Tekkamen Blade Space Knight 100 yearafter

หัวมุมถนนแห่งหนึ่ง

เด็กสาวผมบลอนยาวนัยตาสีฟ้าอายุประมาณ  17 กำลังเดินถือของที่ซื้อมาไว้ทำอาหารตอนเย็นมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟที่อยู่ถัดไปเพื่อขึ้นรถไฟกลับบ้าน  เด็กสาวค่อยๆเดินข้ามถนนที่ไม่ค่อยมีรถเพราะยังเป็นช่วงเช้าที่เช้ามาก ขณะนั้นเองลมก็เริ่มพัดมาสายลมที่เย็นเล็กน้อยปะทะกับตัวเด็กสาวทำให้ผมยาวบลอนของเธอปลิวสไว  เด็กสาวเดินลงไปข้างล่างทางลงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน

‘เฮ้ย  ยังไงซะเช้านี้ก็ได้กินแค่ซุปกับผัดวุ้นเส้น แค่นี้ละร้านเปิดน้อยจัง’เด็กสาวคิดพลางถอนหายใจ

เด็กสาวยืนรอรถไฟที่ใกล้เข้ามา ในรอบๆมีคนอยู่น้อยมากแต่หลายๆคนก็ยืนรอรถไฟที่กำลังมุ่งมา  ขณะนั้นเองเสียงรถไฟก็แว่วมาแล้วรถไฟใต้ดินก็เคลื่อนที่มาเทียบที่จอด อย่างรวดเร็ว  ก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้วเด็กสาวพร้อมด้วยผู้โดยสารที่เหลือก็เดินเข้าไปในรถไฟ  เด็กสาวเดินไปนั่งที่ๆหนึ่งซึ่งใกล้ประตู สักพักรถไฟก็เคลื่อนที่ออกจากท่ามุ่งหน้าไปยังสถานีต่อไป

‘เห ตอนนี้จะตื่นรึยังน่า’เด็กสาวครุ่นคิดเรื่องๆหนึ่ง

สถานีถัดมา

เด็กสาววิ่งขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน มุ่งหน้าไปยังบ้านของตัวเองท่ามกลางสีแดงอ่อนๆที่ส่องลงมาพร้อมกับอากาศที่ค่อนข้างจะหนาวเย็นในระดับหนึ่ง 

“เห อลิซซาเบธ”เสียงหนึ่งเรียกขึ้น

เด็กสาวที่ชื่ออลิซซาเบธหยุดวิ่งแล้วหันไปมองตามสิ่ง เห็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อสูทสีดำถือกระเป๋าสีดำ

“มีอะไรเหรอค่ะ คุณโรแนน”อลิซซาเบธถามไป

“ตื่นเช้าจังน่ะ ไม่ต้องรีบกลับก็ได้ หมอนั้นยังไม่ตื่นหรอก”ชายที่ชื่อโรแนนตอบ

“อ่อ งั้นเหรอค่ะแต่ว่านี้ก็สายมากแล้วนะค่ะ ทำไหมพี่ยังไม่ตื่นอีกน่า”

“ไปปลุกเองละกัน ฉันไปทำงานล่ะ”

โรแนนเดินลงสถานีรถไฟใต้ดินไป อลิซซาเบธเดินปกติมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านด้วยอาการอารมณ์ดีแต่ข้างในยังหงุดหงิดที่พี่ชายยังไม่ยอมตื่นจากเตียง

ต่อมาที่บ้านของอลิซซาเบธ

“พี่ค่ะ!! ตื่นได้แล้ว!!!!”อลิซซาเบธที่วางของในห้องครัวตะโกนขึ้นไปที่ห้องนอน

ไม่มีเสียงวี่แว่วจะตอบลงมา อลิซซาเบธวางของด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะตะโกนขึ้นไปอีกรอบ

“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนพี่!!!! นี้สายมากแล้วน่ะเดียวก็ไปไม่ทันสัมภาษณ์งานหรอก” “อ่าๆ!! ตื่นแล้วๆ”เสียงหนึ่งตอบลงมา

ชายร่างผอมสูงผมบลอนตาสีฟ้า แต่ผมยุ่งเพราะเพิ่งตื่นเดินลงมาจากชั้นสองด้วยอาการเพลียอยากนอน แต่ก็ต้องจำใจตื่นเดินลงมาชั้นล่าง

“งืม วันนี้กินอะไรบ้างละเนี่ย”ชายหนุ่มถาม

“พี่บอกอยากกินซุปนี้ค่ะ ก็ซื้อมาให้แล้ว”อลิซซาเบธพูดขณะวางซุปสำเร็จรูปไว้ให้ชายหนุ่ม

“เล่นง่ายเหมือนเดิม”ชายหนุ่มพูดขณะหยิบซองซุปแล้วเดินไปที่กระติกน้ำร้อน

อลิซซาเบธที่กำลังต้มน้ำร้อนอยู่ หันไปกดรีโมตเปิดทีวี ขณะนั้นชายหนุ่มก็นั่งจิบกาแฟรอซุปที่ต้องทิ้งไว้ 3นาทีพลางดูทีวีรอไปเล่นๆ 

“ว่าแต่พี่ค่ะ นี้ก็ครบรอบ 10 ปีที่พี่รองตายไปแล้วนะค่ะ”อลิซซาเบธพูดทักขึ้น

“งั้นเหรอ ทำอะไรดีล่ะรอบนี้”ชายหนุ่มถามขึ้นพลางจิบกาแฟ

“พี่อัลเดรย์ ค่ะ!”อลิซซาเบธหันไปค้อนใส่

ชายหนุ่มที่ชื่ออัลเดรย์ทำหน้าตายๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่อลิซซาเบธมองดูอยู่ด้วยความผิดหวัง ก่อนที่จะหันกลับไปทำอาหารต่อด้วยอาการหัวเสียอย่างรุนแรง ทั้งสองต่างเมินกันแม้จะเป็นพี่น้องกันแต่ก็ทำเหมือนกับว่าไม่ใช้พี่น้องกัน บ้านหลังนี้จึงเงียบมากมีเพียงแค่เสียงทีวีและเสียงตะลิ่วกับกะทะแค่นั้น  อัลเดรย์ลุกขึ้นไปหยิบถ้วยที่ใส่ซุปมานั่งกินที่โต๊ะอย่างช้าๆและไม่เร่งรีบ

‘ทั้งๆ ที่ตัวเองสัญญาญไว้แล้วแท้ๆแต่กลับไม่ทำ’อลิซซาเบธคิดในใจอย่างหัวเสีย

‘โทษทีน่ะ อลิซซาเบธพี่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาญนั้นได้ เพราะมันมีเรื่องจำเป็นจริงๆ’

