ยัยประธานสุดโหดกะนายนักเลงหน้าหล่อ

"นี่ๆๆ!!คาโอรุที่มีข่าวว่าย้ายโรงเรียนทุกเดือนทำไมหรอ"  ตั่งเเต่ที่หมอนั้นเข้ามาดูผู้หญิงจะร่าเริงเป็นพิเศษ=_=#ยกเว้นฉันคนหนึ่งละน๊าาา

"ก็ ก็ ตามหารักเเรกน่ะ" คาโอรุเขินเเกล้มเเดงบิดตัวไปมา

"กรี๊ดดดใครอ่า คนในโรงเรียนนี้หรอ"  สาวๆๆที่ล้อมคาโอรุเขินเหมือนคนนั้นเป็นตัวเองซะนิ

"ไม่รู้สิ เเต่ตอนนั้นเธอน่ารักใจดีคอยดูเเลฉันตลอดเลย" พึ่งรู้นะว่าไอดอลเนี้ยเพ้อชะมัด เเต่ทำไมอยากเป็นกันนักไม่รู้สิ บ้าชะมัด เชอะ

"เเล้วนายจะหาเธอจากอะไรละห๊ะ"

"ก็สัญญาที่ให้ไว้ว่า ไม่ว่าจะห่างเเค่ไหนฉันจะตามปกป้องมินจี้เอง"  มินจี้ ชื่อนี้มัน ในหัวฉันย้อนไปตอนอายุ 5 ขวบ เด็กผู้หญิงผมยาวตัวเล็กรูปร่างบางกำลังนั่งป้อนข้าวให้ให้เด็กผู้ชายที่ป่วยนอนบนเตียง เธอเเละเขาต่างเป็นเพื่อนคนเดียวของกันเเละ  "มินจี้ คาโอ้สัญญานะว่าจะปกป้องดูเเลมินจี้เอง" อย่าบอกนะว่าเด็กผู้ชายที่ฉันเล่นด้วยตอนเด็กนั้นเป็น คาโอ้ คาโอรุ ค้าโอ้ มินจี้ มิรุมุ 0o0

"คาโอรุ อะเด่ หายไปไหนอ่ะ"  ฉันกะจะถามคาโอรุว่าใช่คนคนเดียวกันไหมเเต่เจ้าตัวดันหายไปไหนไม่รู้ เหมือนตอนเด็กไม่มีผิดเดียวก็ได้เเผลนอนโรงพยาบาลอีก คนอะไรช่างซนเหมือนลูกลิงตั่งเเต่เด็กจนโต

"ประธาน ประธาน เเย่เเล้วค่ะนักเรียนใหม่โดนเหยียบตะปูค่ะ" รินวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกบอกฉัน ว่าเเล้ว ลิ้นยังไม่เข้าปากเกิดเรื่องจนได้ บ้าจริงๆๆๆ

"โอ๊ยๆๆๆ เจ็บๆๆๆ" คาโอรุร้องอวดครวญอยางเจ็บปวด

"ซนจนได้เรื่องเห็นไหม เจ็บตัวอย่างนี้คุณลุงคุณป้าจะเป็นห่วงรู้ไมหัดรักตัวเองบ้างสิไม่ใช่ปล่อยให้เจ็บอย่างงี้" ฉันด่าคาโอรุบลาวๆๆๆอย่างลืมตัวว่าเขาเจ็บอยู่

"เธอ ชื่ออะไรหรอยัยเปี๊ยก"

"มิรุมุ"

"มิรุมุ!!!^__^" ฟุบบ "คิดถึงที่สุดเลย^__^" คาโอรุทำสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง เขาโผลกอดฉันจนลืมตัวว่าเขาเจ็บอยู่

"อืมๆๆ คิดถึงเหมือนกัน"  ฉันโอบกอดกลับ  "เเต่นายเจ็บอยู่นะเเล้วช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไม" คาโอรุคลายอ้อมกอดจากฉันมองทุกคนที่มองดูเหตุการณ์ทั้งหมออย่างอายๆๆ ส่วนฉันก็ต้องหลบตาทุกคนเหมือนกันที่เคยชินเผลอกอดคาโอรุกลับไปเพราะตอนเด็กๆๆเรากอดกันบ่อยมาก เสียฟรอม์ชะมัด >< >< โอ๊ยยย อยากเเขวนคอกับต้นถั่วงอกหนีความอาย