Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก
เขียนโดย 
justin
วันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.33 น.
แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2556 13.32 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) มิซากิ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความการดำเนินชีวิตอย่างแวมไพร์ยุคใหม่ของนัทเป็นไปด้วยดี พอๆ กับการอยู่ร่วมกับมนุษย์ การเป็นนักข่าวทำให้นัทได้พบเจอกับบุคคลมากหน้าหลายตา ไม่ต้องเรียนรู้จากมนุษย์มากมายอะไรนัก เพราะเพิ่งจะพ้นสภาพจากการเป็นมนุษย์เพียงไม่กี่ปี คงยืนอยู่ในยุคสมัยเดียวกัน ไม่ต้องหลับใหลและซ่อนตัวในเงามืด ชีวิตผ่านมาอย่างทันยุคทันสมัย
“ว่าไงนัท เคลียร์งานเกือบหมดหรือยัง”
นนท์เดินยิ้มระรื่นเดินมาที่โต๊ะทำงานของนัท
“ใกล้เสร็จละ น่าจะตอนบ่ายๆ คงเรียบร้อย”
“เหรอ ดีๆ ถ้าพรุ่งนี้ก็วันหยุดละ คืนนี้เราไปปาร์ตี้กันดีกว่า”
“นั่นแน่ จะไปปาร์ตี้กันที่ไหนเหรอหนุ่มๆ แอบได้ยินนะ”
แอนเดินเข้ามาสมทบกับนนท์
“ไม่รู้นนท์เหมือนกัน เพิ่งเดินเข้ามาชวนผมเมื่อกี้นี่เอง”
“หูไวจริงๆ เลยแม่คนนี้”
นนท์กระเซ้าแอน หันไปเอากระดาษม้วนที่ถือมาด้วยเคาะไปที่หัวเบาๆ
“แอนไปด้วยนะนนท์”
“นี่แม่คุณ ยังไม่ไดตกลงกันเลยว่าจะไปที่ไหน แค่เอ่ยชวนนัทเท่านั้น”
“หึ ไว้ใจไม่ได้หรอกพวกผู้ชาย แป๊บๆ ก็ชวนกันหายไป บอกมาจะได้ไปด้วย”
“นัทว่าไง ไปกับพวกเรานะ แถวๆ สุขุมวิท ไปนั่งฟังเพลงจิบเบียร์เย็นๆ สักตีหนึ่งค่อยกลับกัน”
นนท์พยามว่านล้อม หลังจากเครียดกับงานข่าวฆาตกรรมที่พึงทำเสร็จไป
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ถือว่าเป็นการพักผ่อนสมองไปด้วย”
“กายละไปด้วยกันหรือเปล่า” นนท์หัวโจกเริ่มหาพวกเพิ่ม
“ไปด้วยกันสิกาย รีแล็กซ์ๆ “ แอนหันไปหากายพยักหน้าหงึกๆ
“ได้ๆ แต่ว่าไปที่ไหนกัน”
“เอ้าว่าไงพ่อหัวโจก ที่ไหน”
แอนทำเป็นชำเลืองหางตาเชิงแหย่ใส่นนท์
“อืมม คิดว่า....”
