I'm not your brother (ฉันไม่ใช่พี่ชายเธอ)

เช้าวันหนึ่ง ในตอนนั้นตอนที่ผมยังเป็นเด็กน้อย ผมตื่นขึ้นมาบนที่นอนขนาดใหญ่ภายในห้องสีฟ้าสีโปรดของผม วันนี้ผมตื่นมาพร้อมกับความสุขใจ และตื่นเต้นมาก  เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของผมเอง วันเกิดอายุครบ10ปีของผม ทุกๆปี ในขณะที่ผมตื่นขึ้นมาและเดินลงบันได ไปยังชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่โตหรูหราหลังนี้ ก็จะมีเซอไพรส์ของพ่อและแม่ พร้อมของขวัญกล่องโตๆที่ถูกใจผมเสมอ และปีนี้ผมก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ผมกลับได้ยินเสียงสิ่งของตกกระทบพื้นเสียงดัง โครม! และมีเสียงผู้ชายที่พูดขึ้นมาแว่วๆว่า 'เธออย่ามารั้งฉันไว้นะ' เสียงนี้มันคือเสียงของพ่อผมนิ่ เช้าๆแบบนี้ทำไมพ่อต้องตะโกนด้วย แล้วเข้าพูดกับแม่รึเปล่า ผมเดินออกจากห้องน้ำ มาเปิดประตูห้อง และเดินออกมานอกห้องเพื่อจะตามมาดูเหตุการณ์ที่ผมไม่ได้คาดการณ์ไว้ ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ระเบียงบันได ที่สมารถมองลงไปเห็นห้องโถงใหญ่ภายในตัวบ้านได้ ภาพที่ผมเห็นในห้องโถงใหญ่นั้นคือแม่ ที่กำลังนั่งอยู่กับพื้นและใช้มือสองข้างกอดขาของพ่อไว้ ผมไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่พ่อทะเลาะกับแม่ในวันสำคัญของผมแบบนี้ ผมเลยพยายามจะเดินลงไปห้าม แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไป เสียงตะคอกของพ่อก็ดังขึ้น 'เธอจะได้ทุกอย่างตามที่เธอและมันสมควรจะได้ ส่วนฉันจะไปแต่ตัว และไม่เอาอะไรไปทั้งสิ้น' พ่อพูดพลางสะบัดขาเพื่อให้หลุดพ้นการกอดของแม่ไว้ แต่แม่ก็ยังคงกอดขาพ่อแน่นกว่าเดิมพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ดังกึกก้องห้องโถงนี้ พ่อจะไปไหนกันแน่ เขาสองคนมีอะไรกันถึงทะเลาะกันแรงขนาดนี้ ผมได้แต่ยืนมองแม่ของผมที่ตอนนี้สภาพของเธอไม่ต่างอะไรกับคนที่หัวใจสลาย เสียงร้องไห้ของเธอ และคราบน้ำตาบนใบหน้าอันสะสวย ทำให้ผมเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน แต่เสียงร้องไห้ของแม่ ก็ไม่ได้ทำให้พ่อหยุดการกระทำนั้นๆ พ่อสะบัดขาอย่างแรง จนมือทั้งสองข้างของแม่หลุด แล้วเขาก็เดินออกประตูบานใหญ่นั้นไป โดยที่ไม่หันกลับมามองแม่ที่ถูกสะบัดมือจนตัวเองล้มลงไปแนบอยู่กับพื้นห้อง พ่อไม่หันกลับมาอีกอีกเลย  ผมได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า อย่างทำอะไรไม่ถูก ปากที่อยากจะห้ามก็พูดไม่ได้ หัวสมองของผมไม่สั่งงานอะไรสักอย่าง ผมทำได้อย่างเดียวคือเข้าไปหาแม่พร้อมกับกอดเธอร้องไห้อยู่ในห้องโถงห้องใหญ่แห่งนั้น เหตุการณ์เมื่อสักครู่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันเร็วขนาดนี้ ที่พ่อไป มันหมายความว่าพ่อเลิกกับแม่หรอ แล้วทำไมต้องเลิกกันด้วย ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจไม่กล้าถามแม่ออกไป ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้อีกแล้วครับ หลังจากนนั้นที่พ่อไปแม่ก็เงียบ กลายเป็นเข้าขั้นซึมไปเลยทีเดียว แม่พูดกับผมน้อยมาก ข้าวปลาอาหารก็กินไม่ได้เหมือนเก่า ผมดูแลแม่อย่างใกล้ชิด ตอนเยนที่แม่ไปรับผมที่โรงเรียนผมก็จะซื้อของกินในโรงเรียนมาฝากแม่ทุกครั้ง ผมอยากให้แม่สบายใจคับ ถึงผมจะคิดถึงพ่อมาก แต่ผมก็ไม่คิดจะติดต่อไปหาพ่อเช่นกัน แล้วในวันที่ผมปวดใจที่สุดก็มาถึง ผมกลับมาจากโรงเรียนโดยที่มีพ่อของเพื่อนมาส่งมาถึงหน้าบ้าน เหตุที่พ่อของเพื่อนมาส่งก็เพราะว่า ผมโทรหาแม่ แล้วแม่ไม่รับสายผมเลย ปกติทุกๆวันแม่จะต้องมารับผมถึงหน้าประตูโรงเรียน เมื่อรถของพ่อเพื่อนแล่นมาจอดตรงที่หน้าบ้านของผม ผมรีบกล่าวขอบคุณพ่อของเพื่อน แล้วรีบเดินเข้าบ้านทันที ปกติแล้วบ้านเราจะมีสีสันของแม่ทุกวันหลัง หลังจากที่ผมกลับมาเหนื่อยๆก็จะได้กินอาหารอร่อยๆที่ผมเห็นวางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างอดใจไม่ได้ ส่วนพ่อก็จะมาชวนผมเล่นฟุตบอกที่สนามหญ้าหน้าบ้านจนเหงื่อชุกไปทั้งตัว แต่ตอนนี้...เขาไปแล้ว เพียงแค่ผู้ชายคนนี้ไป บ้านก็ดูเงียบเหงงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยใจที่ไม่เป็นปกติเลย ไม่รู้นะว่าผมรู้สึกกลัวอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้ผมคิดถึงแม่ อยากเข้าไปกอดแม่มากเลย ผมเดินเร็วขึ้นจนแทบวิ่งเลยก็ว่าได้ แล้วรีบตรงไปที่ห้องแม่บนชั้นสอง ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนของแม่ แล้วเคาะประตูห้องสองครั้งเบาๆ ทำไมบรรยากาศมันช่างเงียบขนาดนี้  ผมยืนรออยู่สักพัก ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ผมจึดตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ผมพยายามมองหาแม่ว่านอนอยู่ที่เตียงรึเปล่า แต่เพียงแค่สายตาแว็บแรกที่ผมมองเข้าไป ก็ทำให้ผมแทบหยุดหายใจทันที แม่ของผม... แม่นอนจมกองเลือดอยู่ใช่หรือเปล่า เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ แขนทั้งสองข้างของเธอ เป็นสีเลือดไปหมดแล้ว ข้างๆกายของแม่ มีมีดปลายแหลมทีเปื้อนเลือดวางไว้ แม่ทำร้ายตัวเองหรือ จากเรี่ยวแรงอันมากมายของเด็กวัย10ขวบที่รีบวิ่งมายังหน้าห้องตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืน มือไม้ของผมสั่นระรัวไปหมด แววตาสองข้างของผมได้แต่จ้องมองอยู่ที่ร่างกายนั้นของแม่ แม่เป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครทำอะไรแม่ แล้วแม่...แม่ทำไมถึงทำร้ายหัวใจของผม

