Superstar Complex แผนร้ายขว้าหัวใจยัยจอมหยิ่ง

บทนำ

“ฉันขอโทษ แต่ที่ฉันทำลงไปเพราะฉันรักคุณนะค่ะ คุณอายัทต์”

“มันคงสายเกินไปสำหรับเราแล้วล่ะ คุณโบนารัน ตั้งแต่ที่ผมรู้ความจริงทั้งหมดว่าเรื่องที่ผ่านมาคุณหลวกลวงผมมาตลอดมันทำให้ผมรักคุณไม่ลงจริงๆ”

“แต่…”

“มันจบแล้วคุณโบนารัน นับจากนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก พอกันที!”

“ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้เด็ดขาด คุณอายัทต์…ฮีก ฮีก ฮือออออ คุณจะทิ้งฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะ คุณจะปล่อยให้หัวใจฉันเจ็บปวดแบบนี้ไม่ได้นะ!!!!!”

“คัตตต!”

   สิ้นเสียงผู้กำกับสั่งคัตฉันแทบจะเป็นบ้าตาย โอ๊ยยยย บทละครบ้าบอคอหอยแตกอะไรเนี่ยฉันไม่อยากจะเล่นละครเรื่องนี้ตั้งแต่แรกเลยจริงๆ แต่พี่ ‘เปเป้’ ผู้จัดการส่วนตัวของฉันนี่แหละที่ยัดเยียดมาบอกว่าเป็นละครฟรอมใหญ่ไหหลำอะไรก็ไม่รู้ ที่ผู้ทางช่องTV Chutstar สั่งมาว่าอยากได้ตัวฉันไปเป็นนางเอกจนตัวสั่น ตอนอ่านบทว่านักใจแล้วมาเล่นจริงๆหนักใจกว่าเป็นล้านเท่า ฮือออ~ อยากลาออกจากวงการเสียตอนนี้เลยให้ตายเหอะ แม่เจ้า!

“วันนี้ทำได้ดีตามเคยนะน้องพีการ์” เสียงผู้กำกับดังขึ้นเมื่อฉันกำลังด่าละครเขาในใจ ><.

“ขอบคุณคะพี่โอม^^” ฉันตอบไปแบบยิ้มๆ ไม่อยากจะบอกหรอกนะที่เล่นดีน่ะเพราะอยากให้มันจบเร็วๆต่างหาก ซุปตาร์* เพลียจิตตต

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วน้องพี” พี่เปเป้ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ พูดขึ้น

“โอเคค้ะ เอ้อ พี่เปเป้ วันนี้พีมีงานอะไรอีกรึปล่าค่ะ”

“ไม่น่ามีแล้วนะ เพราะวันนี้ถ่ายละครเรื่อง อาลัยรักนายแสนจน ก็ไม่มีแล้วจ้ะ” ไม่ได้เข้าใจผิดค่ะท่านผู้อ่าน ดูชื่อละครสิค่ะ หึๆ ฉันถึงบอกไงจะรีบถ่ายให้มันจบๆ

“อ่อ ขอบคุณค่ะงั้นพีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านเลยนะ พีอยากพักมากเลยค่ะ”

“พักผ่อนเยอะๆนะ พรุ่งนี้เราไม่มีคิวถ่ายก็พักอยู่บ้าน หรือไม่ก็ไปเที่ยวบ้างละเดี๋ยวจะช๊อคตายคางานสะก่อน ฮ่าๆๆๆ” เพราะใครกันละย้ะ ที่รับงานมาให้ฉันบานตะไทเถือกขนาดนี้น่ะห๋า!!! -o-

“ค้ะๆ^^” ฉันตอบยิ้มๆด้วยความเหนื่อยล้า และรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน

   บนรถ

And I will make sure to keep my distance Say  I love you when you're not listening How long can we keep this up, up, up….

