RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

Little rabbiT 11 : รู้สึกอะไรบางอย่างกับเหยื่อ

+Little rabbiT+

ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

นี่คือประโยคที่ติดอยู่ในหัวผมทั้งคืน...จนถึงตอนนี้

เมื่ออาทิตย์ก่อนผมยังคิดถึงพี่มันแทบบ้า แต่พอมาวันนี้ผมกลับได้จ้องหน้าพี่มันอย่างใกล้ชิด แถมอีกฝ่ายก็ยังทำท่าเหมือนต้องการผมขนาดนั้น ผมเลยยิ่งดีใจจนเนื้อเต้นเข้าไปอีก

เห้อ...แล้วผมต้องทำยังไงต่อดีล่ะ เพื่อที่อีกคนจะได้รักผมจริงๆ

ผมไล่นิ้วตามแผ่นอกหนาก่อนจะวาดรูปหัวใจลงบนนั้น โดยที่ผมไม่ได้นับเลยว่าตัวเองวาดลงไปกี่ดวง แต่มันคงมากไม่เท่าที่ผมรักพี่มันหรอก ผมรับรอง

แต่พอวาดลงไปมากๆมือใหญ่ก็ปัดมือผมออกอย่างรำคาญ เหมือนกับผมไปกวนเวลานอนของเขา ก่อนที่มืออีกข้างจะดึงเอวผมเข้าไปกอดซะแน่น ผมเลยต้องจำยอมลงไปนอนหนุนแขนอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้

แค่นี้...ก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว

พออีกคนเริ่มหลับลึกอีกครั้งเพราัอ้อมกอดแกร่งเริ่มคลายตัวลง ผมก็ค่อยๆเขยิบตัวออกก่อนจะกลับมาเท้าคางมองหน้าอีกคนอย่างที่ชอบ เพราะผมอยากเก็บเวลาช่วงนี้ไว้ให้นานที่สุด เผื่อบางทีพรุ่งนี้ผมอาจจะไม่ได้มีโอกาสทำแบบนี้ก็ได้

"พี่ฟินย์...น่ารักจังครับ"

อะ!

นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย! น่าอายชะมัด!

แต่มีผมคนเดียวที่ได้ยินนี่ แล้วอีกอย่าง...คนที่ถูกชมก็หลับไม่รู้เรื่องขนาดนี้นี่ แล้วผมจะอายทำไม

ผมเลยค่อยๆส่องดูอีกฝ่ายให้แน่ใจว่าหลับจริง ก่อนจะค่อยๆยืดตัวขึ้นแล้วกดจมูกลงบนแก้มใสตรงหน้าเบาๆ

อ่า...หอมจัง

"อืม..."

เห้ย!

ผมรีบถอนจมูกออกมาก่อนจะลุกพรวดออกห่างอย่างไว เมื่ออีกคนร้องอืมขึ้นมา แต่พอผมนั่งนิ่งรอดู ก็พบว่าพี่มันกำลังละเมอ

อะไรเนี่ย! พี่กำลังทำให้ผมหัวใจวายตายนะ

ผมหัวเสียใส่พี่มันอยู่ในใจก่อนจะค่อยๆคลานกลับไปหาอีกคนช้าๆ แต่คราวนี้ผมจะไม่หอมแค่แก้มแน่

ใช่...จูบต่างหากที่ผมจะทำ

พอทุกอย่างเงียบและผมก็จัดท่าเรียบร้อย ก็ค่อยๆยื่นหน้าหาอีกคนช้าๆเพื่อไม่ให้พี่ฟินย์รู้สึกตัว แต่แล้วผมก็ต้องหยุดการกระทำนั่นทันทีที่เสียงงัวเงียกำลังเรียกหาใครบางคน...ที่ไม่ใช่ผม

"วะ...วิค วิค!"

วิค!

อีกแล้ว!