หลังจากเหตุร้ายนั้นที่เกิดขึ้น ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ที่มีแต่อดีตที่เลวร้าย ไม่ว่าคุณลุงและคุณป้าของผมจะพยายามหว่านล้อมให้ผมไปอยู่กับท่านยังไงผมก็ไม่ไป ท่านบอกผมว่าเมื่อจัดงานศพของแม่เสร็จเรียบร้อยแล้วก็จะปิดบ้านหลังนี้ถาวร แล้วให้ผมย้ายไปอยู่กับท่าน แต่ไม่ครับ ผมเลือกที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียว ผมอยากอยู่กับตัวเอง อยากอยู่กับแม่ และไม่ต้องการที่จะทิ้งแม่ไปเหมือนใครคนนั้น เมื่อญาติผู้ใหญ่ของผมเปลี่ยนความคิดของผมไม่ได้จึงจ้างแม่บ้านมาให้ดูแลผมถึงสองคน และออกเงินเดือนให้ทุกเดือน โดยที่ผมไม่ได้ปฏิเสธในความหวัดดีอะไรของคุณป้าเลยสักนิด ผมคิดถึงแม่อยู่ทุกๆวัน ยิ่งเฉพาะวันสำคัญต่างๆทีวนมาถึง ผมก็จะยิ่งคิดถึงแม่ วันเกิดของผม คงไม่มีความสุขอีกต่อไปถึงผมจะได้ของขวัญจากญาติๆลูกพี่ลูกน้อง ก็ไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่ถูกใจผมเลยสักชิ้น ผมใช้ชีวิตอยู่ที่ไทยได้ไม่นาน ผมก็ตัดสินใจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถึงแม้ว่าผมจะอายุเพียง11ปี ถือว่ายังเด็กมาก ผมก็ไม่กลัว ผมไปเรียนโรงเรียนประจำที่อยู่ที่นิวยอร์ก ใช้เงินเก่าที่ผู้ชายคนนั้นหาไว้ให้และฝากไว้ในธนาคารในชื่อของผม มีมากมายจนสามารถใช้เลี้ยงชีพไปตลอดชีวิตเลยคับ ถึงแม้การเรียนอยู่ที่นั่นจะยากลำบากไปบ้าง เพราะภาษาอังกฤษของผมยังแข็งสู้เพื่อนๆเจ้าของภาษาไม่ได้ แต่ด้วยพื้นฐานที่แม่ผมสอนให้ผมพูดภาษาอังกฎษตั้งแต่เด็กๆก็สามารถทำให้ผมคุยยกับเจ้าของภาษาได้อย่างสบาย ส่วนเรื่องความเหงาอะไรนั่น มันก็มีบ้างครับ แต่คุณป้าก็มักจะโทรมาหาอยู่บ่อยๆคงเป็นเพราะท่านเป็นห่วงผมเพราะท่านน่ะรักแม่ของผมมาก ท่านเองก็เสียใจและเข้าใจความรู้สึกของผมดีทีเดียวเลย แต่เพื่อนๆของผมก็มักจะชวนผมไปทำเรื่องสนุกๆอะไรมากมาย แถมสาวๆที่นี่ก็แปลก ชอบส่งจดหมายรักมาหาผม มีบางทีถึงกับจู่โจมทางร่างกายผมเลยเช่น การเข้ามาหอมแก้ม จับมือ หรือ จูบทักทายตามประสาของฝรั่ง ตอนแรกๆผมก็ไม่ชอบหรอกคับ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ก็ต้องปรับตัวตามๆเขาไป ผมเรียนอยู่ที่นี่จนจบเกรด12 และก็เข้าเรียนในมหาลัยชื่อดังของนิวยอร์กต่ออีก4ปีในสาขาวิชาchemistry หรือเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าด้วยเคมี  ผมร่ำเรียนด้วยความสุขบ้าง ท้อบ้าง เกเรบ้างจนผมจบปริญญามาได้ ด้วยความยากลำบาก แต่ผมก็จบ ผมคิดถึงแม่มากๆเลย อยากให้แม่มาอยู่ดูความสำเร็จของผมตรงนี้ ผมอยากกลับบ้านไปหาแม่แล้ว ผมตั้งใจจะกลับเมืองไทยทันทีเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแม่อีกครั้ง  ไม่ใช่แค่นั้นหรอกคับที่ผมต้องการ สิ่งที่ผมต้องการจริงๆก็คือการกลับมาทำลาย ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เคยเป็นพ่อของผม เพื่อไม่ให้มีชีวิตที่ดีอีกต่อไป ไม่สิ่..ผมจะกลับมาทำให้ลมหายใจของเขาหยุดไป..ต่างหาก