นอกชั้นบรรยากาศลิฟต์วงโคจร

บึ้ม!! บึ้ม!! วงโคจรหลายๆที่เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง  พร้อมกันนั้นก็มีการปะทะระหว่างฝูงบินของสหพันธ์โลกกับบางสิ่งที่มีชีวิตสองตัว    ร่างเกราะสีดำทมิฬเกราะไหล่ทั้งสองข้างมีกรงเล็บแขนข้างซ้ายมีโล่สีดำติดไว้ตลอดเวลา

“โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

สิ่งนั้นปล่อยพลังมหาศาลออกจากไหล่ทั้งสองข้างทำลายฝูงบินของสหพันธ์ไปจนหมด      แต่ขณะเดียวกันก็มีก้อนกลมๆในลักษณะสิ่งมีชีวิตจำนวนมากพุ่งออกมาจากประตูมิติที่แหว่ง  ก้อนกลมๆพวกนั้นเข้าไปเกาะติดตัววงโคจรโดยรอบจนเกือบหมดวงโคจร

“ราดัม!!! พวกแกคิดที่จะมายุ่งอีกนานแค่ไหน!!!!”ร่างเกราะสีดำพูดด้วยความโมโห

ซูม!!!! ลำแสงบางอย่างยิงเข้ากวาดล้างก้อนกลมๆที่ใกล้จะฝักตัว  ร่างเกราะสีดำหันไปยังที่ลำแสงถูกยิงมา ปรากฏร่างเกราะสีขาวไหล่สีแดงและที่หน้าผากมีดาวห้าแฉกสีแดง

“หึๆ ตามมาจนถึงนี้จนได้น่ะ เจ้าคนทรยศ เทคคาเมน ดิไว!!!”ร่างเกราะสีดำตะโกนไป

“ฉันจะตามล่าแกไปเรื่อยๆ และทำลายพวกราดัมรวมถึงพวกแกด้วย เทคคาเมน การ์ด!!”ร่างเกราะสีขาวดิไวตะโกนกลับไป

“แต่ตอนนี้โลกนี้มันเป็นเป้าหมายของข้าแล้ว!!!! ดิไว!! แม้แกจะมีพลังของเทคคาเมนในอดีต แต่คำสาปของราดัมมันยังส่งผลกับข้า!! ข้าจะต้องตายเพราะเทคคาเมน เบลด!! และข้าต้องการที่จะสู้กับมัน!”ร่างเกราะสีดำที่ชื่อ การ์ดพูด

ดิไวยิงลำแสงออกจากหัวเข่าทั้งสองข้างออกมา เป็นดาบคู่แล้วเอาประกอบกันเป็นดาบเสี้ยวพระจันทร์  แล้วพุ่งเข้าหาการ์ด ทันที เป้ง! ดิไวฟาดดาบเสี้ยวพระจันทร์ใส่การ์ด แต่การ์ดใช้โล่รับไว้ได้ ก่อนที่จะสร้างดาบออกมาแล้วแทงสวนไป ดิไวใช้ดาบเสี้ยวพระจันทร์รับดาบที่การ์ดแทงมาไว้ได้

“หึ!!! นี้จะเป็นจุดจบของแก!!! ดิไว!!!Broken Voltekka!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”การ์ดตะโกน

“แกต่างหาก!!!Beast Voltekka!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ดิไวตะโกน

ซูม!!! ทั้งสองยิงคลื่นพลังที่รุนแรงของแต่ละฝ่ายออกมาจากไหล่ใส่กัน บึ้ม!!! ทั้งสองกระเด็นออกจากกันแล้วดิ่งลงไปที่โลกอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันประตูมิติก็ค่อยๆเปิดออกแล้วก้อนกลมๆจำนวนมากที่ใกล้ฝักก็หล่นลงตามไปที่โลกอย่างรวดเร็ว

บ้านของอลิซซาเบธ

อลิซซาเบธและอัลเดรย์เดินออกมานอกบ้าน ก่อนที่อัลเดรย์จะหันไปล็อคประตูบ้านไว้แล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมๆกับอลิซซาเบธ ทั้งสองเดินไปด้วยกันด้วยความเงียบโดยไม่มีท่าทีว่าจะเอ่ยปากพูดด้วยกันซักคำ

“ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ”อัลเดรย์เปิดฉากถามขึ้น

“ปล่าวสักหน่อย”อลิซซาเบธถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ฟังพี่น่ะ พี่มีงานจำเป็นจริงๆที่ไม่สามารถทำตามสัญญาได้วันหลังค่อยว่ากัน”

“แล้วมาบอกหนูทำไหม”

“เลิกงอนเป็นเด็กได้แล้วมั้ง”

“ใครกันที่งอน!”

บึ้ม!!! เสียงระเบิดดังขึ้น สถานีรถไฟข้างหน้าทั้งสองระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง ด้วยแรงระเบิดส่งผลให้เกิดไฟไหม้ขึ้นรอบๆ

“เกิดอะไรขึ้น!?”อัลเดรย์พูดด้วยความตกใจ

ขณะนั้นเองควันที่เริ่มจางก็ทำให้ทั้งสองมองเห็นบางสิ่งได้อย่างชัดเจน ร่างสองร่างที่กำลังสู้กันอย่างดุเดือด เทคคาเมนการ์ด และ เทคคาเมนดิไว   ขณะนั้นเองการ์ดก็ยิงโวลเทคก้าใส่ดิไวแต่ดิไวหลบได้ ทำให้พลังพุ่งเข้าหาทั้งสอง

“หลบแล้ว!!!!!!!!”อัลเดรย์ตะโกน

อัลเดรย์ตะครุบอลิซซาเบธลงพื้นหลบพลังที่พุ่งมา บึ้ม!!! พลังนั้นพุ่งเข้าใส่ตึกหนึ่งทำให้ตัวตึกระเบิดหายไปเป็นจุล  อลิซซาเบธมองดูสองร่างที่กำลังต่อสู้กันด้วยความดุเดือดด้วยอาการใจหาย

‘เทคคาเมน!? แต่ว่านั้นมันน่าจะเป็นนิทานหลอกเด็กนี้!!! แต่พี่รองที่เคยมีชีวิตอยู่บอกว่ามันเป็นเรื่องจริง’อลิซซาเบธกำลังสับสนกับสิ่งที่เห็น

“บ้าน่า!? เทคคาเมนมีอยู่จริงงั้นเหรอ!? มิน่าทำไหมน้องรองถึงได้พูดอย่างมั่นใจว่าเทคคาเมน มีอยู่จริง!?”อัลเดรย์พูดด้วยความสับสนไม่แพ้อลิซซาเบธ

