Fic B2ST Big Mama [JunSeung ft.Lee Joon] [Rate 20]

 

 

Chapter 18

 

เสียงดาบซามูไรกระทบกันดังไม่หยุดหย่อนที่บริเวณลานกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่กินเนื้อที่กว้า 25 ไร่ ที่อยู่นอกเมืองออกไป

 

“เดวิลครับ มีคนมาหาครับ” ลูกน้องเดินเข้าไปยังลานประลอง แล้วเขย่งขึ้นกระซิบกับเจ้านายชั่วคราวของตนที่ทำหน้าที่ดูแลทั้งคฤหาสน์หลังนี้และดูแลสาขาที่ญี่ปุ่นควบคู่ไปด้วย เจ้าของเชื่อหยุดประดาบยาวเงาวับนั้น ส่งดาบแสนรักที่ตีขึ้นอย่างดีด้วยช่างตีเหล็กที่มีชื่อเสียงของญี่ปุ่น หยิบเอากิโมโนผู้ชายขึ้นมาสวมคลุมร่างกายตัวเองเพียงลวกๆ ก่อนจะถามว่าผู้มาเยือนถึงคฤหาสน์หลังนี้นั้นคือใคร

 

“ใคร”

 

“ฉันเอง” เสียงก้องใสดังขึ้นก่อนที่ลูกน้องจะได้ตอบว่าเป็นใคร ร่างกำยำหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับคนตรงหน้า จำได้ว่าบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่อยากให้มาที่นี่ มันอันตราย เหมือนเดินเข้ามาดงเสือ บ่อจระเข้ ถึงดอลล์จะมีฝีมือมากแค่ไหน แต่ก็เทียบไม่ได้กับไอ้พวกนี้ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แล้วนี่เดินเข้ามาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงโดยที่ไอ้พวกนี้ไม่ทำอะไรเลย

 

“บอกแล้วไงว่าอย่ามาที่นี่ เดี๋ยวว่างแล้วฉันจะแอบไปหาที่บ้านเอง”

 

“ก็คนมันคิดถึงนี่ เดวิลไม่แวะไปเลยจะเป็นเดือนแล้วนะ ก็ยังคิดๆ อยู่ว่าถ้าวันนี้เดวิลไม่แวะไปหาก็จะมีคนใหม่แล้ว ขี้เกียจรอ” คนตัวเล็กหน้าง้ำงอ กดอกแล้วหันหลังทำท่าทางบางบอกว่าตัวเองงอนคนตัวโตมากแค่ไหน

 

ดูจุนปัดมือไล่ลูกน้องออกไปให้หมด เพื่อหวังจะอยู่กับตัวเล็กตามลำพังเพียงสองคน พอลูกน้องออกไปจากลานกว้างหมดแล้ว ดูจุนก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างเล็กที่ยังคงกอดอกหน้าบูดบึ้งอยู่เช่นเดิม

 

“อย่างอนสิครับ งานมันยุ่งจริงๆ”

 

“ก็ไม่ได้ทำคนเดียวสักหน่อยสิ”

 

“ก็จริงครับที่ไม่ได้ทำงานคนเดียว แต่ต้องเป็นคนจัดการระบบใหม่คนเดียวหมดเลย มันก็ยิ่งยุ่ง แล้วตอนนี้อีจุนก็ไม่อยู่ช่วยงานด้วย หมอนั่นเดินทางไปดูความเรียบร้อยที่จีนตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว อีกหลายวันกว่าจะกลับ”

 

“ถ้างานยังไม่เสร็จ ซึ่งก็คงไม่มีวันเสร็จ! เราก็คงไม่ได้เจอกันเลยใช่ไหม!?” แล้วคนตัวเล็กก็ยอมหันกลับมาหาดูจุนจนได้ เจ้าตัวยิ้มเล็กน้อยแล้วกอดคนตัวเล็กไว้จากด้านหลัง

 

“ก็ถ้ามีเวลาว่างเยอะๆ แล้วจะได้รู้เหรอว่าดอลล์คิดถึงผมมากแค่ไหน”

 

“ไม่ต้องมาปากหวานเลย!”

