ปฏิบัติการพิชิตหัวใจพี่ชายข้างบ้าน

       แสงแดดที่ส่งผ่านเข้ามาตามช่องของผ้าม่านรายสวยทำให้คนตัวเล็กที่ซุกหน้าอยู่ในผ้าห่มผื่นหนากดใบหน้าเรียวเล็กของตนให้ จม

ลงกับหมอนนุ่มขึ้นไปอีกหลีกหนีจากแสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามารบกวน การนอนหลับของคนตัวเล็กหน้าหวาน

 "น้องทรีครับ น้องทรีตื่นได้แล้วครับวันนี้ไปมหาวิทยาลัยวันแรกนะครับ" เสียงเรียกที่มาพร้อมกับเสียงเคาะประตูทำให้ผมที่กำลังเอา

หน้าซุกหมอนอยู่ ร้องประท้วงขึ้นในลำคอ +3+ ก็ยังง่วงอยู่นี่นาขอน้องทรีนอนต่ออีกนิดนะ^^

  อ๊ะๆทุกคนอาจจะยังงงๆว่าผมเป็นใครกันน่ะ^_^งั้นก่อนผมจะไปนอนต่อผมจะเล่าให้ฟังแล้วกั ผมนายทวิวัลย์ หรือที่ใครๆก็พากันเรียก"น้องทรีๆ" นั่นเหละฮะผมเป็นลูกคนสุดท้ายของบ้านมีพี่ชายหนึ่งคนและพี่สาวอีกหนึ่ง ส่วนป๊ากับม๊าของผมตอนนี้อยู่ในระหว่างการฮันนี่มูนรอบโลกกันอยู่เพราะงั้นตอนนี้ทวิวัลย์คนนี้เลยต้องอยู่ภายใต้การดูแลของพี่ชายและพี่สาวตอนนี้ทุกคนก็รู้จักผมแล้ว งั้นน้องทรีขอนอนต่อก่อนนะะะะะะะะะ คร่อก!!!!!    

แต่ถ้าตอนนี้ทุกคนคิดว่าผมจะได้นอนอย่างสงบสุขแล้วละก็ขอบอกได้เลยฮะว่า "ไม่มีทาง" เพราะนอกจากเสียงของพี่วันพี่ชายสุดแสนจะใจดีของผมเรียกผมอยู่หน้าห้องแล้วยังมีเสียงนางมารร้ายแฟงตามมาด้วยT^Tอีกน่ะสิ

"อ้าวเฮียยังไม่ออกไปอีกหรอไหนบอกว่าจะรีบไปรับเพื่อนที่สนามบิน"นี่ไงฮะเสียงนางมารร้ายมาแล้ว ถูกต้องแล้วละนางมารร้ายที่ว่านั่นก็คือพี่สาวแท้ๆของผมเอง ส่วนจะไม่ให้เรียกนางมารน่ะหรอเป็นไปไม่ได้หรอกฮะในเมื่อพี่ทรูโหดซะยิ่งกว่าหมาแม่ลูกอ่อนซะอีก อุ๊บ!! น้องทรีป่าวว่าพี่ทรูน้าาาาาาา*^*

"ก็รีบอยู่หรอกทรูแต่น้องทรียังไม่ตื่นเลยวันนี้ไปมหาลัยวันแรกด้วย"เสียงพี่วันบอกกับนางมารอยู่หน้าห้องผม ทำให้ผมต้องรีบดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อได้ยินประโยค ต่อไปของพี่ทรู

"มันไม่นอมตื่นหรอพี่วัน ไม่เป็นไรเดี๋ยวทรูปลุกแล้วไปส่งมันเองพี่วันไปรับเพื่อนเถอะ"เสียงพี่ทรูบอกเสียงเหี้ยม ทำให้ผมต้องรีบตะโกนบอกพี่ชาย ทันทีว่า น้องทรีตื่นแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบ ใครกันจะยอมให้นางมารซิ่งบิ๊กใบค์ไปส่งT^T

"น้องทรีตื่นแล้วฮะพี่วันรอน้องทรีแป๊บนึงน่ะฮะน้องทรีไปด้วย"ผมรีบร้องบอกพร้อมกับวิ่งเข้าห้องน้ำทันที โดยที่ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงใดๆทั้งสิ้น แน่ละพี่วันรักแล้วก็โอ๋ผมจะตาย ยังไงๆก็รอน้องได้อยู่แล้วววววววว    ^____^

แต่!!!วันนี้ทำใมพี่วันไม่รักโผ้มมมมมมมมมมT^T เพราะอะไรน่ะหรอก็พอผมเดินลงมาถึงชั้นล่างของบ้านก็เห็นแค่นางมารใจร้าย นั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในชุดเตรียมพร้อมเต็มที่ พร้อมกับโยนหมวกกันน๊อคให้ผมทันที ฮือ ถ้าโดนหัวน้องทรีทำไงอ่ะ  T^T

"ไม่ต้องกินนะข้าวเช้า เพราะฉันสายแล้ว เพราะงั้นแกไปหากินที่มหาลัยแกเอาเองแล้วกัน"ทันทีที่พูดจบพี่ทรูก็เดินออกจากบ้านพร้อมกับหมวกกันน๊อคใบโตทันทีที่ไม่สนใจผมซักนิด เห็นมั๊ยน้องทรีบอกแล้วว่าพี่ทรูน่ะนางมารร้าย ช๊าดดดดดช๊าดดดดดด!!!!!!  

