รักว้าวุ่นของนายมาดนิ่ง

อนยู

ผมรู้สึกดีใจนะที่ได้คุยกับคนที่ผมรอมาตลาดหลายปีสุดท้ายผมก็ได้มาเจอเธอหลังจากเจอเหตุการ์ที่เลวร้ายจนทำให้เธอคนที่ผมรักดั่งแก้วตาดวงใจต้องศูนเสียความทรงจำจนทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี้

แต่ยังไงผมต้องดูเธออยู่ห่างๆจะให้เธอจำผมไม่ได้เด็ดขาด เพราะถ้าเมื่อไรความจำของเธอกับมาพวกคิงตัน(พวกคุณคงอยากรู้ใช้ไหมละว่าพวกคิงตันคือใคร มันคือความลับบอกไม่ได้หรอรู็แค่คงต้องกับมาแก้แค้นและทำร้ายคนที่ผมรักมากที่สุดยังไง  ผมก็จะให้เธออยู่ใกล้ผมไม่ได้เด็ดขาด!!!

ผมจะพยายามไม่เข้าใกล้เธอถ้าไม่จำเป็น แต่หัวใจผมจะเรียกร้องหาเธอก็ตามแต่จะทำยังไงได้ละเพียงความปลอดภัยของคนที่ผมรักและเพื่อความปลอดภัยของทุกคนที่ดาเนียมีไว้ครอบครองของทั้งๆที่ตัวเธอไม่รู้ด้วยซ่ำว่ามีของสิ่งนั้นสิ่งที่สำคัญมากที่สุดอยู่กับตัวเธอมาตลอดและไม่เคยหายไปไหนเลย

มินโฮ

ผมยืนมองเพื่อนรักของผมเหม่อมองท้องฟ้ามาเป็นชั่วโมงแล้ว   ผมรู้ว่ามันเจ็บเพราะผมได้ยินความคิดของเพื่อนผมทุกอย่าง (อนยู)  ผมรู้ว่ามันคงเจ็บปวดมาสินะที่ได้แต่ยืนมองคนที่มันรักมากตลอด100ปี  และนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาที่คนรักของมันจะได้รู้ความจริงว่าทั้งคู่นั้นคือคนรักรักกันและเคยสัญญากันว่าจะรักกันชั่วนิรันจะไม่จากกันจนวันที่จะตายกันไปข้างหนึ่ง   ผมเห็นในมันนะแต่เพื่อความปลอดภัยของบ้านเมืองของพวกผมยังไงชะ เพื่อนผมก็ต้องอดจนกว่าจะถงเวลา   (แล้วเมื่อไรละจะถึงเวลา)

นี้คือความคิดและความรู้สึกของอนยูและมินโฮ

สวัสดีค่ะทุกคนวันนี้ใครเวียนเทียนกันบ้างค่ะ วันนี้ฉันไปกับพี่2คนค่ะ  เพราะพี่ชายกับน้องชายของฉันไม่ยอมพาไปมั่วแต่ติดเกมกันอยู่อ้ะค่ะ