The Crazy Love รักบ้าๆ ซ่า ฮา เกรียน

     สวัสดีค่ะ...พี่น้องผองเพื่อน ศัตรูและมิตรรักทั้งหลาย อะแฮ่มๆ ไหนๆเราก็ได้มาเจอกันแล้ว วันนี้ฉันเลยจะถือโอกาสขอแนะนำตัวกับทุกท่านหน่อยนะคะ ^ ^

     ฉันมีนามว่า ตังเม  วายุภัทร   มนตราทิพยคาถา   หน้าตาก็แบบไทยแท้แน่นอนออกแนวกวนสักนิด เป็นคนรักธรรมชาติ  ความสามัคคี  ชอบผจญภัย  รักเพื่อน ชอบถ่ายรูป   หน้าไหนกล้าท่าฉันก็กล้าทำ  คำพูดนี้ถ้าได้พูดขึ้นแต่ล่ะคำล่ะก็เจ็บจี๊ดถึงในทรวงดวงกมลเลย  ความกวนเกินคนเป็นหลัก บ้าบิ่นเป็นลอง  เป็นสาวกิจกรรมตัวยง แต่ก็เป็นคนหลายอารมณ์นะ และฉันนี้ก็สุดแสนจะลึกลับเลย ชอบก่อกวนชวนประสาทกลับ ชอบแกล้ง มีกระเป๋าก่อกวนที่ใช้บรรจุ สรรพสิ่งอุปกรณ์แกล้งคนที่ประดิษฐ์ขึ้นเองกับมือ สีส้มใบนี้นี่ไง  เมื่อตอนอยู่มัธยมฉันก็ก่อกวนจนโรงเรียนต้องเอือมระอาไปกับฉัน  ย้ายโรงเรียนมาแล้วนับไม่ถ้วน เพราะอาการก่อกวนนี่แหละ ที่สำคัญไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรเหมือน จะทำการก่อกวนทันที ^ ~ ^

     วันนี้ฉันจะมาเข้ากิจกรรมการรับน้องใหม่  เมื่อเอ็นท์ติดที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันเลือกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ที่ชอบ  และเนื่องจากบัดนี้อารมณ์อยู่ในโหมดก่อกวน ชวนประสาทกลับสุดๆ  พร้อมที่จะลงมือแกล้งคน ก่อกวนทุกอย่าง วันนี้คงต้องมีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันได้ป่วนมากมายเลยนะเคอะ เฮอะๆ พร้อมรึยังที่จะผจญภัยไปกับฉัน  หวังว่าครั้งนี้ฉันจะสามารถก่อกวนได้แค่แบบยับยั้งได้หรือผู้โชคดีถูกก่อกวนนั้นสามารถไม่ถือฉันได้นะ ไม่งั้นมหาวิทยาลัยได้แตก แหก แหลก หรือดีไม่ดีฉันอาจถูกไร่ออกได้เลย (เวอร์) สาธุ! -/|\-

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

     ฉันมาถึงมหาวิทยาลัยสายเป็นพิเศษ เพราะตื่นสายไปนิดส์หนึ่ง  ดีนะที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไร เลยต้องรีบวิ่งเร็วด่วนเป็นจรวดพรวด! มา ไม่งั้นมีเวลาก่อกวนน้อย ฉันได้ศึกษาข้อมูลเบื้องต้นของมหาวิทยาลัยมาแล้ว พร้อมกับแผนที่ที่ฉันเขียนขึ้นเองและฉันได้ตั้งชื่อให้ว่า แผนที่ตัวกวน (คัดลอกมาจาก แฮรี่ร์ พอตเตอร์ นี่น่า) หุหุ แค่เพิ่งเข้ามาก็ยังมีอุปกรณ์มาเล่นขนาดนี้แล้วคิดดูสิ นานๆไปมันจะขนาดไหน  และเอากล้องถ่ายรูปตัวโปรดที่มักจะเห็นห้อยต่องแต่งอยู่ที่คอ มาถ่ายรูปเรื่อยเปื่อยตามแนวทางตังเม เมื่อฉันมาถึงหน้าคณะแล้วก็เก็บแผนที่ตัวกวนลงกระเป๋า จัดแต่งร่างกายให้เป็นระเบียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเดินเข้าไปในคณะ แต่ที่ไม่เคยลืมเลย ทันที ก็ต้องมาเข้าแถวเช็คชื่อกับพี่หน้าลิงธนูคนที่ทำหน้าที่นั้น