และแล้วผมก็มาถึงมหาวิทยาลัยแบบมึนๆ พร้อมกับอาการที่คอพยายามจะดันน้ำย่อยที่อยู่ในกระเพาะออกมา T^T

"เฮ้ย!!ไอ้ทรีทางนี้ๆ"เสียงเรียกจากเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยกันดีอย่างไอ้เต้ตะโกนเรียกผมให้เข้าไปหามันที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ของขอมหาวิทยาลัย ผมกับไอ้เต้สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วเรียกได้เลยว่าไม่มีเรื่องไหนของมันที่ผมไม่รู้และก็ไม่มีเรื่องไหนของผมที่มันไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าผมกับมันสนิทกันแบบโคตรๆเลยละกัน^_^

"เป็นไรว่ะทำหน้าอย่างกะคนแพ้ท้อง"ทันทีที่ผมเดินถึงโต๊ะไอ้เต้มันก็พาน้องหมาในปากมันออกมาทักทายผมทันที

"แพ้ท้องพ่องสิไอ้เต้ กูเมารถเว้ยอีกอย่างกูก็เป็นผู้ชายเฟ้ยท้องไม่ได้"ถึงผมจะหน้าตาหวาน ตาโต ตัวขาว ไซส์มินิขนาดไหนแต่ น้องทรีคนนี้ก็ลูกผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะคร้าบบบบบบ^_-

"โห้!!น้องทรีแค่นี้ทำเป็นด่าพี่เต้น่ะครับเด๊ะปัดเหนี่ยว"ไอ้เต้มันผูดพร้อมกับเอื้อมแขนยาวของมันมาตบหัวผมทันที เห็นดาวเลยครับงานนี้ แม่งเชี่ยเต้กูยิ่งมึนกับการขับรถของพี่สาวกูอยู่มึงยังมาตบหัวกูอีก แม่งๆๆๆๆกูจะฟ้องพี่วันT__T

"ไอ้เต้!!!มึงตบหัวกูจะฟ้องพี่วัน"ผมพูดพร้อมกับน้ำตาคลอแม่งกูเกลียดตัวเองที่ร้องไห้ง่ายชิบ พร้อมกับยกหูกดเบอร์พี่วันแล้วโทนออกอย่างรวดเร็ว ไม่งงไม่งอนมันแล้วนาทีนี้น้องทรีอยากฟ้องพี่วันว่าไอ้เชี่ยเต้มันตบหัวน้องทรี ซึ้งไอ้ตัวต้นเหตุแม่งก็ไม่ได้สำนึกอะไรทั้งสิ้นนอกจากนั่งหัวเราะผมอย่างเดียว เพราะมันรู้ไงครับว่าผมน่ะมันประเภทโกรธง่ายหายเร็ว ทำอะไรใคไม่ได้ผมก็ฟ้องพี่วันอย่างเดียวแม่งเชี่ยเต้ใครเขาจะไปถึกอย่างนักกีฬาบาสเหมือนมึงละ

"กึง ว่าไงครับน้องทรีเมื่อเช้าไปมหาลัยทันรึเปล่าครับเห็นทรูบอกว่าจะไปส่งน้องทรีเอ..."ยังไม่ทันที่พี่ชายผมจะพูดจบผมก็ส่งเสียเจือสะอื้นออกไปเสียก่อน

"ฮึก...พี่วันทิ้งน้องทรี ฮึก..ให้พี่ทรูมาส่ง น้องทรีเวียนหัวจะแย่แล้วพี่ทรูขับรถเร็ว ฮือ..ไอ้เต้ยังตบหัวน้องทรีอีก น้องทรีโกรธพี่วันแล้ว ฮือ"อ้าวรวมประเด็นซะงั้นกูตอนแรกกะโทรไปฟ้องว่าไอ้เต้ตบหัว ไปๆมากูเหมาหมดเลย ผมพูดพลางปาดน้ำตาออกจากหน้า โดยมีไอ้เต้นั่งขำอยู่ฝั่งตรงข้ามแม่งไม่รู้ว่าผมเป็นเพื่อนกับมันได้ให้ตั้งนาน เพราะไอ้เชี่ยเนียแม่งรู้ว่าผมบ่อน้ำตาตื้นแม่งก็แกล้งผมให้ร้องไห้ตลอด

"โอ๋ๆๆน้องทรีไม่ร้องนะครับวันนี้พี่มีธุระมารับเพื่อนที่สนามบินไงครับ พี่คิมไงคนที่อยู่ข้างบ้านเราเมื่อก่อนไงครับน้องทรีจำได้ใหม ไม่ร้องนะครับเดี๋ยวเย็นนี้เลิกเรียนพี่พาไปเลี้ย...ติ๊ด"และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่พี่วันพูดไม่จบเพราะผมกดตัดสาย น้ำตาที่อยู่ดีๆก็หยุดไหลตั้งแต่ได้ยินชื่อของใครบ้างคนที่จากไปไกลนานถึง5ปี ผมยอมรับนะครับว่าผมเป็ยผู้ชายแท้ๆๆๆร้อยเปอร์แน่นอนแต่ผมก็ดันไปชอบไอ้พี่ชายข้างบ้านคนนี้ร้อยเปอร์แน่นอนเหมือนกันนนนนนนนนนนน มึงจะกลับมาทำให้หัวใจน้อยๆของน้องทรีหวั่นไหวอีกทำม่ายยยยยนร้าาาาไอ้พี่ชายข้างบ้านนนนนนนนนนนนนน