นักเรียนหน้าใหม่กับนายเย็นชา[EXO]

"คริสฉันว่าแกเมาจริงๆแหละ ไปๆออกไปก่อน"

 

"ไม่ได้เมาเว้ย ไปเอาเครื่องวัดแอกฮอลมาวัดเลยไป"

 

"งั้นแกออกไปก่อนเถอะ ฉันว่าซินตกใจนะเนี่ย"

 

"เอ่อ...."ฉันจะพูดว่าไงดีล่ะเนี่ย

 

"ฉันว่าซินนั่นแหละที่ต้องออกไปกับฉันอยู่ในห้องกับผู้ชาย2คนมันไม่ดี"คริสพูด

 

"อ่อ..อืม"พูดจบคริสก็เดินมา..เอ่อดึงมือฉันเดินออกไปนอกห้อง

 

 

 

"บ้าเอ๊ย!! F*ck!!!"

ตุ้บ !

ปัง!!

โครม!!!!

ข้าวของในห้องตอนนี้เละแทบไม่เหลือชิ้นดี จนห้องเก็บของจะสะอาดกว่าอีก จงอินโมโหกับตัวเองที่ไม่ยอมพูดออกไปสักที ตอนนี้เขารู้สึกเกลียดตัวเอง!!!!!!

 

 

 

"คริสคือฉัน..."

 

"ไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ว่าเธอจะพูดว่ายังไง ฉันรอเธอได้"

 

"อืม"ดูเหมือนคริสจะเข้าใจฉันนะ

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"

 

"อร๊าาาาาาาาาาาาย"

 

"มีอะไรกันน่ะนาบี"พอฉันเข้าโรงเรียนมาก็ได้ยินแต่เสียงกรี๊ดกร๊าด เด็กโรงเรียนนี้เป็นอะไรกันหมด ดารามาเหรอ

 

"ก็รุ่นพี่ปีที่แล้วน่ะสิ พี่ลู่ห่านอ่ะ เขากลับมา"

 

"ห๊ะ!!"ลู่ห่าน...มือไม้ฉันสั่นไปหมดเมื่อจะได้รู้ว่าจะได้เจอคนที่จากกันไปแล้วสิบกว่าปี เจอกันครั้งแรกเขาจะทำยังไงนะ เขาจะจำฉันได้มั้ย ฉันจะทำไงดี

 

"เป็นอะไรรึป่าวซิน..."

 

"เฮ้!! ซินนนนนนนนน"

 

"เฮ้ย ซินรู้จักกับพวกดีโอด้วยหรอ"นาบีถามฉันอย่างตื่นเต้น

 

"อยู่ชมรมเดียวกันน่ะ"

 

"ทำไมไม่บอกอ้าาาา ฉันชอบดีโอกับคริสมากเลยหล่ะน่ารักดี"

 

"เมื่อกี้เธอว่าเธอชอบฉันหรอ"ดูเหมือนว่าดีโอจะแกล้งนาบีนะ

 

"เฮ้ย ฮะ เอ่อ ป่าวสักหน่อยใครชอบนาย ไม่มี้ๆๆๆๆ ฉันไปดีกว่า"

 

"ฮ่าๆๆๆ"ทุกคนหัวเราะให้กับท่าทางน่ารักของนาบี

 

"เอ่อ..หวัดดีซิน"จงอินที่เพิ่งเดินเข้ามา พูดทักทายฉัน

 

"หวัดดี จงอิน"เขาเป็นอะไรอีกแล้ว ทำไมไม่ยิ้มบ้าง"นาย...เป็นอะไรรึป่าว ไม่ดีใจหรอที่ลู่ห่านกลับมาแล้วน่ะ"

 

"ฉันไปก่อนนะ"จงอินไม่ได้ตอบคำถามฉันแต่กลับเดินหนีไปทางอื่น นั่นทำให้ฉันต้องวิ่งตามเขาไป มันต้องมีอะไรแน่ๆ เขาเป็นอะไร

 

"เฮ้ซินจะไปไหน"

 