     “สวัสดีครับน้อง ชื่ออะไรครับ” อุ๊ย!!สังเกตดีๆ หน้าตาก็ใช้ได้นี่ แต่ดูแล้วออกแนวกวนซักหน่อย

     “สวัสดีค่ะพี่หน้าลิงธนู วายุภัทรค่ะตรงนี่”  ฉันบอกพร้อมจิ้มลงบนกระดาษรายชื่อตรงชื่อฉันพอดี

     “O_o”

     พี่เขาถึงกับอึ้ง ทึ้ง เสียว กับคำพูดของฉัน –[]-!!  ก็ฉันไม่ชอบให้ใครมาทำหน้ากวน T-E-E-N เหมือนฉันนิ ฉันชอบเป็นที่หนึ่งเฟ้ย!!  นี่คือเอกลักษณ์ของฉัน  ฉันหันไปทำหน้ากวนใส่พี่เขาแล้วมานั่งฟังพี่หน้าหวานปานน้ำเชื่อม ผู้ชายอะไรหน้าหวานยังกับน้ำตาลเคี้ยวน้ำผึ้งเลย ต่อด้วยท่าทีที่กวน T-E-E-N เหมือนเดิม แถมยังไม่นั่งนิ่งๆนะ ไม่งั้นก็ไม่สมเป็น ตังเมสิ ก็แค่นั่งเกานั้นเกานี้ แอบแคะอุจจาระมูก แอบแกะขอบเก้าอี้ นั่งไขว้ห่าง แกล้งถอนขนขาเพื่อนที่นั่งข้างๆ แอบงีบ สับปะงก ตบยุง  แต่ก็ฟังรู้เรื่องนะ (ใช่คำว่า ก็แค่ หรอ =_=^)

      “ครับน้องๆก็มากันเรื่อยๆ พี่คิดว่าควรเริ่มการประชุมนะครับ พี่ชื่อ ป๊อปปี้ อยู่ปี2 มารับหน้าที่ในวันนี้ หลายคนอาจรู้จักนะครับ”  เหอะ บ้าไปแล้ว นี่คนเพิ่งมาเจอหน้าวันแรกจะให้รู้จักเลยรึ แต่ก็จริงพี่เขาเพิ่งบอกชื่อมา คงรู้จักกันมั้ง (YUY)

     “วันนี้พี่จะมาบอกให้น้องๆ ทราบถึงกิจกรรมรับน้องใหม่ที่ทางคณะเราถือว่าเป็นกิจวัตรนะครับ  วันนี้หลังการประชุมก็จะเข้ากิจกรรมแรกเลย คือ การรับน้องในเขตรั่วมหาวิทยาลัย ที่หอประชุมใหญ่ของคณะนะครับ กิจกรรมที่สองเป็นวันพรุ่งนี้เลย เราจะไปรับน้องที่เกาะผีเสื้อ นะครับ สามวันสองคืน กิจกรรมที่สามเราก็จะจัดที่ในมหาวิทยาลัยนะครับ เป็นกิจกรรม สัมพันธ์พี่-น้อง มาลัยนะครับ น้องๆมีอะไรไม่เข้าใจไหมครับ ^ ^ ” หา ไปเกาะผีเสื้อสมุทร บรื๋อ น่ากลัว (YUY)

~ เงียบจี่หรี่~ 

                “งั้นเราก็ไปที่หอประชุมใหญ่เลยนะครับ ^-^ ”

                แล้วพี่เขาก็เดินนำน้องๆ ไปที่หอประชุมใหญ่ที่ใกล้แค่ตูด ตดปูดเดียวก็ถึง เมื่อมาถึงพี่เขาก็สั่งให้น้องๆเข้าแถว โดยที่มีพี่ป๊อปปี้ก็ถือโทรโข่งสีแดงแปร๊ด ยืนอยู่บนเวที คอยบอกนั้น นี้ นู้น โน้น

                “น้องครับ รู้จักกันหรือยังครับ” พี่ป๊อปปี้ถามเสียงหวาน

                “ยัง คะ/ครับ” พวกน้องๆทั้งหลายตอบพร้อมกัน ยกเว้นฉันเพราะมัวแต่แคะเล็บ เกาก้น(อันหลังนี้ทำจริงๆเหรอ)