บนดาดฟ้าตึกหนึ่งที่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ได้

เด็กหนุ่มในเสื้อสีแดงขาวผมสีดำยืนมองเหตุการณ์จากดาดฟ้าตึกอยู่อย่างใจเย็น

“มาแล้วเหรอ การ์ด  ดิไวก็มาด้วยสิน่ะสุดท้ายทั้งเทคคาเมนและราดัม มันก็เหมือนๆกัน”เด็กหนุ่มพูดขึ้น

เด็กหนุ่มหยิบคริสตัลสีเขียวออกมาจากกระเป๋าแล้วชูขึ้นฟ้า ก่อนที่จะตะโกนขึ้น

“Tekksetter!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

คริสตัลหายไปแล้ว ปรากฏขึ้นในลักษณะขนาดใหญ่ห้อหุ้มร่างของเด็กหนุ่มไว้  เสื้อผ้าถูกฉีดขาดออกร่างกายค่อยๆแปรสภาพไปเป็นชุดเกราะทีละสวน ชุดเกราะสีแดงสลับขาว ก่อนที่ส่วนอกจะแปรเป็นสภาพชุดเกราะจนหมดคริสตัลก็ย่อส่วนไปติดที่ตรงกลางอกแล้วเปล่งแสง ส่วนหัวของเด็กหนุ่มกลายเป็นเกราะหมวก ร่างกายกลายเป็นร่างเกราะสีขาวแดง

“คู่ต่อสู้ของแกอยู่นี้ การ์ด!!!!!!”

ร่างเกราะสีขาวแดงพูดก่อนที่จะบินไปยังทิศนั้นด้วยลำแสงสีเขียวที่ห้อหุ้มร่างกาย

ด้านที่กำลังต่อสู้กร

ฉัวะ!!! การ์ดแทงดาบทะลุไหล่ของดิไว แต่ดิไวก็ส่วนดาบกลับไปแทงที่เข่าของการ์ดได้ทั้งสองพุ่งถอยออกห่างจากกัน การ์ดทรุดลงกับพื้นเพราะเจ็บที่เข่าเล็กน้อย ส่วนดิไวก็เจ็บที่ไหล่

“พี่ค่ะ!! รีบหนีกันเถอะค่ะ”อลิซซาเบธหันไปพูดกับอัลเดรย์

“ก็น่าจะรีบหนีนานแล้ว”อัลเดรย์พูดค้อนใส่

ทั้งสองกำลังจะวิ่งหนีไปแต่ทันใดนั้น ก็มีก้อนกลมๆจำนวนมากหล่นลงมาจากท้องฟ้ามารวมกันปิดทางไว้จนหมด ทำให้ทั้งสองไม่สามารถหนีออกจากบริเวณได้

“นี้มันอะไรกัน!?”อัลเดรย์พูดด้วยความตกใจ

ฉัวะ!!! ร่างสีขาตาแปดตาโผล่ออกมาจากก้อนกลมๆ ก้อนหนึ่งด้วยลักษณะน่าขยะแขยงแล้ว พุ่งตรงเข้าหาทั้งสอง

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!”อลิซซาเบธกรี๊ดร้องออกมา

“พวกราดัม!!!!”ดิไวหันไปมองด้วยความตกใจ

ดิไวพุ่งเข้าไปจะไปช่วยทั้งสองแต่ถูกการ์ด ใช้แส้รัดขาและดึงไว้ไม่ให้ไป

“มาตัดสินกันก่อน!!!”การ์ดพูดด้วยความไม่สนใจ

“แต่เทคคาเมน ต้องจัดการกับพวกราดัมและปกป้องสิ่งมีชีวิตอื่นน่ะ!!!”ดิไวพยายามดิ้นให้หลุด

“ช่างมันปะไรสิ!!!!”

เสี้ยววินาทีก่อนที่ตัวสี่ขานั้นจะถึงตัวอลิซซาเบธ  ฉัวะ!!!! ร่างสี่ขานั้นถูกฟันแยกออกเป็นสี่ชิ้น บึ้ม!!! ลำแสงสีเขียวพุ่งลงใส่กลุ่มก้อนกลม ด้วยพลังที่มหาศาลทำให้กลุ่มก้อนกลมจำนวนมากสลายไป  ทั้งหมดต่างจับจ้องไปยังร่างนั้น ร่างเกราะสีแดงขาวเกราะหมวกที่มีลายพาดสีเขียวและสายตาที่ทรงพลังสองคู่ที่อยู่ข้างในตัวเกราะ

“อึก! เทคคาเมน เบลด!!”การ์ดพูดด้วยความตกใจ

“เบลด!!!!!!!!”ดิไวพูดด้วยความดีใจ

ร่างเกราะสีแดงขาวหรือเบลด ขว้างดาบไปตัดเชือกที่มัดขาของดิไวออก ดิไวพุ่งตัวมายืนอยู่ข้างๆเบลดทันที

“นายพามนุษย์สองคนนี้ฝ่าวงล้อมราดัมออกไปซะ”ดิไวพูดขึ้น

“จะดีเหรอ นายสู้การ์ดไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“แต่ฉันก็พามนุษย์ฝ่าวงล้อมราดัมไม่เป็นน่ะ”

“งั้นก็ฝากด้วย”

เบลดหันไปทางอลิซซาเบธ อัลเดรย์เห็นดังนั้นจึงเอาตัวกันอลิซซาเบธ

“พวกแกจะทำอะไรกับพวกฉัน!!!”อัลเดรย์ตะโกนถามไป

“ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ก็รีบตามมา พวกราดัมมันไม่ปราณีมนุษย์หรอกน่ะ”เบลดตอบไป

น้ำเสียงที่ทำให้อลิซซาเบธและอัลเดรย์ตกใจเพราะเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคย  เบลดวิ่งนำทั้งสองไปอลิซซาเบธลุกขึ้นวิ่งตามไปทันที อัลเดรย์เห็นดังนั้นจึงวิ่งตามอลิซซาเบธไป

“ทำไหมพวกเรารู้สึกไว้ใจเจ้านั้น”อัลเดรย์พูดขึ้น

“ไม่รู้สิ ความรู้สึกนั้นมันเหมือน พี่รอง”อลิซซาเบธพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า

เบลดปล่อยลำแสงออกมาจากไหล่เป็นดาบ แล้วฟาดตัดไข่ของราดัมออกเพื่อเปิดทาง

“รีบๆไปซะ ฉันจะคอยคุ้มกันให้จากบนท้องฟ้า”เบลดออกคำสั่ง

ทั้งสองวิ่งไปตามคำสั่งของเบลดทันทีโดยไม่ลังเล  เบลดบินขึ้นท้องฟ้าทันทีและบินตามทั้งสองอย่างช้าๆ เพื่อคอยคุ้มกันไม่ให้พวกราดัมเข้ามายุ่งกับทั้งสอง

ขณะนั้นเองด้านการ์ดกับดิไว

“หึๆ แกมันบ้าไปแล้วทั้งๆที่เบลดอยู่ที่นี้ และแกก็จะฆ่าข้าได้แต่แกกลับไล่โอกาสนั้นไป”การ์ดพูดเย้ยยันขึ้น

“ฉันจะถ่วงเวลาให้เบลด เพราะยังไงการปกป้องสิ่งมีชีวิตจากราดัมก็เป็นงานสำคัญของพวกเราเทคคาเมน!!”

