เจ้าชายหน้าใส มัดใจ ยัยความจำเสื่อม

   กรี๊งงงงง ~ !!

เย๊ ได้เวลานอนกลางวันแล้ว >O< แล้วฉันก็เดินไปซื้อขนมปังกับนมมากิน ที่หลังตึกที่มันเงียบ ..เงียบมาก ฉันชอบที่เงียบๆที่สุดเลย ไม่รู้ทำไมถึงชอบ

   " งำๆๆ ^O^ ขนมปังกับนมนี่มันอร่อยจัง ทำไมออสการ์ไม่ให้ฉันกินแบบนี้นะ =^="

   " ออสการ์ ๆ ๆ ๆตลอดเลย !! ทำไมเธอไม่เคยสนใจฉันบ้าง ซู..โซเฟีย !!" -0- อเล็คนี่ เค้าเป็นอะไรของเค้าน่ะ มาวีนใส่ฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ชอบเลยนะ !

   " นี่นาย !"

   " ตอบฉันมาสิ ! ตอนเธอไม่ความจำเสื่อมเธอก็ไม่ชอบฉันปล่อย ให้ฉันรอคำตอบเธอมากนาน..นานมา ฉันแอบชอบเธอมาตั้ง 5 ปีนะ 5ปี !!" *0* นี่เค้าจะบอกว่าเค้ารักฉัน..ใช่มะ แล้วก็ชอบมานานแล้ว -0- ตายแล้วฉัน (จะว่าไปฉันยังไม่ได้นอนเลยนะ)

   " คือ...ฉะ ฉัน..มีแฟนแล้ว"

   " เธอเชื่อคนอย่างเจ้าชาย อะไรนั้นเหรอ ! เธอคิดว่าเธอเป็นแฟนกับตานั้นเหรอ !!"

   " ฉันก็..ไม่ได้..."

   " เธอบอกมาสิ ! เธอไม่ได้รักมัน เธอไม่ได้รักมัน ใช่ไหม !!"

   พรวด ! / ฉันลุกขึ้น

   " นี่นาย ! นายจะหยามฉันมากไปแล้วนะ !ฉันก็มี ฉันมีหัวใจ ฉันก็รักคนเป็น แล้วขอร้องล่ะ นายอย่าทำให้ฉันสัับสนได้ไหม เดี๋ยวฉันจำอะไรได้ฉันจะบอกพวกเธอเองไม่ต้องมาสอนฉันแล้ว เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม !! "

 อเล็คเงียบไปพักใหญ่เลยนั้นทำให้ฉันรำคาญมากที่เค้าไม่ตอบคำถามฉัน จนทนไม่ได้

   " เงียบ ! แสดงว่าตกลง เลิกนะ เลิกยุ่งกับฉัน OK แล้วบอกพวกเพื่อนเธอด้วย ฉันไปล่ะ "

เค้าคงไม่มาตามตอแยฉันแล้วล่ะ ดีีจัง /(^O^)\ ฉันยกแขนขึ้นแล้วบิดตัวไปมา

   " เฮ้อ ~~~ รู้สึกดีจัง >O< "