                “งั้นมาทำความรู้จักกันดีกว่านะครับ พี่ให้เวลาทำความรู้จักกันสามนาทีนะครับเดียวพี่ถามนะ เริ่มได้ครับ”                เมื่อสิ้นเสียงเหล่าบรรดารุ่นน้องก็เดินกันให้ชุลมุนกันไปหมด จ๊ากกก  จะวิ่งกันให้ชุลมุนลายลูกตากันทำไมฟะ เลยทำให้ฉันผู้ไม่ได้ฟังประโยคของพี่ป๊อปปี้เขาบอกเมื่อกี้  ตกใจ งง เลย ไม่ทำอะไร แค่ยืนเฉยๆ กับที่เพราะไม่รู้ทำไรนิ  แต่

                ปรี๊ดดดด  “หมดเวลาครับ เข้าที่ได้แล้ว”

                เออ หมดซักที กลับบ้าน (YUY) แต่หมดเรื่องอะไรอ่ะ เขาให้ทำอะไร ฉันยังไม่รู้เลย ไม่เป็นไร แก้ผ้า เอาหน้ารอดไปก็แล้วกัน  (ประโยคหน้าจะทำจริงรึ)

                “น้องครับ น้องที่สะพายกระเป๋าสีส้ม ช่วยพี่ทำมาหากินหน่อยได้ไหมครับ ขึ้นมาหาพี่หน่อย”

                ใครหว่า  เป็นผู้โชคร้ายนั้น ฉันหันซ้าย หันขวา สรุปฉันนี่หน่า คงต้องขึ้นซะแล้ว Y_Y

                “น้องครับ แนะนำตัวหน่อยครับ ^ ^” แล้วพี่ก็ยื่นโทรโข่งมาให้ฉัน                “สวัสดีค่ะ ชื่อตังเมค่ะ”

                “ครับ งั้นพี่ถามหน่อยนะ เมื่อกี้น้องก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆแล้ว น้องคนที่ยืนตรงหน้าคนนี้ชื่ออะไรครับ”

                น่าน แล้วฉันจะรู้ไหมเนี๊ย ไม่ได้ถามใครซักคนเลยน่ะ ยังงี้ต้องใช้ เวิบ  ทู เดา (บ้า!! เขามีแต่ เวิบ ทู ดู ย่ะ =_=;)

                “ชื่อ ต้น มั้งค่ะ”ฉันก็ตอบไปงั้นแหละ เขาเป็นผู้ชาย ต้องมีชื่อแมนๆ โหลๆ

                “ใช่ไหมครับน้อง  ^ ^” พี่ป๊อปปี้ถามตาคนนั้น แต่ เขาทำหน้าบิดและตอบว่า

                “ไม่ใช่ครับ ผมชื่อ อ้น ครับ”

                “ตอบผิดนะครับน้องตังเม โดนลงโทษเลย ช่วยไปเสริฟน้ำพี่เคนตะ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นหน่อยนะครับ ^ ^”

                น่าน!! นั้นมันพี่หน้าลิงธนูนี่ ตายล่ะตู แต่ไงมาทำหน้ากวนแบบฉัน ไม่อนุญาตเฟ้ย ยังงี้ต้องแกล้งซะแล้ว หึหึ

                “ได้ค่ะ ^[]^ ” แล้วพี่ป๊อปปี้ก็ยื่นแก้วน้ำให้ แต่เสียใจพี่ น้ำปล่าวมันไม่สนุก

                “ไม่ต้องค่ะพี่ น้ำปล่าวมันไม่อร่อยหรอก  น้องเตรียมมาค่ะพี่”แล้วฉันก็หันไปทำหน้ากวนใส่พี่หน้าลิงธนูที่ทำหน้ากวนกลับมาก่อนจะหันมายิ้มให้พี่ป๊อปปี้ แล้วคว้ากระเป๋าหาอุปกรณ์แกล้งหน่อยสิ ในที่สุดฉันก็หาเจอ หุหุ พี่หน้าลิงธนูเอ้ย ตายแน่!! พอเจออุปกรณ์ ฉันจึงทำท่าเป็นบ๋อย เสริฟน้ำให้พี่หน้าลิงธนู  พอพี่เขารับไปแล้วดื่มเข้าไป ฉันก็ยกแขนฉันขึ้นมาดูนาฬิกาที่ฉันได้ทำการประดิษฐ์ขึ้นเอง ^ ^

                “5..4..3...2..1”

                พรวดดดด!!  

