ค่ายรักของทหารเรือ

   ณโรงเรืยนนายเรือจังหวัดชลบุรี

     ภายในโรงเรียนนายเรือแห่งนี้ "เรือตรีวิโรจน์  อารียวงค์สถิตหรือหมวดโรจน์" กำลังนั่งทอดสายตาไปยังทองทะเลอันกว้างไกล ทำให้เขานั้งหวนคิดถึงถึงอดีตที่ผ่านมาว่าใครจะคิดว่าเด็กบ้านนอกลูกชายพ่อค้าร้านหนังสือจะมายืนอยู่ณตรงนี้ได้ เกือบ3ปีแล้วที่เขามาประจำก่รแห่งนี้ในสายตาของคนทั่วไปคงคิดว่าชีวิตของเขาคงจะมีผู้หญิงรุมล้อมแต่ใครจะคิดว่าที่จริงแล้วเขายังไม่มีสาวข้างกายเลย

    เสียงตะโกนบอกทำความเคารพดังพร้อมกันขึ้นทั้งหมด3เสียงทำให้เขาต้องหยุดสายตาจากท้องทะเลอันกว้างใหญ่แห่งนี้

   "อ้าวแล้วนี้เรียนเสร็จแล้วหรอทำไมถึงออกมาจากห้องเรียนละ"  เขาหันไปถามนักเรียนทั้ง4คนประกอบไปด้วยนักเรียนนายเรือเกียรติกมล ล่าทา   นักเรียนนายเรือธนทัต ชัยอรรถ และนักเรียนนายเรือ โชคชัย บุญวรเมธี

" อาจารย์สรวิชญ์ให้พวกผมเอาหนังสือฉบับนี้มาให้ผู้หมวดคับผม

" ไหนหนังสือมันหนักเท่าไหร่กันถึงได้ถือมาตั้งสามคน "

  "อยู่นี้"  "เสียงตะโกนมาจากด้านหลังของนักเรียนทั้ง3คนพร้อมทั้งถือก้อนเค้กเดินมาที่ด้านหน้างของหมวดโรจน์ "

 "สุขสันต์วันเกิดเพื่อนครบ25ปีแล้วนะมีความสุขมากๆรีบๆมีแฟนด้วยละฉันอยากเห็นแฟนแกไอ่เสือ"

"ขอบใจก้อง" ก้องหรือนายแพทย์สรวิชญ์ สุบุญ แพทย์ทหารสุดหล่อประจำโรงเรียนแห่งนี้เขารู้จักกับหมวดโรจน์ตั้งแต่ที่เขามาประจำการณโรงเรียนแห่งนี้คงเป็นเพราะอายุใกล้เคียงกันมั้งถึงสนิดกันได้เร็วขนาดนี้

   "เฮ้ยตกลงแกกับน้ำเลิกกันจริงๆหรือวะไอ้ก้อง"

"ทำไงได้วะในเมื่อเขาเลือกแล้วนี่หว่า"

"แกไม่ลองเคลียกันดีๆวะบางทีอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก้อได้"

"เห็นตำตาว่าเขาไปกับคนอื่นแถมอยู่ในห้องสองต่อสองอีก"

"เออหาใหม่ก้อได้ ผู้หญิงหาไม่อยากหรอกมั้ง เดี๋ยวฉันหาให้"

  "ฮ่าๆๆๆๆๆแกหาของตัวเองก่อนเถอะฉันส่วนฉันหาทีหลังได้ไม่ต้องห่วงคนหล่อแบบหมอก้องหาได้ง่ายๆ  นี้ถาแกหาไม่ได้ฉันจะติดต่อน้องฉันให้แกเองน้องฉันสวยนะจะบอกให้"

 "เออฉันหาได้หรอกน่าไม่ต้องหรอกแล้วแกกับน้องแกไม่ได้เจอกันตั้งเกือบ20ปี"  

"เออฉันก้อพูดไปงั้นแหละแกอันที่จริงไม่รู้เจอกันแล้วฉันจะจำเรย์น้องสาวตัวเองได้หรือเปล่าตั้งแต่แม่พายัยเรย์เดินออกจากบ้านวันนั้นฉันก้อไม่เคยเจอแม่กับยัยอีกเลย"  

"เออว่าแต่3คนนี้ทำไมไม่ไปเรียนกับเพื่อนๆห๊า"  

"เฮ้ยไม่ต้องดุนักเรียนเลยไอ่สามคนนี้มันจบหลักสตรูนี้แล้วแกลืมแล้วหรือว่าทั้งหมดนี้เขาจะจบปีนี้แล้วนะแค่เตรียมฝึกเท่านั้นเองไม่ต้องเรียนอะไรมากมายแล้วมันรู้กันหมดแล้ว"