“แกมันไร้สาระ!!!!! คิดว่าแกกับเบลดเพียงลำพังจะโค้นกองทัพราดัมได้เรอะ!!!!!!!!! ในอดีตเทคคาเมนเป็นเทคโนโลยีของราดัม ก่อนที่จะมีผู้ทรยศ เบลด!!!! มันโค้นเทคคาเมนคนอื่นๆ และทำให้เทคโนโลยีของเทคคาเมนกลายเป็นของมนุษย์ และกระจายข้อมูลเทคโนโลยีนี้ออกไป ทำให้ราดัมหมดกองกำลังที่แข็งแกร่ง! และพวกแกก็ตั้งกฎเพ้อเจ้อขึ้นมาเอง!!”

“แล้วไม่ใช้เพราะราดัมหรอกเรอะ!!!! ที่ทำให้แกเสียครอบครัวไป!!!! ไม่ใช้เพราะราดัมหรอกเหรอ ที่ทำให้แกต้องมีร่างกายแบบนั้น!!”

“นั้นสิน่ะ ฮ่าๆ!!!!!!”

การ์ดปล่อยลำแสงสีเขียวออกมาแล้วเอื้อมมือไปจับ ก่อนที่ตัวลำแสงจะกลายเป็นดาบสองคมและค่อนข้างที่จะยาวในระดับหนึ่ง

“เมื่อข้าเรียก แกรนซอร์ด ออกมาแล้วมันต้องได้ลิ้มรสเลือดของคู่ต่อสู้!!!!”การ์ดพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ากลัว

การ์ดพุ่งเข้าหาดิไวโดยทันที  แล้วฟาดแกรนซอร์ดเข้าใส่ดิไวใช้ดาบเสี้ยวพระจันทร์รับไว้แต่ไม่มีประโยชณ์ ตัวดาบของดิไวแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ  ฉัวะ!! การ์ดฟาดแกรนซอร์ดใส่กลางลำตัวของดิไวเป็นรูปตัวเอ็กซ์ แล้วถีบดิไวกระเด็นไปกระแทกกับกองไข่ของราดัมทันที

“อึก!!! โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!”ดิไวเปิดดาวห้าแฉกที่หน้าผากแล้วยิงโวลเทคก้าเข้าใส่

“ไม่มีประโยชณ์!!!! แค่โวลเทคก้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!!!Spiral Voltekka!!!!!!!!!!!!!!!”

การ์ดยิงสไปรอลโวลเทคก้าเข้าใส่ พลังของทั้งสองปะทะกันดิไวพยายามเร่งพลังขึ้นอีกแต่ไม่มีผล พลังของการ์ดรุนแรงทำให้พลังของดิไวสลายไปแล้วดิไวก็โดนสไปรอลโวลเทคก้าเข้าเต็ม

“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ดิไวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดส่วนเกราะต่างๆมีเลือดของดิไวไหลออกมา

พลังของการ์ดสลายไปดิไวอยู่ในสภาพปางตาย

“หึ!! ต่อไปก็ตาแกเบลด!!!!!!”

การ์ดบินขึ้นท้องฟ้าแล้วพุ่งไปหาเบลดทันที ดิไวฝืนตัวลุกขึ้นแล้วพุ่งตามไปทันที

ด้านเบลด

“ห่ะ!!! ดิไว!”เบลดสัมผัสถึงบางอย่างได้

เบลดมองไปยังด้านล่างอลิซซาเบธและอัลเดรย์กำลังยืนหอบอยู่และทั่วบริเวณไม่มีพวกราดัมเลยหันกลับไปทางที่บินจากมา ทันใดนั้นเองการ์ดก็พุ่งเข้ามาหาเบลดด้วยความเร็วสูง

“เบลด!!!!!! แกต้องตายที่นี้!!!!!”การ์ดตะโกน

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู!!!”

“โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!”

ทั้งสองยิงโวลเทคก้าใส่กันทันที พลังของทั้งสองเริ่มต้านกัน  จนเกิดแสงสีเขียวส่องประกายไปทั่วบริเวณ อลิซซาเบธและอัลเดรย์ยืนมองดูด้วยความตื่นตา

“พี่คิดว่าใครจะชนะ”อลิซซาเบธถามขึ้น

“ใครก็ได้ที่จะช่วยพวกเราจากตอนนี้ได้”อัลเดรย์ตอบได้

ขณะนั้นเองราดัมตัวหนึ่งก็โผล่ออกมาจากซอกตึก แล้วกระโจนเข้าเกาะหลังอัลเดรย์ทันที

“อึก!!!!!!!! อ๊าก!!!!!!”อัลเดรย์ร้องออกมา

“พี่ค่ะ!!!!!!!!!”อลิซซาเบธหันไปแล้วตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

ทันใดเบลดก็หยุดปล่อยโวลเทคก้าแล้วพุ่งลงไปจะช่วยทั้งสองแต่ก็ถูกโวลเทคก้าของการ์ดเข้าเต็มๆ แต่เบลดอาศัยแรงอัดพุ่งลงไปหาตัวราดัมตัวนั้นแล้วฟาดดาบตัดตัวราดัมตัวนั้นออกหลุดจากหลังของอัลเดรย์

“แฮ่กๆ เป็นอะไรมากมั้ย”เบลดถามด้วยอาการบาดเจ็บ

“น...นายโดนโจมตีนิฉันสิต้องถามว่านายเป็นอะไรมากมั้ย!!”อัลเดรย์ถามด้วยความเป็นห่วง

เบลดไม่ตอบแต่หันกลับไปทางการ์ดขณะนั้นการ์ดเตรียมปล่อยโบรเคนโวลเทคก้า  เบลดโยนดาบทิ้งแล้วเปิดเกราะที่แขนทั้งสองข้างออกแล้วตั้งการ์ดไว้

“โบรเคนโวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!”

“โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!!”

เบลดยิงโวลเทคก้าที่รุนแรงกว่าออกจากแขนทั้งสองข้างทะลุผ่านโบรเคนโวลเทคก้าไป การ์ดโดนโวลเทคก้าของเบลดเข้าเต็มๆ

“อ๊าก!!!!!!!! แกฝากไว้ก่อนเถอะ!!!!”

การ์ดสลัดตัวหลุดจากอนุภาคของโวลเทคก้าก่อนที่จะพุ่งขึ้นท้องฟ้าหายตัวไป  เบลดหันไปทางที่มีไข่ของราดัมจำนวนมากและมันพร้อมที่จะฝักตัวเต็มที่ 

“โวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!”เบลดยิงโวลเทคก้าจากไหล่ออกไป

บึ้ม!!!!!! ไข่ของราดัมทั้งหมดถูกทำลายล้างไป แต่ทันใดเบลดก็ล้มลงกับพื้น

“นายเป็นอะไรบ้างไหม!!!”อัลเดรย์รีบดูอาการของเบลดทันที

อลิซซาเบธได้แต่ตกใจ แต่ก็ยังช่วยดูอาการของเบลดอยู่  วูบ!!! ร่างของเบลดเปล่งแสงสีเขียวก่อนที่เกราะจะหายไปกลับไปอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มเสื้อสีแดงขาว ใบหน้าของเขาทำให้ทั้งสองตกใจอย่างมาก

“บ้าน่า!!!”

“พี่รองงั้นเหรอ!!?”

ต่อมา ที่บ้านของอลิซซาเบธ

เด็กหนุ่มนอนอยู่บนโซฟาโดยที่อลิซซาเบธคอยนั่งดูอาการอยู่ข้างๆ

“อึก....”เด็กหนุ่มค่อยๆขยับตัว

“ตื่นแล้วเหรอ”อลิซซาเบธทักขึ้น

เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นจากโซฟาแล้วมองมาทางอลิซซาเบธ แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย

“เธอช่วยฉันไว้เหรอ”เด็กหนุ่มถามขึ้น

“นายช่วยพวกฉัน พวกฉันก็ต้องช่วยตอบแทนสิ”อัลเดรย์เดินออกมาจากครัวแล้วตอบแทนอลิซซาเบธ

“ว่าแต่นายเถอะชื่ออะไร”อลิซซาเบธถาม

เด็กหนุ่มนั่งนึกอยู่สักพักก่อนที่จะตอบขึ้น

“ในร่างเทคคาเมนฉันมีชื่อว่าเบลด  เป็นผู้สืบเชื้อสายจากเทคคาเมนเบลด คนเก่า แต่ในร่างมนุษย์ฉันความจำเสื่อมจำได้เฉพาะเรื่องเทคคาเมน กับราดัมแค่นั้น”

“งั้นพวกเราตั้งชื่อให้เอามั้ย”อลิซซาเบธโพล่งขึ้นทันที

“จะตั้งชื่อให้คนอื่นมั่วๆเลยรึไงอลิซซาเบธ”อัลเดรย์ทักท้วงขึ้น

“ก็ดีน่ะ จะให้ฉันชื่ออะไรล่ะ”เด็กหนุ่มถามอลิซซาเบธ

“Revole(รีโวล)”อลิซซาเบธยิ้มตอบ

ทั้งห้องอยู่ในสภาพเงียบสักพักหนึ่ง

“นี้ๆ มั่นใจน่ะ ว่านั้นชื่อคน”อัลเดรย์ท้วงขึ้น

“ก็เขาไม่ใช้คนนี้”

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วมองออกไปทางหน้าต่าง ก่อนที่จะหันมายิ้มให้อลิซซาเบธเหมือนว่ารับชื่อนั้น อลิซซาเบธเห็นดังนั้นจึงยิ้มตอบ อัลเดรย์ได้แต่ถอนหายใจสักพัก อลิซซาเบธเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารต่อ

“ดูเหมือนน้องฉันจะ ข้องใจกับตัวนายอยู่น่ะ”อัลเดรย์นั่งลงที่โซฟาแล้วพูดขึ้น

“ข้องใจเหรอ ข้องใจเรื่องอะไร”เด็กหนุ่มที่รับชื่อ รีโวลถาม

“หน้านายมันเหมือ น้องรองของฉันและก็เป็นพี่รองของน้องสาวฉัน เหมือนมากจริงๆ”

“โทษทีด้วยน่ะ  เมื่อมาที่โลกครั้งแรกฉันก็ได้ร่างนี้อยู่แล้วและฉันก็ความจำเสื่อม จำได้แต่เรื่องเทคคาเมนกับราดัม”

ขณะนั้นอลิซซาเบธก็ถือถาดที่ใส่แก้วน้ำที่บรรจุน้ำชาอุ่นๆไว้ มาวางไว้ที่โต๊ะตรงโซฟา อัลเดรย์หยิบมาแก้วหนึ่งแล้วค่อยๆจิบ ส่วนรีโวลก็ได้แต่นั่งมอง

“อ้าว หยิบไปแก้วหนึ่งสิ”อัลเดรย์เหลือบตามองแล้วพูด

“ขอบใจพวกนายมากน่ะ แต่ว่าฉันคงต้องไปแล้วล่ะ”รีโวลพูดขึ้น

“จะไปไหนกันน่ะ นายอยู่กับพวกเราก็ได้น่ะ”อลิซซาเบธทักขึ้น

“ถ้าฉันอยู่ที่นี้ พวกเทคคาเมนการ์ด มันต้องมาที่นี้และเมื่อถึงตอนนั้นพวกนายจะเดือดร้อนเอาน่ะ”

อลิซซาเบธกับอัลเดรย์มองหน้ากันเล็กน้อย แล้วอัลเดรย์ก็พูดขึ้น

“อยู่ที่นี้เถอะ เรื่องนั้นพวกฉันไม่เป็นห่วงหรอก”

“ในเมื่อพวกนายอยากให้ฉันอยู่ ฉันก็จะอยู่แต่ว่า มันอาจไม่ปลอดภัยคงรู้ใช้ไหม”รีโวลพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเล็กน้อย

ขณะนั้นเองบนลิฟต์วงโคจร

บึ้ม!!!! บึ้ม!!! เส้นทางลิฟต์ที่ 50 ถูกทำลายไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับไข่ของราดัมจำนวนมากที่พุ่งออกมาจากเส้นทางลิฟต์ ฟิ้ว!! มีดจำนวนมากพุ่งไปทำลายไข่ของราดัมจนหมด แล้วมีดเหล่านั้นก็พุ่งกลับไปหาเจ้าของร่างเกราะสีแดงเลือดหมู ผมยาวสีน้ำเงิน

