Thank For Your Smile...น้ำตา...ความฝัน...ความหวัง

บทที่ 15

ความวุ่นวายที่เริ่มก่อตัว

ผู้ชายตรงหน้ากระชากคอเสื้อของผมด้วยแรงที่มากพอจะทำให้หายใจลำบาก แต่ถึงกระนั้นสายตาของผมก็ยังคงจ้องเข้าไปตาของคนที่ใครๆก็เรียกว่า ยูกิ ตอนนี้ผมโกรธเขาจริงๆ โกรธจนไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากอยากจะต่อยหน้าเขาสักหมัด ถึงแม้ผมจะไม่มีทางทำก็ตาม

“ปล่อยมือออกจากเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้นะ” นาโอะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยมคล้ายตอนที่ขู่เจ้าของแอนนาคนก่อน แต่ครั้งนี้นั้นต่างออกไป ยูกิไม่ได้แสดงสีหน้าหวาดกลัว แต่กลับรู้สึกสนุกซะเท่าซ้ำ

“แหมๆคุณผู้หญิง ดุจังเลยนะ เดี๋ยวฉันเสร็จธุระกับไอ้เด็กเวรนี้แล้ว จะไปคุยต่อด้วยก็แล้วกัน”

“นาย!!!” ในขณะที่หมัดของนาโอะกำลังจะพุ่งเข้าไปกระแทกหน้าด้วยความโกรธ ผมก็รีบวางฝ่ามือไว้ที่แขนของเธอเบาๆคล้ายให้ใจเย็น ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะได้ผล

“ขอโทษที ฉันโกรธไปหน่อย”

ผมไม่ตอบแต่แอบยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะหันกลับไปมองหน้ายูกิที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธ

“คุณยูกิ ผมว่าคุณควรจะปล่อยมือออกจากตัวผมซะดีกว่านะครับ ตอนนี้คนทั้งรถตู้เขามองคุณกันไปตาเดียวแล้วเห็นมั้ย”

คำพูดของผมคล้ายเรียกสติของชายตรงหน้าให้กลับคืนมา

“แก...” ยูกิปล่อยมือออกจากคอเสื้อ

เขาเป็นคนที่ควบคุมสติอารมณ์ได้ดีกว่าที่ผมคิด ซึ่งกลับทำให้สถานการณ์ตอนนี้แย่ลงกว่าเดิมเสียอีก

“ฉันเห็นว่าแกเป็นเพื่อนฮานะนะ วันนี้ฉันจะไปเอาเรื่องก็ได้”

“แหม เป็นเกียรติอย่างสูงครับ”

ยูกิกัดฟันกรอดเมื่อมีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายแพ้

“สักวันฉันจะมาเอาคืนแกแน่ อย่าหนีหางจุกตูดไปไหนซะล่ะ”

“ตามคำขอครับ เรามีเวลาตลอดทัวน์นี้ที่จะได้เจอกันอีกแน่”

“เฮอะ นายสนุกนิ ทั้งๆที่เป็นแค่คนธรรมดาๆที่ไม่รู้ว่ามีเป้าหมายอะไรถึงได้ติดทัวน์มาด้วย แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกอยากขยี้นายขึ้นมาเลย”

“ได้ครับ ผมพร้อมเสมอ”

ยูกิยิ้มอย่างคนที่เพิ่งจะเจอเรื่องสนุกอะไรบางอย่าง ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมยอมรับเลยว่าจะประมาทชายคนนี้ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว

“ท่าทางจะมีดีพอสมควรนี่ครับ รอยยิ้มแบบนั้นน่ะ”

“นายก็เหมือนกัน รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกสนุกทั้งๆที่ตัวเองกำลังจะโดนขย้ำแท้ๆ โง่จริงๆ”

“คุณถนัดอะไร บอกมาเลยดีกว่าครับ”

“โฮ่ ช่างกล้าหาญจริงหนุ่มน้อย แต่ฉันขอถามนายจะดีกว่า ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากฉันก็แล้วกัน” ยูกิผายมือส่งคำถามกลับมาให้