 "เออแล้วตกลงในมือนักเรียนนี้เอกสารจริงหรือเปล่าเอามาดูสิตุ้ย"

 "เอานี้ครับผม"

 "เออปีนี้พวกนายก้อจะจบแล้วดีใจไหม"  

"ดีใจที่สุดคับในที่สุดผมก้อทำความฝันของพ่อกับแม่ได้สำเร็จปีนี้ผมจะเอากระบี่ไปฝากพ่อกับแม่คับ"  

" ดีมากแกงส้มการทำให้พ่อแม่ภูมิใจเป็นสิ่งดีเหนือสิ่งอื่นใดการทำคุณให้แผ่นดินเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด  "แล้วนายละบอย "

 "ดีใจสิคับผมทำตามความฝันของเตี๋ยได้สำเร็จหมวดรู้ไหมคับนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคับที่ผมทำให้เตี่ยผมภูมิใจคับ"  "เออไม่ต้องบอกก้อรู้บอย"

 "แล้วนายละตุ้ยไม่ดีใจหรอ"  "ดีใจสิคับในที่สุดลูกชายที่ไม่ได้เรื่องอย่างผมก้อทำให้พ่อแม่ภูมิใจจนได้"

 "อย่าไปคิดอย่างนั้นสิตุ้ยพ่อแม่เขารักลูกเท่าๆกันเสมอดูอย่างพ่อฉันสิยังอุสาส่งฉันจนจบนายร้อยใครๆเขาก้อว่าคนอย่างฉันคงไม่มีวาสนาได้เรียนสูงแน่เลย"

 "คับผมจำไว้  "  

 "ไหนเอาเอกสารมาดูสิว่าคืออะไร"

  "ไม่ต้องเปิดหรอกฉันคุยกับผู้การมาแล้วเขาจะให้เราไปพัฒนาหมู่บ้านชายแดนไทย กัมพูชาแล้วที่สำคัญวันนั้นจะมีนักศึกษามาออกค่ายด้วย"  

"อ๋อที่ผู้การเคยบอกใช่เปล่าวะ"

  "เออนั้นแหละเห็นบอกว่าจะให้เดินทางไปเย็นนี้เลยนะเพราะนักศึกษาเขาจะมาออกค่ายวันพรุ่งนี้"

  "เออแล้วทำไมกระทันหันอย่างนี้วะ"  

"ฉันจะไปรู้ได้ไงแกฉันก้อเพ่งรู้พร้อมแกและที่สำคัญฉันก้อต้องไปพร้อมแก"

  "เฮ้ยวันเกิดทั้งทีต้องเดินทางไกลเซ็งจริงเลย"  

"เออน่าไปฉลองที่นั้นก้อได้"

  "เออฉันก็อบ่นไปอย่างนั้นแหละแกชีวิตของทหารอย่างเราไม่มีความเป็นส่วนตัวซักเท่าไหร่หรอกไอ้ก้อง"

 "คิดได้ก้อดีไอ้โรจน์"

 "เออพวกนายไปเตรียมตัวก่อนไปเดียวอีก1ชัวโมงไปเจอกันที่รถบอกนักเรียนทุกคนเลย"   "คับผม"  

 "เออว่าแต่แกไม่ไปเตรียมตัวบ้างหรอไอ้โรจน์สั่งแต่ทหาร"  

"ไม่ต้องฉันเตรียมทุกอย่างอยู่แล้ว"

   "ฉันก้อลืมไปแกมันคนพร้อมทุกอย่าง"  

"เออคิดถึงสมัยเป็นนักเรียนเตรียมเนอะครั้งนั้นนะฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดถ้าไม่ได้แกฉันคงเป็นศพไปแล้ว"  

"5555ฉันก้อต้องช่วยแกสิฉันเรียนแพทย์นะโว๊ยการช่วยคนเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ"

  "เออนานเท่าไหร่แล่วนะที่ฉันกับแกไม่ได้คุยกับแบบนี้"

  "น้ำเน่าไรวะไอ่โรจน์แหม๋ทำเป็นซึ่ง"

 "ไอ้นี่คนจะทำซึ่งเอาฮาอยู่ได้"  

"ไม่เอามันจักจี้วะ"

 "555ไอ่บ้าเอยไปเก็บของได้แล้วแกไปๆ"

  "เออไปเดียวนี้แหละ"   

แม้ว่าเขาจะตอบเรื่องหัวใจกับผู้เป็นเพี่อนไปอย่างนั้นแต่คัยจะรู้ว่าหัวใจของหมวดสุดหล่อคนนี้จะเหงามากเพียงใด เอาน่าหน้าที่ต้องมาก่อนหัวใจ เขาได้แต่ปลอบตัวเองอยู่ในใจ