Fic B2ST Big Mama [JunSeung ft.Lee Joon] [Rate 20]

 

 

     “กูบอกมึงหลายครั้งแล้วใช่มั้ยว่าไม่มีเงินอย่าสะเออะมาเล่น! ยิ่งถ้าเป็นหนี้บ่อนกูอยู่แล้วยังไม่มีปัญญาใช้หนี้ ก็ให้รีบๆ หนีไปไกลๆ!” เสียงหวานหากแต่ทรงอำนาจกัดฟันพูด พร้อมๆ กับที่บดเบียดเท้าที่หุ้มด้วยด้วยรองเท้าราคาแพงลงที่ใบหน้าด้านข้างของลูกหนี้ ก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าปอดหลังจากที่พูดจบ นั่งลงทั้งที่เท้ายังเหยียบหน้าของลูกหนี้ อัดควันบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง เป่าควันนั้นใส่หน้าคนที่ตนเหยียบหน้าอยู่

 

     “กูควรทำยังไงกับมึงดีนะทอดด์ หื้ม...?”

 

     “รุ่นเก้าครับ ได้โปรด ไว้ชีวิตผมอีกซักครั้ง แล้วผมจะรีบหาเงินมาใช้หนี้” ชายหนุ่มเอ่ยละล่ำละลักเสียงสั่น แทบจะยกมือขึ้นไหว้อยู่แล้ว อยากให้ติดว่าตอนนี้ร่างทั้งร่างไม่เหลือเรี่ยวแรงและก็ยังถูกเหยียบติดไว้กับพื้นถนนโสมมของย่านที่เรียกว่า “ชุมชนแออัด” นั่นล่ะ

 

     ถนนนี้ทั้งสายเป็นของแก๊งบลูอีเกิ้ล หัวหน้าแก๊งค์ที่ใหญ่คับถนนแห่งนี้ก็คือรุ่นเก้าหรือคิม แจจุง ดูแลและควบคุมทั้งหมดของที่นี่ รวมถึงดีทรอยส์ทั้งเมือง เมืองที่ใครๆต่างก็พูดว่า โสมมและกระจอก หากแต่ที่นี่กลับเป็นแหล่งของบ่อนการพนันเถื่อน ซ่อง และแหล่งค้ายาเสพย์ติดแหล่งใหญ่ของอเมริกา นักธุรกิจที่นี่ยอมส่งส่วยให้กับตำรวจเดือนละไม่ต่ำกว่าล้านดอลล่าเพื่อผลกำไรอันงดงามของธุกิจเถื่อนของตน และนักธุรกิจที่นี่ก็ยอมเสียภาษีมากกว่าคนธรรมดาถึงสองเท่า

 

     แน่นอนว่าในดีทรอยส์ ไม่มีตำรวจคนไหนที่แก็งบลูอีเกิ้ลไม่รู้จัก และไม่มีตำรวจคนไหนอยู่เหนือกว่าคิม แจจุง หรือแม้กระทั่งลูกกระจ๊อกที่มีตำแหน่งต่ำสุดในแก๊งค์ก็ตาม

 

     “กูไว้ชีวิตมึงมากี่ครั้งแล้ว หลายครั้งจนกูก็ยังแปลกใจว่าปล่อยให้คนอย่างมึงรอดไปได้ยังไงตั้งหลายครั้งและปล่อยให้มึงเดินเข้าบ่อนกูแบบสบายๆ ได้ยังไงเหมือนกัน!” ด้วยความโมโหมือเรียวจับบุหรี่ที่ยังสูบได้ไม่กี่คำกดลงที่หางคิ้วของชายหนุ่มคนนั้นกดไว้จนกระทั่งไฟมอดลง

 

     “อ๊าก!!!!” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด ดิ้นผล่านๆ มือใหญ่ทั้งสองทุบลงที่พื้นเพื่อหวังว่าจะบรรเทาความเจ็บปวดของตัวเองลงได้

 

     “บอกกูมา มึงจะให้กูรอมึงกี่วัน เงิน 2 แสนที่มึงติดกูไว้กูถึงจะได้คืน!” ร่างบอบบางหากแต่เหี้ยมโหดผิดกับรูปร่างนั้น เหล่าลูกน้องไม่มีใครคิดจะห้ามเลยซักคน ปล่อยให้เจ้านายออกโรงเอง เพราะปล่อยไอ้คนนี้มานานเกินไปแล้วนั่นเอง ถ้าหากว่าไม่ปล่อยให้เจ้านายจัดการเองและเข้าไปห้าม คนที่จะถูกทำอย่างหมอนั่นจะเป็นพวกตนเองทั้งหมด ทุกคนรู้ดีว่ารุ่นเก้าหรือที่เรียกกันติดปากในหมู่ลูกน้องคือ “นายแม่” นั่น โหดเหี้ยมแค่ไหน ไม่อย่างนั้นคงดูแลทั้งดีทรอยส์คนเดียวแบบสบายๆ แบบไม่ได้เป็นแน่