“หาตัวตั้งนาน เทคคาเมน ไนฟ”การ์ดที่กำลังบินเข้ามาทักขึ้น

ร่างเกราะสีแดงเลือดหมูหรือไนฟหันไปมองการ์ดที่กำลังบินมา แล้วขว้างมีดคู่ไปใส่การ์ดทันที  การ์ดปัดมีดที่พุ่งเข้ามาหาตัวได้อย่างรวดเร็ว ไนฟพุ่งเข้าหาตัวการ์ดแล้วฟาดมีดคู่ใส่การ์ดแต่การ์ดก็ใช้โล่กันไว้ แล้วปีดมีดคู่ของไนฟออกไปก่อนที่จะถีบไนฟกระเด็นออกไป

“แกสู้ฉันไม่ได้หรอก ไนฟ!! แกก็รู้ดีว่าคำสาปของราดัมที่ทำให้ข้าต้องเป็นอมตะและจะตายได้ก็เพราะเทคคาเมนเบลด ถ้าไม่อยากตายก็จงมารวมมือกับข้า!!!”การ์ดพูดขู่

ไนฟปล่อยลำแสงสีเขียวจำนวนมากออกมาแล้วลำแสงทั้งหมดนั้นก็กลายเป็นมีด แล้วพุ่งเข้าหาการ์ดทันที การ์ดใช้โล่ปัดมีดจำนวนมากที่ถูกปล่อยมาทันที  การ์ดรวบรวมพลังไปที่โล่แล้วฟาดออกไปคลื่นพลังถูกปล่อยออกมา บึ้ม!!!! มีดจำนวนมากถูกทำลายไปจนหมด

“ฮว้าก!!!!!!!!!!!!!!!”ไนฟตะโกนออกมาขณะที่ชาร์จพลังไปที่หน้าผาก

ไนฟกางแขนทั้งสองข้างออกแล้วเอาขาชิดกันจนดูเป็นรูปกางเขน แล้วลำแสงสีเขียวก็ไหลพล่ามทั่วตัวของไนฟ และเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องถึงตัวไนฟพลังของไนฟก็ไหล่พร่ามไปทั่วร่างทันที

“โอ้ว นั้นน่ะเหรอสุดยอดท่าที่แกใช้โค้น ก็อดราดัม ขอชมเป็นบุญตาสักหน่อยละกัน ฮ่าๆ!!!”การ์ดพูดแบบไม่มีความเกรงกลัวต่อพลังตรงหน้า

“ฮว้าก!!!!!!!!!  ก็อดโวลเทคก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ไนฟตะโกนออกมา

พร้อมกันนั้นพลังมหาศาลก็อดโวลเทคก้าถูกยิงเข้าใส่การ์ดทันที การ์ดแอ่นตัวเตรียมปะทะกับพลัง

บนโลก

ดิไวที่กำลังสะบัดสะบอมอยู่ในทางเดินสถานีรถไฟใต้ดินร้าง ก็สัมผัสถึงบางอย่างได้

“อึก!!! เทคคาเมนไนฟ!? นี้เธอใช้ท่าก็อดโวลเทคก้าอีกแล้วเรอะ!!!”ดิไวพูด

ขณะนั้นเองเลือดของดิไวก็ออกมาทั่วตัว ดิไวกระอั่กเลือดหลายครั้ง แต่ก็ยังพยายามยันตัวให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากสถานีรถไฟใต้ดิน แต่ว่าราดัมจำนวนสิบตัวก็กรูกันเข้ามาขวางไว้ ดิไวสร้างดาบเสี้ยวพระจันทร์ออกมาแล้วพุ่งเข้าหาราดัมทั้งสิบตัว ฉัวะ!!!!!!   ดิไวฟาดดาบเสี้ยวพระจันทร์ตัดร่างของราดัมทั้งหมดขาดออกเป็นสองท่อน แล้วรีบเดินขึ้นไปทางบันไดด้วยอาการสะบัดสะบอม

‘อีกนิดเดียว’

ทันทีที่ดิไวขึ้นมาถึงด้านบน ก็เจอกับมนุษย์ทั่วไปทุกคนที่เดินพลุกพล่ามไปมา แต่เพราะสภาพของดิไวทำให้ทุกคนแตกตื่นดิไวที่หมดสภาพจึงล้มสลบไป

2 วันต่อมา

โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

อลิซซาเบธกำลังเดินเข้าไปในตัวโรงเรียน ขณะนั้นเองก็มีเด็กผู้หญิงคนนหนึ่งเดินมาทัก

“สวัสดีจ๊ะอลิซซาเบธ”เด็กหญิงทักขึ้น

“มาแต่เช้าเหมือนเดิมเลยน่ะ แอน”อลิซซาเบธทักตอบ

10 นาทีต่อมาในห้องเรียน

อลิซซาเบธกำลังนั่งเหม่อออกไปนอกริมหน้าต่างและกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่

‘เย็นนี้ทำอะไรกินดีน่า จะว่าไปตั้งแต่รีโวลมาอยู่ด้วยนี้ ไม่เคยเห็นบอกเลยว่าชอบกินอะไรมากที่สุด’

ขณะนั้นเองแอนที่นั่งข้างๆก็สะกิดแขนอลิซซาเบธเบาๆ

“เห มีอะไรเหรอแอน”อลิซซาเบธพูดด้วยการกระซิบเบาๆ

“เธอได้ดูข่าวรึยังที่ 2 วันก่อนมีข่าวรายงานว่า มีเทคคาเมนตัวจริงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับการที่ลิฟต์วงโคจรบางส่วนโดนทำลาย”แอนกระซิบตอบ

“เห จริงเหรอที่ว่าลิฟต์วงโคจรโดนทำลายแล้ว”

“ใช้ๆ ตอนนี้ดูเหมือนสหพันธ์ก็กำลังปวดหัวอยู่ยกใหญ่เลยล่ะ”

ขณะนั้นเองเสียงอ๊อดก็ดังขึ้น เป็นสัญญาญบอกเวลาเลิกเรียนอลิซซาเบธรีบเก็บของทันที

“เดี๋ยวต้องรีบกลับก่อนแล้วละน่ะ พอดีจะต้องไปซื้อกับข้าวทำข้าวเย็นน่ะ”

อลิซซาเบธพูดจบแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที  

บนดาดฟ้าของโรงเรียน

เด็กสาวผอมสูงผมยาวสีม่วงยืนมองอลิซซาเบธที่กำลังวิ่งกลับบ้านอยู่อย่างใจเย็น เด็กสาวเดินลงไปจากดาดฟ้ามุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บของซึ่งอยู่ใกล้ๆบันได เด็กสาวเปิดห้องเก็บของออกแล้วปิดประตูไว้และล็อคไว้