   ฉันมักเปิดเพลงนี้ฟังทุกครั้งที่ขึ้นรถไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบเพลงนี้นัก ตั้งแต่ฟังครั้งแรกแต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากกกกกก ตายคาที่ได้คงตายไปแล้ว พี่เปเป้ก็ไม่ยอมมาส่งบอกว่ามีทุระต้องจัดการต่อฉันเลยต้องขับรถกลับมาที่บ้านคนเดียว ปกติฉันก็ไม่ค่อยกลับมานอนบ้านหรอกส่วนใหญ่จะนอนคอนโดฯ เสียมากกว่า

    สงสัยฟังเพลงเพลินไปหน่อยถึงบ้านพอดี บ้านฉันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากกองถ่ายเท่าไหร่ฉันเลยถึงบ้านเร็วและเมื่อถึงบ้านประตูบ้านแสนสวยของฉันก็เปิดประตูตอนรับอย่างสง่างาม(โดยมีคุณพ่อบ้านเป็นคนกดรีโมทน่ะ)เมื่อรถฉันจอดเทียบท่า คุณพ่อบ้านของฉันก็เดินมาเปิดประตูให้ และเชิญเข้าบ้าน

“ขอบคุณค่ะโมเรน” ฉันหันไปขอบคุณพ่อบ้าน

“ไม่เป็นไรครับคุณหนู” โอ๊ะ ลืมบอกไปถึงแม้ฉันจะเป็นดาราแต่ก็ไม่ใช่ดารากิ๊กก๋อยนะจะบอกให้ บ้านฉันเป็นตระกูลใหญ่ไฮโซก็ว่าได้ ใครๆก็รู้จักครอบครัวฉัน พวกเซเลป*น่ะ อยู่ในวงการบันเทิงกันเยอะ อีตาเทลเลย์ที่บ้านอยู่ตรงข้ามฉันก็เช่นกัน หมอนั่นเป็นนักร้องหนุ่มชื่อดังเลยก็ว่าได้ ฉันยังแอบปลื้มเขาเลย ><.

    เมื่อเข้ามาในบ้านฉันก็ตกใจแถบหงายแหนะ -O- มายก้อดดดดด นี่มันอีตาเทลเลย์ที่ฉันนึกถึงเมื่อกี้นี่มาบ้านฉันทำไมน่ะ มาหาฉันหรอ โอ้ม่ายยยย ฉันยังไม่พร้อมเจอนายน่ะที่รักขา (ที่รักฉันตอนไหน--)

“อ้าว กลับมาแล้วหรอลูก” คุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟายืนขึ้นแล้วหันมาทักทายฉัน

“คะ…กลับมาแล้วค่ะ”

“มานั่งนี่มาลูกมา สวัสดีป้าพิมพิลาด้วยละ” แม่ชี้ไปทางผู้หญิงที่ดูสง่างามคนนึงห็ฉันทักทายเธอ

“สวัสดีค่ะ คุณป้าพิมพิลา^^”

“สวัสดีจ้ะ หนูพีรกาญน์” เรียกสะเต็มยศเลยน่ะค่ะ --

“เรียกหนูพีการ์ก็ได้ค่ะคุณป้าพิมพิลา”

“เรียกป้าว่าป้าพิมละกันหนู”

“ค้ะ^^”

“อ่อ ส่วนนี่เคยเห็นสุดหล่อคนนี้ไหมเอ่ยยย ใครหนา” แม่ฉันชี้ไปทางเทลเลย์ที่ทำหน้ามึนๆงงๆปนง่วงๆ

“เทลเลย์ไงแม่ ใครๆก็รู้จัก แม่ไม่รู้จักหรอหนูนึกว่าแม่รู้จักสะอีก” ฉันแกล้งกวนประสาทแม่ไป

“แกนี่ชอบกวนแม่จัง รู้จักกันก็ดีแล้วเข้าเรื่องกันเลยละกันเนอะพิม” แม่เริ่มทำหน้าจริงจังแล้วหันไปหาป้าพิม

“เธอเริ่มเลยพัทร” ป้าพิมเรียกแม่ฉันอย่างสนิทสนม เดาไม่อยากเป็นเพื่อนกันชัวร์

“คืองี้นะลูก พีที่แม่กับป้าพิมนัดกันมาวันนี้เพราะจะคุยเรื่องหมั้นหมายน่ะ”

“หมั้น?” ฉันถามอย่างงงๆ

 “ใช่จ้ะ ป้ามาคุยเรื่องหมั้นของหนูกับเทลเลย์ลูกชายป้าน่ะ ^^”  ช๊อคตาตั้งมากจ้า มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ยยยยยย โอ้มายก้อด!!!!!-o-