 

     “รุ่นเก้าครับ ผมคิดแค่...แสนเดียวนะครับ”

 

     “แสนเดียว? ไม่...เท่าที่กูรู้คือสองแสน อีกแสนน่ะดอกเบี้ย ค่าเหนื่อยของเด็กๆ กูและค่าเหนื่อยของกูที่ต้องลงมาจัดการมึงเอง!”

 

     ชายหนุ่มจำต้องยอมรับหนี้สินที่เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และก็ต้องรีบให้คำตอบกับร่างบอบบางนี้ว่าจะจ่ายเงินสองแสนนั้นในกี่วัน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตนก็ต้องพยายามดิ้นรนหาเงินทั้งหมดมาคืนให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นเค้าจะต้องตายอย่างทรมานแน่นอน

 

     “ผมขอเวลาแค่อาทิตย์เดียวครับรุ่นเก้า แล้วผมจะรีบหาเงินสองแสนมาคืนรุ่นเก้าให้หมด”

 

     “หึ!” ร่างบอบบางยกยิ้ม ส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ เท่านั้น ก่อนจะยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงนั้น ยกเท้าออกจากใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม ก่อนจะเหยียบบนเก้าอี้แล้วเรียกลูกน้องมาเช็ดรองเท้าให้เงาวับเหมือนเดิม

 

     “ก็ได้ กูจะให้โอกาสมึงอีกแค่ 7 วัน นับจากวันนี้ หาเงินมาใช้หนี้กู แล้วหนีไปให้ไกล อย่าให้กูหรือใครเห็นหน้ามึงที่ดีทรอยส์อีก ไม่งั้นล่ะก็...ตาย...” ก้มลงพูดกับชายหนุ่มที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นยืน แล้วรีบโค้งให้ร่างบอบบางก่อนจะรีบแจ้นออกห่างจากร่างบอบบางนั้นให้เร็วที่สุด

 

     ร่างบอบบางส่ายหน้าเล็กน้อย ยกมือเรียวขึ้นกระดิกนิ้วเรียวคนที่ยืนดูนิ่งอยู่ด้านหลังไม่ห่างให้เข้ามาหา

 

     “ครับนายแม่” ชายร่างสูงโค้งเล็กน้อยหลังจากพูดจบ

 

     “จัดการมันซะยุนโฮ ปล่อยมันไว้ก็ขวางหูขวางตากู”

 

     “ครับ” สิ้นเสียงรับคำของชายหนุ่มร่างสูงข้างๆ ก็ตามด้วยเสียงปืน 2 นัด และเสียงล้มลงกับพื้นถนนและภาพที่ตามมาคือภาพของชายหนุ่มที่กระตุกเล็กน้อยสองสามครั้ง ก่อนจะสิ้นลม

 

     “เผาให้เรียบร้อยด้วย” พูดจบร่างบอบบางนั้นก็เดินเข้าไปในบ่อน และซักพักยุนโฮก็เดินตามเข้าไปติดๆ

 

 

 

     ร่างบางรับเอาแก้วไวน์จากมือยุนโฮมา จิบเล็กน้อยแล้ววางลงที่โต๊ะตัวหน้าของชุดรับแขกกำมะหยี่สีเขียวมรกต ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามบางสิ่งกับคนสนิท

 

     “ทางญี่ปุ่นเป็นยังไงบ้าง”

 

     “ทุกอย่างยังเรียบร้อยดีครับนายแม่ เดวิลเพิ่งจะบินกลับญี่ปุ่นเมื่อวานส่วนดงอุนกับบยองฮีถูกส่งไปอยู่ที่จีนแทน ส่วนรุ่นสิบ อีกสองสามวันไม่เกินนี้ รุ่นแปดของตระกูลยงจะมารับตัวเข้าคฤหาสน์ครับ” ยุนโฮรายงานละเอียดยิบ หากแต่ไม่ได้รับความพอใจจากคนฟังเท่าไหร่นัก

 

