scar on face เธอกับฉัน

#แองเจลลีนา

  "วันนี้วันเกิดเธอทำไมเธอหนีออกมาแบบนี้ล่ะ" ขณะที่วิ่งกันมาได้สักพักดาร์กก็หยุดและถามขึ้น

 "ถามฉันมาตั้งแต่ตอน 6 ขวบก็ยังจะถามอีกนะ"

"แล้วทำไมล่ะ"

"ที่บ้านจัดงานใหญ่ เลยไม่อยากอยู่" ฉันตอบคำถามเดิมซ้ำๆ มาตลอด 12 ปี ใช่ฉันหนีงานฉลองวันเกิดตัวเองตั้งแต่เด็กๆ

"เล่นหนีออกมาทุกปีแบบนี้แขกเค้าจะรู้หรอว่าพ่อแม่เธอมีลูกแฝดน่ะ"

 "มาดามแคทเทอรีนก็จะตอบคำถามแขกในงานว่าฉันบินหนีอากาศหนาวไปที่ Summeret ไปฉลองกับเพื่อน" ฉันตอบตามที่เพื่อนในโรงเรียนฉันเคยถามแล้วมาเล่าให้ฉันฟังว่าอยากไปอย่างนั้น อยากไปอย่างนี้ฉันเลยรู้ว่าการที่ฉันหายตัวไปไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้ Dad

"นี่เธอยังเรียกแม่ตัวเองว่ามาดามอยู่อีกหรอเนี่ย" ฉันยักไหล่

"มาดามแคทเธออาจจะเป็นห่วงแองเจลลาที่บอบบางเลยดูแลมากกว่าเธอ คงไม่ได้รักเธอน้อยกว่าแองเจลลีนาหรอก" ฉันหันไปมองค้อนในทันที ก็สิ่งที่ฉันและดาร์กรู้มันไม่เหมือนกัน

"เอ่อฉันหมายถึง...อากาศวันนี้ดูหนาวจังนะ" ฉันสัมผัสถึงอากาศที่หนาวในทันที ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มแข็ง เริ่มขยับตัวไม่ได้และ

"แองลีนา....เป็นอะไไรน่ะ" ฉันรู้สึกว่าร่างกายเริ่มไม่รับความรู้สึกมันชาและแข็ง แข็งจนฉันเริ่มทรงตัวไม่ได้และ

ฟุบ !!

"แองลีนาเธอไหวมั้ย....ลืมตาขึ้นมาก่อน" ภาพสุดท้ายที่เห็นคือดาร์กประคองฉันขึ้น และก็เห็นแสงไฟจากรถคันหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้...