“เอาแบบนี้สิ ไปที่ร้านพี่ชายของเรา ร้านอยู่แถวทองหล่ออ่ะ บรรยากาศดี มีดนตรีขับกล่อมเบาๆ”
“เหรอๆ ร้านพี่ชายของนัทเหรอ”
แอนทำหน้าทำตาตื่นเต้น
“ใช่ ร้านพี่ชายเราเอง เป็นกึ่งผับ กึ่งค๊อกเทลเลาจน์ มีเครื่องดื่มทุกอย่าง”
“ บิงโก... สุดยอดเลยนัท งั้นก็ตามนี้นะ เลิกงานไปดื่มกัน”
หัวโจกยกมือกำมัดขึ้นมาแสดงถึงความสำเร็จในการชักชวนเพื่อนๆ ไปดื่มกันในช่วงค่ำหลังเลิกงาน
ที่ผับเอ็มบอร์นี่ประมาณสองทุ่มกว่าๆ ทุกคนนั่งเรียงรายบนโซฟาเป็นรูปครึ่งวงกลม มีโต๊ะกระจกแกะสลักลายสวยงามตั้งอยู่ด้านหน้า เสียงดนตรีที่บรรเลงคึกคักในช่วงหัวค่ำและบรรยากาศสลัวซึ่งวูบวาบด้วยแสงไฟหลากสี ทำให้นักท่องราตรีอย่างนนท์โยกย้ายส่ายหัวไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามัน
“โว้ว หรูเอาการนะนัท”
ผับหรูใจกลางย่านทองหล่อระดับเอ็กซ์คลูซีฟ เข้าซอยลึกไปอีกหน่อยประมาณห้าร้อยเมตร ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในหมู่แวมไพร์ และนักท่องราตรีกระเป่าหนักระดับวีไอพี เพราะแต่ละมุมถูกจัดไว้ดูแล้วเป็นส่วนตัวสำหรับมาพักผ่อนหรือนัดแนะพูดคุยธุระกัน
ด้านหน้ามีฟลอร์เต้นรำให้สำหรับนักแด้นท์ทั้งหลายหากต้องการสนุกโยกย้ายไปตามจังหวะเพลง หรือโอบกอดเต้นรำในบทเพลงซึ้งๆ การจะเข้ามาเที่ยวในผับเอ็มบอร์นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เอาการทีเดียว เพราะรับเฉพาะสมาชิกวีไอพีเท่านั้น ค่าเม็มเบอร์เหรอไม่ต้องพูดถึงเพราะมันสูงริบลิ่ว
ความกลมกลืนกันระหว่างแวมไพร์กับมนุษย์ก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกประหลาดอะไรในสถานที่นี้ เพราะไม่มีมนุษย์คนใดได้ล่วงรู้เลยว่าเขากำลังเที่ยวปะปนอยู่กับบรรดาเหล่าแวมไพร์
“บรรยากาศมันดีมากเลยนะนัท แอนไม่ยักรู้ว่ามีผับหรูๆ แบบนี้ในทองหล่อด้วย”
“พี่ชายแกเปิดมานานรึยังอะนัท”
นนท์ถามด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“พี่เราเปิดมาเกือบปีละ รับเฉพาะลูกค้าวีไอพีเท่านั้น”
“หา !! งั้นราคาเม็มเบอร์คงแพงน่าดูละซิ”
“ปีละหนึงล้านบาท”
“หนึ่งล้าน !!!”
ทุกคนประสานเสียงพร้อมกันมองหน้ากันเลิกลัก
“โอ้ว แม่เจ้า นี่ถ้าแกไม่ได้เป็นน้องเจ้าของพวกเราคงไม่ได้เข้ามาเหยียบแน่ๆ เลย”
“เอาเถอะๆ นั่งดื่มกันสบายๆ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น”
“ขอบคุณมากๆ เลยนะค่ะนัท ที่พาที่นี่ เป็นบุญเป็นวาสนาจริงๆ”
“ไม่เป็นไรตามสบายนะทุกคน สั่งเครื่องดื่มกันสิ”
นัทกวักมือเรียกบริกรสาวเข้ามารับออร์เดอร์ของแต่ละคน
