My Love แผนลับป่วนให้รัก

     คนเรานั้นยากแท้ที่จะรู้จิตใจใครอีกคนเราไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าใครคนนั้นคิดดีหรือร้ายกลับเรา...
และสิ่งที่เราเห็นนั้นเป็นความจริงหรือไม และสิ่งที่มันเป็นอยู่นั้นเป็นความจริงหรือไม...

บทนำ
‘มาสเตอร์โรมาเนียครับโปรดบอกความต้องการสุดท้ายของคุณมาครับ ผมจะได้ถูกปลดปล่อยจากแหวนของคุณสักที ผมเบื่อที่จะมารับใช้คนที่หน้าเบื่อแบบคุณแล้วมาสเตอร์’
เด็กหนุ่มที่มีแววตาสีแดงสดดั่งเลือด ผิวสีขวาซีดยิ่งกว่าศพแล้วมีผมสีดำสนิดเหมือนเสื้อของเค้า คุกเข่าแล้วพูดกับหญิงสาวผู้เป็นนายหรือที่เค้าเรียกมาสเตอร์ของตนที่กำลังจะตายด้วยอำนาจมืดที่ไม่ว่ายาอะไรก็รักษาไม่หาย ที่ไม่ว่าหมอหรือเทวดาที่ไหนก็ไม่สามารถรักษาเค้าให้หายจากอำนาจนั้นได้เลย
ส่วนแหวนที่เด็กหนุ่มนั้นพูดถึงคือ แหวนแห่งซาตาน แหวนที่ผู้ถูกเลือกเท่านั้นที่จะได้ครอบครองมัน และโรมาเนียคือคนๆนั้นที่ถูกเลือก แล้วแหวนแห่งซานตานนั้นเป็นสัญญาลักษณ์ของผู้ถือครองส่วนผู้ที่คิดจะต่อกลอนกับผู้ถือครองหรือผู้รับใช้เลียกง่ายๆก็คือผู้ที่จะมารับใช้ผู้ถือคลองแหวนนั้นเองแล้วชนะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าให้เทียบเป็นเปอร์เซ็นนั้นก็ประมาณ0.5เปอร์เซ็นเท่านั้นที่จะสามมารถเอาชนะได้
‘ร็อกกี้ ฉันรู้ว่านายเบื่อฉันมาก แต่ฉันดีใจที่ได้เจอกับนายนะตั้งแต่วันนั้นมันก็มีเรืองดีๆมาตลอดจนถึงวันนี้ นอกจากโซแล้วก็มีแต่นายที่ทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกัน ฮือๆๆ ฉะ ฉันดีใจ ฮือๆ โซฉันจะได้ไปอยู่กับนายบนนั้นแล้วนะฮือๆ ฉันคิดถึงนายจริงๆ โซ ฮือๆๆ’
เด็กสาวยิ้มให้กับท้องฟ้าด้วยความร่าเริงและความรักบวกกับความดีใจที่คิดว่าจะได้เจอกับคนที่ตนรักอีกครั้งบนนั้นบนสวรรค์ โซนั้นคือแฟนหนุ่มของหญิงสาวที่ตายไปแล้วประมาณปีกว่าๆ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังรักและคิดถึงเค้าตลอดเวลาถึงแม้จะรู้อยู่แกใจว่าเด็กหนุ่มนั้นตายไปแล้วก็ตาม…
‘หึหึหึ ผมละไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมแหวนถึงเลือกคุณให้เป็นมาสเตอร์ของผมเพราะคุณมันอ่อนแอ! แถมคุณยังไม่มีคุณของการเป็นมาสเตอร์เลยสักนิดเดียว’
เด็กหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจในตัวเธอและการเลือกของแหวนยิ่งนัก โดยเฉาะเพราะตัวเธอที่อยู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมาแบบนั้น ไม่เข้าใจว่าตกลงเธอเสียใจหรือดีใจจริงๆแบบที่พูดกันแน่ และยังไงเค้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเวลาที่เธอพูดถึงชื้อของ โซ แฟนหนุ่มของเธอที่ตายไปแล้วเธอจะยิ้มทุกครั้ง เช่นเดียวกับครั้งนี้ที่เธอทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
