RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

Little rabbiT 12 : ผู้ล่าของเหยื่อ

+Big foX+

"ไม่ได้แกล้ง ครั้งนี้ไม่มีการแกล้งและคำโกหก ผมแค่....อยากได้แฟนของผมคืน"

กูอยากได้มึง...กลับมา

ผมจ้องมองดวงตาโตหวานคู่นั้นที่เริ่มสั่นก่อนจะมีน้ำตาคลอเล็กน้อย ใจมันเลยสั่งให้ดึงอีกคนเข้ามากอดแล้วพร่ำในสิ่งที่สมองของคนอย่างผมไม่มีทางคิดได้แน่

"กูขอโทษ มึงโกรธกูเรื่องอะไรกูก็ขอโทษ แต่กูไม่อยากได้ยินคำว่าเกลียดออกจากปากมึงอีก...ได้มั้ย"

ผมอาจจะเป็นคนหยิ่งทะนงตัว เลยเกลียดคำนั้นเข้าไส้ หรือแม้จะเป็นใครก็แล้วแต่มาพูดแบบนั้น...ผมก็ไม่ชอบ แต่พอมาได้ยินจากปากมัน มันก็ยิ่งไม่ชอบหนักเข้าไปอีก แถมทำให้ผมรู้สึกหน่วงที่หัวใจทันที

ทุกอย่างในตัวผม...คงรวนไปหมดแล้วจริงๆ

"........."

แต่ครั้งนี้ร่างเล็กในอ้อมกอดผมต่างหากที่รวน เพราะน้องมันไม่ตอบหรือมีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาสักแอะ ผมเลยค่อยๆดันไหล่เล็กออกก่อนจะเห็นดวงตาเย็นชาที่มองมาทางผม

นี่มันอะไรกัน

"ซาร์...."

"พูดเสร็จรึยังครับ ถ้าเสร็จก็ออกไปได้แล้ว ผมเหนื่อยที่จะทนใช้อากาศร่วมกับคน...อย่างคุณ"

...คุณ...

จึก!

เหมือนเข็มนับหมื่นแสนล้านเล่มต่างพุ่งใส่ร่างผมพร้อมกับคำพูดเย็นชาประโยคนั้น มันทำให้ทุกอย่างด้านชาและมืดสนิทจนใจผมสั่นอย่างเจ็บปวด ผมเลยมองตาคู่นั้นเพื่อหาความจริง แต่ดวงตาที่คอยพร่ำบอกว่ารักผมทุกวินาทีกลับกลายเป็นว่างเปล่าจนน่าใจหาย

"ซาร์! มึงคิดจะทำโทษกูรึไง กูไม่สนุกกับมึงด้วยนะเว้ย"

อย่าทำกับกูแบบนี้สิวะ มึงอย่ามาย้อนรอยกูแบบนี้

"หึ ทำโทษอะไรกันครับ ผมจะทำโทษคุณได้ยังไง ก็ในเมื่อ...เรา ไม่ รู้ จัก กัน "

"ซาร์!"

"ฟินย์! นี่มันเรื่องอะไรกันวะ! ปล่อยน้องเขาเดี๋ยวนี้!" แต่แล้วมือใหญ่ก็เข้ามาจับผมให้แยกออกจากร่างเล็กเมื่อผมตวาดชื่อมันใส่หน้า พร้อมกับบีบไหล่มันจนแน่นมือ โดยที่อีกคนก็ทำเพียงแค่มองผมนิ่งๆแล้วถอยหลังห่างออกไป

"ขอตัวก่อนนะครับ"

"ซาร์! เดี๋ยวสิ! ซาร์!"

น้องมันบอกแค่นั้นก่อนจะยกมือลาพี่ชายของผม แล้วเดินขึ้นบันไดไปทันที ผมเลยรีบจะวิ่งไปขวางอีกคนให้กลับมาคุยให้รู้เรื่อง แต่กลับถูกพี่เฟย์กดไหล่ให้นั่งที่เดิมพร้อมกับดุใส่ผมเสียงเขียว ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะตามไปดูน้องตัวเองข้างบน

"หยุด! นี่นายเป็นบ้าอะไรวะ!"

"ปล่อยผม!! ผมจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง!" ผมพยายามสู้แรงอีกคนจนเป็นอิสระแต่กลับถูกอีกฝ่ายดักทางไว้จนผมต้องหยุดนิ่ง

"วิคใช่มั้ย ทั้งหมดมันคือวิคใช่มั้ยถึงทำให้นายมาเจอกับซาร์"

"ผม..."