“คีย์บอร์ด”

ยูกิแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อได้ยินคำตอบ “ท่าทางแกจะโชคร้ายซะแล้วล่ะ ที่สิ่งที่นายถนัดที่สุด...มันดันเป็นสิ่งที่ฉันถนัดที่สุดด้วยเหมือนกัน”

“นั้นแหละครับ ที่ผมต้องการ”

“จะแข่งกันวันไหน บอกมาเลย ฉันให้สิทธินายเต็มที่”

ยูกิซังเป็นคนที่น่ากลัวมาก รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของเขาเริ่มทำให้ผมสั่น

“อีก 3 วันนับจากนี้ วันแสดงคอนเสิร์ต ใครที่เรียกคนดูได้มากกว่า ชนะ”

“โฮ่ นายนี่มันกล้าหาญจริงๆว่ะ เอ๋ หรือว่าโง่กันแน่นะ ก็ได้ ทุกอย่างจะเป็นตามที่นายขอ”

แต่แล้วก็มีเสียงใสๆที่หายไปนานดังขึ้นจากด้านหลัง “พวกนาย คอนเสิร์ตของฉันไม่ใช่ที่ที่ให้นายมาแข่งอะไรกันนะ”

“เอาน่าๆฮานะ อย่าใส่ใจมากเลย” ยูกิพูดเหมือนรู้จักกับฮานะมานาน ส่วนผมก็ได้แต่ยกมือขอโทษเป็นจังหวะส่งไป

“หวังว่านายจะมีฝีมือจะพอให้ฉันสนุกนะ” ยูกิหันหลังกลับไป และไม่กลับมายุ่งกับเราอีก...อย่างน้อยก็สักชั่วโมง

ผมหันไปมองนาโอะที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่เห็นเต็มตา ก็มีฝ่ามือที่แรงพอประมาณเข้ามากระแทกแก้มซ้ายที่ยังคงบอบช้ำจากพิษหมัด

“นายบ้าหรือเปล่าเนี้ย” นาโอะตบผม ผมพยายามฝืนร่างกายต้านแรงตบด้วยความมึนงง

“ตบผมทำไมอ่ะครับ พี่สาว”

“ตบให้คนโง่น่ะสิ ไปท้าแข่งแบบนั้นกับยูกิทำไม” สีหน้าของนาโอะคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ใบหน้านั้นคล้ายทำให้ใจของผมแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ส่วนเจ้าแอนนาก็ช่างซ้ำเติม มันสะบัดหางแถมแลบลิ้นใส่อยู่ในอ้อมกอดอันนุ่มสบาย

“นายรู้มั้ยว่า ยูกิ เป็นใคร”

ผมส่ายหน้า ตอบตามความจริง

“ยูกิ...ก็เขาชื่อยูกิไง ไม่ถูกเหรอ”

“โอ๊ยฉันจะบ้าตาย เขาคือ คานาเอะ ยูกิ นักคีย์บอร์ดและเปียโนที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ ที่สุดแสนจะหาตัวจับได้ยาก ผสานกับใบหน้าและบุคลิกที่หล่อเหลาทำให้เขามีฐานแฟนคลับจำนวนมหาศาล” นาโอะถอนหายใจเป็นจังหวะ ที่สื่อความหมายว่าเธอจริงจังจริงๆ

“ละ...แล้วเขามากับทัวน์นี้ทำไมอ่ะ”

“ก็มาเป็นมือคีย์บอร์ดให้ฉันน่ะสิ” นาโอะตื่นตกใจเผลอเอามือปิดปาก เมื่อเห็นว่าเผลอพูดในฐานะที่ตัวเองเป็นริกะออกไป

“ของฉัน? ตกลงพี่สาวมีหน้าที่อะไรกันแน่เนี้ย”