ผมค้างเติ่งอยู่กลางอากาศก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหล่อที่กำลังหลับตาพริ้ม แต่กลับเผลอพูดคำต้องห้ามขึ้นมาระหว่างอยู่กับผม

นี่รักกันมากถึงขนาดต้องเพ้อถึงกันเลยรึไง

เจ็บ

ถึงจะพยายามหลอกว่าไม่มีเป็นอะไร แต่พอเข้าจริงๆ มันกลับเจ็บเหมือนกับถูกใครบางคนแทงเข้าที่หัวใจอย่างไร้ความปราณี

ผมกำตรงหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองแน่นก่อนจะค่อยๆลุกออกจากเตียงนั่นอีกครั้ง แล้วเอาแต่จ้องมองร่างสูงเปลื่อยเปล่าที่นอนเหมือนหมดแรงอยู่บนนั้นจนความเจ็บเริ่มจางหายไป แต่แล้วน้ำตามันก็ค่อยๆไหลลงมาแทนโดยที่ผมไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยในตอนนี้ เพราะทั้งใจและสมองของผม มันกำลังเริ่มว่างเปล่า แล้วในที่สุดสมองผมก็เริ่มคิดและพิจารณากับความโง่ของตนเอง

โง่จนขุดไม่ขึ้นแล้วจริงๆ

ตอนแรกก็คิดแค่ว่าจะรอสักวันที่พี่เขาจะเป็นของผมแต่พอมาถึงตอนนี้...มันบอกได้คำเดียวว่ามันทำใจให้ด้านเพื่อทนความเจ็บปวดไม่ไหว

ครั้งที่สองก็ควรจะเข้าใจได้แล้วนะซาร์...เพราะไม่ว่ายังไงนายก็แค่ทางผ่าน ผ่านมาเชยชมแล้วก็ผ่านไป

โง่ ดัก ดาน

ผมมองร่างนั้นอีกครั้งก่อนจะเบนหน้าหนีเพื่อไล่น้ำตาให้หมดไป แต่ครั้งนี้มันกลับทำง่ายกว่าที่เคยเป็น มันหยุดไหลทันทีเมื่อผมอยากให้มันหยุด ก่อนที่ผมจะหันมามองพี่มันอีกครั้ง หรือว่านี่เป็นสัญญาณที่บอกว่าผมสามารถทำใจได้แล้ว

แต่ครั้งนี้...ผมจะทำใจได้จริงๆงั้นหรอ

ได้สิ!

มันก็แค่ก้าวเดินออกจากห้องนี้ไป แล้วไม่กลับมาพบพี่มันอีก แค่นี้เรื่องทุกอย่างมันก็จบ แล้วผมก็จะไม่ใช่ควายอีกต่อไป

แต่นายพร้อมจะก้าวรึป่าวซาร์...แค่ก้าวเดียวเอง แล้วนายก็หลุดพ้นทันที

+Big foX+

'คนเลว! คนไม่รักษาสัญญา!'

คนไม่รักษาสัญญางั้นหรอ นี่เธอพูดคำนั้นออกมาได้ยังไง ทั้งๆที่ฉันรักเธอขนาดนี้เนี่ยนะ

'ไหนบอกจะแก้แค้นให้วิค แล้วนี่มันอะไร! บอกมาสิ!'

อยู่ๆเล็บสีแดงสดก็ตรงเข้าจิกหัวร่างเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าผม ก่อนที่มือเล็กจะพยายามดันเอามือของคนที่กำลังจะทำร้ายตัวเองออก แต่อีกคนก็ไม่ยอม เธอคว้าแขนเรียวเล็กผิวขาวไว้แล้วบีบจนแน่น ก่อนที่น้ำตาใสมันจะทะลักออกมาดวงตากลมโตของมันทันที

'พี่ พะ พี่ฟินย์ ฮึกๆ ช่วย ผมด้วย ฮื่อ..'

ซาร์!

'สำออยดีนักนะ ทีพี่สาวแกทำกับฉัน ฉันยังไม่สำออยเหมือนแกเลย! ดังนั้นก็อย่ามาตอแหลกับฉัน!!'

เพี้ยะ!

'ซาร์!'

ร่างเล็กล้มลงสู่พื้นด้านล่างอย่างแรงทันทีที่โดนฝ่ามือฟาดใส่ ผมเองก็รีบถลาไปรองรับร่างนั้นทันที เพราะกลัวมันจะเจ็บไปมากกว่านี้ แต่เพียงแค่เอื้อมที่ผมจะถึงอีกคน ก็ดันมีร่างสูงที่ผมแสนจะเกลียดขี้หน้ามารับร่างเล็กตัดหน้าผมไปซะก่อน ขาผมเลยหยุดชะงักนิ่งไม่ขยับ ก่อนที่ไอ้บ้านั่นจะอุ้มกระต่ายน้อยที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดขึ้นอก แล้วหันกลับมามองผมอย่างผู้ชนะ

'ฉันจะดูแลซาร์เอง'

มึงว่าอะไรนะ!

ฝันไปเถอะมึง มันเป็นของกู!