ผมไม่รู้จะตอบอะไรแล้ว เพราะผู้ชายตรงหน้ามักจะก้าวนำผมทุกครั้งไป ส่วนเรื่องผมกับซาร์พี่มันก็คงจะปะติดปะต่อจนได้แน่ ถึงได้ถามแบบนั้น

"ไอ้น้องบ้าเอ๊ย! แกนี่มันโง่ในเรื่องมารยาหญิงจริงๆ" เสี่ยงทุ้มสบถด่าผมครั้งแรกในชีวิตก่อนจะเดินมาประชันหน้ากันตรงๆแล้วนั่นก็ทำให้ผมเห็นแววตาโกรธของผู้ชายคนนี้...เป็นครั้งแรก

"......"

"ทำไมนายถึงดูไม่ออกว่าเธอโกหกหรือพูดจริง ทำไมนายไม่คิดว่าคนอย่างพี่จะกล้านอกใจผู้หญิงของตังเองได้ ทั้งๆที่เรื่องนี้พี่ก็เป็นคนสอนนายเองนะห๊ะ!"

'ผู้ชายน่ะ มีความรักได้หลายครั้ง แต่ควรจะยกหัวใจดวงนี้ให้ผู้หญิงของตัวเองทีละครั้ง'

"ผม..."

"พี่รู้ว่านายรักวิค รู้ว่านายพร้อมที่จะทำทุกอย่างให้เธอ แต่วิคเขาไม่ได้รักนาย นายต้องยอมรับมันสักที!"

ไม่ได้รักผมงั้นหรอ...หึ

"แล้วมันเป็นเพราะใครกันเล่า! ที่ทำให้วิคไม่รักผม ไม่ใช่เพราะพี่รึไง ผมถึงมายืนอยู่ตรงนี้...ตรงที่เขาคิดถึงเมื่อมีน้ำตา แต่พี่กลับมามีความสุขกับผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่พี่มีวิคอยู่แล้ว!" ผมสวนอีกคนกลับด้วยความเดือดดาลที่มี แต่ก็ถูกอีกคนเถียงกลับทันควันเหมือนกัน

"พี่กับวิคไม่เคยเป็นแฟนกัน! วิคเขาหลอกนายต่างหาก!"

ว่าอะไรนะ!!

หลอก

"พี่พูดอะไร วิคจะหลอกผมได้ยังไง ไม่มีทาง พี่โกหก!" ผมตวาดใส่อีกคนก่อนจะผลักร่างใหญ่ตรงหน้าออก พี่มันก็เซถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทรงตัวดีๆอีกครั้ง แต่ผมไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหนีไป ผมสวนหมัดทั้งก้อนใส่ใบหน้าหล่อที่ละม้ายคล้ายตัวเองไปทีพร้อมกับกัดฟันด่าที่อีกคนกล้าโกหกผม

ผลั้วะ

"นี่สำหรับคำพูดที่พี่ใส่ร้ายเธอ!"

"พี่ไม่ได้ใส่ร้าย! มันคือเรื่องจริง!"

"ไม่จริง!"

ผลัวะ

คนอย่างวิค นางฟ้าแสนดีของผมจะกล้าโกหกผมได้ยังไง ในเมื่อมีผมคนเดียวที่รักเธอจริง

"ฟินย์! ฟังพี่ก่อน!!"

"ไม่ฟัง!!"

ผลัวะ!

"เฟย์!/พี่ฟินย์!"

แต่แล้วเสียงหวานสองเสียงก็ดึงความสนใจจากผมไปได้หมดจนเป็นเหตุให้อีกคนมีช่องว่างที่จะสวนกลับ หมัดหนักๆที่ผมมักจะแพ้ให้กับมันเสมอก็เข้ากระแทกที่สีข้างอย่างจัง เลยทำให้ทุกอย่างมันจุกและหยุดนิ่งทันที

"พี่ฟินย์!!!"