     “ทำไมฮยอนซึงถึงได้ดื้อแบบนี้นะ ทั้งที่สั่งนักสั่งหนาแล้วว่าห้ามตัดสินใจแบบนั้น มันจะมีประโยชน์อะไรที่ลงทุนส่งตัวเองเข้าปากเสืออย่างยง จุนฮยอง!” พูดจบก็กระดกไวน์ลงคอรวดเดียวหมด แล้วยื่นแก้วให้ยุนโฮรินมันให้อีกครั้ง

 

     “แล้วนายแม่จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงครับ” ยุนโฮถามหลังจากที่ส่งแก้วไวน์ให้แล้ว

 

     “จริงๆ กูอยากจะกลับไปญี่ปุ่นแล้วไปขวางเรื่องนี้ แต่อีกใจนึงกูก็ยอมรับการตัดสินใจของฮยอนซึง กูห่วงน้อง ไม่อยากจะให้ใกล้ชิดกับรุ่นแปดอีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เพราะต่อให้แก้แค้นไปท่านพ่อซึงฮอนก็ไม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว”

 

     “บางทีสิ่งที่รุ่นสิบต้องการมากกว่าแก้แค้น อาจจะเป็นเรื่องอื่นก็ได้นะครับ”

 

     “สำหรับฮยอนซึง ไม่มีเรื่องไหนสำคัญเท่าเรื่องนี้อีกแล้วล่ะ” อีกครั้งที่ร่างบางถอนหายใจออกมา ไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าหายไปกับปากอบางเฉียบสีสด ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ามอง แม้จะรู้สึกมึนจนรู้สึกว่าตัวเองเมาแล้วหากแต่ก็ยังยื่นแก้วให้ยุนโฮอีกครั้ง

 

     คนที่ทำหน้าที่รินไวน์ให้ จับแก้วนั้นเอาไว้ โน้มลงมาหาเจ้าของมือเรียวสวยที่ตนสัมผัสก่อนจะถึงเนื้อแก้วใสนั้น

 

     “นายแม่เมามากแล้วนะครับ ควรจะพักผ่อนได้แล้ว ส่วนที่นี่ผมจะดูแลให้เอง”

 

     ร่างบางเงยหน้าขึ้นจ้องไปยังใบหน้าของยุนโฮบ้าง

 

     “เมา..แต่ยังไม่อยากนอน....”

 

 

 

 

     ร่างบอบบาง ผิวเนียนกระจ่างตา เรือนร่างที่ใครๆ ก็อยากจับจองเป็นเจ้าของแต่มันก็เป็นแค่ความอยากและเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ หากทว่าตอนนี้ เรือนร่างนั้น กลับกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายกำยำของบอร์ดี้การ์ดสุดหล่อของตัวเอง ผิวสวยแดงเรื่อเพราะผลจากแอลกอฮอล์

 

     เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นไม่หยุด ยกตัวขึ้นและกดลงครั้งแล้วครั้งเล่าตามเพลิงอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำ มือใหญ่ลูบไล้ไปจนทั่วเรือนร่างนั้นอย่างทะนุถนอม แม้กระทั้งเคล้นคลึงปลายสุดของส่วนอ่อนไหวยังทะนุถนอมราวกับเป็นสิ่งมีค่า

 

     มือใหญ่กำแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับร่างกายบอบบางนั้น

 

     ใบหน้าสวยเชิดขึ้น มือเรียวขย้ำต้นขาของยุนโฮแน่น

 

     “อื้อ...อื้ม...” เสียงหวานยังคงดังไม่หยุด ยกตัวขึ้นลงเชื่องช้า กดเน้นย้ำให้ปลายยอดของแท่งเนื้อใหญ่ที่อยู่ภายในร่างกายของตนสัมผัสเข้ากับจุดกระสันต์ภายใน ส่ายร่อนด้วยท่าทางแสนเร่าร้อน

 

     ก่อนจะโน้มตัวลงไปด้านหน้าเล็กน้อย ยันพื้นเตียงนุ่มสีดำสนิทไว้แล้วเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายตัวเองอีกครั้ง

 

     “ยุนโฮ...นิ่งๆสิ เลิกเล่นกับตรงนั้นของกูได้แล้ว...อ่ะ...อื้ม...” มือเรียวปัดมือใหญ่ที่รูดรั้งแก่นกายของตนออก หันไปต่อว่าก่อนที่ปากบางเฉียบสีสดจะถูกกดปิดด้วยปากหยัก มือใหญ่โอบร่างบอบบางนั้นเข้าหา บดเบียดปลายนิ้วเย็นเยียบลงกับหัวนมสีสดที่แข็งขืนสู้ปลายนิ้วแสนเย็นเยือกนั้น

