มันไปเอามาจากไหนว่ะ)

ฉันรับมาและดื่มน้ำนั่นเข้าไป จนคิดว่าข่าวที่ติดคออยู่น่าจะหลุดลงท้องไปแล้วละ

"เฮ้ย ดื่มหมดเลยหรอ"

"เอ่อ แหะ ๆ ^_^;;" ฉันคว่ำขวดน้ำลงแต่ไม่มีอะไรไหลลงมา และฉันก็หัวเราะแก่เก้อ แหะ ๆ โทษทีน่ะ พอดีข้าวมันติดคออะ

"เอาเถอะ ๆ" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินทางต่อ

"อ่าว รอด้วยดิ" แล้วฉันก็กินข้าวปั่นจนหมดและลุกขึ้นเดินตามซิกเรนไป