นักเรียนหน้าใหม่กับนายเย็นชา[EXO]

ฉันมองร่างสิบกว่าร่างที่มากกับจงอินต่อสู้กับพวกคีย์ ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาข่วยฉันทุกคน ฉันรู้สึกทราบซึ้งยังไงไม่รู้ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยให้อะไรพวกเขา แต่เขากลับมาช่วยฉัน

ในขณะที่ฉันนั่งหลบอยู่ก็มีคนมาสะกิด

"นาบี!"

"ไปกันเถอะ"

นาบีพาฉันออกมาจากถ้ำบ้านั่น

"แล้วจงอินล่ะ"

"จงอินไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"

"รู้ได้ไง เขาก็คนนะ"

"รอจงอินมาบอกเธอดีกว่า" 

ไม่นานพวกเพื่อนๆจงอินก็เริ่มเดินออกมา แล้ว....จงอิน

"จงอินล่ะ เขาอยู่ไหนๆๆ"ฉันเดินไปถามคริส

คริสได้แต่ก้มหน้าพร้อมทำหน้าที่เป็นการบอกฉันทางอ้อมว่าจงอินต้องบาดเจ็บหรือไม่ก็...

"ไม่นะ!!!"พูดจบฉันก็ทำท่าจะวิ่งเข้าไป แต่ชานยอลกับเทาก็พยุงจงอินออกมา  สภาพเขาตอนนี้...เจ็บหนักมาก เลือดเต็มไปหมด"จจะ..จงอิน"ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร ร่างกายของฉันก็พาขาตัวเองวิ่วไปกอดเขา เขายังไม่ตายแต่หัวใจก็เต้นช้า "นายอย่าเป็นอะไรนะ รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ"

"ไม่..ได้"จงอินพูดด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง

"ทำไมล่ะ ฉันไม่อยากให้นายตายหรอกนะ"

"พาจงอินกลับบ้าน"คริสพูดกับเทาและชานยอล พวกเขาค่อยพาจงอินเดินไป ฉันทำท่าจะวิ่งตามไปแต่กลับถูกคริสดึงไว้

"ฉันว่าจงอินมันคงไม่มีแรงจะบอกด้วยตัวเองแล้วหล่ะ"

"อะไร?"

"จงอินมันเป็น..."

"??"

"หมาป่า"

"ห้ะ?!"

"ทุกคนรู้หมดแล้ว นาบีก็รู้แล้ว"

"รู้กันเมื่อไหร่"

"ก็..สักพักแล้วล่ะ"

จู่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของฉันมันก็ไหลมา ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจเขาหรอกนะ แต่ทำไมเขาไม่บอกฉัน เขาบอกทุกคนรวมถึงนาบี แต่กลับไม่บอกฉัน ฉันมันเป็นคนนนอกหรอ

"เธอรังเกียจเขาหรอ"

"ไม่ แต่ฉันโกรธเขา"

"หือ?"

"รู้มั้ยมีผู้ชายไม่กี่คนหรอก ที่จะได้รับความไว้วางใจจากฉัน แต่จงอินก็เป็นคนหนึ่งที่ฉํนไว้วางใจ แต่เขากลับไม่บอกความลับที่เขาบอกทุกคนรวมถึงนาบี ฉันเป็นใครสำหรับเขา?"

คริสได้แต่อึ้งเงียบในคำพูดของฉัน

"ลาก่อนล่ะ"

"ซิน..."

ฉันเดินออกจากป่านั้นกลับบ้านด้วยความผิดหวัง คิดซ้ำอยู่เหมือนเดิมว่าทำไมเขาไม่บอกฉัน

2 อาทิตย์ต่อมา

เนื่องจากในบ้านฉันเต็มไปด้วยอาหาร ฉันจึงไม่ออกไปไหนเลย อยู่เพียงแต่ในบ้าน ร้องไห้ทั้งวัน และจงอินก็โทรมาหาทุกวัน แต่ถ้าฉันสำคัญจริงทำไมไม่มาง้อที่บ้าน เหอะ!

ติ้ง ต่อง

เสียงกดออดดังขึ้น ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาหา

แอ้ด~

ไม่ีมีใคร? แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงออดนี่

ฉันก้าวออกมาดูข้างนอกบ้าน

ฟุ่บ

มีบุคคลปริศนาเอามือมาปิดปากฉันจากด้านหลัง เขาแรงเยอะมาก ฉันสู้อะไรไม่ได้เลย จากที่ร้องไห้อยู่ทุกวัน ก็ร้องไปอีก

พูดได้แค่ในใจเพียงว่า

'ช่วยด้วย!!!'