                “อุ๊ย!! พี่เป็นอะไรหรอค่ะ ทำไมหน้าแดงยังงั้นล่ะน้ำของน้องออกจะอร่อยใช่ไหมค่ะ อ้าว!! ไปไหนค่ะ พี่ ^ ^”

                สะใจเฟ้ย ได้แกล้งรุ่นพี่ แล้วเหตุการณ์นี่ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง ทึ้ง เสียว ยกเว้นอยู่ 7-8 คนที่หัวเราะ คิกๆตามฉัน  หลังจากที่พี่หน้าลิงธนูวิ่งหนีแทบไม่ทัน อยากมาทำหน้ากวน เหมือนฉันเองทำไมละเคอะ เหอะ เหอะ  รุ่นพี่ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแอบเห็นพี่ป๊อปปี้หัวเราะน้อยๆด้วยนะ

                “นี่คือน้ำตรา  ยีราฟขี่มอเตอร์ไซด์  รสพริกไทย สรรพคุณ เป็นน้ำที่ใช้แก้เผ็ดศัตรู สามารถทำให้ผู้ดื่มเผ็ดจี๊ดขึ้นสมองภายในห้าวินาที หลังจากน้ำสำผัสกับน้ำลายที่มีสมบัติเป็นกรดอ่อนๆ โดยตังเมคนนี้ค่ะ ใครต้องการสามารถสั่งซื้อได้นะคะ ราคาเป็นการเอง ก็ราคา 35 บาทค่ะ ถ้าซื้อ 2 กระป๋อง ตังเมคิดแค่ 70 บาทค่ะ”  เอ๋!!  เหมือนมันไม่มีราคาลดเลยนะ

                “เจ๋งครับน้อง ขอบคุณนะครับที่ช่วยแกล้งเคนตะแทนพี่” อ้าว!! เป็นงั้นไป

                “เอาล่ะครับน้องมีวิธีแก้ไหมครับนะ ดูเหมือนมันจะเผ็ดมากเลย” พี่ป๊อปปี้ถามกลั้วหัวเราะ

                “ไม่มีหรอกค่ะ มันจะหายเผ็ดเองหลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีนะคะ ^ ^”

                “ครับน้อง น้องทั้งหลายก็จะเข้ามาเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยนี้ ดังนั้นน้องๆ ก็ต้องลอดอุโมงค์กันก่อนนะครับ เดินเข้าแถวกันไปที่อุโมงค์ได้เลย ^ ^”

                แหมพี่ป๊อปปี้นี่ยิ้มตลอด 24 เลยนะ ฉันไปต่อแถวแล้วมุดคลานเข้าไปในอุโมงค์ที่ดูแล้วจะทำให้ฉันสกปรกมากขึ้นเยอะเลย พอเข้าไปนะ ทั้งโคลน ทั้งแป้ง ทั้งสียี่ห้อ TOA ติดเน้นทนนานด้วย  น้ำ ลูกลัง สัตว์น้อยคอยกัดอีก พอออกมาจากอุโมงค์ก็โดนรุ่นพี่เอามือป้ายก้นกระทะสีดำปี๋มาป้ายหน้าอีก ว้าว!! มันส์ กล้าเลอะยิ่งเยอะประสบการณ์   ดีนะเนี๊ยที่ฉันไม่ได้อยู่ข้างหลังยัยกระเทยถึกควายทุยที่ตามฉันมาห่างกันเจ็ดช่วงคน เหมือนนายอ้นอ้อนแอ้นนั้น  น่ากลัวสุดๆ

                “ใครอยู่ข้างหลังเดียนฮะ”ยัยกระเทยถึกควายทุยกระโกน

                “ผมครับ”นายอ้นอ้อนแอ้นตอบเสียงรื่น

                “อุ้ย!! เค้าขอโทษนะสุดหล่อ เค้าไม่ไหวแล้ว”

                ป๊าดดดด  ปู๊ดดดดด  ปิ๊ด ปี้ ปิ๊ด ยัยถึกควายทุยปล่อยก๊าซที่เหม็นยิ่งกว่าช้างอืด ดีที่ฉันออกมาพอดี

                “อุแว๊...” คนที่อยู่ข้างหลังยัยถึกควายทุยถึงกับแตกฮือออกมาตาลายคล้ายจะเป็นลมกันทุกคน อิอิ ได้เวลาขายของอีกแล้วเรา              