"ไอ้น้องบ้าเอ๊ย!" เสียงด่าใส่ผมอีกคำก่อนที่ตัวเองจะได้ผู้หญิงคนนั้นช่วยพยุ่งขึ้น ส่วนผมก็นอนหมอบกับพื้นด้วยความจุกจนทำได้แค่งอตัวเท่านั้น

"พะ พี่ฟินย์ พี่ฟินย์เจ็บมั้ยครับ..ฮึกๆ พะ พี่ฟินย์ ฮือๆ ยะ อย่าเป็นอะไรนะครับ ฮื่อๆ..." อยู่ๆเสียงสะอื้นก็ดังอยู่ข้างตัวก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงมือเล็กที่พยายามดึงผมให้ลุกนั่ง แต่ผมก็ไม่มีแรงที่จะยันตังเอง เพราะมันเจ็บเหมือนซี่โครงจะหัก เลยทำให้ร่างเล็กเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆจนผมรู้สึกแย่อย่างถึงที่สุด

"พี่ พี่ฟินย์ ฮื่อๆ พี่วะ ไหว มั้ย ฮึกๆ"

"ซาร์..."

"ซาร์! ลุกออกมา! อย่าไปช่วยมัน! ให้มันบ้าให้พอแล้วค่อยส่งวัดให้เผาตายๆไปซะ!" พี่ชายผมสั่งให้อีกคนลุกออกมาก่อนจะกัดผมด้วนความหมั่นไส้ แต่สิ่งที่พี่เฟย์พูด กลับทำให้คนถูกสั่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ไม่เอา! ไม่เอานะ...ฮื่อๆ พี่ ตะ ต้องไม่ ฮึกๆ ไม่ตายนะ ฮื่อๆอย่าทิ้งผม ไปไหน ฮื่อๆ"

มึง...ไม่อยากให้กูไปไหนงั้นหรอ

รู้สึกดีว่ะ...พอได้ยินมึงพูดแบบนั้น

"ไม่ อึก ไม่ตายหรอก กะ กูหายแล้ว" ผมฝืนที่จะพูดออกไปเพื่อให้อีกคนสบายใจ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืนโดยมีร่างเล็กช่วยพยุงให้ผมลงแรงน้อยที่สุด แต่ไม่ว่าผมจะทำเหมือนตัวเองไม่เจ็บยังไง น้องมันก็เอาแต่ร้องไห้จนผมต้องรั้งใบหน้าใสให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะค่อยๆจูบซับความชื่นนั้นให้หมดไป

"อย่าร้อง กูหายแล้ว ไม่ร้องนะครับ..."

"อื่อๆ มะ มันหยุด หยุดไม่ได้ ฮื่อๆ..." แล้วมันก็โผเข้ากอดผมใหญ่เลยทำให้ผมล้มหงายหลังลงพื้นทันที แต่โชคยังดีที่มีโซฟารองอยู่ เลยไม่เจ็บมาก

แต่มันดันไปกระทบที่สีข้างผมอย่างจัง

"โอ๊ย!" มันจี๊ดจนผมแน่ใจว่ามันต้องหักแน่ จนร่างเล็กรีบผละออกจากผมแล้วปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่อีกครั้ง

"ฮือๆ พี่ฟินย์ ผะ ผมขอโทษ ฮื่อๆ"

สัด! อย่ามาเจ็บต่อหน้ามันได้มั้ยวะ กูไม่อยากให้มันร้องไห้!

"ซาร์! มาหาพี่มา"

"พี่ซีน ฮื่อๆ ช่วยๆ ฮึกๆ ช่วยพี่ฟินย์ของผมด้วยนะครับ ฮื่อๆ"

พี่ฟินย์ของผมงั้นหรอ

หึ...ทำไมมันถึงทำให้ผมใจเต้นได้ขนาดนี้กันนะ

"ไม่ร้องนะคะคนดี เดี๋ยวพวกเราจะพาพี่ฟินย์ไปหาหมอนะ เฟย์...ไปพยุงน้องขึ้นรถเร็ว" มือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มใสนั้นก่อนจะพูดปลอบให้อีกคนสบายใจ แล้วค่อยหันกลับไปสั่งให้คนที่ทำ ให้มาช่วยผมที่นั่งไม่มีแรงอยู่บนโซฟานั่น แต่ร่างสูงกลับยืนกอดอยู่แล้วมองผมอย่างสมเพช

"ไม่ เฟย์ไม่ช่วยมันหรอก เสียดายเวลากับคนโง่ๆอย่างมัน"

"เฟย์!" เสียงหวานดุอีกคนก่อนจะหยิกเนื้อที่ต้นแขนล่ำอีกที แต่พี่มันก็ยังคงยืนนิ่งไม่เข้ามาช่วยผมแบบเดิม ผมเองก็เริ่มรู้สึกเจ็บน้อยลง แต่ก็ยังขยับตัวไม่ได้ เลยต้องนั่งนิ่งมองร่างบางที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