ผมถลาจะเข้าไปเอาตัวมันกลับมา แต่กลับมีมือมาดึงผมไว้ไม่ให้ไป ผมหันกลับไปดูเธอ ก่อนที่มือเรียวจะคล้องกุญแจมือใส่ที่ข้อแขนผมอย่างเย็นชา ผมนิ่งอึ้งกับการกระทำนั้นก่อนที่วิคจะดึงผมให้ตามเธอไป ผมมองเธอเลิกลักก่อนจะเห็นร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดไอ้บ้านั่นกำลังจะหายไปเรื่อยๆ

'วะ...วิค วิค!'

'พะ พี่ฟินย์...ฮึกๆ อย่าไป...พี่ฟินย์' เสียงสั่นนั้นร้องหาผมเหมือนจะขาดใจก่อนที่น้องมันจะพยายามเอื้อมมือมาคว้าผมไว้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ถูกอุ้มอยู่

ซาร์...มึงร้องไห้ มึงร้องเพราะกูกำลังจะไปงั้นหรอ

'วิค! ปล่อยฉันเดียวนี้!' เพียงแค่เสียงสั่นที่ถูกเปล่งออกมาก็ทำให้ผมตะคอกสั่งอีกคนอย่างลืมตัว วิคเองก็ตาโตที่ผมกล้าตะคอกใส่ ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำและไม่เคยมีความคิดแบบนั้น ก่อนที่เธอจะตวาดใส่ผมกลับ

'ฟินย์!'

'พี่ฟินย์ พี่ฟินย์ ฮึกๆ ยะ อย่าไป....ฮื่อๆ" แล้วเสียงสั่นก็ดังร้องหาผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ไอ้นั่นกลับพาน้องมันไปแทน มันอุ้มร่างบางไปพร้อมกับทิ้งรอยยิ้มเยี้ยงผู้ชนะไว้กับผม

ไม่ ไม่! นั่นมึงพามันจะไปไหน! ไอ้หอกเจนเอ้ย! ปล่อยมันเดี๋ยวนี้!นะเว้ย

'ซาร์!'

ไม่!

มึงจะไปจากกูไม่ได้ ไม่ได้!

เฮื้อก!

"ซาร์!!!"

อยู่ๆผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากระทันหันก่อนที่ภาพทั้งหมดนั่นจะหายลับไปกับตา ผมหายใจหอบก่อนจะค่อยๆทิ้งลมหายใจยาวเมื่อรู้สึกตัวว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่พอสมองมันเริ่มนึกถึงอีกคน ตาผมก็รีบกวาดควานหามันทันที

"ซาร์"

ไม่มี...บนเตียงไม่มีมันอยู่

ไปไหนกัน

ผมลุกขึ้นมาสวมกางเกงก่อนจะเดินไปดูร่างเล็กทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบมัน เลยตัดสินใจวิ่งออกไปดูมันจนทั่วรีสอร์ตแต่ก็ไม่พบ ผมเลยกลับมาที่เดิมเพื่อจะมาเอากุญแจรถเพื่ออกตามหามัน แต่มันกลับทำให้ผมพบโน็ตแผ่นเล็กทุกติดไว้บนนั้น ผมเลยมองมันด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเพราะทั้งชีวิตผมเคยเป็นแบบนี้กับวิคคนเดียว แต่พอเห็นข้อความบนนั้นที่มีเพียงประโยคเดียวก็ทำเอาผมล้มทั้งยืนทันที

'ผมรักพี่นะครับ'

อึก!

ไอ้ซาร์!

แล้วนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกจี๊ดขึ้นมาทันที มันจี๊ดเจ็บจนสมองขาวโผลน ก่อนที่อยู่ๆความคิดหนึ่งมันจะปรากฏเด่นชัดอยู่ในหัว

มันหนีผมไปอีกแล้ว

"เหี้.ยเอ๊ย!"

ปึก! ตึ้ง!

ผมถีบเข้ากับเก้าอี้ไม้อย่างหยาบคายโดยที่มันก็ล้มตึงเสียงดังทันที ผมมองมันอย่างไม่รู้สึกผิดก่อนจะล้มตัวนั่งกุมขมับตัวเอง

แล้วทำไมผมต้องโมโขนาดนี้เนี่ย

ตอนนี้ผมพยายามจะควบคุมอารมณ์ให้มันเย็นลงเพื่อคิดหาสถานที่ๆมันจะไป แล้วสถานที่แรกที่ผมคิดออกก็คือคอนโดไอ้หมาตัวจ้อยนั่น

"ไอ้เหี้.ยเจน มึงเอาคนของกูไปอีกแล้วนะสัด! อย่าหวังว่าครั้งนี้มึงจะรอดเลยมึง!"