                “นี่ๆ ถ้าพวกเพื่อนๆ ได้ดมกลิ่นช้างอืดเข้าไปเต็มกระเพาะอาหารแล้ว( ปอด ย่ะ -_-^)เมื่อกี้แล้วเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม ต้องนี่ ยาดมตรา โดเรมี่ขวักขี้เต่ามาดม สามารถทำให้หายได้นะ”                เมื่อทุกคนได้ยาดมของฉันกันไปแล้วก็เริ่มหายจากอาการนั้นกันแบบปิดทิ้งเลย อิอิ สรรพคุณดีฝีมือฉันเอง  และพี่ป๊อปปี้ก็ปล่อยให้รุ่นน้องแยกย้ายกันไปทานข้าว แล้วนัดมาเจอกันตอน บ่ายโมง

“ครับ ถ้าน้องๆทุกคนพร้อมแล้ว งั้นเราก็มาเข้ากิจกรรมต่อไปเลยดีกว่านะครับ น้องๆ เห็นไหที่วางเรียงกันอยู่ไหมครับ ให้น้องๆเดินไปเลือกไหที่น้องคิดว่าจะได้เจอสมบัตินะครับ แต่อย่าเพิ่งล่วงนะ” ทุกคนก็ต่างเดินไปเลือกไหของตัวเอง ส่วนฉันก็เดินไปเลือกเหมือนกันมันมีทั้งหมดสิบไห ฉันเลือกไหที่เจ็ด เลขที่ฉันชอบ

                “น้องเลือกกันครบแล้วนะครับ น้องคนที่อยู่หน้าสุดล่วงไหเลยครับ แล้วอย่าลืมนะ น้องๆห้ามนำสิ่งที่อยู่ในไหขึ้นมาให้เพื่อนๆดู นะครับ ให้บอกลักษณะพอนะ ให้เพื่อนทายให้ถูก เดี่ยวมีพี่ๆ คุมอยู่นะ ไหไหนมีสมบัติก็ดีไปนะครับแต่เสียดายที่มีแค่ไหเดียวนะครับ ที่เหลือคงทีแต่เหล่าสัตว์น้อยน่ารักนะครับ”

                ฉันที่อยู่หน้าสุดก็ล่วงมือลงไป ฉันรู้สึกว่ามันกลมๆ ลื่นๆ ยาวๆ แหะๆ รู้สึกว่ามันคือปลาไหนแน่เลย” เหอะๆ

“เพื่อน คือว่า มันเป็นกลมๆ ยาวๆ มีน้ำด้วย ลื่นๆหน่อย” ฉันพยายามอธิบายนะแต่ตอบไม่เคยตรงกันเลย จึงเกิดอาการโมโหขึ้นแล้วฉันก็ ยกขึ้นมาให้ดูเลย

“เนี๊ย บอกต้องเยอะไม่รู้เลยรึ”  

ทันใดนั้นลูกตาของเพื่อนๆผู้หญิงและผู้ชายบางคนก็โปนขึ้นเป็นไข่ห่านเลย ทำไมกันฟะ

“นี่..นะ น่ะ น้อง ผิดกติกา นะ” รุ่นพี่ผู้ชายคนที่คุมบอก เสียงตะกุกตะกัก

“เอ้า พี่ก็ดูดิ น้องนะ อธิบายหมดเลย ละเอียดเป็นปลาร้าสับแล้ว เพื่อนยังตอบกันไม่ได้อีก”

แล้วฉันก็ชูปลาไหลให้ตานั้นดู ถึงกับตาโปน ร้องว้าย น้อยๆด้วย เกป่าวฟะเนี๊ย หึหึหึ ยังงี้มันต้องแกล้ง 555