"ไม่ต้องไปช่วยมัน ให้มันรู้สึกเจ็บบ้าง จะได้รู้ว่าความรู้สึกของคนที่โดนทำร้ายแล้วสู้ตอบไม่ได้ว่ามันเป็นไง"

"ไม่เอาๆ พี่เฟย์ ฮึกๆ พะ พี่ฟินย์ไม่ผิดนะ ฮึกๆ พี่ฟินย์ พี่ฟินย์คะ แค่ แค่รักพี่วิคเท่านั้นเอง" แล้วมือเล็กก็ตรงเข้าไปเขย่าแขนล่ำอีกคนทันที เสียงหวานนั้นเอ่ยแต่คำแก้ตัวให้ผมจนตัวเองรู้สึกผิดที่ทำร้ายๆกับมัน ยิ่งดวงตากลมโตนั้นแดงก่ำจนน่าจะบวมเปล่งแน่ในวันพรุ่งนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่

"ถ้ามันรักแล้วจะพาลใส่คนอื่นแบบนั้นมันก็ไม่ผู้ชายแล้ว ทุเรศ!"

คำด่านั้นมันตีแสกหน้าผมอย่างจังจนผมทำได้แค่ก้มหน้านิ่งพรางคิดถึงสิ่งที่ผมทำลงไป

ผม...พาลใช่มั้ย

"เฟย์! น้องเขาไม่รู้เรื่องต่างหาก อย่าไปว่าน้องเขาสิ" แต่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ห้ามอีกคนไม่ให้ว่าผมต่อ ผมเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเธอเพื่อหาความเสแสร้ง แต่ผมกลับพบความเครียดและเป็นห่วงเต็มดวงตาคู่นั้น

หึ...นี่ผมพลาดอะไรไปงั้นหรือ

"แล้วเรื่องจริงล่ะ มันคืออะไร ทำไมไม่บอกผมสักที"

ถ้างั้นก็เล่ามาเถอะ กับความจริงที่ทุกคนรู้ แต่ผมไม่รู้อยู่คนเดียว

"นายอย่ามาถามถึงความจริง เพราะสิ่งที่นายต้องทำมากกว่าการรับรู้คือต้องตัดสินใจว่านายจะอยู่ข้างใคร ระหว่างผู้หญิงนายบอกว่ารักหรือคนที่นายกำลังร้องขอให้เขากลับมา"

+Little rabbiT+

พี่ฟินย์...พี่จะเจ็บมากมั้ย

ผมเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่อีกคนเข้าไปในนั้นได้เกือบชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะออกมาเลย มันเลยทำให้ผมยิ่งรู้สึกกังวลใจและอยู่ไม่เป็นสุข

"ซาร์...มานั่งเถอะ" เสียงใสของพี่ซีนดึงผมให้ออกจากห้วงความคิดก่อนที่มือเล็กจะดันหลังผมให้เดินกลับไปนั่งที่ แต่ใจผมมันรู้สึกร้อนรนมากจนไม่สามารถจะอยู่เฉยๆได้ ผมเลยขืนตัวเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของพี่ซีนไป

"ผม...ผมขอยืนรอพี่ฟินย์ตรงนี้นะครับ ผม ผมเป็นห่วงพี่ฟินย์"

เป็นห่วงจนรู้สึกปวดหัวไปหมดแล้ว

ตอนแรกก็ตั้งเป้าหมายว่าจะไม่ยอมใจอ่อนให้กับอีกคน จนกล้าพูดคำเย็นชาเหล่านั้นออกไป แต่เพียงแค่เห็นใบหน้าหล่อนั้นซีดเพราะความเจ็บ...ทุกอย่างที่ค้างอยู่ในใจและสมองก็หายวาบไปทันที

ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่ฟินย์เจ็บ...มันทนไม่ได้เลยสักนิด

"ซาร์ อย่าดื้อสิ นายทำแบบนี้...พี่เขาจะเป็นห่วงนายมากกว่าเดิมนะ" ร่างสูงที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับพี่ฟินย์อยู่ไม่น้อยก็ค่อยๆเดินเข้ามากอดไหล่บางของพี่ซีนก่อนจะลูบมันเบาๆเหมือนอยากจะปลอบให้อีกคนหายเครียด ผมเลยเหลือบไปมองหน้าพี่สาวตัวเอง ที่ฉายแววเครียดอย่างเห็นได้ชัด จนผมไม่สามารถที่จะเห็นแก่ตัวทำตามใจตัวเองได้อีก