 

“งั้นอยากให้ผมทำอะไรเป็นการไถ่โทษที่กล้าทิ้งแฟนไว้คนเดียวไว้ตั้งนานแบบนี้ดีครับ”

 

“ทำได้ทุกอย่างจริงนะ” บทจะยิ้มก็ยิ้มออกมาเสียง่ายๆ เกาะแขนดูจุนแน่นแม้ว่าแขนแกร่งนั้นจะเต็มไปด้วยเหงื่อก็ตามที

 

“จริงสิ ขอแค่แฟนของผมต้องการ ผมทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” ดูจุนยืนยันคำพูดของตัวเองให้คนรักตัวเล็กได้มั่นใจว่าตัวเองจะทำอย่างที่พูดแน่นอน

 

“งั้น...” ร่างเล็กหยุดไว้แค่นั้น ก่อนะหยิบบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อด้านหน้าแล้วส่งให้ดูจุน

 

“หมอนี่ใคร?” หลังจากดูรูปที่ได้รับมาแล้ว ดูจุนก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

“หมอนี่เป็นหนอน...หนอนของแอนดรูน่ะ สงสัยว่าแอนดรูจะให้มันเยอะกว่าที่พี่รองให้ มันก็เลยแปรพรรคไปอยู่กับแอนดรูน่ะ ฉันเตือนพี่รองแล้วแต่พี่รองไม่เชื่อว่าหมอนี่ทรยศ เพราะมันทำงานให้พี่รองมานาน”

 

“แล้วยังไงครับ”

 

“ฉันอยากให้เดวิลเก็บมันให้ฉันหน่อย ถ้าฉันทำเอง...พี่รองจะยิ่งโกรธฉันมากขึ้น แค่เรื่องของเดวิล...พี่รองก็แทบจะไม่มองหน้าฉันอยู่แล้ว”

 

“แล้วดอลล์รู้ได้ยังไงว่ามันทรยศ”

 

“ฉันเคยพลาดรึไงเรื่องแบบนี้น่ะ! ถามแบบนี้แสดงว่าจะไม่ทำอย่างนั้นใช่ไหม! ก็ไหนเดวิลบอกว่าทำให้ฉันได้ทุกอย่างไง!”

 

“ไอ้ทำให้มันก็ทำให้ได้ครับ แต่เรื่องฆ่าคน ยังไงก็ต้องมีหลักฐานแล้วก็มีมูลความจริงประกอบกันด้วย ไม่งั้นฆ่าไปเสียลูกน้องไปเปล่าๆสิครับ”

 

“พูดเหมือนไม่เชื่อฉันอีกแล้วนะ!”

 

“ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อครับดอลล์” ดูจุนยังพยายามพูดให้คนรักเข้าใจว่าการฆ่าคนนั้นถึงมันจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ก็ไม่มีใครสมควรตายเพียงเพราะความหวาดระแวงหรือว่าเข้าใจผิด

 

“ก็เนี่ยแหละที่เค้าเรียกว่าไม่เชื่อ! ก็ได้! ถ้าเดวิลอยากได้หลักฐาน คืนนี้ฉันจะไปหาหลักฐานมาให้!” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ออกไปจากลานกว้างในทันที ดูจุนเลือกที่จะไม่ตามไป แต่บอกให้ลูกน้องสะกดรอยตามโยซอบไปว่าจะไปหาหลักฐานได้จากที่ไหน แล้วรีบรายงานทันที

 

จริงๆ ก็อยากตามไปเอง แต่ต่อจากนี้ต้องรีบเคลียร์กับตำรวจเรื่องที่มีลูกน้องไปก่อเรื่องเอาไว้ แล้วทางฝ่ายเจ้าทุกข์เขาไม่ยอม เรียกร้องค่าเสียหายจำนวนมหาศาล หากไม่ยอมจ่ายก็จะฟ้องร้องให้ถึงที่สุด

 

มันจะอะไรนักหนาก็แค่ไปข่มขืนลูกสาวเจ้าของร้านราเมงแค่นั้นเอง ฟังจากที่ตำรวจบอกมาแล้ว ลูกน้องไม่ได้ข่มขืนด้วยซ้ำ มันเป็นการสมยอม แต่ทำไมไปๆ มาๆ รูปคดีถึงเปลี่ยนมาเป็นข่มขืนได้ อันนี้ดูจุนก็คิดไม่ถึง

 

ไอ้พวกนี้ก็ขยันหาเรื่องมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน !!

