รวมผลงานชุด วิวาห์ชำระแค้น

12

สิงเยิ่นพยายามโน้มน้าวใจจูเก๋อเซี่ยงผิงอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะนางตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ฝ่ายหนันกงเลี่ยงเมื่อทราบจากปากของสิงเยิ่นว่านางมิยอมกลับมาก็เสียใจยิ่งนัก เขาเดินทางกลับหนานหลี่ด้วยใจอันห่อเหี่ยว

จวนราชครูหนานหลี่

“ยินดีต้อนรับคุณชายรองกลับบ้านขอรับ” พ่อบ้านเถากล่าว

“พ่อบ้านท่านสบายดีหรือไม่ พี่ใหญ่อยู่หรือไม่” เขาถาม

“ค….คุณชายรองข้าสบายดี ขอบคุณท่านที่เป็นห่วง นายน้อยอยู่กับองค์หญิงแปดขอรับ ” พ่อบ้านเถาตอบสีหน้าตกใจเพราะแต่ไหนแต่ไรมาคุณชายรองมิเคยถามทุกข์สุขของผู้ใด

“ขอบใจท่านมากที่ดูแลข้าแลพี่ใหญ่มาตั้งแต่เด็ก ไปเป่ยมู่ครานี้ข้าได้บทเรียนล้ำค่ามามากมาย ” เขากล่าวแล้วเดินไปยังเรือนผิงเหมยทันที “คุณชายรองดูแปลกๆไปนะ อาเยิ่น” พ่อบ้านเถาหันไปเอ่ยกับสิงเยิ่น

“อาเถาอย่าเอ็ดไปข้าจะเล่าให้ท่านฟังเอง” สิงเยิ่นกล่าวแล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พ่อบ้านเถาฟัง

“อ้อ!ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง” พ่อบ้านเถาเอ่ยขึ้นหลังจากสิงเยิ่นเล่าจบ

เรือนผิงเหมย จวนราชครูหนานหลี่

“พี่ใหญ่ ข้ากลับมาแล้ว” เขาเอ่ยกับผู้เป็นพี่

“เจ้าไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ ครานี้ท่าจะเป้นเรื่องใหญ่เสียด้วยสิท่า ข้าจะลงโทษเจ้าด้วยการกักบริเวณ นับแต่นี้ไป เจ้าห้ามออกนอกจวนเป็นเวลาครึ่งปี” หนันกงอวี๋กล่าว

“ข้ายินดีรับโทษครานี้ข้าก่อปัญหาใหญ่จริงๆ แต่ข้าจะเลิกตามรังควานจินอ๋องแลกงซุนเสวี่ยเหมยแล้วตามรังควานไปก็เสียเวลาเปล่า ข้าจะใช้เวลาครึ่งปีนี้ในการคิดแผนนำภรรยาแลบุตรชายกลับมาอยู่ข้างกาย” เขาลดเสียงลงจนแทบจะไม่ได้ยินประโยคสุดท้าย

“เจ้าคิดได้เช่นนั้นก็ดี” หนันกงอวี๋กล่าว

จวนคหบดีจูเก๋อ เมืองผีเสื้อ แคว้นเป่ยหลี่

   จูเก๋อเซี่ยงผิงแลลูกน้อยของนางเดินทางรอนแรมนับสิบวันกว่าจะมาถึงบ้านเก่าของตน นางเดินไปเคาะประตูหน้าจวนสักครู่พ่อบ้านจึงมาเปิดให้ พ่อบ้านตกใจมากที่เห็นคุณหนูมากับทารกเพศชายหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักคนหนึ่งแต่พอนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับคุณหนูที่ลื่อลั่นไปสามสี่แคว้นก็ทราบว่าทารกน้อยผู้นี้เป็นคุณชายน้อยของตน

“พ่อบ้านผู้ใดมาหรือ” ฟ่งอันอันถาม

“เรียนฮูหยินน้อย คุณหนูเซี่ยงผิงมาขอรับนางยังพาหลานชายของนายท่านกับฮูหยินน้อยมาด้วย” พ่อบ้านตอบ

“ให้นางมาพบข้าที่ห้องโถงใหญ่แลพาหลานมาให้ข้าดูหน้า เมื่อนางเก็บของเสร็จด้วย”ฟงอันอันสั่ง