กูจะเอาให้มึงสิ้นชื่อไปเลยสัด!

ผมคาดโทษมันทันทีก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วรีบขับรถกลับกรุงเทพ ตอนนี้มันคงจะถึงกรุงเทพแล้วแน่ เพราะดูจากสภาพแล้วผมคงนอนไปนานอยู่เหมือนกัน จนนี้ตอนมันก็ปาไปเกือบจะบ่ายแล้วด้วย

บ้าเอ๊ย! นี่ตกลงเมื่อคืนมึงยังคิดว่ากูโกหกมึงอีกรึไงวะ ทั้งๆที่กูก็พูดไปแล้วว่า 'อยากกอดมึงจนใจจะขาด' นี่มึงไม่เข้ามันรึไง!

ซื่อบื้อ! ทำไมมึงถึงซื่อขนาดนี้วะ!

แปร๊น!

"เหี้.ย! ขับรถช้ายังกับเหี้.ยเดิน แม่งไม่ลงคลองว่ายไปเลยวะ!"

ตอนนี้ผมพาลไปหมดแล้วล่ะ ใครขับรถช้าไม่ทันใจผม ก็แม่งบีบแตรไล่ให้หมด โดยที่ผมไม่คิดสนใจว่าใครจะด่าหรือชาปแช่งเหมือนกัน เพราะตอนนี้สนใจอยู่อย่างเดียวก็คือ...ต้องเอามันกลับมาให้ได้

ไม่มีวันซะหรอก...ที่คนอย่างกูจะปล่อยมึงให้หลุดมือไป

เห้ย!

เอี๊ยด!

ปึก!

นี่ผมกำลังเป็นอะไร...ทำไมผมถึงอยากได้มันขนาดนั้น

หรือว่า...ไม่! ไม่ๆ ไม่มีทางแน่ คนที่ผมจะรักต้องมีแค่วิคคนเดียวเท่านั้น!

โอ๊ย!

แล้วทำไมสมองกูถึงมีแต่มึงวะเนี่ย...ไอ้ซาร์!

อะไรนักหนาวะ!

ผมทุบพวงมาลัยรถอย่างกับคนบ้าโดยที่รถข้างหลังต่างก็บีบแตรใส่เมื่อผมที่เบรคกะทันหันแถมยังจอดนิ่งขวางกลางถนนอีก

พอ! มึงต้องระงับอารมณ์ มึงไม่ใช่คนใช้อารมณ์แบบนี้นี่ฟินย์ มึงต้องใจเย็นๆ

เมื่อทุกอย่างเริ่มดีขึ้นผมก็ออกรถอีกครั้งก่อนที่จะขับไปหาน้องมันที่คอนโด แต่พอถึงผมกลับไม่เห็นรถไอ้เจนนั่น แถมห้องมันก็ดูเงียบจนผิดปกติอีก

"สวัสดีครับคุณฟินย์...วันนี้มาทำอะไรครับ" พนักงานต้อนรับพอเห็นว่าผมมาก็รีบแจ้นมาประจบอย่างนอบน้อม ผมเลยถามหาเจ้าของห้องที่ผมต้องการรู้ แต่กลับได้รับคำตอบที่ไม่น่าพอใจเลยสักนิด

"ผมไม่เห็นเด็กคนนั้นตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ เห็นแต่คุณจีนกลับเข้ามาและออกไปคนเดียวเมื่อสายๆ"

คนเดียวงั้นหรอ

แล้วมึงล่ะซาร์....มึงหนีกูไปไหน

"อืม เข้าใจแล้ว แต่ถ้าเด็กคนนั้นกลับมาก็รีบโทรหาผมเลยนะ ดึกขนาดไหนผมก็จะรอ เข้าใจมั้ย" ผมสั่งพนักงานคนนั้นก่อนจะจดเบอร์มือถือให้อีกฝ่าย มันก็รับมาพรางยิ้มตอบตกลง

"ได้ครับ ถ้าผมเจอผมจะรีบแจ้งทันที"

"อืม...แล้วผมจะเพิ่มโบนัสให้คุณปลายปีสามเท่า"