 

 

ตกเย็นในขณะที่ดูจุนกำลังแต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอก ลูกน้องก็เข้ามารายงานว่าวันนี้ดอลล์จะไปหาหลักฐานได้จากที่ไหน

 

“ได้เรื่องแล้วครับเดวิล”

 

“ไหนว่ามาสิว่าวันนี้เหยื่อกูจะไปที่ไหน”

 

“ดอลล์จะไปที่ผับเถื่อนนอกเมืองเพื่อตามไปเล่นงานคนที่ดอลล์บอกว่าทรยศครับ”

 

“ไปคนเดียว?” ดูจุนเลิกคิ้วถามในขณะที่กำลังติดกระดุมที่แขนเสื้อ

 

“ครับ”

 

“เขียนแผนที่มาให้กูด้วย”

 

“เดวิลจะออกไปคนเดียวเหรอครับ ผมว่าให้คนตามไปด้วยสักสองสามคนดีไหมครับ ที่นั่นเป็นถิ่นของตระกูลยงนะครับ มันจะไม่ปลอดภัย”

 

“ไม่มีใครกล้าทำอะไรกูทั้งนั้นแหละ มึงลืมไปแล้วรึไงว่ากูมีดอลล์คุ้มกะลาหัวอยู่”

 

“แต่นั่นน่ะเหยื่อนะครับเดวิล”

 

“เอาน่า...เล่นสนุกกับเหยื่อแบบนี้น่ะของชอบกูเลย เอาเป็นว่าส่งแผนที่ให้กูทางข้อความละกัน กูจะออกไปทำธุระก่อนแล้วจะเลยไปผับเถื่อนนั่นเลย”

 

“ครับ” ลูกน้องรับคำสั้นๆ แล้วรีบออกจากห้องส่วนตัวของเจ้านายชั่วคราวของตน

 

“ทำไมชอบหนีออกไปนอกกรงให้ต้องตามตัวอยู่เรื่อยเลยนะ...แม่นกขมิ้นของผม...” ดูจุนยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสนใจกับการแต่งตัวต่อ คืนนี้ต้องเรียบร้อยหน่อย เพราะมีนัดทำธุรกิจสำคัญกับลูกสาวรัฐมนตรี จะทำตัวกเฬวรากเหมือนปกติไม่ได้

 

 

 

หลังจากคุยเรื่องธุรกิจกับลูกสาวรัฐมนตรีอยู่เป็นนานสองนาน กว่าจะคุยเสร็จก็กินเวลาไปเกือบค่อนคืน จริงๆ แล้วดูจุนอยากจะจบเรื่องธุรกิจวันนี้ให้เร็วที่สุด แต่หญิงสาวก็เอาแต่ชวนคุยไปเรื่องอื่น ไม่ยอมเข้าประเด็นหลักเสียที

 

“คุณดูจุนจะกลับเลยเหรอคะ” เธอเอื้อมมือไปจับมือใหญ่เอาไว้ เมื่อเห็นว่าดูจุนลุกจากเก้าอี้ทันทีที่คุยเรื่องธุรกิจกันจบแล้ว ดูจุนก้มลงมองมือตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะโน้มลงไปใกล้ๆ เธอ มือใหญ่กุมมือข้างที่เธอกุมมือเขาเอาไว้ ลูบที่หลังมือนุ่มนั่นแผ่วเบา

 