เครื่องดื่มถูกวางเรียงรายตามแต่ชอบของแต่ละคน บทเพลงบลูกับแจ๊สบรรเลงสลับกันไปมากับท่ามกลางการสรวลเสเฮฮาของบรรดาเหล่านักท่องเที่ยว
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง มีรอยกล้ามเนื้ออวดตัวในเสื้อรัดรูปตัววี กางเกงสีดำมันวาว ใบหน้าหล่อคมกริบ ทรงผมแสกกลาง ยาวประบ่า ก้าวเท้าเดินเข้ามาที่โต๊ะของนัทกับเพื่อนๆ
“เป็นไงบ้างนัท”
สิ้นเสียงทักทาย ทุกสายตาหันไปจับจ้องเจ้าของร่างอันหล่อเหลาผู้นั้น นัทส่งยิ้มให้พร้อมกับกล่าวแนะนำกับเพื่อนที่นั่งล้อมวงบนโซฟาหนานุ่มสีนวล
“ทุกคนนี่คุณอาร์ท พี่ชายของเราเอง”
“สวัสดีครับคุณอาร์ท ผมนนท์ครับ”
“สวัสดีค่ะ ดิฉันแอนค่ะ”
“สวัสดีครับ ตามสบายนะทุกคน”
อาร์ทกล่าวขึ้นพร้อมยกมือรับไหว้ นนท์ กับแอน กวาดสายตนไปบนโต๊ะกระจกแกะสลักลายสวยงาม
“เพื่อนๆ อยากดื่มอะไรเพิ่มก็บอกกับเด็กเอานะนัท”
“อืมม ขอบคุณมากอาร์ท”
เมื่ออาร์ทเดินพ้นสายตาของบรรดาเพื่อนๆ ไปแล้ว การสนทนาเม้าท์มอยก็เกิดขึ้นจนเกือบจะทันที
“โอ้โห นัท ทำไมพี่ชายนัทหล่อมากขนาดนี้ค่ะ”
แอนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับทำตาโตเป็นไข่ห่าน
“ส่งสัยตระกูลนี้จะหน้าตาดีทั้งตระกูลนะ”
นนท์พูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นชี้ไปทางนัท พยักหน้าหงึกงักกับแอนและกาย
“ขอบใจๆ ที่ชม แหม”
“จริงๆ นะนัท ดูท่าทางพี่อาร์ทจะใจดีเอาการเชียว แต่ว่าเป็นพี่น้องท้องเดียวกันเหรอ ทำไมดูหน้าตาไม่ค่อยเหมือนกัน”
“อ๋อ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน อาร์ทเค้าเป็นลูกครึ่งไทปนจีน ส่วนเราลูกครึ่งไท-เมกัน”
“อ่า อย่างนี้เอง”
กายเอ่ยขึ้นเพราะก็มีท่าทีสงสัยอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่กล้าถามออกไป
“แต่ดูพี่อาร์ทเค้าไม่แก่เลยนะนัท เค้าเป็นพี่แกกี่ปีอะ”
นนท์จุดชนวนถามขึ้นมา
“ก็รุ่นเดียวกันแหละ แต่ว่าเรานับถือพี่อาร์ทเป็นพี่ แต่ก็ไม่เคยเรียกคำว่าพี่สักที”
“ฮ่าๆๆ “
ทุกหัวเราะเกือบพร้อมกัน
“พี่ชายนัทเก่งจังนะค่ะ อายุแค่นี้ก็เป็นถึงเจ้าของกิจการแล้ว”
ในขณะที่วงสนทนากำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน คละไปกับแก้วเครื่องดื่มค็อกเทลของแต่ละคน หญิงสาวรูปร่างสมส่วนในชุดสีน้ำเงินยาว เกล้าผมขึ้นปล่อยปอยผมมาทางด้านข้าง ผิวขาวตัดกับชุดสีน้ำเงินที่หล่อนใส่มา ก้าวท้าวเดินเข้ามาในร้าน ทุกสายตาจับจ้องไปที่หล่อน