"รอนี่แหละเดี๋ยวฉันมา"

 

ที่มือเขา...มือผ้าพันแผลด้วย ตอนนี้ฉันวิ่งตามจงอินมาที่ที่หนึ่ง มันเป็นสวนดอกไม้ มันทั้งสดชื่นและสวยมาก แต่มันเป็นเหมือนเขาวงกตมากกว่า ถ้าฉันเดิมาคนเดียวฉันต้องหลงทางแน่ๆ

 

"จงอิน"

 

"เธอจะตามฉันมาทำไม"

 

"นายเป็นอะไร"ฉันเดินเขาใกล้เขาที่เอาแต่ยืนหันหลังให้ฉัน

เขาไม่ตอบฉันแต่เขากลับเดินไปนั่งที่ม้านั่งสีขาว นั่นทำให้ฉันต้องเดินไปนั่งตาม

 

"ซิน"จงอินเรียกชื่อฉันและหันมาจ้องตาฉันอย่างจริงจัง

 

"??"

 

"....."

 

"มีอ...."

 

อุ๊บ

OXO

 

หลังจากที่เขาเงียบเขาก็ดึงฉันไปจูบ มือที่แข็งแรงข้างเดียวของเขารวบมือฉันไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็ประคองหน้าฉันไว้ นั่นทำให้ฉันขยับไม่ได้ ....จนเขาถอนจูบไป

"เอ่อ...."

 

"ฉัน...ขอโทษ"

 

"อ่อ "

 

"เอ่อ..เธอหน้าแดงนะ"พูดจบจงอินก็เดินไปทันที ฉันจับหน้าตัวแดงมันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า จับหัวใจก็เต้นแรงแทบจะหลุดออกมา เขาทำอะไรกับช้าาาาาาาน

แต่เดี๋ยวนะ แล้วทางออกมันไปยังไงล่ะเนี่ย

 

2 ชม.ผ่านไป

 

ฮือๆๆๆๆ ฉันร้องไห้จริงๆนะ ฉันเดินมาสองชั่วโมงกว่าแล้วนะ ฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้เลย มัวแต่เขินจงอินนอยู่ ทำไงดีเมื่อยก็เมื่อยอ่ะ

 

4 ชม. ผ่านไป

 

ทำไงดี ฉันเดินจนปวดขาไปหมดแล้วนะ ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมจริงๆนะและสติฉันก็ดับวูบ

 

 

 

ลู่ห่านที่เดินดูดอกไม้สูดรับอากาศที่สดชื่น แต่ระหว่างเดินสายตาเขาก็สะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่นั่นทำให้เขารับวิ่งไปดู  เมื่อเขาเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้เขารู้สึกคุ้นหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ คุ้นมากจริงๆ แต่เขาก็นึกไม่ออก เขารีบอุ้มเธอไปห้องพยาบาลทันที

 

 

 

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นภาพผู้ชายคนหนึ่ง......

 

"ลละ..ลู่ห่าน"

 

"เธอรู้จักฉันด้วยหรอ มีแต่เด็กเก่าๆนะที่รู้จักฉัน"

 

"นี่นายจำฉันไม่ได้หรอ"

 

"ฉันก็คุ้นๆหน้าเธอนะ แต่จำไม่ได้จริงๆ โทดทีนะ"

 

ฉันคิดไว้แล้วหล่ะว่าเขาต้องจำฉันไม่ได้และมันก็เป็นจริง  รู้อย่างนี้น้ำตาฉันก็ไหลลงมาอย่างไม่อาย

 

"ฉันเจ้าหญิงดอกไม้ไง..."

 

"ห๊ะ!! ซซะ...ซิน"

 

"...."

 

"เธอ..."

 

ลู่ห่านพูดอะไรไม่ออกกลับดึงฉันเข้ามากอดพร้อมลูบหัว  พวกเขาไม่รู้หรอกว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองพวกเขาอยู่สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เขาคนนั้นทนความเจ็บปวดมาสิบๆปีได้ยังไงกันนะ....จงอิน