“วันนี้แค่นี้ก่อนครับ แต่ถ้าคุณอายูมิอยากจะคุยกับผมเป็นการส่วนตัวกับผมที่หลังล่ะก็.....” ดูจุนหยุดแค่นั้นแล้วหยิบเอานามบัตรของตัวเองออกมา ก่อนะเสียบลงไปที่ร่องอกอิ่มของเธอ

 

“โทรหาผมพรุ่งนี้นะครับ” พูดจบก็แกะมือเธอออกจากมือตัวเอง แล้วก้าวออกจากห้องอาหารสุดหรูทันที พร้อมๆ กับที่หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูแผนที่บอกทางไปผับเถื่อนที่ลูกน้องส่งมาให้ เพื่อจะได้รีบตามไปจัดการแม่นกขมิ้นของตัวเอง

 

 

กำลังจะเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม แต่แล้วเสียงข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง ดูจุนรีบเปิดดูทันทีว่ามันคืออะไร และสิ่งที่เห็นในคลิปวีดีโอสั้นๆ ที่ลูกน้องส่งมาให้นั่นคือภาพที่โยซอบกำลังนัวเนียกับใครสักคน ทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนตัวเล็กนี่มากไปกว่าเหยื่อแสนงามเท่านั้น แต่พอเห็นแบบนี้แล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะโมโห...

 

“หนอย...บอกกูว่าจะไปหาหลักฐาน นี่เหรอหลักฐาน เหอะ! ไม่ได้เจอกันนานก็ว่าจะใจดีด้วยหน่อยแล้วนะ แบบนี้คงต้องเล่นบทโหดด้วยซักหน่อยแล้วมั้ง!?”

 

 

 

“กูบอกพวกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าเสนอหน้ามา งานนี้กูจัดการเอง” เมื่อมาถึงหน้าผับแล้วดูจุนก็โวยลูกน้องที่มารออยู่ก่อนแล้วทันที

 

“มาหลายคนก็ยังดีกว่ามาคนเดียวนะครับเดวิล เอางี้ถ้าเดวิลไม่เรียกให้เข้าไปช่วย ผมสองคนจะไม่เข้าไปยุ่ง จะกินเหล้าเงียบๆ โอเคไหมครับ” เด็กในแก๊งค์ยังคงยืนยันชัดว่าจะอยู่ด้วย เพราะเกรงว่าลูกพี่ตัวเองจะได้รับอันตราย ตอนนี้แก๊งค์ไม่มีคนดูแล ถ้าหากว่าเดวิลเกิดเจ็บหนัก งานที่นายแม่ทำไว้ก็จะไม่มีคนสานต่อ

 

ดูจุนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เพราะรู้แน่แก่ใจว่ายังไงไอ้สองสามตัวนี่มันก็ไม่ยอมกลับไปแน่ๆ ถ้าหากว่าไม่เห็นว่าเขายังคงปลอดภัยดีหรือว่าบาดเจ็บแค่เล็กน้อย

 

“ตามนั้นก็ได้ พวกมึงนี่มันดื้อจริงๆ กูอยากจะรู้นักว่าพวกมึงได้นิสัยดื้อแบบนี้มาจากที่ไหน!”

 

“นายแม่ครับ!” สามคนนั้นตอบเป็นเสียงเดียวกัน

 

ดูจุนหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น เมื่อได้ยินคำตอบของลูกน้อง ถือว่าเป็นคำตอบที่ถูกต้องรอยเปอร์เซ้นต์เลยก็ได้

 

“เข้าใจตอบนะพวกมึง”

 

ลูกน้องหัวเราะออกมาบ้าง แล้วยื่นดาบยาวกว่าหนึ่งเมตรให้กับดูจุน

 

“แทนที่จะส่งปืนให้กู นี่มันจะไปทันลูกปืนได้ยังไง!”