“ตื่นแล้วเหรอ เทคคาเมน”เด็กสาวพูดขึ้น

ดิไวถูกหมัดแขนและขาติดกับผนึกไว้ในสภาพที่ยังมีบาดแผลทั่วตัว แต่ยังมีสติครบถ้วน

“ขอบใจที่ช่วยข้าไว้”ดิไวพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอ

“ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอเทคคาเมน ที่หมดสภาพขนาดนี้ หึ ในเมื่อเทคคาเมนปรากฏตัวแสดงว่าพวกราดัมก็ต้องตามมาแน่นอน”

“พวกราดัมมันมาก่อนพวกเราแล้ว แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวกว่าพวกราดัมก็คือ เทคคาเมน”

“จะบอกว่าเทคคาเมนต้องการที่จะยึดโลกนี้งั้นเหรอ”

“ไม่ใช้ สิ่งที่มันต้องการเทคคาเมนการ์ด ต้องการที่จะสู้กับเทคคาเมนเบลดบนโลกนี้ และแน่นอนว่ามันจะต้องโยงเอาเทคคาเมน คนอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน”

“แต่นั้นไม่ใช้เรื่องสำคัญ เรื่องสำคัญในตอนนี้ก็คือ”

เด็กสาวหยิบดาบคานตานะออกมาจากตู้เก็บของแล้วชี้ไปที่ดิไว

“บอกมา ว่าทำยังไงถึงจะได้เป็นเทคคาเมน!!!”เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“......................”

“ถ้ามีร่างกายที่ทรงพลังแบบเทคคาเมน ฉันก็จะสามารถปกป้องสิ่งที่ฉันรักได้!!!!”

“เจ้าคิดผิดแล้วสาวน้อย”

“อย่ามาเรียกฉันว่าสาวน้อยแบบนั้น!!”

“พวกเราไม่ได้ภูมิใจเลยที่ได้เกิดเป็นเทคคาเมน แบบนี้พวกเรานั้นทุกคนอิจฉาเทคคาเมนสมัยเก่าๆที่ร่างนี้ เป็นแค่ร่างแปลง แต่ว่าต่อให้เจ้ามีพลังเทคคาเมน เจ้าก็ไม่มีวันที่จะปกป้องสิ่งที่เจ้ารักได้”

“เพราะอะไรกัน!!?”

“เพราะเจ้าดูถูกพลังที่เจ้ามีในตอนนี้ไงล่ะ”

“!!!?”

เด็กสาวค่อยๆลดปลายดาบลง ดิไวสะบัดตัวหลุดจากการหมัดแขนและขาได้ ก่อนที่จะเดินมาข้างๆเด็กสาว

“ข้าจะค่อยช่วยเหลือแนะนำเจ้าละกัน ถ้าเจ้าอยากเป็นเทคคาเมน ไม่ใช้เป็นทางกายภาพแต่เป็นทาง จิตใจ”

“งั้นเหรอ จิตใจงั้นสิน่ะ”เด็กสาวเก็บดาบคานตานะเข้าฝักที่วางอยู่ข้างๆ

“ข้าเทคคาเมนดิไว หรือจะเรียกว่าดิไว ก็ได้เจ้าล่ะ”

“เรน   ชั้น ม.6/9  ฉันไม่มีชื่อจริงหรอกน่ะ  ฉันอยู่บ้านคนเดียวคงได้เวลากลับแล้ว และก็บาดแผลนั้นจะรักษายังไง”

“มันจะหายเอง ตอนนี้ดูท่าว่าจะหายไปเยอะแล้ว 2 วันก่อนบาดแผลที่สู้กับพวกราดัม และเทคคาเมนการ์ดมันเยอะกว่านี้”

“งั้นเหรอ งั้นกลับบ้านฉันกันเถอะ”

บ้านของอลิซซาเบธ

อลิซซาเบธเปิดประตูเข้ามาในบ้าน

“อุ้ย!! ฉันเข้าผิดบ้านรึเปล่าเนี่ย!?”อลิซซเบธตกใจ

สภาพบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อยมากพื้นและผนักต่างๆสะอาดและไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว อลิซซาเบธเหลือบไปเห็นอัลเดรย์นอนอยู่บนโซฟา จึงเดินเข้าไปปลุก

“พี่ค่ะ พี่ทำความสะอาดหมดนี้เลยเรอะ”อลิซซาเบธทักขึ้น

“ว้าก! โทษทีอลิซซาเบธโทษที พี่ลืมทำความสะอาดอ่ะ”อัลเดรย์ได้ยินเสียงของอลิซซาเบธรีบขอโทษขอพายขึ้นทันที

“อ้าว นี้พี่ไม่ใช้คนทำความสะอาดหรอกเหรอ”

“ปล่าวนี้”อัลเดรย์สะบัดหัวไปมาให้หายง่วง

“อย่าบอกน่ะว่าให้....”

ขณะนั้นเองรีโวลก็แบกไม้ถูพื้นออกมาจากห้องน้ำชั้นล่างแล้วเดินขึ้นไปต่อชั้นบน อลิซซาเบธเห็นดังนั้นจึงมองอัลเดรย์ด้วยสายตาผิดหวังและสายตาดุๆ

“พี่ค่ะ!!!”

“แหะๆโทษทีพี่ความจริงพี่บอกให้เขาอยู่เฉยๆ น่ะแต่เขาอยากทำเอง”

“หนูจะขึ้นไปทำแทนเขาพี่ก็ทำกับข้าวไปซะ”อลิซซาเบธวางของทีซื้อมาทำกับข้าวไว้บนโต๊ะ

อลิซซาเบธรีบเดินขึ้นไปชั้นบนตามรีโวลขึ้นไปทันที อัลเดรย์ได้แต่มองตาม

“ช่างเหอะ ทำกับข้าวก็ได้ฟร่ะ”อัลเดรย์หยิบถุงกับข้าวแล้วเดินไปที่ครัว

ชั้นบนของบ้าน

รีโวลกำลังถูพื้นห้องน้ำอย่างขมัดขเม่น อลิซซาเบธเปิดประตูเข้ามาแล้วทักขึ้น

“นี้ไม่ต้องทำก็ได้มั้งปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันกับพี่ทำเองเถอะ”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆในบ้านคนอื่น”

“แต่ว่านายก็ทำงานเล็กๆน้อยก็ได้นี้น่า ไม่จำเป็นต้องมาทำความสะอาดทั้งบ้านแบบนี้เลยนี้”