ผมบอกก่อนจะอ่านชื่อคนตรงหน้าแล้วเก็บไว้ในสมอง มันเองก็ยิ้มดีใจใหญ่จนผมเริ่มสมเพช

พวกเห็นแก่เงิน

ผมเลยรีบเดินเลี่ยงออกมาก่อนจะออกตามหาน้องมันอีกครั้ง แต่ผมยังไม่หายสงสัย...ถ้ามันไม่กลับมาพึ่งไอ้นี่แล้วมันจะไปไหนได้ หรือว่ามันคิดจะกลับบ้าน

เอาวะ...ลองไปดูสักหน่อยดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้รู้สึกหายหงุดหงิดกว่านี้

ไม่นานผมก็มาจอดรถที่หน้าบ้านมันจนได้ แต่วันนี้บ้านมันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ดูเหมือนจะมีคนอยู่ในบ้านน่ารักนั่นหลายคน ผมเลยจอดรถดูลาดเลาก่อนจะพบชายหนุ่มน่าตาหล่อเหลากำยำที่ดูคุ้นตา ผมมองตามผู้ชายคนนั้นจนรู้สึกว่าเขาสนิทสนมกับสมาชิกในบ้านเหลังนี้เป็นอย่างดี แต่ทำไมตลอดเวลาที่ผมแอบดูนี้...ถึงไม่เห็นคนที่ผมต้องการเลยล่ะ

นี่ตกลกมันหนีผมไปไหนกัน

ก๊อกๆ

เห้ย!

ผมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆก็มีใครบางคนมาเคาะกระจกรถ ผมเลยหันมามองก่อนจะพบว่าเป็นผู้ชายคนนั้นที่ผมเพิ่งเห็น ร่างสูงเลยถอยออกห่างเมื่อเห็นว่าผมหันกลับมามองก่อนจะควักมือเรียกให้ผมออกมา ผมเลยต้องจำยอมลงจากรถไปอย่างช่วยไม่ได้

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่...พี่เฟย์" ผมทักพี่ชายตัวเองด้วยน้ำเสียงนิ่งเหมือนทุกครั้ง พี่มันก็จ้องมองผมอย่างสงสัยก่อนจะกอดอกพรางถามเสียงนิ่งตาม

"นายมาที่นี่ได้ไง"

หึ

"ทำไมครับ กลัวผมรู้รึไงว่าพี่นอกใจวิคน่ะ" ถ้ากลัวความผิดขนาดนั้น แล้วจะทำมันลงไปทำไมให้ตัวเองเครียด มันคุ้มแล้วงั้นหรอที่จะคิดสร้างเรื่องให้ตัวเองพ้นผิดอยู่ตลอดเวลา

"หึ สภาพพี่นี่ดูเหมือนคนกลัวความผิดรึไง" แต่ร่างสูงที่ดูตัวใหญ่กว่าผมเล็กน้อยกลับตอบเหมือนไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นแถมยังยกยิ้มเหมือนสิ่งที่ผมถามมันเป็นเรื่องตลก แต่นั่นมันกลับทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาถนัด มันเลยเป็นต้นเหตุให้ผมถลาเข้าไปคว้าคอเสื้ออีกคนก่อนจะผลักร่างสูงเข้ากระแทกรถด้านข้างอย่างแรง

ปึก!

"พี่ทำอย่างนี้ได้ไงวะ! วิคเขาเสียใจขนาดไหนพี่เคยคิดถึงเธอบ้างมั้ย!!"

ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ผมภูมิใจและเอาเป็นเยี่ยงอย่างมาตลอดชีวิต จะกลับมาทำเรื่องทุเรศๆเพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ ทุเรศสิ้นดี!

"นี่นายเป็นอะไรวะ! วิคเขาจะเสียใจอะไร!" แต่มือใหญ่ยังคงสามารถปัดมือผมออกจากคอเสื้อตัวเองได้อย่างง่ายได้ก่อนที่พี่มันจะผลักผมให้ออกห่างจากตัวเอง

"พูดงี้หมายความว่าไงวะ! พี่เป็นแฟนเธอนะ!"