 

“เผื่อว่าเดวิลอย่างเปลี่ยนบรรยากาศการฆ่าคนบ้างนี่ครับ”

 

ฟังลูกน้องพูดจบแล้วดูจุนก็เดินเข้าไปภายในผับเถื่อนนั้นทันที พอเข้ามาถึงภายแล้วก็รีบมองหน้าคนตัวเล็กของตัวเองทันทีว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว สายตาสอดส่องไปทั่วทุกมุมของผับที่เปิดไฟไว้เพียงไม่กี่ดวงเท่านั้น อยากต่อการมองเห็นและมองได้ชัดว่าใครเป็นใคร

 

ดวงตาคมยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างต่อเนื่อง พร้อมๆ กับที่ร่างสูงสมส่วนเดินแทรกผ่านผู้คนที่เบียดกันแน่นภายในผับ เพราะที่นี่เป็นผับเถื่อนคนถึงได้เยอะกว่าปกติ จะเปิดถึงเช้าก็ไม่มีเจ้าหน้าที่บ้านเมืองหน้าไหนเข้ามายุ่ง เหล้า บุหรี่ ยาเสพย์ การพนันหรือแม้กระทั่งเนื้อสดหวานๆ ก็มีไว้คอยบริการ

 

และแล้วสายตาก็ไปตกกระทบสิ่งมีชีวิตที่ดูจุนคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันเป็นเรื่องดีที่เจอโยซอบเสียที แต่ว่ามันจะดีกว่านี้ถ้าหากว่าร่างเล็กๆนั้นกำลังวุ่นวายอะไรสักอย่างอยู่บนตักของคนที่ดูจุนไม่รู้จัก เจ้าตัวพยายามทำให้หัวตัวเองเย็นลงให้เร็วที่สุดแล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่ ดูจุนหยุดยืนข้างๆ และพยายามเงี่ยหูฟังว่าสองคนนี้คุยอะไรกัน

 

“ฉันรู้นะว่านาย...ทรยศพี่รอง” นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามโครงหน้าคมสันเบาๆ แล้วเปลี่ยนมาบีบคางของอีกคนแน่น

 

“แล้วยังไงครับ?” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยภาษาถิ่นพร้อมทั้งหัวเราะออกมาเบาๆ ยอมให้ร่างเล็กบีบคางของตนอยู่เช่นนั้น

 

“ก็ไม่ยังไง...ฉันก็แค่อยากจะแน่ใจว่านายทำจริงๆ ก็แค่นั้น เพราะยังไงฉันก็ไม่ขัดขวางนายอยู่ดี”

 

“น่าแปลกจังนะครับที่คุณหนูเล็กเห็นดีเห็นงามไปกับการกระทำของผม”

 

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน พี่รองไม่เห็นฉันเป็นน้อง ฉันก็ไม่เห็นจะต้องเห็นพี่รองเป็นพี่นี่...อีกอย่าง..พี่รองก็เป็นก้างชิ้นใหญ่ที่คอยมาขวางคอฉัน! ไม่ยอมให้ฉันคบกับเดวิลด้วย ฉันเลยคิดจะขวางนายหรอก นายอยากทำอะไรก็ตามสบาย...หรือว่า...อยากมาอยู่กับฉันไหมล่ะ ฉันให้สองเท่าจากที่แอนดรูว์ให้เลย” ร่างเล็กร่ายยาวไปเรื่อย ดวงตาเรียวสวยจับจ้องมองทุกสีหน้าและอารมณ์ของเหยื่อไปด้วย พร้อมๆ กับที่ปรายสายตาไปหาดูจุน รู้อยู่แล้วว่าดูจุนมา แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจและทำเหมือนว่ามองไม่เห็น

 

“สองเท่าที่ว่าน่ะ...จำนวนมหาศาลเลยนะครับ คุณหนูเล็กจ่ายไหวเหรอ” หลังจากนั่งเป็นรูปปั้นอยู่นาน ชายหนุ่มก็เริ่มสัมผัสร่างเล็กๆนั่น และมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ปล่อยให้เหยื่อลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งของตัวเองตามแต่ชอบใจ

 

สองแขนเรียวเปลี่ยนมาวางที่สันไหล่กว้าง ก่อนจะโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อนั่นมากขึ้น

 

“เท่าไหร่ฉันก็ยอมจ่าย”

 

“จริงนะครับ”

 

