ณ เหมันต์

                                                  INTRO

                                                  เเนะนำ

    ภาพอันเลือนลางค่อยๆชัดเจนขึ้นในมโนธรรมของใครบางคนอยู่  

มันปรากฏ..

     ร่างเล็กของเด็กคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ในมุ้งสีขาวบริสุทธิ เสียงลมหายใจดังขึ้นอย่างช้าๆเเละสม่ำเสมอ ผมยาวสลวยสีดำพร้อมสีผิวที่ขาวสะอาด ทำให้มั่นใจได้เลยว่าเธอคือ เด็กผู้หญิงที่พนั้นได้เลยว่าโตมาเธอจะสวยอย่างเหลือเชื่อ ห้องที่เธอนอนอยู่นี้เป็นห้องไม้ที่เเสนจะกว้างเมื่อเทียบกับขนาดร่างกายของเธอ ความหนาวทำให้เธอขยับตัวไปมาตามสัญชาติญาณของมนุษย์เมื่อร่างกายพบปะกับความหนาว ในห้องนั้นไม่มีใครนอกจากเธอเเละความเงียบ เเต่ไม่ทันไรเสียงบางอยากที่ว่ากันว่าเมื่อเทียบกับดนตรีงานวัดเเล้ว พอๆกันเลย เป็นเสียงของผู้ชายเเละผู้หญิง เมื่อมองไปที่เดิมร่างของเด็กคนนั้นกลับลุกขึ้นเเล้ว พร้อมเเววตาที่ไม่ว่าใครคนใดก็ต้องรับรู้ได้เลยว่าเธอคนนี้คือนิยามของเด็กที่เย็นชา เจ้าของเเววตาที่เต็มไปด้วยปริศนานั้นมองไปรอบๆ เเล้วลุกขึ้นเผยให้เห็นร่างกายเล็กๆของเธอ ที่เเม้จะเผชิญกับความเหน็บหนาวก็สามารถทนได้เเม้จะมากมายเท่าใด คล้ายว่าเธอเคยชินกับมันไปเเล้วเเละเป็นมิตรที่ไม่มีวันจากลาไปจากเธอ

" นี่พี่ ตัวเองทำอะไรไว้ให้รับผิดชอบบ้างสิ คนที่ต้องเเบกรับอะไรมากมายไม่ใช่พี่ ถ้าพี่ไม่รับผิดชอบเรื่องอะไรล่ะก็ อย่ามาทำเรื่องเสียๆหายๆให้กับครอบครัวสิ คนเขาลำบากกัน " 

" เหรอ คนอย่างแกเนี่ยนะรับผิดชอบ สาธุ เงินส่งให้ยัยลูกเรียนยังจะไม่มีเลย จำใส่หัวเเกไว้เลยนะ ฉันนี่เเหละที่เป็นคนหาเงินให้พวกเเกใช้ไปวันๆ สำนึกบุญคุณซะบ้าง "

ไม่ทันที่ผู้หญิงจะพูดต่อเสียงเรียกอันเเผ่วเบา เเต่ทรงพลังทำให้คนทั้งสองหยุดเเละหันมาในทิศทางเดียวกัน เผยให้เห็นว่าสองคนนั้นน่าตาดีขนาดไหน 

" เหมันต์ เองเหรอลูก ออกมาทำไมจ๊ะ ไม่หนาวเหรอ? " ใบหน้าเกลียงเกลา ผมที่ยาวสลวยสีดำนั้นเหมือนกับเธอเลย เหมันต์

" ไม่ค่ะ หนูไม่หนาว เเล้วพ่อกับเเม่มาทำอะไรเหรอ เห็นเสียงดังกันจัง? " คำถามเเละเสียงที่เเสดงออกได้เลยว่านั้นคือเด็ก ทำให้ทั้งสองมีความรู้สึกคล้ายกับคนถูกตรึกตราไว้ด้วยพลังบางอย่างที่มองไม่เห็น เพราะพวกเขาไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้

 ภาพเรื่องราวเหล่านั้นค่อยๆจางหายไปๆ พร้อมกับหมอกหนาตาที่คล้ายว่า "พอได้เเล้ว กลับไปได้เเล้ว ไม่ให้สัมผัสอีกเเล้ว" หมอกพวกนั้นค่อยๆบังภาพที่เลือนลางพวกนั้น ขาว ขาวโพลนจนมองอะไรไม่เห็นเลยจริงๆ