เหี้.ย! มึงทำร้ายแฟนตัวเองได้ยังไงวะ! ทั้งๆที่เธอกำลังร้องห่มร้องไห้จะเป็นจัตายเพราะพี่คนเดียว

"เฟย์...มีเรื่องอะไรรึป่าว" อยู่ๆเสียงหวานใสก็ดังขึ้นขัดพวกเรา ผมเลยหันไปมองตามเสียงนั่นก่อนจะเห็นใบหน้าหวานใสที่คล้ายไอ้ซาร์มากจนผมอึ้ง แต่สิ่งที่ทำให้มันต่างก็คงเป็นเครื่องสำอางที่ถูกแต่งแต้มเล็กน้อยให้ดูมีสีสันและดูหวานน่ารักจนทำให้ใครต่อใครละสายตาจากเธอยาก

"ไม่มีอะไรหรอก ซีนเขา้ไปรอเฟย์ข้างในบ้านนะ เดี๋ยวเฟย์ตามเข้าไป" เสียงเย็นก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นนุ่มอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่พี่มันจะดันผมออกแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

"นี่สินะ...คนที่ทำให้วิคต้องร้องไห้ทุกคืน"

"ฟินย์! หยุดพูด!" แล้วเสียงขุ่นก็ดุผมอย่างจังก่อนที่แขนหนาจะเอื้อมไปกอดไหล่บางไว้แน่น เหมือนจะบอกทางอ้อมกับผมว่าเธอคือคนเดียวที่ตัวเองแคร์ แต่ภาพนั้นกลับทำให้ผมโกรธที่อีกคนทำเหมือนวิคไม่สำคัญ

"ทำไม! พี่กลัวผู้หญิงจนๆคนนี้รู้ว่าพี่มีแฟนอยู่แล้วรึไง! ถึงต้องห้ามผมพูด!"

เอาสิวะ! ถ้าวันนี้มันไม่เจ็บเหมือนที่วิคเจ็บ ผมไม่เลิกแน่

"ฟินย์! นายจะหยาบคายเกินไปแล้วนะ!" แล้วมือใหญ่ก็ตรงเข้ามาคว้าคอเสื้อผมแล้วดึงเข้าหาตัวเองอย่างหาเรื่องทันทีที่ร่างบางนิ่งค้างเหมือนตกใจกับคำพูดของผม ผมกับพี่มันเลยจ้องตากันเขม็งแบบที่ไม่มีใครคิดจะยอมกันใคร แต่อีกคนก็ดูท่าจะโกรธผมมาก

"แล้วมันจริงอย่างที่ผมพูดมั้ยล่ะ"

แต่ถึงจะโกรธขนาดไหน...ผมก็ไม่สน

ผลั่ก!

"ไอ้น้องชั่ว!"

แล้วหมัดหนักก็ชกเข้าที่หน้าผมอย่างจัง มันหนักมากถึงขนาดที่หน้าผมหันไปอีกทางแล้วนิ่งสนิท ก่อนที่มันจะชาไปทั้งหน้า ผมเลยเค้นเสียงใส่อย่างเย็นชา

"หึ อะไร กัน...โกรธแทนผู้หญิงแพศยาคนนี้มากเลยรึไง"

"ไอ้ฟินย์!"

"เฟย์! พอแล้ว! หยุดเถอะ!" แต่แล้วเสียงหวานก็ห้ามหมัดที่สองที่จะเข้ามาชกผมไว้ทันเวลาแค่เสี้ยววินาทีเดียว หมัดก้อนใหญ่นั้นเลยหยุดตรงหน้าผมเพียงแค่เส้นผมคั่น ก่อนมือเล็กจะดันร่างสูงออกแล้วหันมามองหน้าผมเมื่อพาตัวเองมาเผชิญหน้า

"เธอคือฟินย์ของชายของเฟย์ใช่มั้ย"

อ่อนโยน

น่าทะนุถนอม

ใสซื่อ

จริงใจ

ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้นเพียงแค่ผู้หญิงคนนี้พูดเพียงประโยคเดียว เหมือนกับที่ผมสัมผัสได้จากไอ้ซาร์

"ทำไม เธอจะหันมาจับฉันแทนพี่ชายฉันรึไง"

"ฟินย์!"

"ไม่เป็นไรเฟย์ ให้ซีนคุยกับน้องเองเถอะ" ร่างบางยังคงเอาความใจดีเข้าข่ม แต่มันก็เท่านั้น เพราะผมมีคำกว่าเกลียดมากกว่าคำอื่นให้กับผู้หญิงคนนี้เต็มอกอยู่แล้ว

"ใครเป็นน้องเธอไม่ทราบ หึ เท่าที่ฉันจำความได้ ฉันไม่เคยมีพี่จนๆแบบเธอ" สิ้นประโยคดูแคลนของผม ร่างบางก็ชะงักนิ่งไปหลายวิ ก่อนที่เธอจะปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มแบบเดิม

พันหน้าดีนักนะ! งั้นมาเจอคนอย่างฉันหน่อยล่ะกัน

"ไม่ต้องมายิ้มให้ละคลายลูกตา ฉันไม่มีทางหลงกลของคนจนๆแบบเธอแน่"

คงใช้ใบหน้าใสซื่อจอมปลอมนี่คอยหลอกคนอื่นสินะ หึ..ทุเรศว่ะ

"เธอเกลียดคนจนแบบพี่มากเลยหรอ...คนจนแบบพี่มันแตกต่างจนคนรวยอย่างเธอมากเลยรึไง"

นี่เธอ! จองหองดีนักนะ!