“ขอรับ” พ่อบ้านรับคำ

ชั่วยามต่อมาเซี่ยงผิงเก็บของเสร็จนางก็ไปพบมารดาพร้อมพาหลานไปให้มารดาดูหน้าด้วย เมื่อมารดาเห็นหน้านางแลหลานชายก็เข้ามากอดทั้งสองไว้แน่นด้วยความคิดถึงบุตรีหัวแก้วหัวแหวนอย่างสุดหัวใจ ทั้งมารดาแลบุตรีล้วนน้ำตานองหน้านางทั้งสองกอดกันแน่นสักครู่แล้วมารดาก็หันไปสนใจหลานชายแทน

“เจ้าตัวน้อยนามว่าอันใด” นางถามบุตรี

“เขานามว่าหนันกงสวินเจ้าค่ะ” บุตรีตอบมารดา

“สวินเอ๋อร์ที่น่ารักมาหายายเร็ว” นางกล่าวแล้วอุ้มหนันกงสวินจากมือบุตรี

“ท่านพ่อเล่าเจ้าคะ” บุตรีถาม

“ท่านพ่อเจ้าไปค้าขายที่หนานฟงอีกนานจะกลับมา” นางตอบ

   วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วบัดนี้หนูน้อยสวินเอ๋อร์ก็อายุจะครบขวบปีแล้ว หนูน้อยนับวันก็ยิ่งเป็นที่โปรดปรานของจวนคหบดีแห่งเป่ยหลี่ ท่านแม่แลท่านยายดูแลเขาเป็นอย่างดี ในขณะเดียวกันพ่อของเขาที่ก็ยังคงรับโทษกักบริเวณอยู่ที่จวนราชครูหนานหลี่

   กล่าวถึงหนันกงเลี่ยงนั้นเขามิได้ออกไปที่ใดบ่อยนักถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากราชครูผู้เป็นพี่ชาย เวลาส่วนใหญ่ของเขาในช่วงเกือบครึ่งปีมานี้คือการตั้งใจศึกษาตำราแพทย์

เกี่ยวกับสุขภาพของแม่แลเด็กหรือมิฉะนั้นก็จะพบเขาในห้องหนังสือที่อยู่ใจกลางของจวนราชครู เขาดูเปลี่ยนไปจากเดิมมากจริงๆ พ่อบ้านเถาที่ทราบเรื่องราวทั้งหมดของคุณชายรองแล้วรู้สึกเห็นใจเขามากจึงพยายามช่วยเขาทุกเรื่อง วันแต่ละวันสำหรับเขาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เขามักนั่งชมจันทร์ในยามค่ำคืนจนบางครั้งก็ผล็อยหลับอยู่หน้าเรือนพักของตนเพราะลืมดูเวลานั่นเอง

จวนจินอ๋อง แคว้นเป่ยมู่ เมืองไผ่เขียว

“เร็วหน่อย พระชายาจะคลอดแล้ว” เสียงหมอตำแยเร่งสาวใช้ดังออกมาจากห้องบรรทมของพระชายา

“เจ้าค่ะ” สาวใช้วิ่งกระหืดกระหอมมาพร้อมกับหม้อยาสมุนไพร

“มาช่วยจับนางหน่อย” หมอตำแยกล่าว

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ทั้งสามนางเข้าประจำที่ของตน

ครู่ใหญ่ต่อมาพระชายาให้กำเนิดบุตรชายคนแรกของจวนด้วยความปลอดภัยทั้งแม่แลลูก จินอ๋องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมานานก็เข้าไปหาพระชายาแลบุตรในห้อง เขาตั้งชื่อให้บุตรชายว่า “มู่หลงเปียว” พระชายาที่เพิ่งคลอดบุตรเสร็จรู้สึกอ่อนเพลียมากจึงขอให้ทุกคนที่อยู่ในห้องของนางออกไปเหลือเพียงนางแลทารกน้อยเท่านั้น

“หลงเปียวของแม่น่ารักมาก เจ้าต้องเป็นท่านอ๋องที่กล้าหาญเช่นท่านพ่อนะแต่อย่าปากแข็งจนเกิดเรื่องราวมากมายแล้วค่อยเอ่ยคำว่า ‘รัก’ กับสตรีที่เจ้ารัก” นางพูดกับลูกน้อยที่อยู่ในเปล