“จริงสิ ฉันรู้ว่านายน่ะมีฝีมือขนาดไหน ถ้าได้นายมาอยู่ด้วย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจพี่รองอีก”

 

“ถ้าจ่ายด้วยร่างกายของคุณหนูเล็กล่ะครับ จะยอมจ่ายให้ผมรึเปล่า...” มือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อตัวบางแนบเนื้อที่ร่างเล็กสวมใส่แค่ปกปิดผิวสวยๆ เอาไว้เท่านั้น ลูบไล้แผ่นหลังเนียนขึ้นลงก่อนจะรวบเอวบางเข้ามาใกล้มากขึ้นอีก

 

“____ขอค่าตอบแทนเยอะเกินไปรึเปล่าน่ะ”

 

“ถ้าจ่ายด้วยเงิน คุณหนูเล็กจะมั่นใจได้ไงครับว่าผมจะไม่หักหลังคุณหนูเล็กเหมือนที่ผมหักหลังนาย”

 

“ก็แล้วถ้าจ่ายด้วยร่างกายของดอลล์ แล้วมั่นใจได้ยังไงว่ามึงจะไม่หักหลังดอลล์เหมือนที่มึงหักหลังรุ่นแปด!” แล้วคนที่ยืนกระดกเหล้าอยู่ข้างๆ เป็นนานสองนานก็หมดความอดทน กระชากเอาร่างเล็กที่ตนเป็นเจ้าของออกจากไอ้คนทรยศแล้วผลักชายหนุ่มออกห่างจากตนเองด้วยสองมือที่มือหนึ่งถือดาบซามูไรเอาไว้ด้วย ชายหนุ่มเซไปด้านหลังจนแทบจะล้ม

 

“หึ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง ไอ้ขี้ข้า!” ชายหนุ่มกระชับสูทให้เข้าที่เข้าทาง เชิดหน้าพูดกับดูจุนอย่างไม่เกรงกลัว

 

“แล้วมึงกับกูต่างกันตรงไหน!”

 

“ต่างหรือไม่ต่างมันก็ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะเข้ามายุ่ง คุณหนูเล็กเสนอให้กูเองทั้งนั้น!”

 

ดูจุนพยักหน้าขึ้นสองสองสามครั้ง ยกยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่กำลังยั้วสุดๆ

 

“ดอลล์เสนอให้มึงเองทั้งนั้นเหรอ ก็ได้...ก็ได้....” ดูจุนลากเสียงพูดเพียงเท่านั้นก็หันหลังให้ชายหนุ่มคนเดิมก่อนจะหันกลับมาด้วยความรวดเร็วแล้วศีรษะของชายหนุ่มก็หลุดออกจากบ่าด้วยความรวดเร็วเหมือนกัน เสียงกรี๊ดดังไปทั่วทั้งผับเถื่อนกับภาพชวนสยดสยองที่เพิ่งเกิดขึ้น

 

“เดวิล!!” ร่างเล็กอุทานชื่อร่างสูงออกมาเสียงดังลั่น

 

“ทำบ้าอะไร!” ร่างเล็กร้องถาม ยังคงสั่นไปทั้งร่าง ไม่ใช่ไม่คุ้นชินกับการฆ่า แต่เมื่อครู่มันรวดเร็วและสะเทือนขวัญเกินไป

 

“ก็ฆ่ามันอย่างที่ดอลล์อยากให้ฆ่าไง” ร่างสูงไหวไหล่ให้คนตรงหน้าเล็กน้อย หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อด้านในออกมาเช็ดเลือดที่ติดอยู่ที่ดาบซามูไรที่ยาวกว่าหนึ่งเมตรของตนด้วยท่าทางสบายๆ และเพียงไม่นานลูกน้องก็วิ่งเข้ามาเพราะได้ยินเสียงกรี๊ดลั่นไปทั้งผับ นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีกับลูกพี่ของตน

 

“เดวิล! เกิดอะไรขึ้นครับ!”