‘นี่ ร็อกกี้ฉันถ้าฉันบอกความต้องการของฉันไปแล้วนายจะถูกปลอดปล่อยจากแหวนโดยสิ้นเชิง และสามารถใช้ชีวิตแบบไม่ต้องรับใช้ใครอีกแล้วใช้ไม?ถ้าจำไม่ผิดนายเคยบอกฉันแบบนั้นนะ’หญิงสางประหลาดคลาบน้ำตาแล้วค้อยๆทำตัวและเสียงให้เป็นปกติดั้งเดิม
‘ใช่ครับ มาสเตอร์’
‘ร็อกกี้นายนะเคยคิดบ้างไหมว่าโลกนี่นะ ยังมีสิ่งที่หน้าค้นหาอีกมากไม่ว่าจะอะไรก็ตามเช่น เรืองของการใช้ชีวิตของมนุษย์แต่ละคน ความแตกต่างระหว่างคน หรือแม้จะเป็นเรืองของ…ความรัก นายเคยคิดรึป่าวว่ามันทำให้โลกนี้หน้าอยู่มากขึ้นนะ’
‘หึหึหึ ผมไม่เคยคิดหลอกครับมาสเตอร์ ไม่เคยคิดเลยสักนิดตั้งแต่ผมเกิดมาแล้วละครับ โดยเฉาะเพราะเรืองความรักอะไรนั้นยิ้งแล้วใหญ่เพราะมันไรสาระไงละและเพาระผมยังไม่เคยได้รับมันเลยแม้กระทั้งกับพ่อและแม่แท้ๆของผมก็ตาม และไม่เคยคิดที่จะมีมันเหมือนกับมาสเตอร์หลอก!!เพราะมันก็แค่อะไรที่ไร้ค่าเท่านั้นเองและไม่มีวันที่ผมจะคิดว่ามันมีค่าเลยด้วย’
หญิงสาวถอนหายใจให้กับคำพูดของเด็กหนุ่มที่ตอบตนมาแบบนั้น เธอคิดว่าป่วยการที่จะพูดเรืองนี้กับเค้าอีกแล้วเธอเองก็เหลือเวลาไม่มากสะด้วย แต่หญิงสาวเชือว่าสักวันเด็กหนุ่มต้องเข้าใจในสิ่งที่เรียกว่าความรักนั้นแน่ๆ
‘ก่อนที่ฉันจะบอกความต้องการของฉัน ฉันขอบบอกอะไรนายไว้อย่างนะแล้วจำเอาให้ให้ดีละเพราะสักวันนายจะเข้าใจมันเอง บนโลกใบนี่นะไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่ไม่มีความรักหรือไร้หัวใจได้หลอกแม้แต่นายก็มีหัวใจนะ จำไวให้ดีละร็อกกี้’
‘Ok Master’
เด็กหนุ่มตอบแบบไม่ค้อยจะเต็มใจเท่าไรนั้นเพราะยังไงเค้าก็คิดว่าเค้านี่และสิ่งมีชีวิตบนโลกที่ไม่มีหัวใจและไม่คิดที่จะมีมันเลย
‘งั้นนายอยากฝังความต้องการสุดท้ายของฉันรึยังละร็อกกี้….’เด็กสาวตัดบทเพื่อเปลี่ยนเรืองแล้วยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยนเพือต้องการคำตอบ แต่เด็กนั้นก็ได้แต่นั้งเงียบแล้วจดจ่อรอคำตอบจากเด็กสาว แต่นั้นและคือคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับหญิงสาว หญิงสาวยิ้มให้เด็กหนุ่มอีกครั้งก่อนจะเอยปากบอกความต้องการของตน‘ความต้องการของฉันคือ…คือ……..’
พึบ!!
‘Ok Master ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังครับ ’
หลังจากหญิงสาวนั้ได้บอกความต้องการของตนแล้ว หญิงสาวก็ได้สลบอยู่ในหวงนิทราอย่างไม่มีวันตื่น และไม่มีลมหายใจอีกต่อไป….
มีเพียงร่างไรวิญญาณเท่านั้น…