ลองดูไหข้างๆสิ นายอ้นอ้อนแอ้นชูคางคกขึ้นมาแล้ว อิอิ ยังงี้มันต้องถอน ฉันพยายามชูปลาไหลขึ้นมาแล้วจัดการวิ่งหลอกเพื่อนๆที่กลัวทั้งหลาย หุหุ แล้วบัดนี้หอประชุมก็เต็มไปด้วยเหล่าสัตว์น้อยน่ารัก ทั้งปลาไหลในมือฉัน คางคกในมือนายอ้นอ้อนแอ้น  แล้วก็งูเขียวจากฝีมือยัยเหม่งสะท้อนแสง  กบจากฝีมือยัยฟันเหยินทะลุโลก    อึ่งอ่างจากฝีมือยัยขาถ่างขนจมูกยื่น หนูจากฝีมือยัยห้อยชนิดแบบกระพือตามลม พั๊บ พับเลย  จิ้งจกจากฝีมือยัยไฝ่ยักษ์รูปหัวใจ  ตุ๊กแกจากยัยโอ่งมังกรทมิฬ  ต่างคนก็ต่างวิ่งรวมถึงฉันด้วย คนอื่นเขาวิ่งหนี แต่ฉันกลับวิ่งไร้แกล้งเพื่อนรวมถึงรุ่นพี่ อิอิ มันส์เฟ้ย ^ ^

                ปรี๊ดดดดด “หยุดครับหยุด” โฮ!! พี่ป๊อปปี้นี่ทำไมถึงชอบขัดจังหวะจังเลย T^ T

                “น้องๆเข้าแถวกันได้แล้วครับ น่าจะสนุกกันมากกับกิจกรรมนี่ ถึงเวลากิจกรรมต่อไปแล้วนะครับน้องๆ กิจกรรมต่อไปคือ ให้น้องๆเดินเข้าไปในเขาวงกตที่พี่ได้ทำขึ้นนะครับ”

                ว่าแล้วเหล่ารุ่นพี่ก็พารุ่นน้องเข้าไปพร้อมๆกัน ฉันเห็นรุ่นพี่หน้าลิงธนู เดินมาแล้วคงหายเผ็ดแล้วซิน่ะ พอรุ่นพี่หันมาเจอฉันเท่านั้นแหละ เขาชี้หน้าฉันทันทีแล้ววิ่งไร้ฉัน เรื่องอะไรฉันต้องยอมให้นายมาตีหัวฉันเล่นเล่า อิอิ วิ่งทันก็มาเลย ฉันโกยแน๊บเข้าเขาวงกตทันที อย่าคิดว่าจะทันนะค่ะรุ่นพี่ ฉันวิ่งเข้าซอยนู้น พุ่งเข้าช่องนี้  ปีนข้ามไปหลืบนั้น  มุดลอดช่องเข้าช่องโหว่ และเตรียมพร้อม คว้าอุปกรณ์มา ทันทีที่รุ่นพี่หน้าลิงธนูโผล่หน้ามาในช่องที่ฉันแอบอยู่ฉันก็ยัดอุปกรณ์ที่เตรียมไว้ให้นายรุ่นพี่คาบไว้

                “อ่ะ..อ่า..อา นี่พี่คาบไว้นะ นี่คือ ไดนาไมรสพริก  ขอเตือนห้ามกัด ห้ามเลีย ห้ามดุน ห้ามดัน  ห้ามขยับด้วยแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนนะ อิอิ อะ..อย่าขยับสิเดียว ตูมม ”

“ไอ้อุ่นอ้องอ้า เอาไอ้ไออาไอ่ อี้ออกเอียวอี้(ไอ้รุ้นน้องบ้า เอาไอ้ไดนาไมนี่ออกเดียวนี้) T[=]T”

ฉันบอกสรรพคุณของไดนาไมรสพริกเรียบร้อย ก็โกยสิครับพี่น้อง แต่ฉันวิ่งมาได้นิดเดียวนายรุ่นพี่ก็วิ่งนำหน้าไป โดยที่คาบไดนาไมรสพริกไว้ในปาก ดูเหมือนว่านายรุ่นพี่จะเลียไดนาไมรสพริกของฉันเข้าให้ล่ะสิ มันก็ทั้งแสบทั้งเผ็ดสิเพ่ ฉันเลยจัดการวิ่งตามดูก็รู้ว่านายนี่รู้ทางออกแน่ๆ  พอฉันวิ่งออกมาได้ ก็พบว่านายรุ่นพี่กำลังดื่มน้ำเป็นลิตรปานยกโอ่ง หุหุ มาทำหน้ากวนเองนะ ฉันออกมาจากเขาวงกตได้เป็นคนที่หนึ่งเลย เพราะคนอื่นๆก็กำลังวุ่นวายอยู่ในเขาวงกต