“ไปรอข้างล่างเถอะ ฉันอยู่บนโลกมนุษย์ได้ไม่นานก็ต้องทำตัวให้เป็นมนุษย์”

“นายนี้น่า”

อลิซซาเบธก้าวเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่ ท้าวเหยียบพื้นอลิซซาเบธก็ลื่นพื้นกำลังจะล้มไปด้านหน้ารีโวลพุ่งตัวไปรับ อลิซซาเบธทันที ปึง!! รีโวลออกแรงเยอะไปหน่อยเลยพาอลิซซาเบธทะลุไปห้องนอนของอัลเดรย์

“อ๋อย....”อลิซซาเบธมึนหัวขึ้นมาเล็กน้อย

“เป็นอะไรบ้างมั้ย”รีโวลถามขึ้น

อลิซซาเบธมองดูตัวรีโวลที่เกือบจะนอนทับตัวเองอยู่

“ล....ลุก ฉ...........ฉันจะลงไปทำกับข้าว”อลิซซาเบธหน้าแดงแล้วพูดขึ้น

รีโวลลุกขึ้น อลิซซาเบธลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที รีโวลมองตามเล็กน้อยก่อนที่จะมองเห็นปัญหาๆหนึ่งที่อยู่ต่อหน้า

‘คงต้องซ่อมกำแพงห้องสิน่ะ’

บ้านของเรน

เรนนั่งกินข้าวอยู่ขณะนั้นดิไวก็นั่งอยู่ข้างๆพลางดูทีวีที่กำลังรายงานข่าว

“ไม่กินข้าวเลยรึไง”เรนถามขึ้น

“ปกติเทคคาเมนที่ไม่มีร่างมนุษย์ก็ไม่จำเป็นต้องกินอยู่แล้วล่ะ”ดิไวตอบ

“งั้นเหรอ ดูๆไปนายมันก็เหมือนคนใส่ชุดเกราะตลอดเวลาดีนะเนี่ย”

“งั้นเหรอ”

“ข่าวที่รายงานมาเมื่อ 2 วันที่แล้วว่าลิฟต์วงโคจรบางส่วนถูกทำลายฝีมือของเทคคาเมน หรือราดัมกันล่ะ”

“ถ้าพวกราดัมฝักไข่ที่ลิฟต์วงโคจรได้ โลกก็หายนะเพราะฉะนั้นก็เลยต้องทำลายบางส่วน”

“งั้นเหรอ ถ้างั้นก็พอเข้าใจได้”

ขณะนั้นเองบนอวกาศใกล้ๆลิฟต์วงโคจร

ไนฟถูกดาบของการ์ดแทงทิ้งไว้ที่บริเวณลำตัว

“การต่อสู้นี้ผ่านมาหลายวันแล้ว เทคคาเมนไนฟ ยอมเป็นพวกฉันแต่โดยดี!!!”การ์ดพูดขึ้น

“หึๆ ใครจะยอมเป็นพวกของแกกันเหล่า ไอ้โสโครกเทคคาเมนการ์ด! แค่กๆ!!!”ไนฟตะโกนด่าไป

“โห งั้นเหรองั้นจะให้ดูละกันว่าใครที่เป็นพวกฉันบ้าง”

ขณะนั้นเองร่างสามร่างก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างแรกร่างเกราะสีขาวสลับดำแขนข้างขวาเป็นถือดาบที่มีลักษณะแหลมยาวไหล่ขวามีผ้าคลุ่มสีแดงคลุ่มอยู่

“เทคคาเมนไนท์!!!?”ไนฟพูดด้วยความตกใจ

ร่างที่สองเกราะสีน้ำเงินมีคริสตัลสีเขียวเป็นลักษณะดาวห้าแฉกด้านหลังมีธนูสีน้ำเงินขนาดใหญ่ติดอยู่

“เทคคาเมนโบว!!!”ไนฟเริ่มถอยห่างออกจากการ์ด

ร่างที่สามเกราะสีเขียวมีผ้าคลุ่มสีแดงติดอยู่ด้านหลัง

“เ....เทคคาเมน..มาสเตอร์!!!!!”ไนฟพูดจบแล้วรีบบินหนีไปทันที

การ์ดพุ่งตามไนฟไปทันที พร้อมกับไนท์ โบว และมาสเตอร์ที่บินตามไป  โบวปล่อยลูกธนูจำนวนมากจากไหล่ทั้งสองข้างเข้าใส่ไนฟ ไนฟหลบลูกธนูจำนวนมากที่ถูกยิงมาทันที

“มาสเตอร์ฮอค!!!!!!!!!!!!”มาสเตอร์ตะโกน

มาสเตอร์ปล่อยพลังเพลิงในลักษณะนกเข้าใส่ไนฟทันที ไนฟไม่สามารถหลบได้โดนเข้าเต็มๆ

“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!”ไนฟร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ไนฟหล่นไปที่แรงดึงดูดของโลกแล้วกำลังร่วงหล่นสู่พื้นโลกอย่างกะทันหัน   การ์ดกำลังจะพุ่งไปแต่ทันใดก็มีบางอย่างเข้ามขวางไว้ เป็นยานกระสวยลำหนึ่ง

“ไอ้พวกแมงเม่าตายซะ!!!!”การ์ดกำลังจะขว้างดาบไปใส่

“Tek Setter!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

บึ้ม!! กระสวยลำนั้นระเบิดไปเอง แล้วปรากฏร่างเกราะสีขาวมีผ้าคลุ่มสองแฉกสีขาวที่ด้านหลัง

“อึก!!!”มาสเตอร์ ไนท์ และโบวตกใจกับร่างตรงหน้า

“โอ้ว  แกก็มาอยู่ที่โลกนานแล้วเรอะ เทคคาเมนยูนิคร์อน”การ์ดพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัว

“เทคคาเมนการ์ด ที่โลกใบนี้มีเทคคาเมนเบลดอยู่ เจ้าคิดที่จะมาตายรึยังไง”ยูนิคอร์นถามการ์ด

“ใช้แล้ว!!! ข้าอยู่มานานมากแล้ว ข้าต้องการที่จะสู้กับมันและจะตายในการต่อสู้เท่านั้น!!!”

“ถ้าแกคิดว่าจะสู้กับเบลดได้ก็ต้องล้มข้าให้ได้ก่อน”

“ได้!! อย่าหาว่ารังแกกันละกัน  พ่อ!!!!!”

การ์ดพุ่งเข้าหายูนิคอร์นทันที พร้อมด้วยลำแสงสีเขียวที่ปรากฏออกมาจากทั้งสอง