 

“กูตัดหัวคน” ร่างสูงตอบสั้นๆ ในขณะที่กำลังเช็ดเลือดอยู่

 

“ผมก็นึกว่ามันทำอะไรเดวิลซะอีก” ลูกน้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งในอก ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของดูจุนและท่าทางโล่งใจของลูกน้องดูจุน มันทำให้ความโมโหก่อตัวขึ้นที่ร่างเล็กทีละน้อย

 

“อย่ามาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรนะเดวิล!” ร่างเล็กหันไปเอาเรื่องพร้อมทั้งฟาดมือลงที่ร่างกายของดูจุนหลายครั้ง แต่ดูจุนก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ยังคงนิ่งเช่นเดิม

 

“ก็ดอลล์บอกให้ผมฆ่ามันไม่ใช่รึไง” หันไปถามเสียงเรียบ

 

“ก็ใช่! ฉันบอกให้เดวิลฆ่ามัน แต่ไม่ใช่แบบนี้!”

 

“แล้วจะให้ฆ่าแบบไหน”

 

“แบบไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่แบบนี้ ยิงทิ้งก็ได้ หรืออะไรก็ได้!”

 

“ผมไม่มีปืน! ไอ้สองตัวนั่นมันไม่ให้ผมพกปืน มันให้แค่ไอ้นี่มา!” ว่าแล้วดูจุนก็ยื่นดาบที่เช็ดเลือดเสร็จพอดีให้ร่างเล็กดู “ผมก็ต้องฆ่ามันด้วยไอ้นี่!”

 

“ก็ได้เดวิลบอกว่าจะฆ่าคนต้องมีหลักฐานไงล่ะ!”

 

“ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานอะไรทั้งนั้นแหละ ในเมื่อมันแตะต้องตัวคนของผม มันก็ต้องตายแบบนี้แหละ!...มึงสองตัวเอาศพไอ้เหี้ยนี่ไปเผาทิ้งได้แล้ว!” ดูจุนสบถขึ้นมาเสียง สั่งลูกน้องแล้วก็เดินออกจากผับไปด้วยท่าทางหัวเสียสุดๆ

 

ร่างเล็กตั้งสติได้ก็หลังจากที่ลูกน้องของร่างสูงเก็บเอาศพของคนในแก็งค์ตัวเองไปแล้ว และเด็กในผับก็มาทำความสะอาดบริเวณนั้นแล้วเรียบร้อย ถึงได้วิ่งตามร่างสูงออกไป และถือเป็นเรื่องดีที่ยังคงเห็นร่างสูงยืนสูบบุหรี่อยู่ที่อีกฟากของผับ มือยังคงถือดาบไว้เช่นเดิม

 

สูดหายใจเข้าไปจนเต็มปอด ผ่อนมันออกมาแผ่วเบาจนหมดแล้วถึงได้เดินเข้าไปหาร่างสูงช้าๆ

 

ดูจุนทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้มันให้ดับด้วยเท้า ไม่คิดจะสนใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสักนิด

 

“นี่....” เรียกขึ้นด้วยคำสั้นๆ รู้ว่าร่างสูงกำลังโมโหและพยายามทำให้หัวตัวเองเย็นลงด้วยการสูบบุหรี่

 

“.......................” เงียบและเริ่มจุดบุหรี่ขึ้นอีกมวน แต่ก็ถูกร่างเล็กแย่งไปเสียก่อนที่จะได้อัดควันหอมกรุ่นนั้นเข้าปอด

 

“มีอะไร!”

 

“ไม่มีอะไร นึกว่ากลับบ้านไปแล้วซะอีก”

 

“กลับได้ไง”

 

“หื้ม?”