 

     ลิ้นนุ่มสอดเข้าไปปิดกั้นช่องว่างภายในปากจนหมด รสจูบยิ่งทำให้ความต้องการเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม มือเล็กยิกขึ้นกดปลายนิ้วเรียวที่เคล้นคลึงหัวนมตัวเองให้เพิ่มน้ำหนักมากขึ้น แอ่นอกรับสัมผัสเสียวซ่านนั้นอย่างเต็มตกเต็มใจ ข้อพับยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยม ขยับช่องทางสีสวยของตนให้ดูดกลืนแท่งเนื้อขนาดใหญ่ของร่างหนาเร็วขึ้นเรื่อยๆ ละมืออีกข้างลงบดขยี้แก่นกายของตนไปด้วย ทั้งที่ยังคงดูดดุนลิ้นร้อนอยู่

 

     ร่างหนาละปากหยักของตนออกด้วยแววตาแสนอาลัยอาวรณ์ กระซิบแผ่วเบาที่ใบหูที่เต็มไปด้วยหมุดราคาแพง โลมเลียด้วยแรงกระหายเต็มเปี่ยม

 

     “นายแม่...หันมาได้มั้ย ผมอยากเห็นหน้านายแม่” พรมจูบไปตามลำคอระหง พร้อมๆ กับขยี้หัวนมสีแดงเรื่อนั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

     ร่างบอบบางเอี้ยวใบหน้าสวยไปหาเจ้าของคำพูดนั้น ยิ้มยั่วให้ กดจูบร่างหนาแผ่วเบาแล้วทำตามที่บอร์ดี้การ์ดสุดหล่อของตนต้องการ

 

     ร่างกายขาดการเชื่อมต่อในขณะที่ร่างบางเปลี่ยนจากหันหลังเป็นหันหน้าไปหาร่างหนา นั่งทับแท่งเนื้อที่ยังแข็งขืนนั้นซักพัก แล้วเริ่มยั่วยวนอีกครั้งด้วยการถูไถร่างกายตัวเองกับแท่งเนื้อช้าๆ ราวแขนสวยคล้องคอแกร่งไว้ ก้มลงมองใบหน้าได้รูปนั้น ยกยิ้มยั่วยวนอีกครั้ง พูดจนชิดติดริมฝีปากหยักได้รูปของคนตรงหน้า

 

     “แบบนี้...ใช่มั้ย...หื้ม...” พูดจบก็กดปากสีสดของตนลงกับปากหยักอีกครั้ง ยกตัวขึ้นเล็กน้อย มือเรียวจับแท่งเนื้อแข็งขืนขนาดใหญ่นั้นจ่อที่ช่องทางสวาทของตน แล้วค่อยๆ กดมันลงช้าๆ

 

     ช่องทางสวาทค่อยๆ ดูดกลืนแท่งเนื้อขนาดใหญ่เข้าไปจนสุดโคน บดเบียดช่องทางที่ดูดกลืนแท่งเนื้อนั้นเข้ากับร่างกายของร่างหนา ไร้ซึ้งการเคลื่อนไหวร่างกายของตนแต่อย่างใด

 

     “ถ้าอยากเห็นหน้ากู งั้น...มือก็ห้ามซน ตกลงมั้ย”

 

     และเพียงแค่พริบตาเดียว ข้อมือทั้งสองของร่างหนาก็ถูกมัดติดกันด้วยเน็คไทค์ของตัวเองที่ไม่รู้ว่าร่างบางหยิบเอามาตอนไหน

 

     “นั่งมองหน้ากูอย่างเดียวก็พอ...อื้อ...” พูดจบร่างบางก็เริ่มยกร่างกายขึ้นลงอีกครั้ง มือเล็กดันอกกว้าง จิกเล็บลงกับแผงอกแกร่ง มีบางครั้งที่ยกมือขึ้นเสยผมของตนให้พ้นจากใบหน้าสวย เรือนร่างสวยงามเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ส่งเสียงครางระงมไปทั่วทั้งห้องที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่

 

     เลื่อนมือสวยขึ้นไปยึดสันไหล่กว้างไว้ เพื่อเป็นแรงส่งให้ตน

 