"พี่ซีน...ผมขอโทษ" ผมเข้ากอดร่างบางตรงหน้าแน่นก่อนที่มือนิ่มจะค่อยๆลูบหัวผมเบาๆ

"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ซาร์ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของพี่" เสียงพี่ซีนนั้นเริ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยรีบปฏิเสธคำผิดนั้นก่อนจะค่อยๆสารภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้น

"พี่ซีนไม่ผิดนะครับ พี่อย่าพูดแบบนั้นเลย มันเป็นเพราะผมเองต่างหาก ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่าพี่ฟินย์เข้าหาผมเพราะอะไร แต่ก็ยอมปิดหูปิดตาเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ๆเขาให้มากที่สุด ถ้าเรื่องนี้จะมีคนผิด...มันก็คือผมต่างหาก"

ผิดที่โง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"แล้วจะเอายังไงต่อล่ะ"

นั่นสินะ แล้วผมจะทำยังไงต่อ ถึงความจริงจะเป็นยังไง แต่ความรักของพี่ฟินย์มันก็คงเหมือนเดิม

"ไม่รู้สิครับ...ไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไป เพราะไม่ว่ายังไง พี่ฟินย์ก็คงรักผู้หญิงคนนั้น"

ไม่งั้นคงไม่ต่อยพี่ชายตัวเอง...เพียงแต่เขาว่าเธอว่าโกหก

คงจะรักมาก...จนสุดหัวใจเลยละมั้ง

"ไม่ได้หรอกซาร์ น้องชายพี่มันทำแบบนี้...มันก็ควรจะรับผิดชอบ" พี่เฟย์พูดประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจนผมต้องมองตาอีกคน แต่เพียงแค่คิดว่าถ้าผมรับข้อเสนอนี้...มันก็ไม่ต่างจากกระต่ายในกรงทองเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าจะได้เขามา...แต่ก็ได้แค่ตัว ทั้งๆที่หัวใจของเขา อยู่กับคนอื่นไปหมดแล้ว

"ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าต้องบังคับให้พี่เขาทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ...สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือผม"

"แล้วถ้ากูบอกว่าเต็มใจล่ะ มึงยังจะเจ็บอีกมั้ย...ในตอนนั้นน่ะ"

พี่ฟินย์!

ผมหันขวับไปทางต้นเสียงที่ดูจริงจังนั่น ก่อนจะเห็นร่างสูงที่นั่งอยู่บนรถเข็นถูกนางพยาบาลเข็นรถออกมาทางเรา พี่เขาดูปลอดภัยจนหายห่วง แค่นั้นผมก็เบาใจแล้วล่ะ แต่เพียงแค่ผมเห็นแววตาดุที่ปนความโกรธจากร่างสูง ผมก็เริ่มรู้สึกกลัวและลังเลอยู่ดี

"กูเต็มใจมากนะซาร์...ที่จะรับผิดชอบมึง"

พี่พูดออกมาได้ยังไงว่าเต็มใจ ทั้งๆที่พี่ก็ยังคงมองผมด้วยสายตาแบบเดิม

ทำไมกันนะ...ความเกลียดมันอัดแน่นเกินกว่าจะมองผมแบบอื่นบ้างไม่ได้รึไง แล้วพี่จะมาทำท่าอยากให้ผมกลับไปทำไม พี่จะทำมันทำไม

"ไม่จำเป็นหรอกครับ...ผมไม่อยากทำให้ใครอึดอัดใจตายไปซะก่อน แล้วตอนนี้พี่ก็ดูจะสบายดีแล้ว งั้นผม...ขอตัวก่อนนะครับ" ผมเค้นเสียงน่าสมเพชใส่ร่างสูงก่อนจะขอตัวออกจากเพียงที่นั้นให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินหนีไป เสียงเย็นนั่นก็รั้งผมไว้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้หัวใจผมอ่อนยวบลงทันที

"ไหนมึงบอกว่ากูเป็นของมึงไง แล้วมึงจะทิ้งกูไว้อย่างนี้น่ะหรอ"

พี่ฟินย์!

++++++++++++++++++++++++++++++++++

140224

คือแบบว่า พอใจยังคร้าาา ให้พี่ฟินย์เจ็บพอรึยังงงง ไรท์จะไม่ไหวแล้วนร้าาา สงสารพี่ฟินย์ ฮือๆ จะร้องไห้แล้วด้วย จะโป้งรีดเดอแล้วนะถ้ายังไม่พอเนี่ยยยยยย