                “แกล้งอะไร นายเคนตะมันอีกละครับน้องตังเม” พี่ป๊อปปี้เดินเข้าถาม

                “ก็แค่ไดนาไมรสพริกนะคะ ยากมาไร่ตีหัวน้องเอง ^ ^” ฉันตอบไปพลางหัวเราะคิกๆ

                “โฮ.. น้องนี่สารพัดสิ่งก่อกวนจังนะครับ ^ ^”

                “แน่นอนค่ะ ขอบคุณที่ชมนะค่ะพี่ป๊อปปี้” รุ่นพี่คนนี่รู้สึกว่าฉันจะถูกชะตาด้วยจังไม่เหมือนนายรุ่นพี่หน้าลิงธนูนั้น น่ากวนตามฉัน พนันได้ฉันจะแกล้งเขาทุกที่ที่มีอากาศเลย

                “น้องครับ พี่ว่าน้องจะแกล้งเคนตะมันมากไปไหม”

                “อ้าว!! พี่ป๊อปปี้ก็น้องรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับนายหน้าลิงธนูนั่นนี้  อยากมาทำหน้ากวนน้องก่อน”

                “น้องนี่ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถแกล้งนายเคนตะได้เลยนะ  ขนาดพี่เองเป็นเพื่อนกับเคนตะตั้งแต่เข้าวงการ พี่ยังสามารถแกล้งเคนตะได้นิดหน่อยเองนะ เก่งเกินแล้วนะเรา”

                “ค่ะ ขอบคุณ O_o เอ๊ะ!! เข้าวงการหรอ”

                “ครับ อ้าว!! น้องไม่รู้จักหรอวง K-OTIC น่ะ ดังจะตาย(ฮึฮึ ไม่ค่อยโอ้เลยเนอะ) ก็มีพี่ เคนตะ เขื่อนที่ยืนคุยอยู่กับโทโมะตรงนั้น แล้วก็จองเบที่ช่วยเคนตะอยู่ตรงนี้ น้องไม่รู้จักจริงหรอ”

                “ไม่รู้สิค่ะ ก็ธรรมดาไม่ค่อยได้ดูโทรทัศน์นิ”

                “งั้นหรอครับ งั้นไปเข้ากิจกรรมเถอะครับคนอื่นเขาออกมากับเยอะแล้วล่ะ ^ ^”

                “ค่ะ ^-^” จบการสนทนาฉันก็เพิ่งรู้นะเนี๊ย ฉันได้คุยกับดารานักร้องดังระดับประเทศเลยหรอ ว้าว!!                เมื่อเหล่าบรรดาเพื่อนๆมากันครบ และเริ่มมีเสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ พี่ป๊อปปี้ก็จัดการน้องๆให้เข้าไปในบ้านผีสิงห์ รวมถึงฉันด้วย พี่ป๊อปปี้เดินตามฉันมาแล้วตามมาด้วยรุ่นพี่เขื่อน พี่โทโมะ  เมื่อเข้ามาในบ้านผีสิงห์ก็มีเหตุการณ์กระตุกขวัญนิดหน่อย แทนที่เป็นฉันจะต้องกรี๊ดแต่ไม่มีแม้แต่อิเดียว แต่เป็นรุ่นพี่เขื่อนกับพี่โทโมะสิ บางทีนะ ได้ยินเสียง อ๊ายย ของสองคนนี่แล้วทั้งคู่ก็กอดกันกลม แถมตัวสั่นดิกๆเลย ฉันกับพี่ป๊อปปี้หันมองหน้ากันแล้วยิ้ม บางทีฉันว่าสองคนนี้เป็นคู่เกย์แหละ เท่าที่คิดน่ะ

                “นี่เขื่อน โทโมะไม่ต้องกลัวนะ ของปลอมๆ นายแอบคิดอะไรกันเองปะเนี๊ย และที่สำคัญนายก็ช่วยจัดไม่ใช่หรอ”

                “เฮ้ย!! ป๊อป ใครกลัว ฉันแค่ตกใจเว้ย”

                พอพี่ป๊อปปี้บอกไปทำให้พี่โทโมะกับพี่เขื่อนปล่อยกันทันที และเมื่อฉันออกมาจากบ้านผีสิงห์แล้ว ฉันก็มาเข้าแถวรายงานตัวแล้วกลับบ้านไปเตรียมของที่จะไปเข้ากิจกรรมรับน้องต่อที่เกาะผีเสื้อสมุทร เอ้ย ผีเสื้อเฉยๆ วันนี้ช่างสนุกจริงแท้ เหอะๆ (^_^)