หล่อนเดินไปนั่งที่ตรงเค้าเตอร์บาร์ ก่อนที่จะเอ่ยสั่งค็อกเทลกับบาร์เทนเดอร์ มิซากิ คือชื่อของหล่อน มิซากิเป็นชาวญี่ปุ่นที่เดินทางมาทำงานส่งออกนำเข้าอุปกรณ์อิเล็คทอนิคคอมพิวเตอร์ในประเทศไทยเกือบสิบกว่าปีแล้ว ผู้จัดการของหล่อนเป็นสมาชิกของผับหรูแห่งนี้ มิซากิจึงมีโอกาสได้เขามาใช้บริการแม้จะไม่บ่อยนักก็ตาม
“ขอ บีหกสิบหก”
บาร์เทนเดอร์ผงกหัวรับ หันไปหยิบเครื่องดื่มผสมกันเทลงไปในแก้วยาวสีแดงฉาดเอ่อล้นจากก้นแก้วขึ้นไปเกือบถึงปากแก้ว
“ได้แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนยกแก้วดูดเครื่องดื่มค็อกเทลชนิดพิเศษผ่านหลอดที่ใส่มาในแก้ว กวาดสายตาไปมารอบๆ ในบริเวณผับ เหมือนกำลังมองหาสิ่งใดสิ่งหนึงที่หล่อนสนใจ ก่อนที่ค็อกเทลจะลื่นไหลลงไปในลำคอจนหมด หล่อนหันไปยิ้มให้กับบาร์เทนเดอร์อีกครั้ง
“เอาแบบเดิมอีกแก้ว”
ครั้งนี้หล่อนเหลือบตามองมาที่โต๊ะของนัทกับกลุ่มเพื่อนๆ แต่หล่อนไม่ได้สนใจเพื่อนๆ ของนัทที่กำลังคุยกันอย่างออกรส สายตาทั้งคู่ของหล่อนจับจ้องไปที่นัทมากกว่า
กายหนึงในเพื่อนที่มาด้วยกันสังเกตเห็นได้ว่าหญิงสาวสวยนางนี้กำลังจ้องมองมาที่นัท เขาเอาศอกกระทุ้งนนท์เบาๆ
“เอ้ย ดูดิ สาวสวยคนนั้นจ้องนัทตาเป็นมันเลยว่ะ”
นนท์หันไปดูตามที่กายบอก พลางส่งยิ้มยักคิ้วให้กับกายเหมือนรู้เป็นนัยๆ
“ยังงี้แหละว่ะ คนมันหล่อสาวคนไหนเห็นก็ต้องจ้องกันเป็นธรรมดา จิงป่าวว่ะนัท”
นัทปลายตามามองที่นนท์ “ ฮึ ฮึ “ หัวเราะกรั่วอยู่ในลำคอ
“แหม เอาเชี่ยวนะพ่อหนุ่มๆ ไม่ได้เชียวนะ”
แอนแซวขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มๆ ที่นั้งอยู่โต๊ะเดียวกันกำลังหันไปให้ความสนใจกับสาวคนงามที่เพิ่งเข้ามานั่งที่หน้าเค้าเตอร์เมื่อสักครู่
“ท่าทางเขาจะปิ้งแกว่ะนัท ดูสิจ้องมาที่แกตาไม่กระพริบเลย”
“ตลกนะนนท์ ที่ก็มีคนสวยคนหล่อมาเที่ยวเยอะแยะ เขาอาจจะมองแกอยู่ก็ได้”
“นั่นแน่ทำเป็นเขิน”
กายแซวขึ้นอีกครั้ง ทำให้นัทยิ้มส่ายหัวไปมากับความสนุกของเพื่อนร่วมงานที่กำลังทำหน้าที่จับคู่ตูนาหงั่นให้อยู่
“เอาน่าอย่าไปยุ่งกับเขาเลย ดื่มกันเหอะ”
นัทพูดตัดบทเบี่ยงเบนประเด็นพร้อมยกแก้วขึ้นมาชวนให้เพื่อนๆ ยกแก้วมาดื่มพร้อมกัน
การสรวลเสเฮฮายังคงดำเนินต่อไปจนเวลาผ่านไปรวดเร็ว นนท์ยกข้อมือมาดูนาฬิกาเกือบจะตีสองไปเข้า แต่ความสนุกยังคลุกกรุ่นอยู่ นานๆ ทีจะออกมาเริงร่าระริกระรี้แบบนี้กับเพื่อนๆ ร่วมงาน แต่นี้เป็นครั้งแรกที่นัทออกมาเที่ยวด้วยกัน ซ้ำยังเป็นร้านของพี่ชายของนัทอีกด้วย
“จะตีสองละ ฉันว่าพวกเราน่าจะกลับกันได้ละนะ”
กายพูดด้วยน้ำเสียงเมาๆ