     “อ๊า...อื้อ...อือ...” เสียงครางปนมากับเสียงหอบหายใจรุนแรง ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด ช่องทางสวาทที่กำลังดูดกลืนแท่งเนื้อใหญ่ของร่างหนายิ่งเร่งเสียงครางหวานนั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อยุนโฮสวนกลับไปเป็นจังหวะถี่ยิบเหมือนกัน

 

     แก่นกายด้านหน้าถูไถไปกับกล้ามเนื้อสวยงามบริเวณหน้าท้องเองก็คล้ายจะเร่งจังหวะตามร่างกายไปด้วย ร่างบอบบางโอบกอดร่างหนานั้นไว้แน่น แล้วเร่งจังหวะร่างกายให้เร็วขึ้น

 

     ร่างหนาอ้อมมือมากดไหล่ร่างบางไว้ทางด้านหลัง ช่วยเร่วจังหวะให้ตัวเองเช่นเดียวกัน กระซิบถามเสียงแหบพร่า สะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองไม่ให้คล้อยตามร่างบางไปมากกว่านี้ ทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็ใกล้จะถึงปลายทางแห่งกามอารมณ์ไม่ต่างไปจากร่างบางเลยซักนิด

 

     “นายแม่ใกล้รึยังครับ”

 

     ร่างบางพยักหน้ากับสันไหล่กว้างนั้น ข้อพับเร่งจังหวะให้ตัวเองเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทั้งช่องทางด้านหลังที่ถูกแท่งเนื้อของร่างหนากระหน่ำจุดกระสันภายในไม่หยุด และด้านหน้าที่ถูไถไปกับกล้ามเนื้อเป็นลูกสวยงามของร่างหนา ทำให้ร่างบางกลั้นกความรู้สึกสูงสุดตัวเองแทบไม่ไหว

 

     “อื้อ...อีกนิดยุนโฮ...อีกนิดเดียว...อ๊ะ...อื้ม....”

 

     “เดี๋ยวผมช่วยเร่งให้นะครับ” สิ้นคำพูด ร่างบอบบางนั้นก็ถูกกดลงเตียงนุ่มทันที และข้อมือที่ถูกผูกเอาไว้ของร่างหนาก็กลับหลุดออกเสียอย่างนั้น สองมือประสานกันแน่น พร้อมจังหวะร่างกายที่สอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน

 

     ยกสะโพกรับแรงกระแทกนั้นอย่างไร้ยางอาย ส่งเสียงครวญครางอย่างไม่รู้สึกอายลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเลยซักนิด

 

     “ยุนโฮ...อีกนิด...เร็วเข้า...เร็ว...อ๊ะ...อ๊า.....” เสียงหวานสิ้นสุดลงเมื่อเดินทางไปถึงจุดสูงสุดแห่งอารมณ์ หอบหายใจรุนแรงได้ไม่นาน ขาเรียวก็ถูกยกขึ้นด้วยไหล่กว้างของคนข้างบน ร่างหนาเลื่อนตัวลงมาเล็กน้อย สาวแท่งเนื้อกับช่องทางสวาทนั้นอีกเพียงไม่กี่นาที แท่งเนื้อขนาดใหญ่ก็สิ้นฤทธิ์ภายในช่องทางร่านสวาทนั้น น้ำนมสีขุ่นปลดปล่อยออกจนหมดทุกหยาดหยด ร่างกำยำเกร็งตัวรับความหฤหรรษ์ที่ได้รับสุดตัว

 

     ร่างบางโน้มตัวขึ้นไปหา ประคองใบหน้าได้รูปไว้แล้วบดเบียดกลีบปากลงกับปากของร่างหนาอีกครั้ง ยกขาตนตัวเองลงจากไหล่กว้างนั้นเอง รสจูบผ่านไป แล้วตามด้วยอ้อมกอดของร่างบางที่กอดรัดร่างทั้งร่างนั้นไว้แน่น ประหนึ่งกลัวว่าอีกคนจะหายไป

 

     ร่างหนากอดตอบร่างบอบบางไว้บ้าง พร้อมทั้งจูบที่หน้าผากส่งร่างบางเข้านอน ตะกองกอดแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

 

     ไม่ว่าเมื่อไหร่

 

     ยุนโฮไม่เคยแม้แต่จะหลับได้เต็มตา หากว่าร่างบอบบางนี้หลับสนิท

 

     เพราะ...อยากจะปกป้องร่างบางนี้ให้ดีที่สุดแม้กระทั่งยามหลับ...