"หึ ก็ถ้าคนแบบเธอหายไปจากประเทศนี้...แผ่นดินคงจะสูงขึ้น"

"ฟินย์! นายชักจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย!" ร่างสูงที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ข้างหลังก็ทำท่าจะเข้ามาจัดการผมทันทีที่ผมยิ้มแสยะใส่หล่อน แต่เธอกลับหันไปส่ายหน้าเหมือนห้ามทำก่อนจะกลับมาพูดกับผมต่อ

"แล้วไม่คิดว่าถ้าคนรวยแบบเธอที่ชอบดูถูกคนจนแบบพี่หายไปจากประเทศนี้...แผ่นดินจะสูงขึ้นบ้างรึไง หืม.."

!!!

"จะมากไปแล้วนะ!" ผมตวาดใส่หล่อนเสียงดังลั่นถนนก่อนจะคว้าคอเสื้อเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง ตัวเธอเลยลอยเหนือพื้นเมื่อผมยกตัวเธอขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้เห็นดวงตาอวดดีคู่นั้น เธอเองก็ดูตกใจไม่น้อยจนร่างเธอสั่นเหมือนเริ่มกลัว ผมเลยยิ้มอย่างเป็นต่อ

"กลัวรึไง หึ ขอโทษมาสิ แล้วฉันจะยกโทษให้" สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับฉัน

"จะทำอะไร! ปล่อยซีนนะเว้ย!" พี่เฟย์ก็ดูกลัวผมจะทำร้ายเธอจนรู้สึกรำคาญลูกตา ผมเลยหันกลับมามองใบหน้าหวานนั่นอีกครั้ง พร้อมกับตรงเข้าบีบต้นแขนเล็กเพื่อกดดันอีกทาง

"เอาสิ ขอโทษมาสิ...บางทีฉันอาจจะปล่อยเธอไป"

"......"

เงียบ! นี่กล้าลองดีกับคนอย่างกูหรอหะ!

พรึบ!

"งั้นก็มาดู! ว่าใครจะเจ๋งกว่ากัน!!" ผมลั่นเสียงท้าใส่ก่อนจะเพิ่มแรงบีบที่แขนเล็กนั่นเล็กน้อย

"โอ๊ย!"

"หยุดนะ! อย่าทำพี่ซีนนะพี่ฟินย์!!"

อึก! เสียงนี้!

ผมหันขวับไปทางต้นเสียงที่ร้องห้ามทันทีก่อนจะเห็นร่างเล็กยืนตกใจอยู่ข้างหลังพี่เฟย์ พอมันเห็นผมคลายแรงลง มันก็รีบวิ่งมาผลักผมออกจนร่างของพี่สาวมันหลุดออกจากมือผมพร้อมกับฝาดฝ่ามือเล็กของตัวเองเข้าใส่หน้าผมทันที

เพี้ยะ!

"ใจร้าย! พี่ฟินย์ทำแบบนี้ได้ยังไง! ที่ผมยอมพี่ไปมันยังไม่พอหรอ พี่ถึงมาทำพี่ซีนแบบนี้!" เสียงสั่นนั้นด่าผมอย่างเหลืออดก่อนที่น้ำตาใสจะค่อยๆไหลอาบใบหน้าน่ารักนั่น ส่วนร่างบางที่ล้มอยู่บนพื้นก็ถูกพี่เฟย์เข้ามาช่วยแล้วพาออกไปจากตรงนี้

ร้องไห้อีกแล้ว...หรอ

จี๊ด...เจ็บ เจ็บที่หน้าอกอีกแล้ว

"พี่มันคนเห็นแก่ตัว พี่รักเธอจนหน้ามืดไปหมด พี่เอาแต่ทำร้ายคนอื่นจนไม่สนใจใคร แล้วสิ่งที่พี่ทำกับผมมันไม่พอรึไง มันยังไม่สะใจพี่อีกหรอ! พี่ถึงมาทำร้ายพี่ซีนอีกน่ะหะ!"

"มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะซาร์..."

กู กูไม่ได้คิดจะทำร้าย กูแค่จะทำให้พี่มึงรู้ว่าอย่ามากล้ากับกูแค่นั้นเอง...มึงอย่าเข้าใจผิดสิ

"หยุด! ไม่ต้องมาพูด! ผมไม่อยากฟังคำโกหกของพี่อีกแล้ว แล้วพี่ก็ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก ผมเกลียดพี่!"

มันผลักอกผมอย่างแรงแต่ก็ทำให้ผมแค่เซเล็กน้อย ก่อนมันจะด่าผมซ้ำอีกครั้ง

"ไป! ไปให้พ้นหน้าผมเดี่ยวนี้! ไป!"

คราวนี้มันชี้ไล่ผมเสียงดังอย่างกับหมูกับหมาก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเหมือนไม่อยากจะมองหน้ากันสักนิด แต่ผมก็ยังคงยืนนิ่งโดยไม่รู้สึกโกรธที่มันทำกิริยาหยาบคายแบบนั้นใส่ แต่ผมกลับรู้สึกแย่ที่เห็นมันไม่อยากจะเห็นหน้าผมอีก

"ซาร์ มึงอย่าทำแบบนี้สิ..." ผมพยายามจะทำให้มันหันกลับมามองหน้าผม แต่ร่างเล็กกลับถอยหลังออกห่างจากผมไปอย่างรังเกียจก่อนจะทิ้งคำสุดท้ายไว้ตรงนี้แล้วเดินหนีผมไปอย่างไม่ใยดี

"ผม เกลียด พี่ ที่สุด"

อึก!

จี๊ด!

"ซาร์! ซาร์! อย่าเพิ่งไป ซาร์!" พอเห็นแผ่นหลังเล็กกำลังห่างออกไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มใจเสีย ก่อนที่สมองจะสั่งให้ผมรีบตามมันไป แต่ยังไม่ทันที่ผมจะออกตัว เสียงเข้มของพี่เฟย์ก็ดังขัดขึ้นทันที

"หยุด! นายกลับไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก นายไม่รู้หรอกว่าวันนี้ตัวเองทำบ้าอะไรไปบ้าง นายทำให้คนดีๆสองคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเจ็บเพราะผู้หญิงที่แกแอบรักคนเดียว นายมันโง่ฟินย์ นายมันโง่ที่หลงเชื่อผู้หญิงแบบนั้น"

"แต่ผู้หญิงที่พี่พูดถึงก็คือแฟนพี่นะ!" ผมยังคงเถียงที่อีกคนดูถูกเธอ แต่แล้วพี่เฟย์กลับตะคอกใส่ผมอย่างหัวเสียก่อนจะค่อยๆพยุงผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นเดินตามร่างเล็กเข้าบ้านไป

"พี่ไม่ได้เป็นแฟนวิค! พี่เป็นแฟนซีนต่างหาก! นายมันบ้า ถึงเอาแต่ฟังผู้หญิงโรคจิตคนนั้น! แต่ถ้านายอยากรู้เรื่องทั้งหมดก็ลองไปถามเธอดู แล้วนายจะรู้ว่าเธอมันบ้า!"

บ้างั้นหรอ....

ผู้หญิงโรคจิตงั้นหรอ...มันหมายความว่าไงกัน ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดจะกลายเป็นคนโรคจิตได้ยังไง ทั้งๆที่เธอออกจะสวย นิสัยดี แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงที่ผมจะโง่ที่เชื่อเธอ

ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...ไม่มีทาง

แต่ว่า...เมื่อกี้ที่ไอ้ซาร์พูด มันคือเรื่องจริงงั้นหรอ ผมต้องหูฝาดแน่ แต่ทำไมมันถึงดังก้องอยู่ในหัวสมองแบบนี้

นี่ตกลงว่า...มึงไล่กูจริงๆงั้นหรอซาร์

หึ ไล่ก็ไล่สิ ใครจะไปสน

แต่ทำไมผมถึงจี๊ดที่หัวใจอีกแล้ว นี่ผมเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก

++++++++++++++++++++++++++++++++

140221

ไอ้พี่ฟินย์ แกจะสับสนอะไรนักหนา คนแต่งอย่างฉันมันเหนื่อยนะเว้ย! เดี๋ยวปั๊ดจับเป็นเมียพี่จีนซะนี่ จบแฮปปี้เอนดิ้งด้วย555