 

“ก็รอกลับพร้อมกัน” ตอบกลับสั้นๆ สีหน้ายังคงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดี

 

ร่างเล็กยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเข้าไปกอดเอวหนาไว้หลวม เงยหน้าขึ้นจูบที่ปลายคางของร่างสูงเบาๆ

 

“เดวิลโกรธเหรอ” ถามออกไปตรงๆ รู้อยู่แล้วว่าเขาโกรธ มันหลายเรื่องจนไม่รู้ว่าวันนี้เดวิลจะโกรธตนเรื่องไหนบ้าง

 

“หน้าอย่างนี้คงไม่โกรธหรอกมั้ง!” ว่าแล้วก็ชี้มาที่หน้าตัวเอง ก้มลงให้ร่างเล็กเห็นชัดๆ

 

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเดวิลน่ะโกรธแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องไหนนี่ ก็วันนี้ฉันทำให้เดวิลโกรธทั้งวันเลย”

 

“เรื่องอื่นน่ะลืมไปหมดแล้ว เหลืออยู่เรื่องเดียว...ต้องให้บอกไหมว่าเรื่องไหน?” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม

 

“ไม่ต้องหรอกน่า แต่เดวิลจะโกรธฉันเรื่องนั้นก็ไม่ได้หรอกนะ เพราะเดวิลบอกเองว่าจะฆ่าคนต้องมีหลักฐาน ฉันก็แค่หาหลักฐานมาให้เดวิล นี่ตกลงว่าฉันผิดงั้นเหรอ...” ร่างเล็กพยายามส่งสายตาออดอ้อนไปให้คนที่ยังคงจับจ้องมองดวงหน้าตนเองอยู่ ร่างสูงถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วกอดร่างเล็กไว้ด้วยแขนทั้งสอง กดใบหน้าลงที่ซอกคอของร่างเล็กแน่น

 

“จะไม่ให้โกรธได้ไง ทำแบบนี้มันอันตรายไม่รู้รึไง!”

 

“รู้...”

 

“รู้แล้วทำไมยังทำ!”

 

“ก็...”

 

“ช่างมันเหอะ” ร่างสูงตัดบทแค่นั้น แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างเล็กให้พ้นจากพันธนาการ “คราวหลังอย่าทำอีกก็แล้วกัน ไม่รู้รึไงว่าเป็นห่วง”

 

ร่างเล็กยิ้มกว้างกับตัวเอง แล้วดันตัวเองออกจากพันธนาการเสียเอง

 

“ไม่โกรธแล้วใช่ไหม...”

 

“โกรธ!”

 

“อ้าว! ก็ไหนเดวิลบอกว่าช่างมันเหอะไงล่ะ ก็แสดงว่าไม่โกรธแล้วนี่!”

 

“ช่างมันไม่ได้หมายความว่าหายโกรธ!”

 

“แล้วทำไงจะหาย” ร่างเล็กหน้าคว่ำเล็กน้อย ถอยออกห่างเท้าเอวถามเสียงแข็ง แต่เสียงแข็งได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องหาทางเอาตัวรอดเมื่อเห็นสายตาไม่น่าไว้วางใจของคนตรงหน้า ถอยหลังแล้วเตรียมออกห่างจากร่างสูงให้มากที่สุด แต่ก็พลาดเมื่อร่างสูงคว้าตัวเอาไว้ให้ก่อน แล้วดันไปจนติดกับต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ ที่ตรงนั้น

 

“มีใครบอกไหมว่า เมื่อเจอเสือ...สิ่งสุดท้ายที่ควรทำคือวิ่งหนี...”

 

ร่างเล็กส่ายหน้าพัลวัน มาถามอะไรแบบนี้ล่ะ ไม่ใช่พวกนั่งดูสารคดีทั้งวันนี่จะได้รู้เรื่องอะไรพวกนี้ด้วย อีกอย่างตนไม่ใช่เสือจะไปรู้ใจเสือได้ยังไง

 

“_____เพราะถ้าวิ่ง มันจะยิ่งกระตุ้นให้เสือตะครุบเหยื่อเร็วขึ้น” เสียงดังอยู่ใกล้ๆ หูของร่างเล็กเท่านั้น ลมหายใจเป่ารดที่บริเวณซอกคอทำให้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน แม้จะไม่เข้าใจสัญชาตญาณของเสือ แต่ร่างเล็กรู้จักสัญชาตญาณของเดวิลดี

 

เพราะเดวิล....

 

ไร้ความปราณีเหมือนกับชื่อนั่นล่ะ