“ฮ่าๆๆ กายแกเมาแล้วนิหว่า แหม พอเมาก็ชวนเพื่อนกลับเลยนะแก”
นนท์ทำตาปรือๆ พูดแซวกายขึ้นมาโดยที่ตัวนนท์ก็อยู่ในอาการเมาเหมือนกัน
“ฉันว่าแกทั้งสองคนเมาแล้วทั้งคู่แหละ”
แอนบีบเสียงพูดประชด ชำเลืองตาไปมามองเพื่อนทั้งคู่
“เหรอ อ้อนี่ฉันเมาแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ะแก”
นนท์ทำหน้าทำตาลอยพูดใส่ไปที่แอน ก่อนที่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนรู้ตัวว่าถึงเวลาจะต้องอำลากลับบ้านกัน
“ฮ่าๆ ๆ”
ทุกคนต่างก็หัวเราะกันไปมา
“ได้ๆ งั้นไว้วันหน้าเรามาปาร์ตี้กันใหม่นะ นัทเรียกเด็กมาเช็คบิลดิเพื่อน”
นนท์พูดพร้อมยกแขนไปโอบคอนัทมาใกล้ๆ จนแก้มแทบจะชนกัน
“อืมม ไม่เป็นไรพี่ชายเราเลี้ยง”
“หา ไม่ดีมั้งนัท บอกเด็กมาเก็บตังค์เหอะ”
“นั่นสิ นัทเกรงใจพี่ชายนัทแย่ มาเที่ยวแทนที่จะอุดหนุนกลับต้องมาเลี้ยงพวกเราอีก”
แอนพูดพร้อมทำท่าหยิบกระเป๋าเงินออกมาก แต่นัทห้ามไว้
“เชื่อเราเถอะ พี่ชายเราเลี้ยงจริงๆ พี่ชายเราบอกเราตั้งแต่เราโทรมาจองโต๊ะแล้ว”
“เหรอ แหม เพื่อนเรามีนี้มีเซอร์ไพร้ ไม่บอกไม่กล่าวกันเลยน๊า”
“ถ้าอย่างนั้นไว้คราวหน้าขอมาเป็นลูกค้าอุดหนุนนะนัทนะ”
นนท์พูดพร้อมผายมือไปตบที่ขานัทเบาๆ เชิงขอบคุณ
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอไปขอบคุณพี่อาร์ทก่อนไปดีกว่า นอกจากดูแลแล้วยังเลี้ยงพวกเราอีก”
แอนสะกิดบอกเพื่อนๆ ที่กำลังเมาได้ที่
“ไม่เป็นไรแอน เดี๋ยวผมบอกให้ คิดว่าตอนนี้อาร์ทน่าจะขึ้นไปอ๊อฟฟิตข้างบน”
“เหรอ งั้นนั้นฝากด้วยนะ”
“อืมม ได้ แล้วนี่จะกลับบ้านกันยังไง จะขับรถไปกันได้เหรอเมาแบบนี้”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อน พวกเราเมาไม่ขับกลับแท็กซี่ ฮ่าๆๆ ”
ความเมาได้ที่ของนนท์ยังทะเล้นไม่เลิก แต่ก็จริงอย่างที่ว่าเพราะทุกคนรู้ว่านานๆ ได้มาเที่ยวทีก็ขอเมาให้มันสนุก ต่างก็ไม่มีใครขับรถมา
“ดีๆ ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่เป็นห่วงพวกนายละ แอนด้วย กลับบ้านกันดีๆ นะ”
หลังจากล่ำรากันเป็นที่เรียบร้อยต่างคนต่างก็แยกย้ายกลับบ้าน เหลือนัทคนเดียวที่ยังอยู่ในผับ
“คุณนัทจะดื่มอะไรเพิ่มหรือเปล่าค่ะ พอดีคุณอาร์ทขึ้นไปอ๊อฟฟิตข้างบนคะ”
เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาถามนัที่โต๊ะนั่งดื่ม
“ไม่ละเดี๋ยวผมจะกลับเลยฝากบอกอาร์ทด้วยละกัน”
“ได้ค่ะ”
........................... * ...............................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