“เอาน่าๆ อย่าใส่ใจเลย ฉันหมายถึง เป็นมือคีย์บอร์ดของดูโอแองเกิ้ลน่ะ” เหงื่อไหลผุดขึ้นมาเต็มหน้านาโอะ ทั้งๆที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไร ออกจะเย็นซะด้วยซ้ำ

ผมรู้สึกได้ว่าพี่สาวต้องปิดอะไรบางอย่างอยู่แน่ แต่ก็ไม่น่าจะใช่เรื่องสำคัญอะไร จึงปล่อยให้มันผ่านไป

“เป็นไง นายนี่มันโง่จริงๆที่ไปท้าแข่งคีย์บอร์ดกับคนแบบนั้น”

“งั้น...ก็แย่เลยสิครับเนี้ย”

“ก็ใช่นะสิ!!!” นาโอะเผลอตะโกนจนเจ้าแอนดาสะดุ้ง

“ละ...แล้ว มีวิธีที่ชนะเขามั้ยครับ”

“ไม่มี” เป็นคำตอบที่สั้น กระชับ รวดเร็ว ได้ใจความ

ผมกลืนน้ำลายที่เริ่มเหนียวลงคอ ทั้งๆที่ตอนนี้น่าจะเป็นช่วงเวลาที่น่ากังวลแท้ๆ แต่ความรู้สึกสนุกกลับมีมากกว่า รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกังวล เพราะยังไงก็ชนะแน่ๆ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น

นี่ คริสโตเฟอร์ นายบอกฉันว่าไม่จำเป็นต้องกังวลงั้นเหรอ...ผมกำพวงกุญแจเอาไว้แน่น

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะดูคล้ายเป็นการหลอกตัวเองก็เถอะ แต่สำหรับฉัน...นายต้องชนะแน่ๆ” น้ำเสียงอ้อมแอ้มของนาโอะ ทำให้เธอดูน่ารักแปลกๆ

“ขอบคุณนะ พี่สาว ชนะอยู่แล้วล่ะ” ผมชูนิ้วสองนิ้วยื่นออกไป

“เดี๋ยวฉันจะพยายามช่วยอย่างเต็มที่ก็แล้วกัน ถึงเห็นอย่างนี้ก็เถอะ ฝีมือคีย์บอร์ดของฉันก็เหนือกว่านายนะ น่าจะพอฝึกให้กันได้” รอยยิ้มที่นาโอะยิ้มตอบ ทำไมถึงช่างคุ้นเคย และทำให้ใจผมสั่นไหวได้ขนาดนี้

แต่แล้วนาโอะก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “ดะ...เดี๋ยวนะ แบบนี้ก็หมายความว่า นายจะไม่ผจญภัยแล้วอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ ก็...จนกว่าทัวน์นี้จะจบล่ะนะ อุตส่าห์ได้มาแล้วทั้งที จะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปได้ยังไงเล่า”

“งะ...งั้นเหรอ” ไม่รู้ทำไม ทำไมผมถึงเห็นรอยยิ้มของนาโอะที่มุมปากก็ไม่อาจทราบ

“ดีใจเหรอ พี่สาว” ผมแกล้งแถม

“อืม ดี...ดีบ้าดีบออะไรเล่าอย่ามาไร้สาระนะ” เสียงขอนาโอะผสานเข้ากับเจ้าแอนนาที่กำลังร้อง เมี้ยวๆ

เธอหลบหน้า คล้ายพยายามจะปกปิดสีหน้าที่ไม่อยากให้ใครเห็น

“แต่ไม่ต้องหรอกนะพี่สาว ผมไม่มาอยู่เปล่าหรอก ผมช่วยทำงานด้วยแน่ๆ ได้ทุกตำแหน่งเลยล่ะ”

นี่อาจจะเป็นโอกาสแรกและโอกาสเดียว ที่ผมจะได้ขอบคุณเธอ คนที่เปลี่ยนผมไปทั้งชีวิต โอกาส...ที่ผมจะได้เจอ คิเซกิ ริกะ คงไม่อาจที่จะปล่อยทิ้งไปได้ง่ายๆหรอกนะ